Την έννοια του Χρόνου την αντιλαμβανόμαστε κυρίως στην αέναη διαφοροποίηση των καθημερινών
μας εικόνων. Ο κόσμος οριοθετείται πρωτίστως μέσω της εικόνας και κυρίως μέσω αυτής
αναγνωρίζονται και οι συνεχείς αλλαγές του. Στην εγκατάσταση Σελουλόιντ και Τσιγάρα τίθενται
ερωτήματα σχετικά με το ανθρώπινο ταξίδι στο ποτάμι του χρόνου. Η απεικόνιση της διαδρομής
αυτής στην τέχνη και την τεχνολογία αλλά και η ίδια η γυμνή πραγματικότητα συμπλέουν. Στο ταξίδι
αυτό, το οποίο έχει μόνο ορίζοντα και όχι επιστροφή στην εκκίνησή του, ο άνθρωπος αλλάζει και
μαζί του αλλάζει ολόκληρο το περιβάλλον του. Τροποποιούνται ή εκλείπουν συνήθειες, πρακτικές, η
αντίληψή του για αυτές, η «αποθήκευσή» τους στην δεξαμενή της παγκόσμιας εμπειρίας. Τμήματα
του σημερινού ανθρώπου παίρνουν τη θέση τους στις υλικές και άυλες μουσειακές προθήκες,
μεταφέρονται με το σκάφος του χρόνου στην νήσο του παρελθόντος, επισφραγίζοντας το τέλος μιας
εποχής και ανοίγοντας νέα παράθυρα και πανιά στον ανοιχτό ορίζοντα.