«Ανάσες ελευθερίας» στο φετινό MIRfestival, που τα τελευταία δώδεκα χρόνια ανοίγει τα μάτια και τις αισθήσεις με καλλιτεχνικά πρότζεκτ ευρηματικά. Ανακατευθύνει το βλέμμα μας σε απρόσμενους χώρους αποκαλύπτοντας πλευρές της πόλης που δεν είχαμε δει, δημιουργικές δυνάμεις που δεν ξέραμε ότι υπάρχουν, μορφές των παραστατικών τεχνών που δεν φανταζόμασταν ότι μπορούν να υπάρξουν.
Προσκαλεί Έλληνες και ξένους καλλιτέχνες με όραμα και άποψη, να δουν και να φωτίσουν τη ζωή μας με τον δικό τους τρόπο, πρεσβεύοντας ότι η σύγχρονη τέχνη δεν είναι κάτι απόμακρο που δεν μας αφορά, αλλά, αντίθετα, κάτι που μας αφορά βαθιά, μια γενεσιουργός δύναμη που πρέπει να την εμπιστευτούμε.
Φέτος σαν ένας μικρός διαστημικός σταθμός σε ένα παράλληλο σύμπαν φέρνει μαζί του εννέα έργα, που έχει επιμεληθεί η ιδρύτρια και καλλιτεχνική διευθύντρια του φεστιβάλ Χριστιάνα Γαλανοπούλου και συνδέονται με υπόγειες θεματικές συγγένειες. Οι δρόμοι του MIR και της Αγνής Παπαδέλη Ρωσσέτου έχουν διασταυρωθεί ξανά. H ξεχωριστή χορογραφική καλλιτέχνις και ερμηνεύτρια λεπτεπίλεπτων ποιοτήτων, επανέρχεται στο MIR με το νέο έργο της Ένας πολύ ειρηνιρικός ωκεανός, στο οποίο ανιχνεύει την ανεξέλεγκτη δύναμη της πραγματικότητας που δραπετεύει από μια ρωγμή. Διαρρηγνύοντας τη φαινομενικά τέλεια επιφάνεια διαφαίνεται η κρυμμένη, συσπασμένη και διαταραγμένη πραγματικότητα, η ασθένεια, το πρόβλημα, το τραύμα.
Το έργο ξεδιπλώνει με θράσος στο δημόσιο βλέμμα αυτό που με νύχια και με δόντια προσπαθούμε να κρατάμε ιδιωτικό, το σημείο όπου μια σύσπαση διαταράσσει τη ροή και μας αφήνει έκθετους. Λίγο πριν βρεθούμε στην ταράτσα του Γαλλικού Ινστιτούτου Αθηνών για τον «ειρηνιρικό ωκεανό» της Αγνής Παπαδέλη Ρωσσέτου, η ίδια γράφει στο ελc για το νέο της έργο – σχολιασμό για το «πόσο ειρηνικός» τελικά είναι αυτός ο ωκεανός:
Η αρχή για το έργο αυτό έγινε το καλοκαίρι του 2017, όταν άρχισα να παίζω με το πρόσωπο και να εξερευνώ τη γκριμάτσα και την παραμόρφωση. Αυτό πήρε πολλά χρόνια μέχρι να ωριμάσει και να αναπτυχθεί, μεσολάβησαν διάφορα άλλα, μέχρι που η ιδέα ολοκληρώθηκε και ξεκίνησαν οι πρόβες για την πραγματοποίησή της.
Η πορεία της δημιουργίας ήταν μακριά λόγω της πανδημίας και του άνοιξε-κλείσε. Από τη μια οι ματαιώσεις ήταν επώδυνες, από την άλλη είχε ενδιαφέρον που δουλέψαμε το έργο σε τόσο μεγάλο βάθος χρόνου.
Το έργο αφορά το πέρασμα από διαφορετικές σωματικότητες και βασίζεται στην πεποίθηση που έχω ότι οι άνθρωποι συχνά έχουμε την περιέργεια και τη λαχτάρα να «μιμούμαστε» τα σώματα των άλλων και τις κινήσεις τους σε μια προσπάθεια να τους γνωρίσουμε, να εμπλουτίσουμε την εμπειρία μας, να δοκιμάσουμε κάτι ξένο και άγνωστο, όπως και να ζωντανεύουμε σωματικά εικόνες από τη μνήμη και το φαντασιακό μας.
Τα σώματα στην παράσταση περνούν από φόρμες εξυμνώντας την ασχήμια, τη δυσμορφία, την ασθένεια, την ατέλεια. Είτε μαζί με τον άλλον είτε μόνοι, η πραγματικότητα του σώματος βρίσκει τον τρόπο και πλημμυρίζει την επιφάνεια, ραγίζει την εικόνα που ενδεχομένως θέλαμε να έχουμε. Κυρίαρχη έννοια είναι το γκροτέσκο που τείνει να μην επιτρέπει ούτε στο κωμικό, ούτε στο τραγικό να επικρατήσει. Πρόκειται για ένα εγκώμιο της σάρκας και της αλήθειας της.
Ο τίτλος αφ’ ενός έχει αυτό το λάθος, το «Ειρηνιρικός» αντί για «Ειρηνικός», επιτρέποντας στο τραύλισμα, το κεκέδισμα, το τικ, να εισέλθουν στο τερέν, αφ’ ετέρου έχει τη λανθασμένη χρήση του υπερθετικού βαθμού, σχολιάζοντας με ειρωνεία το «πόσο ειρηνικός» τελικά είναι αυτός ο ωκεανός.
Οι συντελεστές της παράστασης, κάποιοι σταθεροί συνεργάτες, κάποιοι νέοι, όλοι κι όλες πολύτιμοι/ες και αναντικατάστατοι/ες, η επαφή μαζί τους και η ανταλλαγή ιδεών και απόψεων ήταν μια ανάσα μέσα σ’ αυτήν τη δύσκολη περίοδο της αποξένωσης.
Το έργο αυτό είχε την πολύτιμη υποστήριξη του ΥΠΠΟΑ και του Οργανισμού Πολιτισμού και Ανάπτυξης ΝΕΟΝ.
