Με το όραμα και το πάθος του συμπαρασύρει ανθρώπους, κινητοποιεί ομάδες. Νόστος η θεματική που διατρέχει την τριετή θητεία του, η οποία και ξεκίνησε πριν από 1,5 περίπου χρόνο, λαμβάνοντας τη σκυτάλη από ανθρώπους που υπήρξαν μέντορές του.
Ο Αστέριος Πελτέκης, είναι ο πρώτος Καλλιτεχνικός Διευθυντής του ΚΘΒΕ που η επιλογή του έγινε μέσα από μία ανοιχτή διαδικασία εκδήλωσης ενδιαφέροντος και μετά από σχετική γνωμοδότηση από Επιτροπή Αξιολόγησης. Ένας άνθρωπος που γνωρίζει πολύ καλά το συγκεκριμένο θέατρο, καθώς σπούδασε στη Δραματική του Σχολή, από αυτό το θέατρο ξεκίνησε, εδώ μεγάλωσε θεατρικά. Σήμερα, αν και παράλληλα υποψήφιος Διδάκτορας στο Ιόνιο Πανεπιστήμιο πάνω στην πολιτιστική διαχείριση, διαχειρίζεται με χειρουργική ακρίβεια τον χρόνο του, τον οποίο μοιράζει ανάμεσα στη διαχείριση και λειτουργία ενός μεγάλου οργανισμού, τον θεατρικό προγραμματισμό και τις νέες παραγωγές, οραματίζεται να βάλει το δικό του λιθαράκι, ώστε το Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος να γίνει ένα σύγχρονο ευρωπαϊκό θέατρο.
Φέτος, βρίσκεται και στο σκηνοθετικό τιμόνι της νέας παραγωγής «Βίρα τις άγκυρες» των Θανάση Παπαθανασίου & Μιχάλη Ρέππα, με αφορμή τη συμπλήρωση 130 χρόνων επιθεώρησης, με μια νέα οπτική της παράστασης που φιλοδοξεί να ψυχαγωγήσει, να σατιρίσει αλλά κυρίως να ταξιδέψει το κοινό. Πολλές λοιπόν οι αφορμές για μια συζήτηση μαζί του.
Μιλήστε μου λίγο για την ανάληψη πριν από 1,5 χρόνο των καθηκόντων του Καλλιτεχνικού διευθυντή;
Είμαι ένας άνθρωπος που γαλουχήθηκε και έκανε τα πρώτα του βήματα στη σχολή του Κρατικού Θεάτρου, και φυσικά η Θεσσαλονίκη είναι η πόλη στην οποία μεγάλωσα. Οπότε ήταν για μένα μια πολύ επιτακτικής μορφής ανάγκης, αλλά και μια πολύ αγαπημένη ιστορία, που με ώθησε να βρεθώ οδηγός σε αυτό το μεγάλο καράβι του πολιτισμού της χώρας Ελλάδας. Η στιγμή της ανάληψης ήταν μια πολύ ωραία στιγμή, ήταν σαν να παραδίνεται μια σκυτάλη από τους προηγούμενους ανθρώπους το θεάτρου, τον Βασίλη Παπαβασιλείου, τον Γιάννη Ρήγα, δάσκαλοι και μέντορες δικοί μου και της Ιστορίας του Κρατικού Θεάτρου Βορείου Ελλάδος των τελευταίων ετών. Οπότε μπήκανε τα πράγματα σε μια πολύ όμορφη ροή. Σαφώς υπήρξαν πάρα πολλά προβλήματα και διάφορες αναταραχές στην πορεία αλλά έχουμε καταφέρει να το ξαναφέρουμε σε πρίμα νερά μέσα από μια μεγάλη συγκομιδή πολιτιστικών δράσεων, παραστάσεων αλλά και του κοινωνικού του έργου, εργαστηρίων θεατρικών, με τους στόχους που αρχικά είχα θέσει να πραγματοποιούνται.
