Επιμέλεια: Αργυρώ Μποζώνη
Περνώντας τον καιρό της καραντίνας: Το ελculture ζητάει σε πρόσωπα απ’ τον κόσμο των τεχνών να μας στείλουν τη δική τους ανταπόκριση για τις μέρες της καραντίνας μοιράζοντας ελεύθερα μαζί μας τις σκέψεις τους.
Ο Θωμάς Μοσχόπουλος μάς στέλνει τη δική του ανταπόκριση:
Να’ μαι, λοιπόν, ήδη μία βδομάδα κλεισμένος μες στο σπίτι μου… Να πω ότι μου κακοφάνηκε; Θα πω ψέματα… Ναι, δεν μ’ αρέσει η αίσθηση απειλής και πολιορκίας που έχει σχετιστεί μ’ αυτήν την απομόνωση, καθόλου, αλλά αυτή καθεαυτή η απομόνωση, αυτή η ησυχία… μια χαρά είναι. Προσωπικά την βλέπω σαν μια εξαιρετική ευκαιρία συγκέντρωσης, κατεβάσματος ρυθμών και επικέντρωσης στα σημαντικά. Τόσο καιρό δεν σταματούσαμε ούτε στιγμή να φλυαρούμε και να πεταγόμαστε διασπασμένοι απ’ το ένα επουσιώδες στο επόμενο με μόνο κριτήριο τη μικρή ζωή μας.
Ας αντιληφθούμε επιτέλους ότι η ζωή είναι κάτι μεγαλύτερο, πολυτιμότερο και κοινό για όλους, ακριβώς όπως η απειλή που επικρέμεται πάνω από τα κεφάλια μας χωρίς να κάνει εξαιρέσεις. Ας κάνω κι εγώ την αναφορά μου, λοιπόν, στο ρητό του Μπλεζ Πασκάλ: «Όλα μας τα δεινά προέρχονται απ’ το ότι δεν είμαστε ικανοί να καθίσουμε ήρεμα σ’ ένα δωμάτιο, μονάχοι». Για να μην παρεξηγηθώ: ό,τι λέω αφορά εμένα προσωπικά και κατανοώ ότι υπάρχουν πολλοί άνθρωποι που δυσκολεύονται για έναν σωρό σημαντικότατους λόγους τώρα που χρειάζεται να απομονωθούν. Αυτούς ας τους σκεφτούμε και ας τους ξεχωρίσουμε από τον δικό μας σωρό…τον σωρό των «αμήχανων» που «πλήττουν».
«Ας ονοματίσουμε τις πραγματικές ανάγκες μας, ας μη φοβηθούμε και λίγη “έλλειψη”»
Δεν είμαι σίγουρος ότι χρειαζόμαστε εμείς «οι άλλοι» , «οι τυχεροί», λίστες με τις πιο σημαντικές ταινίες, αναγνώσματα, ακροάματα που θα γεμίσουν το «κενό» μας αυτές τις μέρες του «μένω σπίτι». Αλήθεια, δεν ξέρουμε ο καθένας προσωπικά για τον καθένα τι και ποιοι είναι αυτοί που θα μας συντροφεύσουν σ’ αυτές τις δύσκολες ώρες; Χρειαζόμαστε κάποιον να μας το πει; Στο κάτω κάτω ας μας λείψουν, ας αναστατωθούμε και λίγο, ας ανακαλύψουμε τι νιώθουμε στ’ αλήθεια κι ας το ονομάσουμε.
Ας ονοματίσουμε τις πραγματικές ανάγκες μας, ας μη φοβηθούμε και λίγη «έλλειψη». Μην κάνουμε σαν πανικόβλητοι καταναλωτές που αδειάζουν τα ράφια των σούπερ μάρκετ μην τυχόν και λείψει το χαρτί υγείας απασχολώντας τη σκέψη μας με διασπάσεις. Κι αν πάλι δεν μπορούμε αλλιώς, είμαι σίγουρος ότι όλοι μας έχουμε κάποια μισοτελειωμένα βιβλία ή άλλα που υποσχόμασταν στον εαυτό μας ότι θα διαβάσουμε «κάποια στιγμή» ή μουσικές ή ταινίες ή τέλος πάντων ό,τι ευχαριστεί τον καθένα. Λύσεις υπάρχουν σε παρόμοια θέματα και δεν χρειαζόμαστε να μας τις βρει άλλος.
Ας αποτοξινωθούμε για λίγο απ’ τον καταιγισμό και τη φλυαρία των «απόψεων» που πετάμε ο ένας στα μούτρα του άλλου κι ας αναρωτηθούμε για λίγο τι έχει αξία ουσιαστικά στη ζωή μας τώρα που το πρόβλημα είναι όσο ποτέ αντικειμενικό. Να ζήσουμε… χωρίς έξωθεν μαρτυρία που να το επιβεβαιώνει με σέλφις, ποστς και άλλες τέτοιες αναρτήσεις. Δεν ισχύει το «εκτίθεμαι άρα υπάρχω». Τώρα ισχύει το «αναπνέω άρα υπάρχω».
