Ξεκινάω το κείμενο αυτό πολύ ενθουσιασμένη και αλήθεια θέλω να σας μεταδώσω την χαρά μου για τη νέα αυτή ανακάλυψη. Ανακάλυψη…. Όχι λάθος! Η ανακάλυψη ανήκει ολόκληρη στη Veegο Records, όπως και τα εύσημα. Θα ήταν πολύ εγωιστικό στην περίπτωση αυτή να καταχραστώ την χαρά της ανακάλυψής τους. Φυσικά μιλάω για τον ΛΕΠΥΡ! Η περίπτωση λοιπόν του ΛΕΠΥΡ είναι από εκείνες που οι «χιλιοειπωμένες» και κλισέ φράσεις περί ακατέργαστων μουσικών διαμαντιών βρίσκουν αντίκρισμα.
Παρασκευή βράδυ βουλιάζω στον καναπέ φορώντας το ένδυμα της αθανασίας του θνητού που περιμένει το Σαββατοκύριακο, ενώ σκέφτομαι «ας ρίξω μια τελευταία ματιά στα mails». Διαβάζω το ΔΤ της Veego για τη νέα της κυκλοφορία και όσο διαβάζω αρχίζω να νιώθω τον ενθουσιασμό και την περηφάνεια για την ποιότητα της δουλειάς αυτής. Πατάω play και οι πρώτες νότες του κομματιού «Για τα προσχήματα» κάνουν τις κόρες των ματιών μου να διασταλούν! Πόσο ελεύθερος ήχος, μια σχεδόν ερωτική ιαχή που αναδεικνύει τον πόλεμο που συμβαίνει μέσα μας! Δεν περιμένω καν να τελειώσει το κομμάτι και στέλνω email για τον προγραμματισμό της συνέντευξης. Μέχρι να συντάξω το email για να μη φανώ χουλιγκάνι της μουσικής με στυλ «πωωωω πότε θα κάνουμε συνέντευξη, ο δίσκος μαν μου τα σπάει» κλπ. ο ρυθμός και το τσιγάνικο μάντρα του “Sevda” κάνουν την καρδιά μου να χορεύει. Συντάσσω όπως όπως το email με ύφος σοβαρής μουσικοσυντάκτριας, πατάω το send και συνεχίζω την ακρόαση. «Άδικο», το επόμενο κομμάτι, καθόλου μουσικά βέβαια! Ηλεκτρική πανκ με τσαμπούνα στο background. «Τι έχει κάνει ο άνθρωπος;» Στίχος που εξυπηρετεί το μουσικό σενάριο που έχουν χτίσει για την παραγωγή του δίσκου. Γλώσσα σύγχρονη, εύκολη, αυτή που δεν μπαίνει σε καλούπια και σου λέει πράγματα απλά χωρίς κανένα φίλτρο βαριάς κουλτούρας.
Έχω φτάσει στη μέση του δίσκου με το «Γενέθλιος» να ανασύρει από την μνήμη μου διάφορες εικόνες. Εδώ δίνεται έμφαση στον στίχο και η συστολή της αφήγησης του spoken word σε κάνει να νιώθεις οικειότητα. Η εισαγωγή από «Τα όμορφα κορίτσια» με κάνει να κουνιέμαι ασυναίσθητα και ο «Άγιος» με βάζει σε σκέψεις πολλαπλής ανάγνωσης. Πριν τελειώσει βλέπω πως στο επόμενο, το «Εγώ και η σκιά μου», φιγουράρει το όνομα του MAZOHA και περιμένω γκάζια και τα χαρακτηριστικά φωνητικά του MAZOHA που σε κάνουν να νιώθεις 10 κιλά πιο ανάλαφρος όταν τραγουδάς μαζί του. Αλλά έλα που έρχομαι αντιμέτωπη με μια εξαιρετική electro post punk με trippy στοιχεία παραγωγή, φωνητικά ανάλαφρα και μια ερώτηση που μένει στο μυαλό να με βασανίζει: «Πόση αγάπη χωράει σε ένα στομάχι»;
