Σκεπτόμενη πώς να αρχίσω τον πρόλογο της συνέντευξης των Lip Forensics αντιλήφθηκα πως μπορεί ήδη να μετρούν πέντε χρόνια στην λόκαλ σκηνή αλλά ο ήχος και ειδικότερα ο χαρακτήρας του ήχου τους μοιάζει σα να ήταν εκεί χρόνια. Αυτό ένιωθα από τα πρώτα single τους και ειδικότερα όταν άκουγα το ”Lucid” με την συμμετοχή της Irene Skylakaki αλλά και το rework τους στο “Blade Runner-End Titles” του αναντικατάστατου Vangelis! Ο Ζade και ο Ekelon, τα δύο άτομα τα οποία απαρτίζουν το δίδυμο των Lip Forensics, με κέντρισαν από την πρώτη στιγμή και αυτό γιατί η μουσική που έφευγε από αυτούς, για να φτάσει σε εμένα, την μέση ακροάτρια, ήταν συμπαγής φύσει και ουσία. Δωρικός ηλεκτρονικός ήχος παραγωγικά, αλλά ταυτόχρονα πλουραλιστικός, ατμοσφαιρικά και συναισθηματικά. Θα μπορούσε να ήταν ένας άνθρωπος η μουσική τους. Ξέρετε, από αυτούς που δεν μιλούν πολύ αλλά έχουν τον τρόπο να σε κάνουν να νιώσεις κάθε λέξη που επιλέγουν να σου πουν.
Λίγους μήνες πριν κυκλοφόρησαν τον πρώτο ολοκληρωμένο τους δίσκο με τίτλο “Apophenia”. Ένας δίσκος, ο οποίος κατ’ εμέ συμπεριλαμβάνετε στους καλύτερους της χρονιάς αφού συνδυάζει ιδανικά την indie pop με την electronica, δημιουργώντας κάποιες πολύ δυνατές intellectual electro pop στιγμές! Αγάπησα το “Rise Up” με την συμμετοχή της Sugahspank. Και ειλικρινά δεν μπορώ να φανταστώ ούτε θέλω άλλ@ γι’ αυτό το κομμάτι! Και στον αντίποδα το “Different” με την αιθέρια Irene Skylakaki και το electro new wave “No Symmetry”. Ωστόσο αυτό που έμεινε στο repeat του μυαλού και της καρδιάς ήταν το “Strange Me”. Ήθελα πολύ να κάνω μια κουβέντα μαζί τους και να με εισάγουν στον απόκοσμα γήινο electro κόσμο τους. Έτσι λοιπόν λίγο πριν την εμφάνιση τους στο Rudu Fest στις 15 Δεκεμβρίου, μιλήσαμε για πολλά και πραγματικά ευχαριστήθηκα πολύ την κουβέντα μας! Απολαύστε τους!
Θέλω να ξεκινήσουμε αυτή την κουβέντα περιγράφοντάς μου μια από τις νύχτες που τρώγατε τα πόδια σας στα αθηναϊκά dance floors….
Ήταν τότε που όλα ξεκίναγαν από ένα υπόγειο στα Εξάρχεια όπου νωρίς το απόγευμα μαζευόταν η παρέα και συνοδεία μουσικής ανακατεύαμε χρώματα και λάδι πάνω σε slides που τα προβάλλαμε τον άδειο τοίχο. Αφού μετά από μερικές ώρες χορταίναμε αυτό το υπερθέαμα, ανεβαίναμε στα παπάκια μας και κάποιοι ξεκινάγαμε για το Factory ή το X, ενώ οι υπόλοιποι πηγαίνανε προς Mo better και Exodus. Όσοι τυχεροί από μας μπορούσαμε να περάσουμε το φέις κοντρόλ βρισκόμασταν σε κατάμεστες αίθουσες όπου η πρωτάκουστή και εξωγήινη τότε house και techno μουσική, έφερνε τους ανθρώπους σε μία σχεδόν παραληρηματική έκσταση με ή χωρίς ναρκωτικά. Κανείς μας δεν ήξερε τι άκουγε ή πώς έπρεπε να ντυθεί, πόσο μάλλον πώς έπρεπε να συμπεριφερθεί, οπότε τα πάντα επιτρέπονταν και το μόνο που είχε σημασία ήταν να πειραματίζεσαι. Με το σώμα σου, με την εμφάνισή σου, με τη σεξουαλικότητά σου και πάει λέγοντας. Αφού ξεθύμαινε σιγά-σιγά η επίδραση του κλαμπ, ξανά ανεβαίναμε στα παπάκια μας, συναντούσαμε τους υπόλοιπους ροκάδες της παρέας και τραβάγαμε για την εξοχή. Πότε Βαρυμπόμπη, πότε Οινόφυτα, πότε Σχινιάς, ποτέ δεν ήξερες που θα πήγαινες αλλά ήσουν πάντα σίγουρος ότι την κατάλληλη στιγμή θα το μάθαινες. Δεύτερος γύρος λοιπόν, αλλά εκεί είχες και τη συνδρομή της φύσης, του δάσους, της