Κείμενο: Κατερίνα Μόσχου [ΕΑΤpetit]
Η μελιτζάνα είναι η πρωταγωνίστρια των λαχανικών του καλοκαιριού μιας και η πλούσια γεύση της είναι που την κάνει ασυναγώνιστη και με λίγα υλικά μπορεί κανείς να απολαύσει ένα νόστιμο φαγητό ή ορεκτικό. Αν και προέρχεται από την ασιατική ήπειρο, και συγκεκριμένα από τη μακρινή Ινδία, δεν είναι λίγα τα μεσογειακά πιάτα όπως ο μουσακάς, το ιμάμ μπαϊλντί ή οι μελιτζάνες με παρμεζάνα που πρωτοστατούν στα περισσότερα οικογενειακά τραπέζια κατά τη διάρκεια του καλοκαιριού.
Η Ευρώπη υποδέχτηκε τη μελιτζάνα τον 14ο αιώνα μ.Χ., ωστόσο λόγω της πικρής της γεύσης δεν χρησιμοποιήθηκε ως βρώσιμο υλικό πριν από τον 18ο αιώνα μ.Χ. όταν και οι νέες ποικιλίες που δημιουργήθηκαν στο μεσοδιάστημα ήταν λιγότερο πικρές.
Πράγματι, ένα από τα χαρακτηριστικά γνωρίσματα του συγκεκριμένου λαχανικού είναι η πιρκίζουσα γεύση και αυτό οφείλεται κυρίως στους σπόρους της σάρκας της αφού οι τελευταίοι περιέχουν νικοτίνη. Φυσικά το ποσοστό περιεκτικότητας είναι πολύ χαμηλό για να έχει οποιαδήποτε δυσάρεστη επίπτωση στον οργανισμό μας. Κάποιος χρειάζεται να καταναλώσει ποσότητα ίση με 20-25 κιλά μελιτζάνας για να φτάσει τα επίπεδα νικοτίνης ενός τσιγάρου.
Ωστόσο στις μέρες μας, έχει μειωθεί αισθητά αυτή η πικρή γεύση λόγω των νέων ποικιλιών και μεθόδων καλλιέργειας που βελτιώνουν το γευστικό αποτέλεσμα. Η Κίνα είναι η πρώτη χώρα που ασχολήθηκε με τη συστηματική καλλιέργειά της (5ος αιώνας π.Χ.) και, πλέον, υπάρχουν 15-20 διαφορετικά είδη μελιτζάνας. Στη χώρα μας, γνωστές ποικιλίες μελιτζάνας είναι η τσακώνικη Λεωνιδίου, προϊόν με προστατευόμενη ονομασία προέλευσης, καθώς και η λευκή μελιτζάνα Σαντορίνης.
Η μελιτζάνα, καθώς κι άλλα φρούτα, λαχανικά και άψυχα αντικείμενα, έχουν χρησιμοποιηθεί από τους ζωγράφους που ασχολήθηκαν με τη νεκρή φύση. Ένα τέτοιο έργο τέχνης είναι το Nature morte à l’aubergine 1946 (Νεκρή Φύση με μελιτζάνα), του πασίγνωστου Ισπανού ζωγράφου Pablo Picasso που μεγαλούργησε τον 20ο αιώνα (1881-1973). Το έργο απεικονίζει τρία έντονα χρωματισμένα φρούτα πάνω σε ένα τρίγωνο τραπέζι με ένα ήπιο σε ένταση χρωμάτων φόντο. Το μεσαίο φρούτο απεικονίζεται ως μελιτζάνα και εκατέρωθεν υπάρχουν δύο διαφορετικά φρούτα που παραπέμπουν σε πεπόνια, ενώ στο πίσω μέρος εμφανίζεται ένα βάζο που ισορροπεί στην άκρη του τραπεζιού. Το σχήμα του τραπεζιού σε συνδυασμό με τα τρίγωνα μοτίβα του φόντου δημιουργούν την αίσθηση του βάθους και της προοπτικής και ολόκληρο το έργο μεταδίδει μια αίσθηση ηρεμίας.
Παρακάτω θα διαβάσεις μιας εύκολη συνταγή με ψητές μελιτζάνες κι ένα νόστιμο γλυκόξινο ντρέσινγκ φτιαγμένο με ελαιόλαδο, μελάσα και σκόρδο.
Προετοιμασία 15 λεπτά, ψήσιμο 25-30 λεπτά (ανάλογα με την επιφάνεια της γκριλιέρας ή της ψησταριάς σου), μερίδες 4-5
Υλικά για τις μελιτζάνες
4-5 φρέσκιες μελιτζάνες
ελαιόλαδο
χυμός από ένα φρέσκο λεμόνι
αλάτι και φρέσκο θυμάρι
ψιλοκομμένο σχοινόπρασο (προεραιτικά)
Υλικά για το ντρέσινγκ:
50ml ελαιόδαλο
2 σκελίδες σκόρδου
3κς μελάσα
1κς σούπας ταχίνι
Αλάτι
Εκτέλεση:
Τοποθετώ την γκριλιέρα πάνω σε δυνατή φωτιά.
Παράλληλα, πλένω καλά τις μελιτζάνες, τις κόβω σε λεπτές φέτες και τις τοποθετώ μέσα σε ένα μπολ με νερό αλάτι και τον χυμό από ένα λεμόνι.
Τοποθετώ από πάνω ένα πιάτο για να πιέζει τις μελιτζάνες μέσα στο νερό. Αφού περάσουν 10-15 λεπτά στραγγίζω τις μελιτζάνες και τις σκουπίζω με χαρτί κουζίνας. Τις τοποθετώ ξανά στο μπολ και ρίχνω μια γενναία δόση ελαιόλαδο, αλάτι και φρέσκο θυμάρι. Ανακατεύω καλά ώστε να πάνε παντού τα υλικά και ξεκινάω να τις ψήνω στην γκριλιέρα. Για να μην κολλήσουν οι μελιτζάνες χρειάζεται να είναι καλά λαδωμένες.
Ταυτόχρονα, μεταφέρω στον πολυκόφτη όλα τα υλικά για το ντρέσινγκ και τα δουλεύω ώσπου να έχω ένα ομογενοποιημένο μείγμα.
Δοκιμάζω το ντρέσινγκ και συμπληρώνω κάποιο υλικό αν χρειάζεται.
Μόλις ολοκληρώσω με το ψήσιμο, μεταφέρω τις μελιτζάνες σε ένα πιάτο και προσθέτω το γλυκόξινο ντρέσινγκ.
Αν επιθυμώ μπορώ να προσθέσω και λίγο ψιλοκομμένο σχοινόπρασο και στη συνέχεια σερβίρω και απολαμβάνω!
