Η Φλώρινα έχει παρελθόν. Έχει παρελθόν ιστορικό και κοινωνικό αλλά και ένα παρελθόν δύσκολο, απειλητικό, εθνικιστικό. Στην περίοδο της Χούντας, το 1972, με τη χρήση ερπυστριοφόρων, που είχαν θέσει στη διάθεσή του οι κρατικές αρχές, κατεδαφίστηκε η εκκλησία του Αμύνταιου και άλλες εκκλησίες του νομού Φλώρινας. Σύμφωνα με τους κατοίκους και μετέπειτα εκδόσεις της Μητρόπολης, οι ναοί καταστράφηκαν επειδή ήταν σλαβικού αρχιτεκτονικού ρυθμού, ενώ ασβεστώθηκαν οι τοιχογραφίες που έφεραν κυριλλικές επιγραφές. Τα σημάδια αυτής της μακράς περιόδου της παντοδυναμίας του στην πόλη είναι και σήμερα ορατά· μας τα θυμίζουν τα συλλαλητήρια για το μακεδονικό.
Σε αυτό το περιβάλλον, σε ένα επαγγελματικό λύκειο μιας κωμόπολης λίγο έξω από τη Φλώρινα, φτάνει μια καθηγήτρια για να εργαστεί ως αναπληρώτρια. Πίσω της αφήνει την οικογένειά της και τις ανοιχτές της πληγές, την κατακερματισμένη σχέση με τη μάνα της, ενώ μαζί της κουβαλά αναμνήσεις που τη στοιχειώνουν. Τίποτα δραματικό. Αυτές που υπάρχουν σε όλα τα σπίτια, αυτές οι αναμνήσεις που είναι μάρτυρες μιας ιστορίας επίσημης ή προσωπικής και μέσα στο πέρασμα του χρόνου τις διαβάζουμε και ξαναδιαβάζουμε αλλιώς.
Στη Φλώρινα κάποιοι μιλούν ακόμη μια «κρυφή γλώσσα», κάποιοι ζουν μέσα στον φόβο και την περιφρόνηση των απόγονων του Μεγάλου Αλεξάνδρου. Κάτοικοι, συνάδελφοι, διευθυντές, όλοι φυλάγονται. Μερικές φορές γίνονται βασιλικότεροι του βασιλέως για να προασπίσουν δήθεν ιδανικά.
Η Ελευθερία Κυρίμη στο πρώτο της βιβλίο, μιλά κυρίως για την άγνοια που έχουμε και σχετίζεται με την ιστορική αλήθεια, αλλά και για κάτι που δεν θα αποκτήσουμε ποτέ: την ικανότητα να διαβάζουμε ψύχραιμα τα ιστορικά γεγονότα και την ελευθερία να βγάζουμε τα δικά μας συμπεράσματα. Η καθηγήτρια ηρωίδα του βιβλίου της βρίσκεται στο πιο ακατάλληλο περιβάλλον: εκεί υπάρχει ένας φυσικός εχθρός – οι απέναντι – που μάχονται το έθνος, ένας εχθρός διογκωμένος από χρόνια μίσους που καθορίζει την καθημερινότητα, ακόμα και τα γλέντια του 21ου αιώνα. Η επιθυμία της καλλιέργειας της ιστορικής συνείδησης των μαθητών της, θα οδηγήσει στη δημιουργία μιας Ορχηστρικής Ιστορίας. Ο Ηλίας, η Ελένη και άλλοι μαθητές πείθουν αρκετούς από τους «ντόπιους» κατοίκους της περιοχής για να αναγγείλουν τις ιστορίες τους και να μοιραστούν μαζί τους τις τραυματικές μνήμες τους. Πώς όμως θα αντιδράσει ο Διευθυντής, απόγονος Μακεδονομάχου, ο τοπικός λογοτέχνης με τα δεκάδες βιβλία για τη Μακεδονία αλλά και τα άλλα παιδιά «με τις παραλλαγές στα παντελόνια και τα ξυρισμένα κεφάλια»;
Η μειοψηφία των παιδιών που, εναντίον της ροής της λήθης και της εθνικής μυθολογίας, κάμπτουν τις πληγές του παρελθόντος με στόχο όχι την εκδίκηση αλλά την κατανόηση, είναι η μόνη παρηγορητική εξέλιξη στο ταξίδι της, σε ένα ταξίδι που θα την κάνει να δει το παρελθόν της με βλέμμα συγχωρητικό και τρυφερό.
