Kείμενο: Τώνια Καράογλου
Η αρχή της σεζόν βρίσκει τα περισσότερα θέατρα να σηκώνουν αυλαία με επαναλήψεις· στο Θέατρο Τέχνης θα βρουν στέγη δύο από τις παραγωγές του φετινού Φεστιβάλ Αθηνών («Ο Άρντεν πρέπει να πεθάνει», «Θέλω μια χώρα»), το Εθνικό ξεκινάει με τη «Φιλουμένα», το θέατρο Πορεία με την (ξαναδουλεμένη) «Μεγάλη Χίμαιρα», το Θέατρο του Νέου Κόσμου με τη «Σταματία, το γένος Αργυροπούλου» και τα «Παράσιτα», ενώ το θέατρο Πόρτα με το «Mojo». Αλλά και αργότερα, καθ’ όλη τη διάρκεια της σεζόν, θα ενταχθούν στον προγραμματισμό των θιάσων περσινές παραστάσεις· η κίνηση αυτή δεν φαίνεται να προέρχεται από κόπωση -που θα ήταν λογική, μια που τα τελευταία χρόνια μας έχουν συνηθίσει σε υπερδραστηριότητα-, καθώς ούτε φέτος φαίνεται να κάνουν οικονομία δυνάμεων. Αντιθέτως, η αναγγελία των νέων παραγωγών μαρτυρά πως δεν υστερούν ούτε σε αριθμό, αλλά ούτε σε μέγεθος και φιλοδοξίες, αταίριαστες ίσως με το κλίμα των καιρών, και σίγουρα κόντρα σε αυτό.
Ρίχνοντας μια ματιά στο ανακοινωμένο ρεπερτόριο των θιάσων, διαπιστώνεται γρήγορα πως (και) φέτος αρκετοί είναι αυτοί που θα καταφύγουν στα μεγάλα έργα του παρελθόντος.
Ο Γιάννης Χουβαρδάς θα σκηνοθετήσει τον «Ριχάρδο Γ’» για το Εθνικό Θέατρο
Από τους κλασικούς, ο Σαίξπηρ έχει την τιμητική του. Ο Γιάννης Χουβαρδάς σκηνοθετεί τον «Ριχάρδο Γ΄» στο Εθνικό, τριάντα χρόνια μετά το τελευταίο ανέβασμά του από το Θέατρο Τέχνης, όταν σκηνοθετούσε (και πρωταγωνιστούσε) ο Γιώργος Λαζάνης (1986). Το έργο, πάντως, το απολαύσαμε πρόσφατα στην παραγωγή του Old Vic (σκηνοθεσία Σαμ Μέντες, με τον Κέβιν Σπέισι στον ομώνυμο ρόλο), που παρουσιάστηκε στο Φεστιβάλ Επιδαύρου (2011).
Εμπνευσμένος από την «Τρικυμία», ο Λιθουανός Οσκάρας Κορσουνόβας διασκευάζει και σκηνοθετεί τη «Μιράντα» (θέατρο Πορεία), για να καταθέσει, ορμώμενος και από τις προσωπικές του εμπειρίες από τη Σοβιετική Ένωση, το δικό του σχόλιο πάνω στην εξουσία. Συστηματικός μελετητής του σαιξπηρικού θεάτρου ο Κορσουνόβας, έχει δουλέψει ξανά στην Ελλάδα, όταν παρουσίασε με το Εθνικό Θέατρο -πάλι Σαίξπηρ- τον «Τρωίλο και Χρυσηίδα» (2012), ενώ τον «Άμλετ» που ανέβασε με τον θίασό του, το Vilnius City Theatre, είχαμε την ευκαιρία να παρακολουθήσουμε στο ΚΘΒΕ, το 2008, στο πλαίσιο του «Ευρωπαϊκού Βραβείου Θεάτρου».
Εις διπλούν θα ανέβει η δημοφιλής ερωτική τραγωδία «Ρωμαίος και Ιουλιέττα», στην υπερπαραγωγή (;) του θεάτρου Πάνθεον που θα σκηνοθετήσει ο Δημήτρης Λιγνάδης, και στη μουσική, χορευτική performance του Κωνσταντίνου Ρήγου, στο Δημοτικό Θέατρο Πειραιά.
