Κείμενο: Μύριαμ Παρασκευοπούλου (Local Music Alert)
Οι Man Called Shadow έκαναν απόβαση στα κεντρικά του Local Music Alert πριν περίπου ένα χρόνο, με το πρώτο τους single “High Hopes”και τη φωνή τoυ Anduze (φωνή του Parov Stelar) και κατευθείαν κέρδισαν το σήμα “heart picked music”! Χωρίς να γνωρίζουμε ποιοι κρύβονται πίσω από αυτήν τη σκιά, συνέχισαν μυστηριακά να μας τροφοδοτούν με τα υπέροχα singles τους όπως το “Undressed Memory”και το“I’ve Wandered”. Κάπου εκεί το κουβάρι άρχισε σιγά σιγά να ξετυλίγεται και μάθαμε πως τους Man Called Shadow απαρτίζουν οι Δημήτρης Νάσσιος (a.k.a Quasamodo),o Λεό Τάσιος και δύο σπάνιες ανδρικές φωνές, ο Στέφανος – Φίλιππος Διαμαντόπουλος (Adámas) και ο Αλέξανδρος Σιδηρόπουλος (γνωστός και ως Alex Sid από τα τραγούδια και τις μουσικές της σειράς Άγριες Μέλισσες). Ενώ την μπάντα συμπληρώνουν οι Mampre Kasardjian (πλήκτρα, ταμπουρίνι), Νίκος Μαρτζιώκας (κρουστά) και Δημήτρης Γρηγοριάδης (τύμπανα).
Ακολούθησε το feel good “Don’t you Worry” αλλά η αλήθεια είναι πως ως κοινό, αναρωτηθήκαμε πότε τελικά θα υπάρξει μια ενιαία ολοκληρωμένη δουλειά. Πριν λίγες ημέρες κυκλοφόρησε το τελευταίο τους single “Storms and Hurricanes” με τη φωνή της μοναδικής Thaliah και έφερε μαζί του και την ολοκλήρωση του πρώτου άλμπουμ της αθηναϊκής μουσικής κολεκτίβας.
Το ομώνυμο digital album “Man Called Shadow” είναι ένα μουσικό διαμάντι, το οποίο αντανακλά φως από τις μελωδίες και τις φωνές που υπάρχουν μέσα του σαν ζωντανοί οργανισμοί. Πολυσυλλεκτικές παραγωγές γεμάτες από alternative, neo-soul και blues στοιχεία, με εμφανή cinematic αναφορές σε προσγειώνουν στον πολύχρωμο μουσικό πλανήτη των Man Called Shadow.
Εγώ μάζεψα δύο πράγματα βιαστικά, έβγαλα το εισιτήριο μου με προορισμό τον πλανήτη τους “ΜCS 2020” και μίλησα με τους Man Called Shadow σε μια εφ’ όλης της ύλης συνέντευξη:
Habemus album! Ένα χρόνο μετά τη μυστηριώδη εμφάνισή σας και τέσσερα υπέροχα singles είδαμε λευκό καπνό και η πρώτη σας ολοκληρωμένη δουλειά είναι γεγονός. Πείτε μου λίγα λόγια…
Dimitris Nassios: Κάθε φορά που ξεκινάει κάποιος ένα άλμπουμ, θεωρώ πως είναι σημαντικό να ξέρει προς τα πού βαδίζει. Κάποιες φορές είναι ξεκάθαρος ο δρόμος και κάποιες άλλες είναι μια «εξερεύνηση» προς το άγνωστο. Για να γίνει πιο γνώριμο το άγνωστο, γράψαμε πολλά τραγούδια χωρίς να βάζουμε περιορισμούς «είδους». Στη συνέχεια ακούσαμε τι γράψαμε και επιλέξαμε αυτά που ταίριαζαν μεταξύ τους. Αυτό δεν σημαίνει ότι τα υπόλοιπα δεν ήταν ωραία τραγούδια, αλλά απλά ότι δεν ταίριαζαν με το ύφος του υπόλοιπου άλμπουμ. Η διαδικασία αυτή είναι πολύ χρονοβόρα και ο βασικός λόγος που αργήσαμε να τον κυκλοφορήσουμε. Αυτός σε συνδυασμό με το γεγονός ότι προσωπικά ως παραγωγός είμαι πολύ «ψείρας» γιατί ενώ γνωρίζω ότι «το τέλειο είναι ο εχθρός του καλού» κυνηγάω όσο μπορώ το τέλειο. Μετά από σχεδόν 4 χρόνια λοιπόν, είμαστε στην ευχάριστη θέση να μπορούμε να παρουσιάσουμε στον υπόλοιπο κόσμο τη δουλειά μας νιώθοντας περήφανοι για το αποτέλεσμα.
