Τα Ζόμπι στα Κατεχόμενα

Εν αρχή ην η Οικογένεια. Ειδυλλιακή, τρισευτυχισμένη, αψεγιάδαστη. Μας ξενίζουν μόνο κάποιες ρυτίδες στο μέτωπο της γυναίκας του Μπραντ Πιτ, ρυτίδες ασύμβατες με τα συνήθη στάνταρ ομορφιάς και τη γηρατοφοβία του Χόλιγουντ, αλλά ίσως αυτό να έχει την εξήγησή του στο ότι έτσι ο Μπραντ μοιάζει δυο σκάλες πιο πανέμορφος και αψεγάδιαστος. Ο μπαμπάς και η μαμά κοιμούνται, οι δύο κόρες πέφτουν πάνω στους γονείς και τους ξυπνάνε. Γέλια και των τεσσάρων, παραγγελίες των παιδιών για πρωινό. Ο μπαμπάς, ως απεσταλμένος ειδικών αποστολών του ΟΗΕ, είχε πάει παλιά σε φρικτά μέρη και είχε δει φρικτά πράγματα, αλλά τα έχει εγκαταλείψει όλα αυτά και τώρα πια είναι μόνο ο χαρωπός νοικοκύρης που φτιάχνει πρωινά. Μέσα στο αυτοκίνητο, κολλημένοι στην κίνηση, μπαμπάς, μαμά και κόρες παίζουν μαντεψιές κολυμπώντας στην ευτυχία. Δεν αντέχεται όμως τόση τελειότητα, πάντα κάτι θα την εποφθαλμιά. Μπροστά τους κάτι περίεργο συμβαίνει. Αρχίζει να επικρατεί πανικός. Ορδές φρενιασμένων ζόμπι πέφτουν πάνω στο πλήθος. Ο κοινωνικός αυτοματισμός στα καλύτερά του, στην ιδεατή του μορφή, στο απόλυτο σχήμα του: άνθρωποι που επιτίθενται και δαγκώνουν αχόρταγα ανθρώπους. Τέως άνθρωποι, δηλαδή, γιατί για να το κάνεις πρέπει να έχεις χάσει πρώτα τη δική σου ανθρωπιά.

Πανικόβλητη η οικογένεια τρέχει κι αυτή να σωθεί. Εκατόμβες νεκρών, αλλά εμείς τα μάτια μας τα έχουμε στην οικογένεια. Αυτή να σωθεί κι όλα τελικά θα έχουν πάει καλά. Τα υπόλοιπα δισεκατομμύρια ανθρώπων ούτε τα ξέραμε από χθες ούτε μας αφορούν. Είναι ιδιαίτερα χρήσιμο τέτοιες ώρες ο μπαμπάς σου να έχει πάει σε φρικτά μέρη και να έχει δει φρικτά πράγματα, αφού προφανώς έχει την τεχνογνωσία που κάνει τη διαφορά. Ατσάλινα νεύρα, αστραπιαίες αποφάσεις. Τους βάζει σε ένα τροχόσπιτο που έχει εγκαταλείψε ο οδηγός του. Α, τι χαρά, βρίσκει εκεί πίσω μια καραμπίνα. Το άγιο όπλο θα προστατέψει την αγία οικογένεια από το κακό που την απειλεί εκεί έξω.

Βρίσκουν καταφύγιο σε μια πολυκατοικία. Μια άλλη οικογένεια τους βάζει στο σπίτι της. Ισπανόφωνοι γονείς, αμερικανόφωνο αγοράκι. Η ανακοίνωση της αστυνομίας είναι σαφής. Τα πράγματα είναι πάρα πολύ κρίσιμα, μην κουνηθείτε, μείνετε στα σπίτια σας. Ο Μπραντ Πιτ όμως τους εξηγεί ότι έχει πάει σε φρικτά μέρη και έχει δει φρικτά πράγματα και αν έβγαλε ένα συμπέρασμα είναι πως επιζούν όσοι μετακινούνται, όχι όσοι παραμένουν παθητικά στο ίδιο σημείο. Η κίνηση είναι ζωή, καταλήγει. Οι ΟΗΕδες, άλλωστε, ήδη τον αναζητούν. Είναι ο άνθρωπός μας, ο άνθρωπος που μπορεί να βοηθήσει να σωθεί ο πλανήτης. Η γυναίκα του θα τσινίσει. Δεν μπορείς να μας το κάνεις αυτό, δεν μπορείς να μας εγκαταλείψεις. Η ανθρωπότητα κατατρώγεται από τα ζόμπι, ούτως ή άλλως τα πράγματα είναι παραπάνω από ελεεινά παγκοσμίως, τους έχουν πάει με ελικόπτερο στο ασφαλέστερο αυτή τη στιγμή σημείο του πλανήτη, ακριβώς επειδή ο άντρας της ξέρει πώς να διορθώνει τις φρικτές καταστάσεις, κι αυτή του λέει ούτε να το σκέφτεσαι, δεν μπορείς να αφήσεις μόνη την οικογένειά σου. Ανάγκα και οι θεοί πείθονται όμως, πείθεται λοιπόν και η αγία σύζυγος και μάνα ότι για το καλό της δικής της πάρτης και των δικών της μονάκριβων κορών πρέπει να πάει ο αντρούλης της να σώσει την ανθρωπότητα ή όποιο ποσοστό της έχει απομείνει αζόμπιτο.

