Ο Νόμος για την Τριτοβάθμια Εκπαίδευση συζητήθηκε έντονα μες στο καλοκαίρι και προσφάτως ψηφίστηκε από την πλειοψηφία των βουλευτών. Όλα αυτά εν μέσω οικονομικής κρίσης, μνημονίου, αλλά και γενικευμένων αντιδράσεων με καταλήψεις ολοένα και περισσότερων Πανεπιστημιακών Ιδρυμάτων, συσπείρωση των Πρυτάνεων, αλλά και του συνόλου των φοιτητικών παρατάξεων (ω τι θαύμα!).
Το ελculture παρουσιάζει τον τρόπο με τον οποίο βλέπουν τον νέο Νόμο της υπουργού Παιδείας Άννας Διαμαντοπούλου, οι άμεσα ενδιαφερόμενοι, οι σημερινοί φοιτητές: Η Βασιλική – φοιτήτρια Νομικής, ο Νίκος – φοιτητής ΑΣΟΕΕ και ο Λεωνίδας – φοιτητής Νομικής. Σημειώνω προς αποφυγή παρεξηγήσεων, ότι πρόκειται για τις προσωπικές απόψεις των τριών φοιτητών και δεν εκπροσωπούν το σύνολο των φοιτητών.
Τα θετικά σημεία που βρίσκουν οι φοιτητές στον νέο Νόμο συνοψίζονται στα παρακάτω:
Στη διαδικασία κρίσης, προαγωγής και αξιολόγησης των καθηγητών «από επιτροπές που δεν απαρτίζονται από μέλη του ιδρύματος που στεγάζονται, ώστε να υπάρχει προώθηση για μη ακαδημαϊκούς λόγους. Στην ίδια θετική κατεύθυνση κινούνται και οι κυρώσεις κατά τις αρνητικές κρίσεις τους», μας λέει ο Νίκος.
Στη συγχώνευση ή και κατάργηση των μικρών ιδρυμάτων, καθώς, όπως υποστηρίζει η Βασιλική, τα μικρά αυτά ιδρύματα «αφήνουν τους φοιτητές χωρίς ουσιαστικό τίτλο σπουδών και εργασιακό αντικείμενο».
Στο θέμα του ασύλου η Βασιλική αναφέρει: «η κατάργηση της ασάφειας σχετικά με το καθεστώς του Πανεπιστημιακού Ασύλου αποτελεί μια φιλόδοξη προσπάθεια αντιμετώπισης των προβλημάτων της Πανεπιστημιακής ζωής, που πολλές φορές απείλησε την κτηριακή και υλικοτεχνική ακεραιότητα των ιδρυμάτων».
Στην εισροή ιδιωτικών πόρων στα Πανεπιστημιακά Ιδρύματα. Ο Νίκος υποστηρίζει ότι με αυτόν τον τρόπο αναγκάζεται «το εκάστοτε ίδρυμα να είναι πιο αποδοτικό στο ρόλο του αλλά και πιο πραγματιστικό στη σύνδεσή του με την αγορά εργασίας». Το ζήτημα αυτό είναι από τα πλέον «καυτά» θέματα του Νόμου, οι αρνητικές επιπτώσεις του οποίου εστιάζονται κυρίως στον τρόπο εφαρμογής του, όπως θα φανεί πιο κάτω.
«Συγκρατημένα αισιόδοξος» δηλώνει ο Λεωνίδας, σχετικά με την εφαρμογή του νέου Νόμου, αφού θεωρεί ότι «είναι πλέον στο χέρι της ακαδημαϊκής κοινότητας να διαχειριστεί τις ελευθερίες που της παρέχονται και να αποδείξει πως πράγματι επιθυμεί να απαλλαγεί από εστίες διαφθοράς και αναξιοκρατίας».
Τα αρνητικά σημεία που εντοπίζουν είναι κυρίως η έλλειψη αναφοράς του νέου Νόμου σε καίρια θέματα όπως «τα απαρχαιωμένα συγγράμματα, οι ελλιπείς βιβλιοθήκες, οι εγκαταστάσεις, οι κενές έδρες και οι απόντες καθηγητές, οι συντεχνιακές πρακτικές των καθηγητικών συμβουλίων, το σχέδιο του συνηγόρου του φοιτητή που δεν εφαρμόστηκε ποτέ, τις κομματικές παρατάξεις» και τον αμφισβητούμενο ρόλο τους μέσα στα Πανεπιστημιακά Ιδρύματα.