Όλοι στην μπάντα είστε πραγματικοί εργάτες της τέχνης. Άλλοι καθηγητές, άλλοι παραγωγοί μουσικής για ταινίες και σειρές ή για άλλους καλλιτέχνες. Πώς σκεφτήκατε να φτιάξετε αυτή την ενιαία πολύχρωμη μουσική σκιά;
Αlex Sid: Βρεθήκαμε καθαρά γιατί όλοι μας είχαμε την επιθυμία να έχουμε μια παρέα με την οποία να τζαμάρουμε, να παίζουμε, να αυτοσχεδιάζουμε και να χαλαρώνουμε μέσα από αυτό. Στην αρχή δεν ξέραμε αν οι συναντήσεις μας θα οδηγούσαν σε δισκογραφική δουλειά, βρισκόμασταν γιατί περνούσαμε ωραία και κάθε φορά ανακαλύπταμε ότι μαζί μπορούμε να γράψουμε.
Είναι αλήθεια ότι αρχικά σκεφτόσασταν να μην αποκαλύψετε ποτέ τις ταυτότητές σας;
Leo Tasios: Επειδή το ανώνυμο έχει μυστήριο είχαμε σκεφτεί πως θα είχε πλάκα να ενισχύσουμε αυτό το στοιχείο με αυτό τον τρόπο, δηλαδή, να μην γίνουν γνωστές οι ταυτότητες των μελών. Στην πορεία όμως καταλάβαμε πως αυτό θα ήταν αρκετά περιοριστικό, οπότε τελικά δεν τον ακολουθήσαμε αυτόν τον δρόμο.
Ενώ όλοι οι καλλιτέχνες έχετε τη γενναιότητα αφενός να δημιουργείτε και αφετέρου να παρουσιάζετε αυτό που δημιουργείτε σας αγχώνει η έκθεση;
Στέφανος-Φίλιππος Διαμαντόπουλος (aka Phil Diamond): Η έκθεση είναι κάτι που αποτελεί κεντρικό μέρος της δουλειάς που κάνουμε. Αν και έχει να κάνει με την ιδιοσυγκρασία του καθενός σιγουρά στο τέλος της ημέρας είναι κάτι εν δυνάμει αγχωτικό. Το κλειδί σε σχέση με αυτό είναι να κάνεις το καλύτερο που μπορείς και να παραδόσεις στον κόσμο κάτι με το οποίο να μπορεί να σχετιστεί και να λάβει το μήνυμα που έχεις να μοιραστείς. Εκεί λοιπόν έγκειται και το όποιο άγχος μπορεί να υπάρξει καθότι όπως λέει κ ο σοφός λαός «περί ορέξεως…κολοκυθόπιτα».
