Ο Γιώργος Μαραζιώτης στο elculture.gr

Η νύχτα της Πέμπτης 28 Νοεμβρίου του 2013 ήταν από τις πρώτες παγωμένες νύχτες του φετινού χειμώνα. Προστατευμένη μέσα σε κασκόλ και σκούφο κατευθύνθηκα στo Beton7 Gallery για να δω τη νέα ατομική έκθεση του εικαστικού Γιώργου Μαραζιώτη, σε επιμέλεια του Σωτήρη Μπαχτσετζή με τίτλο «Night of the world». Κάπου εκεί ανάμεσα στον κόσμο, ο δημιουργός έλυσε κάποιες απορίες μου.

ελculture: Με απλά λόγια, ποια είναι η ιδέα που γέννησε την έκθεση «Night of the world»;
Γιώργος Μαραζιώτης: Η όλη έκθεση (βασισμένη στη σχεδόν «μυστηριώδη» αναφορά του Γερμανού φιλοσόφου G.W.F. Hegel στη «Νύχτα του Κόσμου») έχει να κάνει με τη συνειδητοποίηση των ορίων μας, με την «κενότητα» της ύπαρξής μας και με το πώς η αρνητικότητα μπορεί να οδηγήσει σε κάτι θετικό. Με απλά λόγια, λοιπόν, η «Νύχτα του Κόσμου» είναι ο ίδιος ο άνθρωπος!

ελc: Πώς προέκυψε η επιμέλεια από τον Σωτήρη Μπαχτσετζή; Ποιος ήταν ο κοινός σας στόχος;
Γ.Μ.: Γυρίζοντας από τη Νεα Υόρκη, παρουσίασα όλη την έρευνά μου και τα έργα που είχα κάνει εκεί στον Σωτήρη, το θεωρητικό της υπόβαθρο. Έτσι, αφού συμφωνήσαμε, εκτός από τη συγγραφή του κειμένου που θα συνόδευε την έκθεση, να συμβάλει και με την επιμέλειά του, στόχος μας έγινε η απόλυτη -σχεδόν «κλινική»- καθαρότητα στο στήσιμο των έργων και μια «ψυχρή» γεωμετρία. Επίσης, ο Σωτήρης βρήκε μια δυναμική σχέση μεταξύ των μεταξοτυπιών και των εγκαταστάσεων, με αποτέλεσμα να δημιουργείται μια πορεία στο χώρο για τον επισκέπτη με διαφορετικά σημεία θέασης.

ελc: Πόσο δύσκολο ή εύκολο είναι ένας σύγχρονος εικαστικός να επικοινωνήσει στο κοινό με μια έκθεση όλα όσα έχει στο μυαλό του; Ειδικά όταν πρόκειται για κάτι πολύ conceptual και αφαιρετικό; Πρέπει το κοινό να είναι «εκπαιδευμένο» για να συνομιλήσει μαζί του;
Γ.Μ.: Η εννοιολογική τέχνη, η οποία κυριαρχεί στην εποχή μας, έχει μια μεγάλη δυσκολία: Απαιτεί μια σημαντική «μετατόπιση» του θεατή. Μια μετατόπιση που για να πραγματοποιηθεί χρειάζεται χρόνος, όρεξη και αρκετή ευαισθησία. Το μεγαλύτερο ποσοστό του κόσμου που στέκεται μπροστά σε ένα έργο τέχνης προσπαθεί να το καταλάβει. Νομίζω πως ειδικά τα χρόνια που διανύουμε δε χρειάζεται να καταλαβαίνουμε τα έργα τέχνης, αλλά να τα νιώθουμε και να τα σκεφτόμαστε. Άρα, λοιπόν, η κάποια εκπαίδευση του κοινού θα βοηθούσε, αλλά δεν είναι απαραίτητη για την αλληλοεπικοινωνία καλλιτέχνη-θεατή. Απαραίτητο θεωρώ το γενικότερο «άνοιγμά» μας σε κάτι ξένο και διαφορετικό (και αυτό ισχύει και για τις δύο πλευρές)…

ελc: Βλέποντας τα έργα σου διακρίνω μια αγάπη για τον πειραματισμό με τα υλικά και τις υφές. Τι σε οδήγησε εκεί;
Γ.Μ.: Η ανάγκη μου να ερμηνεύω τη φύση και οτιδήποτε με περιβάλλει αλλά και η προσπάθειά μου να εξερευνήσω την παράδοση και τις μνήμες που θα με οδηγήσουν στο επερχόμενο.

NOW (2013), κατασκευή από neon.

ελc: Ποιο είναι το αγαπημένο σου έργο της έκθεσης και γιατί;
Γ.Μ.: Όσο τη σχεδίαζα, θεωρούσα πως το NOW (2013) -φτιαγμένο από neon- θα ήταν το αγαπημένο μου, αλλά όταν είδα να τοποθετείται το τελευταίο μου έργο, το μεγάλο κομμάτι μάρμαρο στον τοίχο -εν είδη πίνακα- κατάλαβα τη «λεπτή» δύναμή του. Από μακριά βλέπεις κάτι με κάποιον όγκο να χάνεται στο λευκό τοίχο της γκαλερί. Πλησιάζοντας, αυτός ο όγκος μεγιστοποιείται αλλά παράλληλα επικρατεί μια γαλήνη λόγω της «υπόγειας» λάμψης του υλικού!

ελc: Πόσο ευπώλητη και σε ποιους απευθύνεται εμπορικά η σύγχρονη τέχνη, κατά τη γνώμη σου;
Γ.Μ.: Φαντάζομαι αναφέρεσαι στην εννοιολογική τέχνη, γιατί σύγχρονη τέχνη αποτελεί και ένας παραστατικός πίνακας (που πραγματοποιείται στο τώρα) ο οποίος δεν είναι δύσκολο να πουληθεί. Εγκαταστάσεις, εννοιολογικά γλυπτά, videos, performances και άλλα είδη που αποκαλούμε συχνά σύγχρονη τέχνη, νομίζω πως απασχολούν κυρίως συλλέκτες, μουσεία και ιδρύματα.

ελc: Μπορείς να μου περιγράψεις με δύο φράσεις τη δική σου νύχτα του κόσμου σε κάποιο αγαπημένο σου σημείο στον πλανήτη;
Γ.Μ.: Η διάρκεια της τελευταίας ματιάς και ο αποχωρισμός που ακολουθεί στη πύλη ενός μακρινού αεροδρομίου στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού.

Η ατομική έκθεση του Γιώργου Μαραζιώτη παρουσιάζεται στο Beton7 έως τις 28 Δεκεμβρίου.

Το πορτρέτο του καλλιτέχνη στην κεντρική φωτογραφία του άρθρου ανήκει στην Αναστασία Παπαλεωνίδα-Πούντζα.