Ο Μπραντ αρχίζει να διασχίζει την υφήλιο σε μια προσπάθεια να εντοπίσει τι είναι αυτό που μετατρέπει τους ανθρώπους σε ζόμπι. Αντί να ψάξει τις ρίζες του κοινωνικού αυτοματισμού και του ατομικιστικού κανιβαλισμού στις ρίζες της δικής του οικογένειας, θεωρεί πως η ταινία για να είναι μπλοκμπάστερ μάλλον κυριολεκτεί, οπότε υπάρχει κάποιος αληθινός ιός και πρέπει να ψάξει να βρει από πού ξεκίνησε το κακό. Στην περιοδεία του θα μάθει ότι στη Βόρεια Κορέα δεν έχουν ζόμπι, αφού μέσα σε λιγότερο από μια ημέρα οι Κιμ Γιονγκαίοι ανάγκασαν όλους ανεξαιρέτως τους κατοίκους της χώρας να βγάλουν τα δόντια τους. Όχι δόντια – όχι δαγκώματα – όχι ζόμπι. Με τίμημα ένα φαφούτικο εφεξής έθνος, η κομμουνιστική δικτατορία δείχνει ότι αν σαρώνεις τα ανθρώπινα δικαιώματα καταφέρνεις να διώχνεις τα ζόμπι.

Το κλου όμως είναι το Ισραήλ. Που κατάφερε να παραμείνει κι αυτό καθαρό. Αλλά με σεβασμό στα ανθρώπινα δικαιώματα. Των πολιτών του, τουλάχιστον. Πώς; Έχτισαν τείχος στην Ιερουσαλήμ. Αντί να κρατάνε μακριά Παλαιστίνους και άλλους τρομοκράτες, τώρα κρατάνε μακριά τα ζόμπι. Και το κόλπο πιάνει. Και αυτός που εμπνεύστηκε το σχέδιο κάνει και ιστορική αναδρομή. Τότε με τους ναζί δεν πιστέψαμε ότι υπήρχαν στρατόπεδα συγκέντρωσης και βρεθήκαμε προ εκπλήξεως, το ’67 που μαζεύονταν τα στρατεύματα απέναντί μας δεν πιστέψαμε ότι θα μας επιτεθούν και παραλίγο να μας πετάξουν στη θάλασσα. Ε, τέρμα λοιπόν στη μαλακία, τώρα χτίζουμε τείχη και προστατευόμαστε εγκαίρως. Και ναι, η μεγαλοψυχία είναι τόση που βάζουν μέσα στα τείχη και Άραβες. «Κάθε άνθρωπος που βάζουμε μέσα, ένα ζόμπι λιγότερο που πρέπει να πολεμήσουμε». Αλλά με το που τους βάζεις μέσα κι αρχίζουν όλοι μαζί να τραγουδούν τραγούδια συναδέλφωσης, τα ξυπνάς τα ζόμπι και αρχίζουν να σκαρφαλώνουν λυσσασμένα το τείχος. Το τείχος ήταν καλή ιδέα, η εβραϊκή καθαρότητα αντί αυτών των μούλτι κούλτι καταστάσεων που είναι οι σειρήνες που προσελκύουν τους ζομποτρομοκράτες θα ήταν ακόμα καλύτερη.

Ο Μπραντ θα γυρίσει τον κόσμο ανάποδα και μπορεί να τη βρει ή να μην τη βρει τη λύση αντιμετώπισης των ζόμπι, ας αφήσουμε το σασπένς στο θεατή, κι άλλωστε η ταινία θα έχει πιθανότατα και για σίκουελ. Αν πρέπει έστω στο τελείωμα να αφήσω στην άκρη τις εξυπνάδες και να πω μια γνώμη, ως ταινία που πας να τη δεις για να διασκεδάσεις, ο «Παγκόσμιος Πόλεμος Ζ» δεν είναι τόσο κακός, έχει και ρυθμό και ατμόσφαιρα, οι σκηνές με τα ζόμπι έχουν χάζι (με πανοραμικές σκηνές σαν να παρακολουθείς Ντέιβιντ Λιν τιγκαρισμένο στην καφεϊνη) και γενικά περνάς καλά.