Ποιοι οι μεγαλύτεροι ύφαλοι, οι μεγαλύτερες προκλήσεις που παρουσιάστηκαν αυτό το σύντομο πρώτο διάστημα;
Η πρόκληση αυτοορίζεται από έναν τόσο μεγάλο οργανισμό, με πολλούς εργαζόμενους, διαφορετικές ειδικότητες. Ένας άνθρωπος λοιπόν καλείται ως καλλιτεχνικός διευθυντής να αντιμετωπίσει όχι μόνο την καλλιτεχνική περιπέτεια αλλά και άλλα θέματα όπως οικονομικά ζητήματα, που συχνά λόγω της δομής που υπάρχει πολύ συχνά περνάνε από τον Καλλιτεχνικό Διευθυντή. Και αυτό από μόνο του είναι μια μεγάλη δυσκολία. Το να χτίσεις έναν προγραμματισμό και μάλιστα μετά από μια 10ετή περίοδο οικονομικής ύφεσης, μνημονίων και λοιπών δυσχερειών, οικονομικών και μιας διαρκούς πανδημίας, η οποία είχε φτάσει πλέον τα πράγματα στο όριο, ήταν η μεγαλύτερη δυσκολία. Και σαφώς, όπως συνήθως, οι μεγαλύτερες δυσκολίες προκύπτουν από τις οικονομικές συνθήκες και χωρίς την αρωγή του υπουργείου και του κράτους, θα ήταν συχνά αδύνατο να γίνουν πολλά πράγματα.
Την περίοδο επίσης των καταλήψεων, μειώθηκε πολύ η προσέλευση σε όλες τις παραγωγές παρότι πολλές σκηνές λειτουργούσαν και αυτό είχε ως αποτέλεσμα ένα φρένο στις παραγωγές αλλά και στα ταμεία. Επίσης είχα αρχικά σκεφτεί να οργανώσουμε μια πλουραλιστική παραγωγή με απώτερο στόχο να παρουσιάσουμε ένα εναλλασσόμενο ρεπερτόριο, όπου παραστάσεις επιτυχημένες θα μπορούσαν να πάνε και την επόμενη χρονιά. Αυτή ήταν μια πρόταση που δεν έγινε αμέσως αντιληπτή από το σύνολο της Διοίκησης και λειτουργίας του Θεάτρου, καθώς δεν ήταν μια συνηθισμένη πρακτική. Έπρεπε λοιπόν να δώσουμε λίγο χρόνο ώστε η ιδέα να αποδώσει και να γίνει τελικά αντιληπτό. Κάτι που τελικά λειτούργησε. Μια πρακτική που θεωρώ πως πρέπει να ακολουθήσουμε και στο μέλλον.
Είχατε ποτέ φανταστεί μια τέτοια πορεία στη ζωή σας όταν ξεκινήσατε;
Όχι δεν κάνω ποτέ όνειρα που οι θεοί θα γελάνε μαζί μου. Βαδίζω με το «βλέποντας και κάνοντας» και πορεύομαι στη ζωή μου προσπαθώντας να καλλιεργούμαι όσο το δυνατόν περισσότερο σε όλα τα επίπεδα πάνω στην τέχνη μου και στην καθημερινότητά μου και στην ίδια μου τη ζωή. Και πάντα όταν παρουσιάζεται η ευκαιρία τα διεκδικώ ή δεν τα διεκδικώ, αναλόγως με το τι πιστεύω τη συγκεκριμένη περίοδο. Την περίοδο που έγινε αυτή η ανακοίνωση για την καλλιτεχνική διεύθυνση, βρισκόμουν σε μια φάση της ζωής μου, στην οποία είχα ολοκληρώσει ένα κύκλο θεωρητικών σπουδών αλλά και πρακτικών, σε όλους τους τομείς του θεάτρου, τόσο στο κομμάτι της υποκριτικής, όσο στο κομμάτι της παραγωγής και της δημιουργίας θεατρικών θιάσων και ομάδων τόσο στην Ελλάδα όσο και στην Κύπρο.