θάλασσας, οπότε το τριπ ήταν πάντα αρκετά διαφορετικό. Εκεί η μουσική δεν έπαιζε τόσο κομβικό ρόλο, ήταν περισσότερο το μπακράουντ ή κάποια στιγμές το energy boost που χρειαζόσουν για να συνεχίσεις τον μαραθώνιο. Αφού απολαμβάναμε την ανατολή ο ήλιος μάς έδινε την τελευταία ριπή ενέργειας για να φτάσουμε μέχρι το μεσημέρι ή νωρίς το απόγευμα να αναρωτιόμαστε πού είμαστε και πώς θα γυρίσουμε πίσω; Αλλά και πίσω στο μικρό υπόγειο, το come down από όλα αυτά ήταν μια εξίσου απολαυστική διαδικασία. Ήταν η ώρα των ambient δίσκων, της πρώτης χρυσής εποχής της electronica. Έκλεινες για λίγο τα μάτια και μετά… Δευτέρα…
Οπότε καταλαβαίνω πως η ένωσή σας ήταν καρμική γιατί δεν γινόταν αλλιώς, όπως λέτε και οι ίδιοι…
Τα ετερώνυμα έλκονται, προσεγγίζουν το ένα το άλλο, δανείζονται στοιχεία, τα χωνεύουν και τα εκφράζουν δημιουργικά. Εμείς το λέμε έλξη αλλά και το κάρμα μια χαρά αποδίδει αυτό που συμβαίνει στη μουσική μας συνύπαρξη. Αν το κάρμα είναι κάτι αναπόφευκτο, νομίζω την ίδια απολυτότητα εκφράζει και ο νόμος της παγκόσμιας έλξης.
Ας μιλήσουμε λίγο για τον τίτλο του άλμπουμ. Από που εμπνευστήκατε;
Apophenia είναι η τάση εύρεσης μοτίβων γύρω μας και η σύνδεση πραγμάτων και γεγονότων μεταξύ τους, ακόμα και όταν αυτά δεν συνδέονται ορθολογικά. Αυτή η τάση που έχουν οι άνθρωποι ονομάστηκε από τον Γερμανό ψυχίατρο Κλάους Κόνραντ ‘’apophenia’’ από την ελληνική λέξη: «αποφαίνω». Η παρουσία της σε μεγάλο βαθμό θα μπορούσε να είναι σύμπτωμα κάποιας ψυχικής νόσου, όπως η σχιζοφρένεια όπου ο ασθενής συνδέει άσχετα γεγονότα μεταξύ τους και βλέπει ακόμα και συνομωσίες σε απλά καθημερινά γεγονότα. Ο δίσκος γράφτηκε τον καιρό της καραντίνας και είναι μια σύνθεση εμπειριών, καταστάσεων, βιωμάτων σε μορφή τραγουδιών, φαινομενικά διαφορετικών και μη ορθολογικά συνδεόμενων μεταξύ τους. Μέσα από αυτή τη σύνδεση διαφορετικής ποιότητας και υφής στοιχείων και χαρακτηριστικών προέκυψαν αβίαστα οι συνθέσεις του δίσκου. Είναι αυτή η δική μας «αποφένια».
Πώς καταφέρατε να τιθασεύσετε την ανθρώπινη βιασύνη και ταυτόχρονα την καλλιτεχνική ανυπομονησία για να μας παρουσιάσετε το “Apophenia”;
Δεν νομίζουμε ότι «πάσχουμε» από αυτές τις «ασθένειες». Είμαστε αρκετά χρόνια στο χώρο της μουσικής ώστε αφενός να απολαμβάνουμε τη δημιουργική διαδικασία, αφετέρου να γνωρίζουμε ότι η βιασύνη στο στούντιο είναι πολύ κακός σύμβουλος. Υπάρχει όντως μία τάση τα τελευταία αρκετά χρόνια οι δίσκοι να παράγονται με βιομηχανικούς ρυθμούς. Αυτό έρχεται σε πλήρη αντίθεση με τη δημιουργική διεργασία. Εμείς πιστεύουμε ότι αν δεν έχεις κάτι που να σε καίει να επικοινωνήσεις, καλύτερα να μείνεις σπίτι σου… τουλάχιστον μέχρι να νιώσεις την ανάγκη. Αλλά στον συγκεκριμένο δίσκο καταλυτικό ρόλο έπαιξε και ο covid με τα lockdown. Μας έδωσε μπόλικο χρόνο και απόσταση από την καθημερινότητα ώστε να μπορέσουμε να βυθιστούμε στο γράψιμο και τις ηχογραφήσεις.
Είναι η «αποφένια» ένα ενεργό παράλληλο σύμπαν μέσα στο ενεργό παρόν που βιώνουμε;
Είναι μάλλον η σύνθεση όλων των ενεργών φαντασιακών πραγματικοτήτων που βιώνουμε σαν τρόπο απόδρασης από κάθε πραγματικότητα που δεν μας κάνει ευτυχισμένους. Είναι μια διαδρομή που ικανοποιεί το βασικό από τα ενστικτώδη χαρακτηριστικά του είδους μας: να αγγίξει την ευτυχία.