«Ζητήματα δευτερευούσης σημασίας ανάγονται σε μείζονα προβλήματα» λέει χαρακτηριστικά η Βασιλική και αναφέρει συγκεκριμένα «το ζήτημα των αιωνίων φοιτητών που στοχοποιούνται από την κοινωνία χωρίς ουσιαστικά να κοστίζουν στα Πανεπιστήμια, αφού μετά το 6ο έτος φοίτησης ο φοιτητής δεν έχει κανένα σπουδαστικό προνόμιο ούτε λαμβάνει συγγράμματα».
Άλλο ζήτημα αποτελεί «η κατάργηση του λογαριασμού με κονδύλια έρευνας, η οποία διευκολύνει τη διαφθορά στα ανώτερα στελεχιακά κλιμάκια του Ιδρύματος».
Το άνοιγμα της Τριτοβάθμιας Εκπαίδευσης στον ιδιωτικό τομέα είναι προβληματικό για τη Βασιλική, «εάν αυτό γίνει χωρίς αυστηρή επιτήρηση». Σημειώνει επίσης ότι «η δημιουργία Πανεπιστημίων δύο ταχυτήτων, αφού θα τρέχουν με διαφορετικό οικονομικό καύσιμο είναι σχεδόν δεδομένη» και δηλώνει το φόβο της για τη μείωση των κονδυλίων έρευνας στις ανθρωπιστικές επιστήμες που θα σημάνει και το τέλος τους, καθώς δεν αποτελούν αγαπημένους χρηματοδοτικούς στόχους των ιδιωτών. «Ένας κυβερνητικός νόμος για τη Δημόσια Παιδεία με ιδιωτική χρηματοδότηση ήταν επόμενο να κατεβάσει την εκπαιδευτική κοινότητα στο δρόμο, με την πρωτοτυπία να μη διεκδικεί πια κάτι περισσότερο, αλλά έστω αυτά τα ψίχουλα που δίνονταν ως τώρα…».
Στα αρνητικά επίσης εντοπίζεται και η χρονική περίοδος που επιλέχθηκε για την νομοθετική μεταρρύθμιση, καθώς «συμπίπτει με μια αρνητική οικονομική και πολιτική συγκυρία για τη χώρα», όπως μας λέει ο Νίκος.
Ως προς τις προτάσεις που κάνουν οι ίδιοι στην Υπουργό Παιδείας για τη βελτίωση της Τριτοβάθμιας εκπαίδευσης στην Ελλάδα, αναφέρουν:
«Την αύξηση της κρατικής ενίσχυσης προς τα Πανεπιστήμια, ιδίως στο πεδίο της έρευνας και των υποδομών» – Λεωνίδας
«Την άρτια στελέχωση των ιδρυμάτων ώστε να υπάρχει η δυνατότητα παροχής περισσότερου χρόνου προς τους φοιτητές και ανάληψης εργασιών πιο σύνθετων των ήδη ανατιθέμενων, που θα μπορούσαν να εκπονηθούν μόνο με συνδρομή ενός διδάσκοντα-καθοδηγητή. Την ανανέωση των ακαδημαϊκών συγγραμμάτων μετά από εύλογο χρονικό διάστημα» – Νίκος
Όλα τα παραπάνω είναι ζητήματα που όλοι όσοι έχουμε περάσει από το Ελληνικό Πανεπιστήμιο έχουμε σίγουρα αντιμετωπίσει. Ωστόσο, η πρόταση της Βασιλικής βλέπει τη ρίζα του προβλήματος στην ανάγκη «συνολικής αναθεώρησης του τρόπου που βλέπουμε και αντιμετωπίζουμε το θέμα Παιδεία». Όπως αναφέρει, χρειάζονται καίριες παρεμβάσεις στο Λύκειο αλλά και το Γυμνάσιο, με σοβαρή αντιμετώπιση του μαθήματος του Σχολικού Επαγγελματικού Προσανατολισμού. Η Τριτοβάθμια εκπαίδευση πρέπει να μην εμφανίζεται πλέον ως μονόδρομος και συνώνυμο της προσωπικής και επαγγελματικής επιτυχίας».
