Πληκτρολογώ «Νήσων Τέκνα» και μου εμφανίζεται αγγελία εργασίας η οποία αναζητά πωλήτρια αρτοζαχαροπλαστείου στη Σύρο! Στέλνω μήνυμα σε φίλο Συριανό πως μου αποκρύπτει και ταυτόχρονα μου ανακόπτει μια εξαιρετική ευκαιρία για την καριέρα μου, ενώ το beat από το «Αφρονησιακό» με έχει κάνει να μυρίζω το αιγαιοπελαγίτικο ιώδιο και οι τάσεις αποκέντρωσης χτυπούν άλλη μια φορά την πόρτα της ψυχής μου. O Ιωσήφ Πρίντεζης και ο Πάρις Ξυνταριανός, «Νήσων Τέκνα» δηλαδή, γνωρίζονται πολλά χρόνια έχοντας ως συνδετικό κρίκο τα δύο hip hop συγκροτήματα στα οποία συμμετείχαν τότε, τους ΝΤΠ και τους Αντιλογία αντίστοιχα. Τα χρόνια πέρασαν και οι μουσικές εξερευνήσεις τους αλλά και ο κοινός τρόπος που βλέπουν την μουσική τους έκαναν να σχηματίσουν αυτό το διαφορετικό νησιώτικο δίδυμο. Το πρώτο τους άλμπουμ με τίτλο «‘Εργα Αφρονησιακά» είναι ένα σύγχρονο, νησιωτικό, λαϊκό, ακομπλεξάριστο υλικό. Όλα αυτά πάνω σε τέλια, beats, τσαμπούνα, λαούτο και βιολί. Σου αφηγείται ιστορίες με πρωταγωνιστές που έχεις γύρω σου είτε αυτό λέγεται πόλη, νησί, χωρίο, είτε ο νησιώτης γείτονας, το ταπεραμέντο του οποίου έχει καταπιεί όλο τον ήλιο του Αιγαίου και δίπλα από ένα ποτήρι ούζο σου λέει ιστορίες.
Ευφάνταστα clips πλαισιώνουν τα κομμάτια τους τα οποία θα μπορούσαν να είναι και ταινίες μικρού μήκους, τόσο για την πολύ καλή δουλειά σε σκηνοθεσία και το σενάριο, όσο και για τις υποκριτικές ικανότητες του Ιωσήφ και του Πάρη! Επειδή λοιπόν είμαι σχεδόν ένα μήνα χωρίς θάλασσα και ενόψει της επίσημης παρουσίασης του δίσκου τους το Σάββατο 14 Οκτωβρίου στο Ίλιον Plus σκέφτηκα να μιλήσω μαζί τους για πειρατές, αλμύρα, χιούμορ και την αγνή καταγραφή του διαφορετικού μέσα από τα μάτια τους.
Τολμώ να ρωτήσω τα Νήσων Τέκνα αν αυτός ο δίσκος έχει μέσα του λίγη πειρατική ψυχή….;
ΧΑΡ ΧΑΡ ΧΑΡ! Ωραία ξεκινάει αυτή η συνέντευξη! Βεβαίως και έχει! Όχι όμως ότι κι ότι πειρατών, αλλά συγκεκριμένων, όπως ο Luffy, o Captain Jack Sparrow και ο Γεώργιος Νέγρος.
«Έργα Αφρονησιακά» ο τίτλος του άλμπουμ, το οποίο κατά κύριο λόγο έχει ως βάση την Σύρο. Έχετε σκεφτεί χώρα της Αφρικής που θα θέλατε να υπάρχει το δεύτερο στούντιο;
Πάρις: Όντας νησιώτης, εάν υπήρχε, θα ήθελα να βρίσκεται σε κάποιο από τα νησιά της Αφρικής, π.χ. στην Μαδαγασκάρη. Ή στις Σεϋχέλλες! Θα μπορούσαμε να κάνουμε και μια τρελή διασκευή με το γνωστό κομμάτι της Πωλίνας. Στην Αφρική δεν υπάγονται;
Ιωσήφ: Εκεί υπάγονται, αλλά να σημειώσουμε βεβαίως εδώ, πως το “Αφρονησιακά” είναι μια λεξιπλασία προερχόμενη από το «Αφροδισιακά». Αλλά άμα γουστάρεις, πάμε να ανοίξουμε και παράρτημα στις Σεϋχέλλες φίλε μου, κανένα πρόβλημα!
