Ήτανε μια βραδιά στο Μέγαρο δίχως παίδαρο, δίχως ποτό και τσιγάρο στο χέρι με υπέροχο ήχο και μια καταπληκτική εγκατάσταση (installation) που επιτέλους ήρθε στην Ελλάδα.
God is a DJ (ο Θεός είναι DJ) είχανε πει οι Faithless στο ομώνυμο τραγούδι τους, πάνω στο δολάριο γράφει In God We Trust μα στα δικά μου δολάρια αναγράφει In A Good DJ I Trust My Night. Τέτοιος είναι κι ο Max Cooper ένας καταπληκτικός δημιουργός που γεννήθηκε το 1980 στο Μπέλφαστ, έπαιξε για λίγο βιολί μα δεν του άρεσε, έκανε διδακτορικό στην υπολογιστική βιολογία, μεταδιδακτορικό στη γενετική και «κατίντησε» να παίζει τέκνο ηλεκτρονική μουσική, δηλαδή κρίμας οι σπουδές όπως θα λέγαμε εδώ.
Έχει μια πλούσια δισκογραφία απ’ το 2007 και το δικό του label το MeSH με συνθέσεις δικές του κι επειδή ακριβώς είναι μορφωμένος δίνει πάντα σημασία στην αισθητική τόσο του ήχου που παράγει όσο και του video art που συνοδεύει τις ζωντανές εμφανίσεις του. Στις 6 Ιουνίου 2021 είχε την τιμή ο ίδιος και το ελληνικό κοινό τη χαρά να τον απολαύσει στο Ηρώδειο, στο πλαίσιο του Φεστιβάλ Αθηνών. Την εμφάνιση του αυτή μπορείτε να την παρακολουθήσετε εδώ. Δεν λέω ωραία ήτανε εκείνη η καλοκαιρινή βραδιά στο Ηρώδειο μα μετά τη χθεσινή μου εμπειρία στο Μέγαρο Μουσικής θα πω ότι ο κλειστός χώρος και η σκοτεινιά του με έκαναν να τον απολαύσω περισσότερο. Ειδοποιός διαφορά ήταν το γεγονός ότι στη χθεσινή του εμφάνιση δεν είχε προβολή βίντεο μα έφερε επιτέλους τον Αιθέρα του.
Φθάνοντας στο Μέγαρο Μουσικής αναρωτήθηκα τι παράσταση είχε πιο πριν και έβλεπα τόσο πολύ κόσμο έξω. Μετά από λίγο όμως παρατηρώντας τις γνώριμες φάτσες απ’ τα κλαμπ, τα μπαρ και τα πάρτυ είπα ωπα για τον Max Cooper είμαστε όλοι. Τελικά παίζει να το γεμίσουμε το Μέγαρο, κι όντως και οι 1500 θέσεις ήτανε όλες κλεισμένες. Ομολογώ έπαθα ένα σοκ δεν σας το κρύβω, επουδενί δεν το περίμενα. Άτομα ποικίλων ηλικιών από εξήντα ετών και κάτω, θα μου πείτε τώρα Στέλιο τους ρώτησες την ηλικία τους και το λες αυτό; Και γω θα σας απαντήσω επιτρέψτε μου να γνωρίζω καλύτερα με ποιους χορεύω τόσα χρόνια, ποιους βλέπω από έφηβος στα κλαμπ που κοντεύω πια στα 44 μου να γίνω συνταξιούχος ρεήβερ και δεν επιδοτείται κιόλας απ’ τον ΕΟΠΥ με τόσα ένσημα χορού που ‘χω κολλήσει.
Όπως και στο Ηρώδειο έτσι και στο Μέγαρο Μουσικής με δυσκολεύει η ιδέα τού ν’ ακούω ηλεκτρονική μουσική καθήμενος, κάποια στιγμή θέλει το κορμί να κινηθεί να μπει μέσα στον κόσμο του ηλεκτρονικού ρυθμού. Μα ο Max Cooper μας έφερε το Aether του στην Ελλάδα κι αυτή την εμπειρία δεν ήθελα να τηνε χάσω με τίποτα. Το πρότζεκτ Aether έκανε την πρώτη του εμφάνιση το 2016 στη Νέα Υόρκη και στο Λονδίνο το 2018, μόνο στο Λονδίνο μέσα σε τέσσερις νύχτες το επισκέφθηκαν μισό εκατομμύριο άνθρωποι.