Η διδασκαλία στις δραματικές σχολές και τη διεύθυνση ανήκε πλέον στο παρελθόν, οπότε είχα ένα πολύ ολοκληρωμένο κύκλο διδασκαλίας και θεωρητικής κατάρτισης, με αποκορύφωμα την εισαγωγή μιας διδακτορικής διατριβής πάνω στους πολιτιστικούς οργανισμούς και την πολιτιστική διαχείριση των θεάτρων αυτών, και κατ’ επέκταση του Κρατικού Θεάτρου. Οπότε είχα και τη γνώση των ανθρώπων, του ανθρώπινου δυναμικού, του ίδιου του θεάτρου, από τη διαδρομή μου την παλαιότερη στο Κρατικό Θέατρο και θεώρησα ότι θα μπορούσα να προσφέρω κάτι για να μπει ξανά σε μια δυναμική τροχιά ο οργανισμός αυτός που τα τελευταία χρόνια, λόγω των προηγούμενων δυσκολιών που αναφέραμε αντιμετώπιζε κάποιες δυσκολίες. Θεώρησα ότι ήταν μια στιγμή στην οποία θα μπορούσα να προσφέρω σε αυτό τον οργανισμό και να ολοκληρώσω έτσι κάποιες σκέψεις και μέρος ενός οράματος δικού μου για το πώς πρέπει να είναι ένα κρατικό θέατρο στην πόλη στην οποία μεγάλωσα.
To φετινό πρόγραμμα καλύπτει ένα μεγάλο εύρος περιεχομένου αλλά και ύφους. Στην επιλογή του, οι επιθυμίες του κοινού είναι κάτι που λαμβάνετε υπόψη ή θεωρείτε πως το ΚΘ οφείλει να ορίζει ένα καλλιτεχνικό δρόμο; Πώς αντιλαμβάνεστε τον ρόλο του ΚΘΒΕ σε σχέση με την κοινωνία;
Το ΚΘΒΕ αποτελεί μια πολύ σημαντική πλευρά της πόλης και σίγουρα οφείλει να διαδραματίζει ρόλο στη διαμόρφωση του καλλιτεχνικού, αν μπορούμε να το πούμε έτσι, παρεχόμενου προϊόντος, αλλά από κει και πέρα σαφώς και λαμβάνω υπόψη μου τρεις βασικές πλευρές. Καταρχάς έχουμε τοποθετήσει μηχανήματα ικανοποίησης του κοινού. Υπάρχει λοιπόν, βγαίνοντας από το θέατρο ένα μηχάνημα στο οποίο, με την παρότρυνση και του προσωπικού του θεάτρου, απαντάει σε τέσσερις πέντε ερωτήσεις που αφορούν στο καλλιτεχνικό προϊόν, στον χώρο του θεάτρου, αλλά και στην επιλογή του έργου. Ένα κομμάτι λοιπόν των πληροφοριών για τις επιθυμίες του κοινού που λαμβάνω υπόψη μου προέρχεται από αυτή την πηγή.
Ένα δεύτερο κομμάτι προέρχεται από μια έρευνα που κάνει το Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης και στο οποίο συνδράμουμε κι εμείς, σε συνεργασία με την κυρία Ελένη Παπάζογλου για τα καλοκαιρινά ανοικτά θέατρα και για το περιεχόμενο το οποίο παρουσιάζεται εκεί. Και φυσικά η τρίτη συνιστώσα είναι το ίδιο το κοινό και αυτό που αφουγκράζομαι εγώ ως μέρος αυτής της πόλης. Όταν βλέπω ένα ικανοποιημένο κοινό σε ένα πολύ μεγάλο βαθμό να μπορεί να με σταματάει στον δρόμο και να μου λέει κάποια κολακευτικά σχόλια για τα οποία δεν είχε κανένα λόγο να μου τα πει, αυτό μου δείχνει πολλά. Ταυτόχρονα όμως συγκεντρώνω και κάποιες αρνητικές φωνές. Με αυτές τις πληροφορίες, διαμορφώνω έτσι μια πρώτη εικόνα για αυτό το οποίο θα μπορούσε να είναι ένα μέρος του καλλιτεχνικού προγράμματός του. Σε όλα αυτά φυσικά προστίθενται οι προτάσεις και οι ανάγκες των καλλιτεχνικών και δημιουργών που θα συνεργαστώ μαζί τους και έτσι οδηγούμαστε στον τελικό καλλιτεχνικό προγραμματισμό.
