Μετά την παραμονή του στη νότια Γαλλία, στην Αρλ και στη συνέχεια στο ψυχιατρικό νοσοκομείο του Saint-Rémy de Provence, ο Βίνσεντ βαν Γκογκ εγκαταστάθηκε στο Ωβέρ-συρ-Ουάζ, ένα χωριό 30 χιλιόμετρα βορειοδυτικά του Παρισιού. Παρά το γεγονός ότι πάλευε με συναισθήματα αποτυχίας, μοναξιάς και μελαγχολίας, ο Βαν Γκογκ συνέχισε να εργάζεται.
Εγκαθίσταται στο κέντρο του χωριού, στο πανδοχείο Ραβού, και εξερευνά όλες τις πτυχές του νέου κόσμου που του προσφέρεται, ενώ παλεύει με πολλαπλές ανησυχίες που σχετίζονται με τις κρίσεις του, την υγεία του, τη σχέση του με τον αδελφό του, τη θέση του στον κόσμο της τέχνης. Η ζωγραφική αποτελούσε μια μορφή θεραπείας, δίνοντάς του έναν σκοπό στη ζωή. Δυστυχώς, οι προσπάθειές του δεν αναγνωρίστηκαν, τουλάχιστον όσον αφορά στις πωλήσεις, κατά τη διάρκεια της ζωής του. Είναι γνωστό ότι πούλησε μόνο έναν αναγνωρισμένο πίνακα σε ολόκληρη την καριέρα του.
Ο αδελφός του Τεό, ανησυχώντας για την υγεία του, τον ενθάρρυνε να συναντήσει τον γιατρό Πολ Γκασέτ, ζωγράφος και ο ίδιος, ο οποίος δέχτηκε να τον φροντίσει. Κατά τη διάρκεια των δύο μηνών που μεσολάβησαν από την άφιξή του στο Ωβέρ στις 21 Μαΐου 1890 έως τον θάνατό του στις 29 Ιουλίου, ο καλλιτέχνης δημιούργησε περίπου εβδομήντα καμβάδες, περισσότερους από έναν την ημέρα, και πολυάριθμα σχέδια.
Παρά τη μικρή διάρκεια αυτής της περιόδου, μια καλλιτεχνική αναγέννηση σημειώθηκε, με το δικό της ύφος και εξέλιξη, που χαρακτηρίστηκε από την ψυχική ένταση που τον διακατείχε.
Μια έκθεση με αυτούς τους τελευταίους πίνακες του Βίνσεντ βαν Γκογκ θα παρουσιαστεί στο Άμστερνταμ και στη συνέχεια στο Παρίσι με τίτλο: Ο Βαν Γκογκ στο Ωβέρ: Οι τελευταίοι του μήνες. Πρόκειται για την πιο ολοκληρωμένη έκθεση αφιερωμένη στην περίοδο στο Ωβέρ, μια έντονη παραγωγική περίοδος εξίσου σημαντική με εκείνη στην ηλιόλουστη Προβηγκία.
Το Μουσείο Βαν Γκογκ και το Musée d’Orsay κατάφεραν να δανειστούν 48 από τους 74 πίνακες που ολοκλήρωσε στο Ωβέρ, καθώς και 25 από τα 57 σχέδια (γέμισε επίσης ένα μικρό σημειωματάριο με πρόχειρα σκίτσα). Μια κίνηση που σίγουρα αποτελεί μεγάλη επιτυχία λόγω της σπανιότητας παρόμοιων δανεισμών.
Ανάμεσα στα αριστουργήματα αυτής της περιόδου συγκαταλέγονται τα έργα Σιταροχώραφα με κοράκια (Μουσείο Βαν Γκογκ), Το πορτρέτο του γιατρού Πολ Γκασέτ (από τη συλλογή του Musée d’Orsay) και το έργο Η εκκλησία του Ωβέρ (Musée d’Orsay), ο μοναδικός πίνακας με θέμα τη συγκεκριμένη εκκλησία.
Ο γιατρός Πολ Γκασέτ, μια πρωτότυπη προσωπικότητα, αποτέλεσε αναπόσπαστη φιγούρα της τελευταίας περιόδου της ζωής του Βίνσεντ στο Ωβέρ. Ομοιοπαθητικός γιατρός που ενδιαφερόταν για τη χειρομαντεία, αλλά το πραγματικό του πάθος ήταν οι τέχνες. Ήταν ο ίδιος καλός χαράκτης και διατηρούσε σχέσεις με πλήθος καλλιτεχνών, μεταξύ των οποίων ο Μανέ, ο Μονέ, ο Ρενουάρ και ο Σεζάν.
Η εκκλησία του Ωβέρ, χτισμένη τον 13ο αιώνα σε πρώτο γοτθικό ρυθμό, πλαισιωμένη από δύο ρομανικά παρεκκλήσια, γίνεται, κάτω από το πινέλο του καλλιτέχνη, ένα φανταχτερό μνημείο που μοιάζει έτοιμο να διαλυθεί κάτω από την πίεση του εδάφους και των δύο μονοπατιών που το περικλείουν.
Αν συγκρίνουμε αυτόν τον πίνακα με τους καθεδρικούς ναούς του Κλοντ Μονέ, που δημιουργήθηκαν λίγο αργότερα, γίνεται αμέσως αντιληπτό η διαφορετική προσέγγιση του Βαν Γκογκ από εκείνη των ιμπρεσιονιστών. Σε αντίθεση με τον Μονέ, δεν επιδιώκει να αποδώσει την εντύπωση του παιχνιδιού του φωτός πάνω στο μνημείο. Ακόμη και αν η εκκλησία παραμένει αναγνωρίσιμη, ο καμβάς προσφέρει στον θεατή μια λιγότερο πιστή εικόνα της πραγματικότητας.