Το επόμενο έχει το όνομα της πολλά υποσχόμενης ‘Ελενας Λεώνη, ο τίτλος «Ένας Φόβος Μικρός» και νομίζω πως είναι το αγαπημένο μου κομμάτι από τον δίσκο και σίγουρα ένα από τα αγαπημένα μου για το 2023! Αλλά φυσικά ο Λεπύρ μαζί με τον Ανδρέα Μηρτέλη και τον Ekelon έχουν κάνει αντικειμενικά έναν από τους δίσκους της χρονιάς, ανεβάζοντας αρκετά το επίπεδο της ελληνικής indie σκηνής. Κανένας από τους μουσικούς που συμμετέχουν στον δίσκο δεν συναντήθηκε ποτέ με τον Λεπύρ, αλλά ούτε και μεταξύ τους. Οι ηχογραφήσεις έγιναν στο Cave Studio του Ekelon, στα Εξάρχεια, με τεράστια υπομονή, ώστε το κάθε κομμάτι να δώσει τον μέγιστο εαυτό του στον ακροατή. Τα τύμπανα είναι του Σωτήρη Ντούβα και οι κιθάρες του Λάμπη Κουντουρόγιαννη. Ο Μάριος Βαληνάκης των MOb σε αυτοσχεδιασμούς σε πλήκτρα και σαξόφωνο. Ο δίσκος αυτός λοιπόν στο τέλος του σε αφήνει ελεύθερο! Έχει μια απίστευτη φυσικότητα στην ανάμειξη των synths με τα τύμπανα, τα νταούλια, τους τσιγγάνικους στίχους και τη βαλκανική εσάνς! Τον αγάπησα γιατί από τα πρώτα λεπτά ο ακροατής καταλαβαίνει πως όλο αυτό δεν είναι καθόλου επιτηδευμένο. Δηλαδή ο Απόστολος Άγγος, δεν ξύπνησε μια μέρα και σκέφτηκε πως το νέο trend είναι να συνδυάζουμε παραδοσιακές μουσικές με οποιοδήποτε είδος. Το ”Bukurana” είναι ατόφιο, αγνό και πρωτότυπο υλικό καταγεγραμμένο στο DNA του!
Στις επόμενες 1584 λέξεις σας παρουσιάζω τον Λεπύρ και το “Βukurana”, μιλώντας μαζί του για τη νοσταλγία, το παραμύθι της κοκκινοσκουφίτσας από την πλευρά του λύκου και την αρβανίτικη γλώσσα.
Ακούω τον δίσκο και μου δίνεται η εντύπωση πως σου τη βάρεσε μια μέρα πήρες ένα Yamaha PSR και ό,τι είχες μέσα σου το ηχογράφησες μονομιάς. Πες μου λίγα λόγια αφενός για το ταξίδι του ΛΕΠΥΡ και αφετέρου του “Bukurana”…
Ξεκίνησα να παίζω μουσική ως κιθαρίστας, το ”Bukurana” είναι η πρώτη μου προσπάθεια σύνθεσης πάνω σε πλήκτρα. Όλα μου τα χρόνια ασχολήθηκα με συγκροτήματα, όπου έπαιζα κιθάρα και τραγουδούσα αγγλόφωνο στίχο. Με την τελευταία μπάντα θυμάμαι ότι έψαχνα διαφορετικούς τρόπους ενορχήστρωσης απ’ αυτούς που δούλευα συνήθως. Κάποιο απόγευμα μάθαμε ότι ένας συνεργάτης έχασε σε φωτιά το στούντιο και όλο τον εξοπλισμό του. Το διαλύσαμε και ξεκίνησα να ψάχνομαι μόνος. Ήθελα να φτιάξω ένα solo project, να αναπροσδιορίσω το μουσικό μου στυλ, να ανακαλύψω ξανά τη μουσική αν θες και να αναζωπυρώσω το ενδιαφέρον μου γι’ αυτή. Δοκίμασα με την κιθάρα, αλλά έβγαινα στους ίδιους δρόμους και κάπου εκεί σκέφτηκα να δοκιμάσω με το Υamaha του ’87 που βρισκόταν σε μια αποθήκη φίλου από τα εφηβικά μας χρόνια.