Ο δίσκος αυτός χαρακτηρίζεται από τον πλουραλισμό των ήχων του και ταυτόχρονα τον πλουραλισμό των εικόνων που δημιουργούνται από τους ήχους. Τι είναι αυτό που σας κάνει να πιάσετε ένα μολύβι και ένα χαρτί και να ξεκινήσετε;
Aristomenis Tsigaras & Dimitris Nassios: Κάθε φορά που καθόμασταν να γράψουμε κάτι, αφήναμε το υποσυνείδητό μας να πάρει τα ηνία. Επίσης το γεγονός ότι γράφαμε μαζί, μας έβγαλε από τον συνηθισμένο τρόπο που δουλεύουμε όταν είμαστε ανεξάρτητοι και μας έβαλε κάποιου είδους περιορισμούς. Ένας από αυτούς ήταν ότι τίποτα δεν έμενε στο χαρτί αν δεν άρεσε σε όλους. Αυτό ακριβώς κάναμε και με τη μουσική. Ένας ακόμα ήταν ότι δεν θέλαμε πεσιμισμό στο άλμπουμ μας. Έπρεπε όλα τα τραγούδια να είναι αισιόδοξα και να αφήνουν όμορφα μηνύματα. Ακόμα και ένας χωρισμός μετατράπηκε σε ιστορία αγάπης στο Storms & Hurricanes.
Αυτός ο πλουραλισμός των ήχων με κάνει να θέλω να σας ρωτήσω για τις ταμπέλες που όλοι τοποθετούμε στη μουσική άτσαλα και ίσως αδικώντας. Υπάρχουν αλήθεια όρια;
Leo Tasios: Τελικά, όχι, απλώς υπάρχουν, μουσικά μιλώντας, καλοί γάμοι και κακοί. Και παρόλο που οι «ταμπέλες» είναι απλοϊκές και αφαιρούν την απόχρωση από τη μουσική, είναι επίσης απαραίτητες γιατί μας δίνουν κάποιο είδος λεξιλογίου, όσο άγαρμπο κι αν είναι, για να μιλήσουμε για αυτό που είναι βασικά μια πολύ αφηρημένη μορφή τέχνης. Λίγες είναι οι μπάντες, νομίζω, που αποφασίζουν συνειδητά ότι θα είναι ένα συγκρότημα. Οι πιο πολλές φαντάζομαι πως έχουν τα ακούσματά τους και τις επιρροές τους και απλώς παίζουν ό,τι θέλουν. Χρειάζεται όμως κάποιο είδος λεξιλογίου για να μιλάμε για αυτό που κάνουν. Είτε είναι για να το κουβεντιάζει ο ακροατής, ή να το προωθήσει μια δισκογραφική, ή και μερικές φορές να βοηθήσει τους ίδιους τους μουσικούς να το δημιουργήσουν. Στην τελική όμως όλα αυτά είναι απλώς περιγραφικά και προφανώς οι μόνοι πραγματικοί περιορισμοί είναι η ικανότητα και η φαντασία.
Αυτό που λέμε «ποιότητα» καταλήγει μερικές φορές να είναι μια εντελώς υποκειμενική άποψη;
Στέφανος-Φίλιππος Διαμαντόπουλος (aka Phil Diamond): Εντελώς υποκειμενική άποψη δεν θα το έλεγες, καθώς ο εκάστοτε καλλιτέχνης έχει πολλές παράμετρους να διαχειριστεί για να διασφαλίσει αυτό που εν τέλει καθορίζει ένα έργο ως «ποιοτικό». Έχει να κάνει με το πόσο «τέχνη» και κόπο έχει βάλει σε καίρια σημεία της διαδικασίας της δημιουργίας, που στην περίπτωση της τραγουδοποιΐας /παραγωγής είναι η ποιότητα της ηχογράφησης, δηλαδή πόσο καλά έχει επιλέξει να αποτυπώσει αυτά τα στοιχεία που συγκροτούν ένα ηχητικό έργο, η ποιότητα των στίχων/λέξεων που επέλεξε να χρησιμοποιήσει, η ποιότητα του artwork και τα λοιπά. Συνεπώς η υποκειμενικότητα έγκειται στις επιλογές του καλλιτέχνη/δημιουργού περισσότερο και ναι υπάρχουν κάποιες σταθερές, τις οποίες οφείλει να ακολουθήσει ή και όχι ανάλογα πάντα με το περιεχόμενο και τον σκοπό της δουλειάς που θέλει να παρουσιάσει.