Δυστυχώς κάποια πράγματα δεν θα να τα κάνουμε ακριβώς όπως θέλουμε, διότι υπάρχει και ένας περιορισμός του προϋπολογισμού του θεάτρου. Θα ήθελα πολύ να μπορώ να κάνω όλα αυτά που ζητάει ο κόσμος. Είναι μία από τις βασικές αρχές μου ότι ένας κρατικός οργανισμός οφείλει να έχει μια πλουραλιστική, πολυθεματική προσέγγιση. Και αυτός είναι ο στόχος μου. Επίσης, δεν μπορώ να μην αφουγκραστώ τις ανάγκες τις δικές μας και των συγκυριών, των κοινωνικοοικονομικών συνθηκών που ζυμώνονται αυτή τη στιγμή. Όταν ξεκίνησα τη θητεία μου δεν μπορούσα να μην λάβω υπόψη μου τον πόλεμο που ξεκινούσε στην Ουκρανία. Δεν μπορούσα να μην συμπεριλάβω στο ρεπερτόριό μου το αντιπολεμικό έργο. Αυτή τη στιγμή αντιλαμβάνομαι ότι μέσα από τις διάφορες αρνητικές συγκυρίες που επικρατούν, τόσο στην Ελλάδα όσο και παγκοσμίως, αυτό που θα ήθελα να έχει μια πιο σοβαρή βάση στο ρεπερτόριό μου είναι το γέλιο. Γιατί όταν ο άνθρωπος υποφέρει τόσο βαθιά χρειάζεται το γέλιο. Ο άνθρωπος είναι το μοναδικό από τα ζώα που γελά. Όταν λοιπόν ο κόσμος είναι θλιβερός και τα προβλήματα διαδέχονται το ένα το άλλο, ένα αντίδοτο σε αυτή την κατάσταση είναι το γέλιο. Οπότε προσπαθώ να προσφέρουμε μια σειρά από παραγωγές που μπορούν να δώσουν μια ανάσα, μια ελπίδα, μια φρέσκια διάθεση.
Workshop Φιλοσοφίας του Γιώργου Χατζηβασιλειου. Από τον Σωκράτη στην Τεχνητή Νοημοσύνη. Ακούγεται άκρως ενδιαφέρον και ιδιαίτερα φρέσκο και πρωτότυπο. Πώς οραματίζεστε την εφηβική σκηνή;
Η παιδική σκηνή είναι ένα πολύ σημαντικό και πολύ δύσκολο παζλ που χρειάζεται να το λύνουμε κάθε φορά σύμφωνα με τις ανάγκες της εκάστοτε εφηβικής γενιάς. Είναι διαφορετική μια γενιά της δεκαετίας του ’90, και του 2000 από μια γενιά εφήβων του 2023. Όλη αυτή η τεχνολογική έξαψη, ο διαφορετικός τρόπος που βιώνουν τα παιδιά τόσο το εκπαιδευτικό κομμάτι όσο και την καθημερινότητά τους, απαιτεί συνεχώς να προσαρμοζόμαστε και να βλέπουμε τι ακριβώς συμβαίνει αυτή την εποχή. Η σκέψη για αυτό το εργαστήριο του Γιώργου Βασιλείου προήλθε ακριβώς από αυτή την ανάγκη.
Μια σκέψη που μου είχε έρθει όταν είχα πρωτοδιαβάσει τον «Κόσμο της Σοφίας» του Jostein Gaarder. Ένα πολύ σπουδαίο μυθιστόρημα, το οποίο είχε δύο λειτουργίες διαφορετικές: από τη μία αυτό το υπέροχο λογοτεχνικό κομμάτι και από την άλλη την προσπάθεια μέσα από τη λογοτεχνία να μεταδώσει σε όλους τους ανθρώπους, τους νεότερους κυρίως, μια γνώση της ιστορίας και της ιστορίας της φιλοσοφίας ή της φιλοσοφικής ιστορίας ανάποδα, μια καλύτερη γνώση του εαυτού μας μέσα από γραπτές πηγές και μέσα από τις καταθέσεις όλων αυτών των σπουδαίων ανθρώπων που πέρασαν ανά τα χρόνια, ανά τους αιώνες, για να μπορέσουμε να έχουμε τα θεμέλια και τις βάσεις ώστε να χτίσουμε το δικό μας οικοδόμημα επιστημονικής γνώσης, εξέλιξης, ιστορίας, πολιτισμού και κουλτούρας.