Θυμάσαι ποια ήταν τα πρώτα κομμάτια που δοκίμασες;
Τα πρώτα τραγούδια ήταν το «Όμορφα κορίτσια» και το «Άδικο» καθώς και οι πρώτες μου προσπάθειες σε ελληνικό στίχο. Κατάφερα να επαναπροσεγγίσω τη μουσική σε μια γλώσσα όχι δημιουργικά οικεία σε μένα και με ένα όργανο, το οποίο δεν είχα ξαναπαίξει. Ε τα υπόλοιπα ήρθαν με την ελευθερία που έφερε αυτό το break through. Έπειτα, απλά δοκίμαζα ρυθμούς και μελωδίες που είχα μέσα μου χρόνια. Δεν υπήρχε φίλτρο πια.
Διαβάζω πως έστειλες απλά ένα αρχείο στη Veego Records, ένα email ουσιαστικά με ένα demo, χωρίς κάποια παρουσίαση, εισαγωγή ή χαιρετισμό. Έκλεισες τα μάτια και πάτησες το send; Περίμενες πως θα φτάναμε στο σήμερα και στη μορφή αυτή του δίσκου;
Ήξερα ότι χρειάζομαι βοήθεια στην παραγωγή, γι’ αυτό και έστειλα σε κάποιες εταιρείες. Το demo είχε μια πιο μίνιμαλ αισθητική, πιο ωμή θα έλεγα, με τις ατέλειές του. Περιείχε 6 τραγούδια του ”Bukurana”, το ολοκλήρωσα σε 2 μήνες και το ανέβασα στο Youtube πριν το στείλω στον Ανδρέα (Veegorecords). Με το «Λεπύρ» ξαναγεννήθηκα μουσικά, δεν έχει παρελθόν ο Λεπύρ. Δεν έχει βιογραφικό. Άσε που η μουσική δε μοιάζει σε τίποτα με αυτά που έκανα τα προηγούμενα χρόνια. Δεν θέλω να είμαι περιγραφικός με τη μουσική. Πώς να εξηγήσεις συναισθήματα;
Φτιάχνεις μουσική για όσους αγαπούν να χορεύουν σε αναμμένα κάρβουνα. Όσοι χορεύουν σε αναμμένα κάρβουνα πώς φαντάζεσαι ότι ζουν; Μήπως είσαι ένας από αυτούς;
Σε μια περιοχή των Σερρών έχουμε τα αναστενάρια αν έχεις ακουστά, όπου ανήμερα των αγίων Κων/νου και Ελένης υπό τους ήχους παραδοσιακής μουσικής χορεύουν πάνω σε αναμμένα κάρβουνα. Ε λοιπόν αυτό έγινε η ζωή μας τα τελευταία χρόνια στις Σέρρες. Ειδικότερα μετά τις καραντίνες έσβησε η κοινωνική και οικονομική δραστηριότητα και ανέλαβε μόνιμα η τοξικότητα, παρέα με τους άξιους και τους γόνους. Φτιάχνω μουσική γι’ αυτούς που χορέψαν μαζί μου στα κάρβουνα και ακόμα το παλεύουν. Μου λείπετε.
Ζεις πλέον στη Βαρκελώνη. Χωρίς να το σκεφτείς πολύ, ποιο είναι το πρώτο παραδοσιακό τραγούδι που θα επιλέξεις να ακούσεις όταν έχεις νοσταλγική διάθεση;
Συνήθως όταν με πιάνει νόστος, σηκώνω το τηλέφωνο. Δεν ακούω παραδοσιακά στο σπίτι. Μ’ αρέσει ο ζουρνάς και το νταούλι, τη βρίσκω εντελώς παγανιστική τη μουσική τους. Τα τραγούδια αυτά τα γνώρισα σε γάμους και πανηγύρια. Είναι ένας τρόπος ζωής έξω από μένα, αλλά τόσο αυθεντικός που με ελκύει. Αυτές τις μουσικές επιρροές τις ανασύρω ως βιώματα, δεν τις μελετάω.
