-234007.jpg)
Το Νοέμβριο του 2011 ιδρύθηκε μια νέα θεατρική ομάδα, η οποία κάνει την εμφάνισή της με την παράσταση Μπλε Λιβάδι στην γκαλερί ΚΝΟΤ. Το όνομά της είναι «BUCCO-NOI» κι έχει ποικίλες αναφορές και συμβολισμούς. Πολλοί εξάλλου και οι συμβολισμοί στην παράσταση, ένα «σκοτεινό παραμύθι με παραβολική αξία», όπως εξηγεί ο σκηνοθέτης, συγγραφέας του έργου και ιδρυτής της ομάδας Παναγιώτης Καλυβίτης στη συνέντευξή του στο ελculture.
ελc: Το Μπλε Λιβάδι είχε ανέβει πέρυσι τιμής ένεκεν με άλλη ομάδα και βραβεύτηκε στο θέατρο Εμπρός. Γιατί αποφασίσατε τελικά να ιδρύσετε μια ομάδα, αντί να συνεχίσετε να συνεργάζεστε με διάφορα σχήματα;
Π.Κ.: Ένιωσα ότι για να κάνω σωστά αυτή τη δουλειά χρειαζόμουν μια ομάδα. Επιπλέον, ήθελα να δουλέψω αρκετά με το σώμα, οπότε χρειαζόμουν να μοιράζομαι με τους υπόλοιπους έναν κοινό κώδικα, μια κοινή γλώσσα, χρειαζόμουν κάποιους ανθρώπους που θα μοιραζόμαστε κάποια πράγματα και δε θα αναλύουμε διαρκώς τα αυτονόητα. Σε ό,τι αφορά την εμπειρία των παιδιών, προέρχονται από διαφορετικά επίπεδα –άλλοι είναι αρκετά έμπειροι, άλλοι λιγότερο–, ενώ για μια κοπέλα είναι η πρώτη της δουλειά. Δουλέψαμε εντατικά και μοιάζει να έχουμε δεθεί, να μπορούμε να κάνουμε κι άλλες δουλειές μαζί.
ελc: Και γιατί διαλέξατε το όνομα «BUCCO-NOI» (bucco σημαίνει στόμα, τρύπα), που –εκτός από την παραπομπή στο Buffoni της Commedia dell’ Arte– μας κλείνει και το μάτι παραπέμποντάς μας στη λέξη «μπουκώνει»;
Π.Κ.: Το όνομα περιέχει ένα στίγμα για τις υποκριτικές φόρμες που χρησιμοποιώ, που βεβαίως έχουν σχέση με την Commedia dell’ Arte, τεχνοτροπίες της οποίας έχουμε χρησιμοποιήσει απευθείας. Σχετίζεται επίσης με τον τρόπο που χρησιμοποιώ το θεατρικό λόγο. Το ελληνικό «μπουκώνει» είναι μια σαρκαστική αναφορά για την πίεση που υφιστάμεθα σήμερα, την απαγόρευση να εκφραστούμε και να μιλήσουμε ελεύθερα. Είναι επίσης ένα σχόλιο για το ρεαλιστικό θέατρο, όπου οι χαρακτήρες αναπαριστούν κανονικούς ανθρώπους, κανονικά πράγματα.
ελc: Ενώ το Μπλε Λιβάδι είναι μη ρεαλιστικό;
Π.Κ.: Για μένα ένα έργο είναι πιο ρεαλιστικό όταν δεν κινείται σε φόρμα αφήγησης και αναπαράστασης της πραγματικότητας, αλλά γίνεται απορεαλιστικοποίηση, χρησιμοποιώντας άλλους κώδικες, άλλους μηχανισμούς κι άλλη γλώσσα. Το Μπλε Λιβάδι είναι ένα μικρό παραμύθι, μια ιστοριούλα για να κινούνται τα πράγματα με παραβολική αξία. Μέσα από την ιστορία ενός παιδιού και μιας οικογένειας καταλαβαίνουμε τους θεματικούς πυρήνες του έργου. Βγάζεις το φλοιό από ένα θέμα κι αποκαλύπτονται ακόμα περισσότεροι. Γίνονται αναγνώσεις του πολίτη και του κράτους, της χειραγώγησης και των κέντρων εξουσίας, του ανθρώπου και της μοίρας – της υπαρξιακής μοίρας, εννοώ. Χρησιμοποιώ συμβολισμούς πρωτίστως, αν όχι αμιγώς. Η παράσταση είναι επίσης στημένη σωματικά, έχει εξπρεσιονιστικό προσανατολισμό.
