Κάποτε η Νίνα Σιμόν, αυτή η σπουδαία καλλιτέχνης και ακτιβίστρια στο κίνημα για τα Πολιτικά Δικαιώματα είχε πει για το φυλετικό πρόβλημα στις ΗΠΑ: «Αντιλαμβάνεσαι τον ρατσισμό ακόμη και περπατώντας στους δρόμους, είναι συνυφασμένος με την αμερικανική κοινωνία». Αυτή που το κατάλαβε από την ηλικία των 6 ετών ήταν η Ρούμπι Μπρίτζες, το πρώτο μαύρο παιδί που σαν σήμερα 14 Νοεμβρίου, πριν από 60 χρόνια, πήγε στο δημοτικό σχολείο William Frantz στη Λουιζιάνα, ένα σχολείο λευκών παιδιών.
Η εικόνα της, ενός μικρού παιδιού που το συνόδευαν αστυνομικοί την πρώτη μέρα στο σχολείο όχι μόνο έκανε τον γύρο του κόσμου αλλά ήταν και μια αρχή για την εγκαθίδρυση μεικτών σχολείων. Η εικόνα της έγινε το εμβληματικό έργο του σπουδαίου ζωγράφου και επί σειρά ετών εικονογράφου του περιοδικού The Saturday Evening Post Νόρμαν Ρόκγουελ «Το πρόβλημα με το οποίο ζούμε όλοι» (The Problem We All Live With) που τον φιλοτέχνησε τέσσερα χρόνια αργότερα για το περιοδικό Look και θεωρείται μια εμβληματική εικόνα του Κινήματος Πολιτικών Δικαιωμάτων στις Ηνωμένες Πολιτείες. Πριν λίγα χρόνια, ο Μπαράκ Ομπάμα όταν, ως πρόεδρος των Ηνωμένων Πολιτειών στάθηκε μπροστά σε αυτή την εικόνα μαζί με την 66χρονη σήμερα Ρούμπι Μπρίτζες της είπε: «Αν δεν ήσουν εσύ εκεί, δε θα ήμουν και εγώ εδώ σήμερα».
Η εικόνα της Ρούμπι ως σκιά της Κάμαλα Χάρις της πρώτης – μετά από 47 λευκούς άνδρες – γυναίκας και μαύρης Αντιπροέδρου των ΗΠΑ κάνει τον γύρο του κόσμου ως μια απαραίτητη υπενθύμιση, μετά από τέσσερα χρόνια Τραμπισμού, από ποιους ανθρώπους έχει συγκροτηθεί αυτή η χώρα, που δεν είναι μια χώρα λευκών αλλά μια χώρα μεταναστών από όλες τις χώρες του κόσμου.
Γυρίζοντας πίσω το ρολόι της ιστορίας, όταν η 6χρονη Ρούμπι έφτασε στις 14 Νοεμβρίου στο σχολείο, την υποδέχθηκαν με ντομάτες, συνθήματα και προσβολές. Μια μητέρα είχε φτιάξει ένα ξύλινο φέρετρο με μια μαύρη κούκλα. Την πρώτη μέρα δεν έκανε μάθημα και επί ένα χρόνο οι δασκάλες αρνούνταν να τη διδάξουν – πλην μίας. Τη δεύτερη μέρα τη συνόδευσε ο ιερέας Λόιντ Φόρμαν που έσπασε το μποϊκοτάζ των γονιών που είχαν συγκεντρωθεί ξανά απέξω από το σχολείο. Η ίδια η Ρούμπι πιστώνει στη μητέρα της την επιμονή της να τη στείλει στο σχολείο και το κουράγιο να τη στείλει σε ένα σχολείο στη Νέα Ορλεάνη, μέσα σε απίστευτες φυλετικές ταραχές, υπερασπιζόμενη με θάρρος την ισότητα. Γιατί με αυτή την απόφαση η μητέρα της όπως είπε η Ρούμπι, όταν πέθανε η Λουσίλ Μπρίτζες «όχι μόνο με έβαλε στον δρόμο μου σαν εξάχρονο κοριτσάκι, αλλά βοήθησε να αλλάξει η πορεία πολλών ζωών». Ήταν αυτό το θάρρος των οικογενειών που κατέστησαν δυνατή την πρόοδο χιλιάδων ανθρώπων που δεν άνηκαν στη λευκή φυλή, προσπαθώντας παράλληλα να κρατήσουν τα παιδιά τους ασφαλή.