“Bukurana” σημαίνει όμορφη. Ποια είναι η σύνδεση σου με την αρβανίτικη γλώσσα; Μιλάς;
Καμιά σύνδεση δεν έχω με την αρβανίτικη γλώσσα, έχει όμως ο Λεπύρ, ο οποίος είναι υπαρκτό πρόσωπο, Αρβανίτης από το Μαραθώνα και τιμής ένεκεν έδωσα αυτό το τίτλο στο δίσκο. Αν και είμαι Δαρνάκας στην καταγωγή έχουμε αρκετά κοινά με τον Λεπύρ, έναν άνθρωπο της υπαίθρου κοντά στα ζώα.
Στο κομμάτι «Γενέθλιος» με την αφήγησή σου δημιουργείς στον ακροατή πολλές εικόνες από την καθημερινότητά του. Τι υπάρχει πίσω από την δική σου αφήγηση;
Η πολυκατοικία που μεγάλωσα. Σκάβω στις αναμνήσεις μου, ξεκινώντας από την βρεφική ηλικία και συνεχίζω στα σχολικά και έπειτα στα εφηβικά χρόνια. Είναι αυτοβιογραφικό. Ο τίτλος ήρθε ως κεντρική ιδέα ξεφυλλίζοντας ένα οικογενειακό άλμπουμ όπου η ζωή μετράται σε φωτογραφίες γενεθλίων. Από μια ηλικία και μετά, τα γενέθλια δεν είναι αυτό που βιώναμε ως παιδιά, αλλά μπορούμε να αποδεχτούμε το πού φτάσαμε, το τι καταφέραμε-τι χάθηκε στη διαδρομή και να προχωρήσουμε παρακάτω. Δεν έχουμε να φοβηθούμε τίποτα.
Αγάπησα τον στίχο «Με την εικόνα της ντροπής σου έχω πάθει έρωτα. Ωστόσο ο στίχος αυτός υπάρχει μέσα σε ένα κομμάτι που έχει τίτλο «Για Τα Προσχήματα». Ερωτευόμαστε για τα προσχήματα, αν δεν αγαπάμε την ατέλεια του άλλου;
Τα προσχήματα είναι οι ρόλοι στους οποίους μπαίνουμε, ειδικά σε μικρές κοινωνίες, ώστε να επιβιώσουμε. Ακόμα και οι εραστές. Αυτός ο συμβιβασμός, αυτή η συνθήκη αφορά στην καθημερινή ζωή. Το τραγούδι έχει να κάνει με τον φθόνο της κοινωνίας απέναντι στους εραστές, αλλά και τον πόθο που σε αφήνει παγερά αδιάφορο για το τι συμβαίνει γύρω σου.
Ο τούρκικος “Sevda(ς)” είναι λίγο πιο καψούρης από τον δικό μας έρωτα;
Να σου πω την αλήθεια δεν ήμουν σίγουρος για την προέλευση της λέξης. Νόμιζα ότι ο ”Sevdas” ήταν της ρομανί γλώσσας. Πάντως το δάνειο το δικό μου είναι από εκεί, καθώς το μάντρα που επαναλαμβάνω είναι στα ρομανί, ως φόρος τιμής στους Ρομά οργανοπαίχτες που με ενέπνευσαν και κρατάνε τη μουσική παράδοση στην περιοχή μου. Κάποιοι απ’ αυτούς είναι πραγματικοί βιρτουόζοι. Τους χάζευα σε κάθε γάμο και πανηγύρι που έχω βρεθεί. Η καψούρα είναι κομματάκι αυτοκαταστροφική και επιπόλαια. Αλλά οι άνθρωποι αγαπούν ό,τι τους κάνει να χάνουν το έλεγχο.
Τελικά πόση αγάπη χωράει σε ένα στομάχι;
Όση αντέχεις! Οι στίχοι είναι μια μεταφορά του κλασσικού παραμυθιού της κοκκινοσκουφίτσας, από την οπτική γωνία του λύκου. Είναι μια ωδή στην κτηνώδη πλευρά του έρωτα που μας μεταμορφώνει σε σαρκοβόρα όντα απέναντι στον άλλον.
