Ενώ, από τον Χαράρι ως τον τύπο που αποκαλείται νονός της τεχνητής νοημοσύνης, επικρατεί εσχάτως ένα κρεσέντο κινδυνολογίας ή έστω προειδοποιήσεων για τις πιθανές συνέπειες της επέλασης της τεχνητής νοημοσύνης, ενώ μέχρι και το σωματείο των Αμερικανών σεναριογράφων, στις διαπραγματεύσεις με τα στούντιο για την υπογραφή νέας συλλογικής σύμβασης εργασίας, συμπεριλαμβάνει ανάμεσα στα αιτήματά του και το να μπει φρένο και όριο στη χρήση του Α.Ι, προσωπικά θα τραβούσα μια γραμμή και θα ένιωθα ακόμα αρκετά ασφαλής ως άνθρωπος οχυρωμένος πίσω της.
Ας ονομάσουμε αυτή τη γραμμή νεκρή, ας την ονομάσουμε deadline: όσο οποιοδήποτε σύστημα Α.Ι. ξεκινά να γράφει κάτι από τη στιγμή που θα του ζητηθεί, όσο δεν γράφει με ορίζοντα το deadline, όσο δεν κωλυσιεργεί, όσο δεν βρίσκει τρόπους να κάνει άλλα πράγματα ή απολύτως τίποτα, όσο δεν αναβάλει την υποχρέωσή του διαρκώς μέχρι την επόμενη στιγμή και μετά μέχρι τη μεθεπόμενη, έως ότου να καταλάβει ότι δεν το παίρνει άλλο κι ότι αν δεν το κάνει τώρα θα το κάνει σμπαράλια το deadline του, τότε δεν έχουμε να φοβόμαστε τίποτα οι άνθρωποι, θα υπάρχει πάντα ένας χώρος εντελώς δικός μας.
Υπάρχει βέβαια και ο αντίλογος, ο αντίλογος ότι η πίστα των deadline δεν αφορά όλους τους ανθρώπους, ότι υπάρχει και η πίστα των ανθρώπων που ξεχωρίζουν στον τομέα τους και στη ζωή, ότι όλα είναι ζήτημα αξιοποίησης του χρόνου και εργατικότητας. Ο Λουτσιάνο Σπαλέτι, προπονητής της Νάπολι, παίρνει στα 64 του το πρώτο του πρωτάθλημα, δίνοντας στη Νάπολι το πρώτο της πρωτάθλημα μετά από 33 χρόνια και δηλώνοντας ότι φυσικά θα χαρώ, αλλά μη νομίζετε ότι θα κρατήσει και τόσο η χαρά μου, μακάρι να γινόταν, αλλά είμαι έτσι φτιαγμένος ώστε να έχω ανάγκη να επιστρέψω στη δουλειά αμέσως και να σχεδιάσω την επόμενη ημέρα.
Με το deadline για τη στήλη να αρχίζει να κάνει την εμφάνισή του, βγαίνω στο μπαλκόνι για να πάρω λίγο αέρα ή για να μου έρθει καμιά ιδέα, δυο περιστέρια πετάνε από τη μια ταράτσα στην απέναντι, είναι στενοί οι δρόμοι, είναι κοντά το απέναντι των πολυκατοικιών, σιγά την πτήση και σιγά τα πουλιά, αλλά, ακόμα κι έτσι, προλαβαίνεις αν τα παρατηρήσεις να εισπράξεις ενάμισι δευτερόλεπτο ελευθερίας και αρμονίας, έστω κι από αυτά τα λιγότερο αρμονικά και περισσότερο ακαλαίσθητα των πτηνών, και μπορείς να συγχωρήσεις την κουτσουλιά προηγούμενης ημέρας στο μπαλκόνι σου από την ίδια συνομοταξία, ή ίσως κι από ένα από αυτά ακριβώς τα δύο, ίσως πρώτα έκαναν τη δουλειά τους και μετά πέταξαν, χωρίς να κάνουν στο μυαλό τους διακρίσεις αρμονίας και χάρης ανάμεσα στη μία και την άλλη συμπεριφορά.
Μια μεγάλη ελληνική σημαία σε ένα άλλο μπαλκόνι, τι με πειράζει, τίποτα δεν με πειράζει, δεν την πολυκαταλαβαίνω στο άσχετο και στο διαρκές, αλλά δεν με πειράζει, μια γυναίκα με ένα μωρό στο καρότσι του στη γωνία, οι ίδιες και οι ίδιες εικόνες διατρέχουν τους αιώνες, περιστέρια, μωρά και λάβαρα, αν τις βάζαμε στο μίξερ μιας τεχνητής νοημοσύνης κάποια ιστορία θα σκάρωνε, υπάρχει λέει το «Πρόβλημα της Νόρα Έφρον», η απορία δηλαδή αν, βάζοντας όλα τα σενάρια της Νόρα Έφρον στο μίξερ, θα μπορούσε το Α.Ι. να φτιάξει ένα νέο σενάριο της Νόρα Έφρον, από την άλλη πόσοι και πόσοι με φυσική νοημοσύνη δεν κάνουν ακριβώς το ίδιο, είτε μιμούμενοι την κάθε Νόρα Έφρον, είτε όντας η κάθε Νόρα Έφρον που αναμιγνύει τα υλικά του εαυτού της, προχθές ας πούμε έγραφα κάτι για σχέσεις γονιών – παιδιών και για το πόσο καθοριστική είναι η κρίση πάνω από το κεφάλι του κάθε ανθρώπου, και συνειδητοποιώ ότι έγραφα ακριβώς τα ίδια πριν είκοσι χρόνια, και φοβάμαι ότι αυτό είναι η έλλειψη αληθινού ταλέντου, σκέψεις που ήρθαν και έκατσαν και δεν τις μετακίνησε τίποτα μετά, δεν τις αντικατέστησαν άλλες, δεν τις μετεξέλιξαν άλλες και τελικά ποιος έκανε το αυγό και ποιος την κότα, η μη αξιοποίηση του χρόνου ή το ότι κάθε άνθρωπος έχει ένα συγκεκριμένο μέγεθος και πρέπει να συμφιλιωθεί κάποια στιγμή μαζί του, όσο αργά και να είναι;
Μάλλον αυτό εδώ ήταν ένα ακόμα κείμενο που έγραψα τελικά μόνο για μένα. Πόσο σύντομα θα μπορούσε να κάνει κάτι αντίστοιχο για τον δικό της εαυτό η τεχνητή νοημοσύνη;