Το Aether είναι μια εγκατάσταση που έχει δημιουργηθεί με τη συνεργασία του Architecture Social Club. Ένα τρισδιάστατο οπτικό πεδίο φωτός αποτελούμενο από πολλές ίνες κρεμασμένες που πάνω τους σωματίδια φωτός χορεύουν και δημιουργούν σχήματα και αλλάζουν χρώματα. Σαν να προσπαθείς να τιθασεύεις το φως και να το κάνεις να χορεύει στο πρόσταγμά σου. Κάποιες στιγμές ένιωθα ότι έβλεπα pixels να χορεύουν κι άλλοτε χανόμουν στο πλασματικό μάτριξ που άλλαζε γεωμετρικά σχήματα κι απ’ την καμπύλη με πήγαινε στο πολύγωνο και μετά έσπαγε, εξαφανιζόταν και επανεμφανιζόταν σα το φως να είχε οντότητα, πάχος, βάρος. Κι όλο αυτό συνοδευόμενο από ένα ηχητικό ταξίδι που ξεκίνησε απόκοσμα σχεδόν αφαιρετικά κι όσο πέρναγε η ώρα γέμιζε με χαρμολύπη ίσαμε να φτάσουμε στο ξέφωτο τέλος.
Φυσικά αρκετοί από μας στο κοινό δεν κρατηθήκαμε και χειροκροτήματα πέσανε και σφυρίγματα ακουστήκανε και παλαμάκια μαζί με τον ρυθμό και όλοι κοιτούσαμε τον αιθέρα, αυτό το πέμπτο μαγικό στοιχείο της φύσης να παίρνει φόρμες διάφορες μπροστά στα μάτια μας. Ευτυχώς σοφά επέλεξα θέσεις στο θεωρείο κι έτσι μπορούσα να απολαύσω το υπερθέαμα αυτό και να παρατηρήσω τους 1499 άλλους μύστες. Άλλοι τραβούσαν βίντεο με το κινητό τους, άλλοι σηκώνονταν από τις θέσεις τους και χόρευαν για λίγο, άλλοι ύψωναν τα χέρια τους και τα κουνούσαν στον ρυθμό, άλλοι χώνονταν πιο βαθιά στη θέση τους και βούταγαν στην εμπειρία σιωπηλοί κι άλλοι στην πλατεία ξεσβερκώνονταν στην προσπάθειά τους να εντοπίσουν τις πηγές φωτός που έδιναν μέσα στον χώρο του Μεγάρου φωτεινές ευθείες γραμμές, οι οποίες κατέληγαν πάνω σ’ αυτή την κουρτίνα ινών.
Προσωπικά κάποιες στιγμές ένιωθα παγιδευμένος στη θέση μου μα είχα μείνει με το στόμα ανοιχτό από το οπτικό υπερθέαμα κι απ’ τον ήχο. Ο δε ήχος της ηλεκτρονικής μουσικής σε χώρους σχεδιασμένους για να τιμούν τον ήχο, όπως το Μέγαρο Μουσικής προσδίδουν μια άλλη διάσταση στον θεσμό της techno και ambient εμπειρίας. Ένιωθα τον όγκο του ήχου και την «μπότα» να με χτυπάει τόσο όσο πρέπει για να γίνει απόλαυση κι όχι αναγούλα όπως σε κάποια κλαμπ που κατά καιρούς μου ‘χει συμβεί. Άσε που η χθεσινή βραδιά ήτανε και μια κλεφτή ματιά στο μέλλον μου, τότε που θα ‘μαι εξήντα – εβδομήντα ετών και θα πηγαίνω στα κλαμπ, ίσως και με το αναπηρικό μου αμαξίδιο στη χειρότερη ή στην καλύτερη με το μπαστούνι μου και δεν θα πίνω, δεν θα καπνίζω μα θα κουνάω στον ρυθμό όποια άκρα μου ακόμα θα λειτουργούν.
Αλήθεια τονε θυμάστε κείνον τον τύπο στα μέσα της δεκαετίας του ’90 που έβλεπε κύκλους και είχε τρομοκρατήσει τις μανάδες των ρέηβερς και είχε όνειρο να γίνει «κυριλές»; Φίλε μου τώρα λογικά θα ‘σαι στα εξήντα σου χρόνια και θέλω να σου πω δικαιωθήκαμε γινήκαμε «κυριλέ» ακούμε πια ηλεκτρονική μουσική και στο Μέγαρο Μουσικής.