Πέρα λοιπόν από το να κάνουμε μια θεατρική παράσταση, σκέφτηκα ότι θα είχε ενδιαφέρον να οργανώσουμε και μια δράση, η οποία θα βοηθήσει πολύ στη γνώση της ιστορίας. Έτσι λοιπόν προσπαθούμε μέσα από τη φιλοσοφία του έργου, τις πρώτες απόπειρες καταγραφής των αξιών και της θεατρικής τέχνης, να φέρουμε πιο κοντά τους εφήβους μέσα από την ιστορία του ίδιου του θεάτρου, όσο και με τις αξίες του θεάτρου που βρίσκονται μέσα στη φιλοσοφία. Μετά σε ένα δεύτερο χρόνο θα συνδυάσουμε τις τεχνολογίες, την εικονική πραγματικότητα και όλες αυτές τις εξελίξεις που έχουν συμβεί ώστε να μπορέσουμε να βρούμε ξανά μια βάση επαφής με αυτό το κοινό. Θα δομήσουμε δηλαδή μια παράσταση όπου θα εμπεριέχει όλο αυτό το υλικό, όλη αυτή τη γνώση και την αλληλεπίδραση με τους εφήβους. Μέχρι σήμερα η δράση αυτή έχει στεφθεί με μεγάλη επιτυχία.
Μιλήστε μου λίγο για το θέατρο στη ζωή σας. Ποια η θέση και αν υπήρχε στη παιδική σας ηλικία;
Μεγαλώνοντας σε μια προσφυγική συνοικία της Κάτω Τούμπας, με τους Μικρασιάτες και τους Πόντιους, μέσα σε ένα πολυπολιτισμικό περιβάλλον εισέπραξα διάφορες μορφές τέχνης. Η πρώτη τέχνη με την οποία ήρθα σε επαφή και με γοήτευσε ήταν το θέατρο σκιών. Θυμάμαι τον εαυτό μου σε ηλικία 10 ετών, στην πέμπτη δημοτικού, να μαζεύω φιγούρες από τα διάφορα περιοδικά, να τις συναρμολογώ και με κεριά πίσω από ένα σεντόνι να στήνω παραστάσεις Καραγκιόζη με κείμενο το οποίο έβγαζα εκείνη την ώρα από το μυαλό μου βάσει των ιστοριών που είχα παρακολουθήσει από τον Σπαθάρη. Αυτή ήταν η πρώτη δήλωση αυτής της αγάπης για το θέατρο μέσα από το θέατρο σκιών. Μετά ακολούθησαν διάφορες άλλες περιπέτειες και κάποια στιγμή, στα 16 -17 μου, ήρθα σε επαφή με έναν μαθητή, τότε σπουδαστή δραματικής σχολής, ο οποίος με έφερε σε μια πρόβα των παιδιών που είδα και σκέφτηκα ότι αυτό θα κάνω στη ζωή μου. Άρχισα τότε να το χτίζω και να το σπουδάζω και να το μαθαίνω τόσο σε πρακτικό όσο και σε θεωρητικό επίπεδο, σε όλους τους τομείς και όσο πιο ολιστικά μπορούσα.
Γέννημα θρέμμα της Θεσσαλονίκης. Βλέπετε καλλιτεχνικά τη συμπρωτεύουσα να αλλάζει, να εξελίσσεται;
Θυμάμαι ότι η Θεσσαλονίκη στη δεκαετία του ‘80 και του ’90 ήταν πρωτοπόρα. Θυμάμαι πάρα πολλά ρεύματα τόσο στη μουσική με τις Τρύπες, τα Ξύλινα Σπαθιά τότε στο ξεκίνημά τους και πολλά άλλα μουσικά συγκροτήματα μουσικά συγκροτήματα, οσο και στο θέατρο με την Πειραματική σχολή της τέχνης, τις Νέες μορφές αργότερα και φυσικά το Φεστιβάλ. Αλλά και στη Μόδα πολλές ήταν οι καινοτόμες τάσεις που έρχονταν από την Ιταλία πρώτα στη Θεσσαλονίκη και μετά ταξίδευαν στην υπόλοιπη Ελλάδα. Νιώθω πως όλα αυτά μέσα στη διαδρομή χάθηκαν. Θεωρώ ότι θα έπρεπε να είναι σε πολύ καλύτερη θέση, να διαδραματίζει σημαντικότερο ρόλο σε ολόκληρη τη Βαλκανική Χερσόνησο και να προτείνει πολύ περισσότερα πράγματα.