Το αγαπημένο μου κομμάτι από τον δίσκο είναι το “Like Strangers”. Θέλετε να μοιραστείτε την ιστορία που κρύβει;
Αlex Sid: To “Like Strangers” ήταν το πρώτο τραγούδι που δουλέψαμε μαζί ως ομάδα με τον Δημήτρη και τον Leo και αισθάνομαι ότι μετά από αυτό ήρθαμε πιο κοντά ο ένας στον άλλον. Σαν να βρήκαμε έναν ήχο που μας εκφράζει όλους εξίσου. Όλοι αισθανόμαστε ότι βάλαμε μέρος της προσωπικότητάς μας στο κομμάτι, σαν να είναι παιδί όλων μας. Και είναι.
Πώς επιλέγετε τη φωνή που θα έχει κάθε κομμάτι; Είναι μόνο η φωνή ή και η γενικότερη ιδιοσυγκρασία του κάθε καλλιτέχνη που ολοκληρώνει το ηχοτοπίο που θέλετε να δημιουργήσετε;
Dimitris Nassios: Η φωνή που θα πλαισιώσει το εκάστοτε τραγούδι είναι πολύ σημαντική. Είναι μέρος της ενορχήστρωσης και του χαρακτήρα του τραγουδιού και όχι απλά κάτι που μπαίνει από πάνω από τη μουσική. Αυτό σημαίνει ότι επιλέγαμε για κάθε τραγούδι τον/την κατάλληλο/η ερμηνευτή/ρια. Τονίζω τη λέξη ερμηνευτή/ρια και όχι τραγουδιστή/ρια γιατί για μένα δεν φτάνει να έχει κάποιος καλή φωνή. Πρέπει μέσα από τη φωνή να μπορώ να διακρίνω το συναίσθημα, τη σωματική κίνηση και την ψυχή ώστε να γίνουν πιστευτοί οι οποιοιδήποτε στίχοι. Αυτά είναι η συνταγή που ολοκληρώνουν το ηχοτοπίο ενός τραγουδιού, και κάτι που εύχομαι να γίνεται αντιληπτό στο άλμπουμ μας.
Αν αυτός ο δίσκος ήταν soundtrack ταινίας, πείτε μου ποιος θα θέλατε να έχει γράψει το σενάριο, ποιος θα είχε αναλάβει τη σκηνοθεσία και ποιοι θα ήταν οι πρωταγωνιστές;
Dimitris Nassios: Αυτό είναι εύκολο! Σενάριο James Gunn, σκηνοθεσία Quentin Tarantino και πρωταγωνιστές η Margot Robbie, ο Leonardo Di Caprio και ο Denzel Washington.
Οι ηχογραφήσεις διήρκησαν τρία χρόνια και έχετε έτοιμο υλικό και για τον επόμενο δίσκο! Τι περιμένουμε από εσάς μέσα στο επόμενο διάστημα;
Leo Tasios: Επειδή μας πήρε περίπου 3 χρόνια για να έρθει στην τελική μορφή ο δίσκος, είχαν συγκεντρωθεί πολλά κομμάτια, από τα οποία αρκετά γράφτηκαν πρόσφατα και νομίζω πως ακούγεται αυτό. Ακούγονται δηλαδή διαφορετικά από τα πρώτα που κάναμε μαζί, οπότε είπαμε πως θα ήταν καλύτερο να τα παρουσιάσουμε σε άλλη κυκλοφορία, αν και δεν μπορούμε να πούμε πότε ακριβώς θα συμβεί αυτό. Όσον αφορά στα live, θα γίνουν κάποια πράγματα σε σύντομο χρονικό διάστημα οπότε μείνετε συντονισμένοι…