Από το μπουζούκι μέχρι την τσαμπούνα και από εκεί στο λαούτο, το βιολί και το beat, πόση απόσταση έπρεπε να καλύψετε;
Ιωσήφ: Μικρή θα έλεγα. Μας βγαίνει πηγαία και αυθόρμητα, γιατί είμαστε και οι δύο λάτρεις του παραδοσιακού / νησιώτικου / ρεμπέτικου, αλλά ταυτόχρονα έχουμε μεγάλη σύνδεση με το hip hop.
Πάρις: Εγώ παίζω ρεμπέτικα στα κουτουκάκια από τότε που μετακόμισα στη Σύρο από τη Χίο, ενώ στα μαθητικά και φοιτητικά μου χρόνια είχαμε επίσης hip hop (αρχικά low bap) σχήμα με το όνομα «Αντιλογία», μαζί με δύο φίλους Χιώτες. Επίσης, στην προσωπική μου συλλογή τραγουδιών με τίτλο «Ερημονήσι» που βγήκε το 2022, ενώ κυριαρχεί ένα ύφος που θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ως «νέο – ρεμπέτικο» (δεν μου πολυαρέσουν αυτές οι ταμπέλες, αλλά τις χρησιμοποιώ χάριν συντομίας) υπάρχει μεγάλη σύνδεση με άλλου είδους μουσικές με beat και γκάζια, όπως η rap ή το rock. Βοηθούν σε αυτό και οι μουσικές επιρροές, για μένα ο Εισβολέας είναι μία από αυτές.
Η εξιστόρηση των στίχων σας έχει μια αύρα ρεμπέτικου και λαϊκού ύφους. Αυτό που θέλω να πω είναι πως έχει μια λαϊκή καθημερινή αμεσότητα που αφήνει περιθώριο στον ακροατή να σκεφτεί πρώτος ασυνείδητα χρησιμοποιώντας λέξεις και φράσεις που λέει με την παρέα του. Ήταν εξαρχής ζητούμενό σας αυτό ή προέκυψε στην πορεία;
Πάρις: Εδώ θα αφήσω τους εξής στίχους του Σωκράτη Μάλαμα από το τραγούδι «ευτυχείς, λυπημένοι και πότες»: Λένε οι ψυχολόγοι κι οι φίλοι μου οι λόγιοι, απλά τα πράγματα να λες και στα τραγούδια να μην κλαις…
Αποδομείται η δύναμη του χιούμορ στη τέχνη ή η τέχνη αποδομείται από το χιούμορ;
Εάν η τέχνη είναι ζωή και το αντίστροφο, τότε το χιούμορ είναι δομικό – και ζητούμενο – συστατικό της! Όπως και η λύπη, η έκπληξη, η αγωνία, η νοσταλγία και ούτω καθεξής, ανάλογα με την περίσταση.
Θα μπορούσε «Ο Επιστήμονας» να παραλληλιστεί με έναν καλλιτέχνη το οποίο δεν παίζουν τα ραδιόφωνα;
Πάρις: Ναι, γιατί όχι; Δεν είχα σκεφτεί αυτή τη διάσταση. Ωστόσο ο συγκεκριμένος επιστήμονας είναι επιστήμονας βαρβάτος, με διδακτορική διατριβή στην «σχέση της σταθεράς του Plank με την σκοτεινή ύλη», δεν είναι αστεία πράγματα αυτά! Εάν ένας τόσο βαρβάτος – αντίστοιχος καλλιτέχνης δεν παιζόταν στα ραδιόφωνα, κάτι θα πήγαινε πολύ στραβά: είτε τις πόρτες σε λάθος ραδιόφωνα θα χτυπούσε, είτε θα ήταν γνωστό ότι είναι μεγάλος παλιοχαρακτήρας.
Με κάποιον τρόπο είμαστε όλοι «Το Δημητράκι»; Πείτε μου την ιστορία πίσω από αυτό το κομμάτι.