Νομίζω ότι ο λόγος για τον οποίο συμβαίνει πλέον αυτό είναι και η οικονομική δυσπραγία μετά την κρίση που ξέσπασε πριν μερικά χρόνια. Ήταν και παραμένουν αθηνοκεντρικά πολλά κομμάτια της ελληνικής κοινωνίας. Επίσης ένα άλλο παράδειγμα είναι ότι θυμάμαι κάποια στιγμή, όταν ο Νικήτας Τσακίρογλου ήταν τότε καλλιτεχνικός διευθυντής είχα προτείνει να κάνουμε στην ΕΡΤ3 ένα σίριαλ και να δημιουργήσουμε ένα τοπικό, εντός εισαγωγικών σταρ σύστεμ, με διάφορες παραγωγές όπως το Βάλκαν Εξπρές, στο οποίο συμμετείχα και εγώ, και κάναμε νούμερα τηλεθέασης, τα οποία θα ζήλευαν καλλιτεχνικά κανάλια, αλλά δυστυχώς η απάντηση που είχαμε λάβει είναι πως δεν γινόταν. Αυτά όλα οδήγησαν τη Θεσσαλονίκη να είναι λίγο υποδεέστερη πολιτιστικά πόλη, ενώ πάντα ήταν ρηξικέλευθη και έκανε προτάσεις για όλους τους τομείς του πολιτισμού. Δεν μπορώ να πω ότι αυτή είναι σε άνθηση.
«Βίρα τις άγκυρες» των Θανάση Παπαθανασίου & Μιχάλη Ρέππα. Μιλήστε μου λίγο για αυτή την επιλογή. Υπάρχει μια διαφορετική ανάγνωση στο έργο;
Φέτος κλείνουν 130 χρόνια από την πρώτη επιθεώρηση στην ελληνική επικράτεια. Ξεκίνησε τη μακρά ιστορίας της από τους αρχαίους κωμικούς και τον Αριστοφάνη, κάνει μια διαδρομή στα μήκη και πλάτη της γης, μπολιάζεται, μεταλλάσσεται, και επιστρέφει με τη μορφή του μουσικού θεάτρου από την Ιταλία το 1894 αν δεν κάνω λάθος, και ξαναβρίσκεται στα πάτρια εδάφη της. Τότε το μουσικό αυτό θέατρο μπολιάζεται με την πολιτική αριστοφανική σάτιρα και επαναδημιουργείται η λεγόμενη ελληνική επιθεώρηση. Επίσης με αυτό το έργο έχουμε να κάνουμε και με ένα σπουδαίο θεατρικό κείμενο. Αυτό είναι έργο γραμμένο για την επιθεώρηση από τους μεγάλους αυτούς μάστορες, το αγαπημένο συγγραφικό δίδυμο, τους οποίους πραγματικά θα ήθελα να ευχαριστήσω για την εμπιστοσύνη που μου δείχνουν, γιατί είναι η πρώτη φορά που εμπιστεύονται το κείμενό τους μετά από το πρώτο ανέβασμα από τον μεγάλο Σταμάτη Φασουλή, πραγματικά με τιμά ιδιαιτέρως.
Χαίρομαι επίσης πάρα πολύ, διότι αυτό το δεύτερο ανέβασμα γίνεται στη Θεσσαλονίκη δίνοντας μια πρωτιά στην ιστορική αναδρομή αυτού του υπέροχου είδους, το οποίο έχει γνωρίσει καλές και κακές στιγμές και μέσα από αυτές οι θίασοι και οι άνθρωποι του σιναφιού μας, ηθοποιοί, σκηνοθέτες, χάραξαν μια διαδρομή από τα μπουλούκια μέχρι τα λαμπερά θέατρα για να φτάσουν στη σημερινή επιθεώρηση.
