Ως εικαστικός με μεταπτυχιακό δίπλωμα στη Δημιουργική Γραφή, επιχείρησε να συνδυάσει τη ζωγραφική με τη συγγραφή. Στόχος της ήταν η συγγραφή διηγημάτων εμπνευσμένων από πίνακες ζωγραφικής. Μελετήθηκαν ηθογραφικοί πίνακες του Νικόλαου Γύζη (1842-1901) και του Νικηφόρου Λύτρα (1832-1904), οι οποίοι αναφέρονται στο δεύτερο μισό του 19ου αιώνα, δηλαδή στις πρώτες δεκαετίες του νεοσύστατου ελληνικού ανεξάρτητου κράτους.
Οι πληροφορίες, οι οποίες αντλήθηκαν από το πλούσιο υλικό αυτών των έργων, αποτέλεσαν την αφορμή του εγχειρήματος της προσέγγισής τους. Η χρονική αυτή περίοδος υπήρξε ιδιαίτερα σημαντική για τη σύγχρονη ιστορία της Ελλάδας. Για τη συγγραφή των διηγημάτων έπρεπε να γίνει μία εκτεταμένη ηθογραφική μελέτη του ιστορικού και κοινωνικού πλαισίου της εποχής, της καθημερινότητας των ανθρώπων της ελληνικής επαρχίας και της Αθήνας του 19ου αιώνα, όλων όσων αφηγούνται εικαστικά οι δύο ζωγράφοι.
Η φυσική σχέση της γραφής και της ζωγραφικής, φάνηκε μέσα από τα διηγήματα που γράφτηκαν με έμπνευση και αφορμή τους ζωγραφικούς πίνακες καθώς αυτά είναι επηρεασμένα από όλα τα αισθητικά στοιχεία τα οποία αφηγούνται εικαστικά ο Νικόλαος Γύζης και ο Νικηφόρος Λύτρας. Παρόλο που τα διηγήματα είναι αυτόνομα, οι ιστορίες τους συνδέονται μεταξύ τους. Η επιλογή και η σειρά παράθεσης των διηγημάτων έγινε εσκεμμένα, με κριτήριο την εξέλιξη μίας ενιαίας πλοκής. Οι χαρακτήρες κινούνται, οσφραίνονται και σκέφτονται βάση της εποχής στην οποία ζουν και όσων συμβαίνουν γύρω τους. Οι στιγμιαίες, «παγωμένες» εικόνες των έργων ζωγραφικής έγιναν ψηφίδες ζωής τριών γενεών ανθρώπων και των παράλληλων ιστοριών τους. Το σύνολο των διηγημάτων επεδίωξε να αναδείξει σημαντικά γεγονότα της εποχής, με σεβασμό στην ιστορική και κοινωνική πραγματικότητα, στοχεύοντας σε ένα πολύπλευρο, πολύχρωμο ταξίδι στο χρόνο, ένα γεφύρωμα της ζωγραφικής με τη γραφή.