Πάρις: Σύρος, κοντά στο 2009. Το σπίτι που νοικιάζουμε με τους συγκατοίκους μου είναι ένα παλιό, ψιλορημάδι, αλλά ευρύχωρο νεοκλασικό που βρίσκεται δίπλα σε ένα σχολείο και μία αλάνα. Ακριβώς απέναντι μένει ένα μικρό παιδί, χωρίς τους γονείς του, αλλά με την γιαγιά του και την αδερφή της. Το παιδί αυτό είναι το Δημητράκι, ένα δεκατετράχρονο αγόρι με σύνδρομο Down, που απολάμβανε να βλέπει «10 Μικρούς Μήτσους» στη διαπασών, ιδιαίτερα κοινωνικό και πάντοτε χαμογελαστό. Ήταν γνωστός σε όλη τη γειτονιά και όσοι αρχικά ένιωθαν μια αμηχανία κατά την πρώτη τους επαφή μαζί του, πολύ γρήγορα όχι μόνο την ξεχνούσαν, αλλά μπορεί τελικά να συζητούσαν, να έπαιζαν μαζί του, ή ακόμα και να τον αγκάλιαζαν. Εκείνος δεν παράλειπε ποτέ να τους δείχνει την συλλογή του με μεταλλικά αυτοκινητάκια, αλλά και να προσπαθεί να τους πείσει να μπουν μαζί στο ασανσέρ του διπλανού κτιρίου για να πηγαίνουν πάνω -κάτω τους ορόφους, κάτι που του άρεσε πολύ. Όλες οι γυναίκες ήταν υπέροχες για το Δημητράκι, σε όλες ήθελε να δίνει ένα φιλάκι στο μάγουλο και όλες τις φώναζε: «κοπέλα μου». Λίγους μήνες πριν ξενοικιάσουμε εκείνο το σπίτι, γράψαμε με έναν από τους δύο συγκατοίκους μου και ακόμα έναν συμφοιτητή, την μουσική για το τραγούδι «Το Δημητράκι». Δεν ξέρω εάν έχει ακούσει το τραγούδι, από τότε έχω περάσει τρεις – τέσσερις φορές από τη γειτονιά, αλλά δεν τον έχω πετύχει, ούτε και τη γιαγιά του.
Και τελικά «Δόξα, τιμές ή αγκαλιές με το τσουβάλι»;
Και τα τρία εάν είναι εύκολο! Αλλά εάν έπρεπε να τα βάλουμε σε σειρά προτεραιότητας, μακράν πρώτες οι αγκαλιές!
Στο κομμάτι «Αισιόδοξος» περιγράφεται η σουρεαλιστική πραγματικότητα μέσα στην οποία ζούμε και όμως συνεχίζουμε να παλεύουμε μέχρι να μάθουμε, πως το έτερον μας ήμισυ δεν μας έχει σε εκτίμηση. Πώς γίνεται η απιστία να έχει τόσο φοβερή ισχύ πάνω μας;
Στην ουσία δεν είναι η απιστία που έχει μεγαλύτερη ισχύ, είναι ότι εμείς είμαστε ανίσχυροι απέναντι στις βιβλικές καταστροφές που περιγράφει το κομμάτι. Το ίδιο μοτίβο που επηρεάζει τον μέσο Έλληνα των 25 με 35 δηλαδή: θεωρεί ότι δεν μπορεί (ή δεν τον νοιάζει) να κάνει και πολλά για να αντιμετωπίσει τις ζημιογόνες και άδικες πολιτικές, τη διαφθορά, την κλιματική αλλαγή και όλα τα συναφή, όμως μπορεί να ξεσπάσει για την ήττα της ομάδας του, μπορεί να διαλέξει το καλύτερο από δεκάδες (ίδια) μοντέλα κινητών τηλεφώνων, ή να προσφέρει μία ακριβή ξαπλώστρα και freddo στο κορίτσι του. Και όταν εκείνη θα ψάξει για τον αμέσως καλύτερο ζεν πρεμιέ, εκείνος θα βαφτίσει την απιστία ως το απαύγασμα των δεινών και των συμφορών του.
Διακοπές σε βουνά κάνετε; Υπάρχει ένας νησιώτης που θα πει «α μα πια την βαρέθηκα την αλμύρα»;
Ιωσήφ: Κάθε φορά που το καλοκαίρι φτάνει προς το τέλος του, σκέφτομαι πόσο ωραία θα ήταν να περνούσα κάποιες μέρες του στη δροσιά μιας πλατείας, κάτω από ένα πλατάνι, σε ένα κάπως πιο υψηλό υψόμετρο. Την ίδια στιγμή βέβαια, καταλήγω πως δεν θα ήθελα να χαραμίσω ούτε λεπτό απ’ τη ζωή στο νησί, για κάτι τέτοιο. Σε μπέρδεψα ε;
Πάρις: Η θεραπεία για όλα είναι αλμυρό νερό: ιδρώτας, δάκρυα ή η θάλασσα. Της Δανέζας συγγραφέως Karen Blixen.
