Το πρώτο νομισματοκοπείο της Ταϊλάνδης, ένα κρατικό κτίριο και μνημείο εθνικής κληρονομιάς έχει μετατραπεί σε δημόσιο πολιτιστικό κέντρο που περιβάλλεται από ένα μεγάλο δημόσιο χώρο που έχει αποδοθεί στο κοινό και έχει σαν στόχο να δημιουργήσει ένα παράδειγμα μετατροπής παλαιών κτιρίων στην πυκνοκατοικημένη Μπανγκόκ.
Οι αρχιτέκτονες θέλησαν να μετατρέψουν το ιστορικό κτίριο σε οικονομικό και πολιτιστικό κέντρο, με νέες διαδρομές κυκλοφορίας που επιτρέπουν στους επισκέπτες να περιπλανηθούν στον πυρήνα του κτιρίου αλλά και να απολαύσουν τις διαδρομές κοντά στο ποτάμι. Για το έργο έγιναν οι απαραίτητες κατεδαφίσεις αλλά και προσθήκες που επιτρέπουν στους επισκέπτες να απολαύσουν τον περίπατό τους στην όχθη του ποταμού.
Οι αρχιτέκτονες προσπάθησαν να διατηρήσουν αρχιτεκτονικά στοιχεία από την εποχή που δημιουργήθηκε το κέντρο, καθώς ο σχεδιασμός του ήταν πρωτοποριακός στην εποχή του. Η απλή οπτική γλώσσα που χρησιμοποίησαν σε απάντηση της παλιάς δομής, δείχνει εκτός των άλλων και την καινοτόμο αρχιτεκτονική της Ταϊλάνδης και την τεχνική αντοχή έργων του παρελθόντος.
Το έργο όχι μόνο χρησιμεύει ως ένας νέος πολιτιστικός κόμβος που είναι ανοιχτός σε ολόκληρη την πόλη, αλλά επίσης επισημαίνει μια περίοδο αρχιτεκτονικής ιστορίας της Ταϊλάνδης, συχνά ξεχασμένη. Πολλά κτίρια που δεν είναι ναοί ή παλάτια αλλά υπήρξαν ορόσημα της Ταϊλάνδης έχουν κατεδαφιστεί τα τελευταία χρόνια. Το έργο αυτό όχι μόνο έσωσε ένα εθνικό μνημείο, αλλά επέτρεψε στο κοινό να επανασυνδεθεί με το παρελθόν της Ταϊλάνδης και τους κατοίκους της Μπανγκόκ να επανασυνδεθούν με το γραφικό ποτάμι της πόλης τους.