Στο Δημοτικό Θέατρο Πειραιά θα δούμε τον «Φάουστ» διά χειρός Κατερίνας Ευαγγελάτου
Στις πλέον αναμενόμενες παραστάσεις συγκαταλέγεται αυτή της Κατερίνας Ευαγγελάτου, που θα βουτήξει στα βαθιά με Γκαίτε και «Φάουστ» (Δημοτικό Θέατρο Πειραιά), όπου θα έχουμε την ευκαιρία να δούμε τον Νίκο Κουρή στον κεντρικό ρόλο-πρόκληση· τελευταία σκηνική πρόταση πάνω στο έργο-θεμέλιο του ευρωπαϊκού πνεύματος ήταν αυτή του Μιχαήλ Μαρμαρινού στη Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών.
Την τιμητική της, εκτός του Σαίξπηρ, έχει και η ρώσικη λογοτεχνία -ο Ντοστογιέφσκι ειδικά-, που θα δει τα φώτα της σκηνής σε πέντε παραγωγές, μάλλον τις πιο ριψοκίνδυνες της σεζόν: στο Θέατρο Τέχνης θα επαναληφθεί η σκηνική δοκιμή της Νατάσας Τριανταφύλλη πάνω στους «Αδερφούς Καραμάζωφ», ενώ το «Έγκλημα και τιμωρία» αποτελεί το μεγάλο στοίχημα για τον Σωτήρη Χατζάκη (Εθνικό Θέατρο) και τον Λεβάν Τσουλάτζε (θέατρο Άνεσις)· τελευταία σκηνική μεταφορά του μυθιστορήματος ήταν αυτή που παρουσιάστηκε στη Θεσσαλονίκη σε διασκευή και σκηνοθεσία της Γλυκερίας Καλαϊτζή, ενώ έχει να δει τα φώτα αθηναϊκής σκηνής από την εποχή του Αμόρε (1999, σκηνοθεσία Νικίτα Μιλιβόγεβιτς). Ντοστογιέφσκι θα ανεβάσει και η Ομάδα Χρώμα, μια σύνθεση αποσπασμάτων απο μυθιστορήματά του, με γενικό τίτλο «Οι μεγάλοι αμαρτωλοί», σε σκηνοθεσία του Κωνσταντίνου Χατζή (Ίδρυμα Μιχάλη Κακογιάννη)· στο Εθνικό θα ολοκληρωθεί η σπουδή πάνω στους Ρώσους κλασικούς με την «Άννα Καρέννινα» από τον Πέτρο Ζούλια. Οι συντελεστές καλούνται να (απο)δείξουν γερά δραματολογικά και σκηνοθετικά εχέγγυα.
Ο Δημήτρης Τάρλοου θα σκηνοθετήσει τις «Τρεις Αδερφές» του Τσέχωφ για το Θέατρο Πορεία
Αρκετά νεότεροι από τους προηγούμενους, αλλά με μια έννοια «κλασικοί», οι Ρώσοι και Σκανδιναβοί δραματουργοί δεν απουσιάζουν ούτε φέτος. Μετά το περσινό αφιέρωμα στον Τσέχωφ και τις τουλάχιστον πέντε παραγωγές, φέτος ο Δημήτρης Τάρλοου σκηνοθετεί τις «Τρεις αδερφές» (θέατρο Πορεία)· σε άλλο κλίμα, ο Νίκος Μαστοράκης ανεβάζει στο Θέατρο Τέχνης το ελάχιστα παιγμένο έργο του Μάξιμ Γκόρκι, «Τα παιδιά του ήλιου», με θέμα τη θέση της διανόησης και της επιστήμης στις κοινωνικές εξελίξεις. Το Θέατρο Τέχνης, βάζοντας φέτος ως στόχο να συμπεριλάβει στο ρεπερτόριό του κλασικά κείμενα που δεν ανεβαίνουν συχνά, επιλέγει, επίσης, Ίψεν και «Όταν ξυπνήσουμε εμείς οι νεκροί», σκηνοθετημένο από τον Δημήτρη Καραντζά.
—
Στο β’ μέρος: νεότερο και σύγχρονο ρεπερτόριο, ελληνική δραματουργία