ελc: Πλησιάζει, δηλαδή, τη φόρμα του χοροθεάτρου;
Π.Κ.: Έχει μια έμμεση και χαλαρή σχέση με αυτό. Η σωματικότητα είναι πολύ έντονη και κάποιος, ίσως λιγότερο μυημένος, θα μπορούσε να τη χαρακτηρίσει και χοροθέατρο. Δεν είναι, όμως. Ο θεατρικός λόγος υπάρχει και είναι στιβαρός.
ελc: Η αποδόμηση του ρεαλιστικού για την οποία μας μιλήσατε, πιστεύετε ότι φτάνει στο κοινό;
Π.Κ.: Υπάρχει μια μερίδα του κοινού που είναι εξοικειωμένη με αυτό. Θέλω να πιστεύω ότι είναι ανοιχτό να δει νέα πράγματα κι αν του κάνουν να τα δεχτεί, αλλιώς να τα απορρίψει. Η παράσταση, πάντως, είναι γεμάτη κάθε βράδυ, γι’ αυτό και συζητάμε το ενδεχόμενο να συνεχιστεί και τη νέα σεζόν. Όλο αυτό, όμως, μου δημιουργεί κι έναν προβληματισμό. Δυσπιστώ με τις πολύ θετικές αντιδράσεις. Νιώθω σαν να μας χαϊδεύουν τ’ αυτιά. Μεταξύ του κοινού είναι βέβαια και πολλοί φίλοι και γνωστοί μας και τα καλά τους λόγια μου δημιουργούν μια ανασφάλεια, δεν ξέρω κατά πόσο ισχύουν.
ελc: Ίσως είστε δύσπιστος έτσι κι αλλιώς ως χαρακτήρας! Έχετε εξάλλου περάσει κι ο ίδιος από το στάδιο της κριτικής θεάτρου. Αναρωτιέμαι πόσο μπορεί κανείς να είναι και σκηνοθέτης και κριτικός άλλων σκηνοθετών.
Π.Κ.: Αυτός είναι και ο λόγος που το σταμάτησα. Παρατήρησα ότι, επειδή ο ίδιος ασχολούμαι με το θέατρο και φανατίζομαι με τη δική μου αισθητική, δεν ήμουν αντικειμενικός κι είχα αρχίσει να μεροληπτώ. Είναι πολύ δύσκολο να παραμείνεις αντικειμενικός όταν βλέπεις κάτι από τόσο κοντά. Σταμάτησα, λοιπόν, κι αν ωριμάσω και μπορώ να τα δω τα πράγματα από κάποια απόσταση, τότε μπορεί να το ξανακάνω.
ελc: Πώς στραφήκατε αλήθεια στο θέατρο μετά τις σπουδές σας στην Πάντειο;
Π.Κ.: Μόλις ανακάλυψα το θέατρο, έμειναν όλα πίσω μου. Αυτή η ανακάλυψη έγινε με παράδοξο τρόπο: μέσω της γραφής, στην οποία είχα έφεση. Καταπιάστηκα με τη θεατρική γραφή και μπήκα στο θέατρο γράφοντας και κατόπιν σκηνοθετώντας. Έχω περάσει από διάφορα στάδια κι έχω καταπιαστεί με ό,τι το αφορά – την κίνηση, τα σκηνικά, εκτός βέβαια από την ηθοποιία. Κατάλαβα, όμως, ότι χρειάζεται εκπαίδευση κι έτσι συνέχισα με θεατρικές σπουδές.
ελc: Εκτός από τη σχολή του Βασίλη Διαμαντόπουλου και από τα πολλά σεμινάρια στα οποία έχετε συμμετάσχει, έχετε στο βιογραφικό σας κι ένα μεταπτυχιακό στο Λονδίνο. Ήταν κάτι που σας άλλαξε οπτική στα πράγματα;
Π.Κ.: Όχι, δε θα έλεγα ότι η εμπειρία μου από το πανεπιστήμιο του Λονδίνου ήταν και τόσο ιδιαίτερη, γιατί οι σπουδές είχαν έντονα ακαδημαϊκό και θεωρητικό χαρακτήρα. Εγώ αυτό το ένιωθα εις βάρος του δικού μου ζητούμενου. Η όλη εμπειρία όμως από αυτά που είδα κι έζησα στο Λονδίνο σχετικά με το θέατρο ήταν σημαντική. Και τελικά το προσωπικό άνοιγμα ήταν εκείνο που υποστήριξε τις διαθέσεις μου κι όχι οι σπουδές αυτές καθαυτές.
Η παράσταση Μπλε Λιβάδι ανεβαίνει στην Knot gallery έως τις 23 Απριλίου.