Είμαι επίσης πολύ χαρούμενος γιατί προσωπικά μου αρέσει πολύ το μουσικό θέατρο. Έχω κάνει και εγώ μια θητεία και σε αυτό το κομμάτι, τόσο με τους Άγαμους Θύτες ως ηθοποιός και βοηθός σκηνοθέτη, όσο και με δικές μου δουλειές, μουσικές παραγωγές. Οπότε για μένα είναι ένα πολύ ενδιαφέρον εγχείρημα με πολλή αγάπη και με ένα πολύ εξαιρετικό μάλλον ανσάμπλ, το οποίο απαρτίζεται από ηθοποιούς τόσο από το Κρατικό Θέατρο όσο και από κάποιες προσθήκες από το ελληνικό θέατρο γενικότερα.
Πολλαπλοί ρόλοι, ιδιότητες, δράσεις. Αλήθεια ποιο το μυστικό διαχείρισης του χρόνου;
Νομίζω ότι έχω μια πολύ καλή αίσθηση της διαχείρισης του χρόνου. Το μεγαλύτερο ταλέντο μου νομίζω είναι ο τρόπος να διαχειρίζομαι τον χρόνο μου, να βρίσκω τρόπο να χωράω μέσα στη μέρα πάρα πολλά πράγματα. Δεν ξέρω πώς γίνεται αυτό πρακτικά, αλλά το καταφέρνω. Προφανώς, είναι μια ιδιότητα που είχα ως άνθρωπος και την καλλιέργησα ακόμα περισσότερο.
Τι καλλιτεχνικό αποτύπωμα θέλετε να αφήσετε;
Με λίγα λόγια θα ήθελα να έχω δώσει και εγώ μια ώθηση να αφήσω τρία πράγματα και εγώ μαζί με όλους τους υπόλοιπους ώστε, όπως λέει και ο ποιητής, (σημ. Γιάννης Ρίτσος) «κάποτε η φωνή μου με κάποιου άλλου τη φωνή να ενωθεί, τότε ίσως κάτι να γίνει» και να μπορέσω να καταφέρω το μεγάλο μου στοίχημα που είναι να μπορέσουμε, μέσα και από τα ευρωπαϊκά προγράμματα υποστήριξης και της συγχρηματοδότησης από το Ταμείο Ανάπτυξης και Ανάκαμψης, να ξανακάνουμε τους μηχανισμούς των σκηνών του κρατικού θεάτρου και το Ελληνικό Κρατικό Θέατρο ένα σύγχρονο ευρωπαϊκό θέατρο. Ένα θέατρο το οποίο θα έχει μηχανισμούς για να διαθέτει εναλλασσόμενο ρεπερτόριο, για να γίνονται πιο εύκολα οι παραγωγές, για να μπορούμε να κάνουμε περισσότερες παραγωγές με λιγότερο κόστος, και για να μπορούμε να τις ταξιδέψουμε όχι μόνο στη χώρα μας αλλά και στην Ευρώπη και όπου αλλού μπορεί να φτάσει η θεατρική τέχνη, αυτή η αμιγώς ελληνική τέχνη, την οποία μπορούν και οφείλουμε να διδάσκουμε ή μάλλον καλύτερα να μοιραζόμαστε με όλους τους πολιτισμούς, ώστε να αλληλοτροφοδοτούνται ο ένας πολιτισμός από τον άλλον και να την πηγαίνουμε παρακάτω. Γιατί πραγματικά είναι μια τέχνη η οποία έχει αποδείξει τη διαδρομή της από τη γέννησή της μέχρι και σήμερα, ότι είναι χρήσιμη και απαραίτητη στον άνθρωπο, τόσο για την ψυχαγωγία όσο και για την ψυχοθεραπευτική και εκπαιδευτική της ιδιότητα για το κοινωνικό γίγνεσθαι, για την ιστορία και για την ομαλή κοινωνικοποίηση των λαών.
Info παράστασης:
Βίρα τις άγκυρες | Θέατρο Εταιρείας Μακεδονικών Σπουδών