Εκατό χρόνια αφότου οι λευκές γυναίκες εξασφάλισαν δικαίωμα ψήφου και εξήντα χρόνια μετά τη θαρραλέα διαδρομή της Ρούμπι και μόλις 45 χρόνια μετά τον τροποποιημένο νόμο για τα δικαιώματα ψήφου του 1975 (που θεσπίστηκε για πρώτη φορά το 1965) κατοχυρώνοντας το δικαίωμα ψήφου για όλες τις γυναίκες, ανεξάρτητα από το χρώμα τους, η 56χρονη γερουσιαστής από την Καλιφόρνια Κάμαλα Χάρις με καταγωγή από τη Τζαμάικα και την Ασία μίλησε για τις γυναίκες από την Ασία, τις Αφροαμερικανές και τις Λατίνες, που έχουν τη δύναμη να στηρίξουν τη δημοκρατία και εξακολουθούν να το πράττουν και σήμερα. «Βρίσκομαι εδώ για τους κόπους τους. Για τα όνειρα και τους στόχους τους. Και τι κουράγιο ήθελε για τον Μπάιντεν να διαλέξει μία γυναίκα για αντιπρόεδρο της χώρας. Μπορεί να είμαι η πρώτη, αλλά δεν θα είμαι η τελευταία. Γιατί κάθε μικρό κορίτσι βλέπει ότι η χώρα αυτή, είναι χώρα ευκαιριών, ανεξάρτητα από την καταγωγή σου», είπε στην ιστορική της ομιλία.
Και φυσικά δεν έχει παραλείψει να μιλήσει για τη μητέρα της. Γεννημένη τον Οκτώβριο του 1960 στο Όκλαντ της Καλιφόρνια από Τζαμαϊκανό πατέρα, οικονομολόγο και καθηγητή στο Στάνφορντ και Ινδή μητέρα, ερευνήτρια με σημαντικές μελέτες στο βιογραφικό της, η Κάμαλα Χάρις σπούδασε στο Πανεπιστήμιο Howard της Ουάσιγκτον και το 2014 παντρεύτηκε τον δικηγόρο, Ντάγκλας Έμχοφ. Εξελέγη Γενική Εισαγγελέας της Καλιφόρνιας -η πρώτη γυναίκα και η πρώτη μαύρη που επιλέγεται για το αξίωμα αυτό- το 2010 και επανεξελέγη το 2014 με μεγάλη πλειοψηφία. Αρχικά διεκδίκησε το χρίσμα των Δημοκρατικών στις εκλογές, καθώς ονειρευόταν να γίνει η πρώτη γυναίκα πρόεδρος των ΗΠΑ, ωστόσο αποχώρησε από την «κούρσα» ελλείψει πόρων τον Δεκέμβριο του 2019. Λίγους μήνες μετά, ο Τζο Μπάιντεν την έχρισε συνυποψήφιά του για την Αντιπροεδρία.
Η επιλογή της για το αξίωμα της Αντιπροέδρου αποδείχθηκε εξαιρετικά πολύτιμη για τους Δημοκρατικούς, καθώς είχε μεγάλη απήχηση στις γυναίκες και στους προοδευτικούς ψηφοφόρους.
Η καριέρα της ως εισαγγελέας είναι αυτή που την έκανε πολιτικό αλλά έφερε πολιτικά οφέλη και κινδύνους. Κέρδισε τη φήμη της «σκληρής» και θεωρούνταν ένα από τα ανερχόμενα αστέρια του Δημοκρατικού κόμματος. Χρησιμοποιώντας αυτή τη δυναμική εξελέγη Γερουσιαστής των ΗΠΑ στην Καλιφόρνια το 2017.
Παρά την «αριστερή» κλίση σε θέματα όπως ο γάμος των ομοφυλοφίλων και η θανατική ποινή, η φορολογία, η ιατροφαρμακευτική περίθαλψη, αντιμετώπισε επανειλημμένες επιθέσεις από την προοδευτική πτέρυγα των Δημοκρατικών, οι οποίοι ακριβώς δεν τη θεωρούσαν αρκετά προοδευτική. Η Χάρις φαινόταν να αποφεύγει θέματα που αφορούσαν ζητήματα όπως η αστυνομική μεταρρύθμιση, η νομοθεσία περί ναρκωτικών και οι εσφαλμένες καταδίκες.
Η Χάρις μπορεί να υπερασπιστεί την πολυπολιτισμικότητα που καθορίζει ουσιαστικά την Αμερική αλλά απουσιάζει σε μεγάλο βαθμό από τα κέντρα εξουσίας της Ουάσιγκτον.
Η εικόνα της να περπατά μπροστά στη σκιά της Ρούμπι Μπρίτζες είναι σαν βαρόμετρο του δείκτη της κοινωνικής δικαιοσύνης που πρέπει να επικρατεί όταν οι γυναίκες καλούνται να σπάσουν το γυάλινο ταβάνι των ορίων που έχουν βάλει πολύ συγκεκριμένα και μόνο, άντρες. Αντανακλά τη δύναμη των εικόνων να εμπνέουν και να παρακινούν προοδευτικές κοινωνικές αλλαγές στο παρόν, σημαντικές, όπως αυτές του παρελθόντος.
