Ο μεγάλος μουσικοσυνθέτης, πιανίστας και μαέστρο, Μίμης Πλέσσας συμπληρώνει φέτος 100 χρόνια ζωής. Μια πλειάδα καλλιτεχνών, μαζί με την Ορχήστρα Μίμης Πλέσσας και την Ορχήστρα Σύγχρονης Μουσικής της ΕΡΤ θα τον τιμήσουν στη συναυλία του Ηρωδείου, στις 17 Ιουνίου, στο πλαίσιο του Φεστιβάλ Αθηνών Επιδαύρου.
Σε μια καριέρα που εκτείνεται σε επτά δεκαετίες, ο Μίμης Πλέσσας έχει συνθέσει μελωδίες και τραγούδια που άφησαν εποχή, μουσική για τον κινηματογράφο και το θέατρο, τζαζ, όπερα αλλά και κλασική μουσική. Στον κινηματογράφο, τα τραγούδια του Πλέσσα, από τις Θαλασσιές τις χάντρες μέχρι το Βρέχει φωτιά στη στράτα μου, ταυτίστηκαν με τις πιο λαμπερές στιγμές του ελληνικού σινεμά και τραγουδιούνται ακόμα.
Δημιουργός γενναιόδωρος και δοτικός, ανέδειξε πολλούς μεγάλους τραγουδιστές (Νάνα Μούσχουρη, Τζένη Βάνου, Γιάννης Πουλόπουλος, Στράτος Διονυσίου, Ρένα Κουμιώτη κ.ά.) και καθόρισε το έντεχνο και λαϊκό τραγούδι με την πλούσια συμβολή του στη δισκογραφία, η οποία του οφείλει επίσης τον πιο εμπορικό ελληνικό δίσκο που κυκλοφόρησε ποτέ: ο Δρόμος, σε στίχους του Λευτέρη Παπαδόπουλου, έχει 4.000.000 πωλήσεις από το 1969.
Σημείωμα Δημιουργού – Λουκίλα Καρρέρ Πλέσσα
Για τον «Αιώνα του Μίμη Πλέσσα»
Λάτρεψε την ελευθερία της έκφρασης και τον κινηματογράφο…
Δεν συμβιβάστηκε ποτέ υπογράφοντας συμβόλαιο με δισκογραφική εταιρεία γράφοντας «κατά παραγγελία» κυνηγώντας την επιτυχία…
Μέσα από αυτό το «άναρχο πνεύμα» και το πηγαίο ταλέντο του ο Μίμης Πλέσσας έγραψε την δική του Ιστορία στον «Αιώνα του»…
Γιατί σε αυτόν τον «Αιώνα του Μίμη Πλέσσα» χώρεσαν τα πιο ερωτικά και λαϊκά θέματα στον Κινηματογράφο – από το «Ένας Μεγάλος Έρωτας» μέχρι το «Βρέχει φωτιά στη στράτα μου» στην ταινία «Ορατότης Μηδέν».
Ένας Αιώνας με βραβευμένα σε Ελληνικά και Διεθνή Φεστιβάλ τραγούδια από το «Αστέρι Αστεράκι» που έλαμψε χλωμό και ταπεινό το 1959 και μετά φώτισε ολόκληρο τον Ουρανό μας μέχρι το «Θα κλέψω τα τριαντάφυλλα» και το , «Ποιος το ξέρει» που απέσπασαν διεθνή βραβεία και τραγουδήθηκαν σε τόσες γλώσσες…
Τραγούδια που ένωσαν τους Έλληνες και δεν τους δίχασαν ποτέ….. Τρείς γενιές Ελλήνων λένε ακόμα τον πόνο τους στο «Άγαλμα», ερωτεύονται με το «Θα πιω απόψε το φεγγάρι» και το «Ένας Ουρανός μ ‘αστέρια» , νοσταλγούν τα καλοκαίρια μιας άλλης εποχής ακούγοντας το «Τόσα καλοκαίρια» και ελπίζουν ακόμα ακούγοντας το «Ξημερώνει Κυριακή»…
«Ένας Αιώνας Μίμης Πλέσσας» … που ξεκίνησε ταπεινά από μια «Καμαρούλα μια σταλιά» με τόσα όνειρα, αγάπη, αλήθεια, ιδανικά …τόσα τραγούδια που φώλιασαν στις καρδιές μας και σίγουρα δεν χωράνε σε μιά μόνο παράσταση…