Πιστεύετε στη φράση «όλα γίνονται για κάποιο λόγο»; Ή η ζωή απλά ακολουθεί τη ροή της χωρίς να ενδιαφέρεται για εμάς;
Αυτό είναι μάλλον μία μεικτή πραγματικότητα. Η ζωή σίγουρα έχει τη δική της ροή και δε ρωτάει κανέναν – εξού και το πολύ εύστοχο ρητό: όταν ο άνθρωπος κάνει σχέδια ο θεός γελάει – αλλά είναι στο χέρι του ανθρώπου να δημιουργήσει το πλαίσιο, τον λόγο ύπαρξης και το νόημα σε αυτά που βιώνει. Συγκεκριμένα στην τέχνη, τίποτα δε γίνεται χωρίς την ανθρώπινη βούληση. Ακόμα και όταν λες «το κελάηδισμα ενός πουλιού είναι η πιο όμορφη μουσική που έχω ακούσει ποτέ» είναι η καλλιτεχνική σου φύση που του δίνει αυτή την υπόσταση. Από μόνο του είναι απλώς ένας ήχος της φύσης. Μάλιστα η τέχνη είναι και ένα «σπορ» που διαρκώς τεστάρει την βούληση του καλλιτέχνη και την αυθεντικότητα της έκφρασής του. Δύσκολα θα ξεφύγεις από την επιτήρησή της και ακόμα πιο δύσκολο είναι να την ξεγελάσεις.
Ζούμε στην εποχή της παρειδωλίας;
Σίγουρα ζούμε στην εποχή των ειδώλων, στην εποχή που παίρνουμε την πληροφορία μέσα από την οθόνη και πολλοί ζουν μια ιδανική καλλωπισμένη ζωή μέσα εκεί. Μήπως είναι όμως απλά ένα είδωλο και ως τέτοιο επιδέχεται διαθλάσεων και παραμορφώσεων με αμφίβολα αποτελέσματα; Μήπως ζούμε ερμηνεύοντας τα είδωλα όλων με βάση τη δική μας οπτική γωνία και βλέπουμε αυτό που έχουμε προαποφασίσει ότι επιθυμούμε να δούμε; Μήπως τελικά και το δικό μας το είδωλο παραμορφώνεται με σκοπό να ταιριάξει στο είδωλο που οι άλλοι έχουν προαποφασίσει να δουν για εμάς;
Εφόσον όλοι θεωρούμε τους εαυτούς μας «περίεργους» και «διαφορετικούς» και ενώ φοβόμαστε την απόρριψη γιατί πετάμε ο ένας στον άλλον κάθε ανασφάλεια που έχουμε;
Δεν υπάρχει «κρεβάτι του Προκρούστη για την κανονικότητα» και ευτυχώς. Υπάρχει η κοινωνική μεζούρα την οποία αναγκαζόμαστε να συμβουλευόμαστε για να μη βγει το κουστούμι αταίριαστο, όμως και να βγει, υπάρχουν σίγουρα μέρη (κυριολεκτικά/μεταφορικά) που το εκτός κανονικότητας κουστούμι θα θεωρείται υψηλή ραπτική. Και πλέον έχουμε κάνει βήματα ώστε να είναι πολύ πιο εύκολο να βρεθείς εκεί. Ίσως θεωρούμε πως είμαστε όλοι περίεργοι και διαφορετικοί, παράλληλα όμως είμαστε μοναδικοί και ξεχωριστοί και ακόμα και όταν μεταφέρουμε το φορτίο της ανασφάλειας στον άλλον, είναι δική μας ευθύνη να προσπαθήσουμε να το ελαφρύνουμε, και δουλειά του άλλου να αναλάβει όσο φορτίο επιθυμεί/ μπορεί/ αντέχει.
Μιλάτε για την μουσική ως τη «νοβοκαΐνη της ψυχής». Σε ποιον (φαντάζομαι πως υπάρχει σίγουρα παραπάνω από ένας) ψυχικό εξαναγκασμό η μουσική έδρασε καταπραϋντικά;
Σε όλους μηδενός εξαιρουμένου. Μία από τις φράσεις που συνοψίζει με τη μεγαλύτερη ακρίβεια την ψυχοσύνθεση των καλλιτεχνών είναι ότι: τέχνη δεν κάνεις για τη δόξα ή τα λεφτά (γελάει ο κόσμος), αλλά για να την βγάλεις, να καταφέρεις να φτάσεις στην επόμενη μέρα. Επομένως είναι το μόνο όπλο που πολλοί από μας έχουμε για να καταπολεμήσουμε την νεύρωση της καθημερινότητας και – ακόμα πιο σημαντικό – να δώσουμε νόημα στη ζωή μας.
