To “Milky Way” είναι μια νέα μίνι σειρά οκτώ επεισοδίων, παραγωγής της Foss Productions, η οποία θα αρχίσει να προβάλλεται από τις 2 Νοεμβρίου από το MEGA και εν συνεχεία κάθε επεισόδιο θα υπάρχει on demand και στο Vodafone TV. Όλα αυτά τα μάθαμε σε ειδική εκδήλωση που έλαβε χώρα τη Δευτέρα 4 Σεπτεμβρίου το βράδυ, με προβολή των δύο πρώτων επεισοδίων, στην Εναλλακτική Σκηνή του ΚΠΙΣΝ.
Ο δημιουργός της σειράς Βασίλης Κεκάτος, πραγματοποιεί ένα απρόσμενο άλμα από τα 8 στα 480 λεπτά και παρακάμπτοντας προς το παρόν τη μεγάλη μήκους, μεταβαίνει από τη μικρή μήκους φιλμογραφία (και δη τη βραβευμένη στις Κάννες για το «Η Απόσταση Ανάμεσα στον Ουρανό κι Εμάς») στην ελληνική τηλεόραση. Υπάρχει άραγε μεγαλύτερη απόσταση ανάμεσα σε μια κινηματογραφική βράβευση στις Κάννες και στην ελληνική τηλεόραση; Ο Κεκάτος αναλαμβάνει να την καλύψει. Λέει ότι στο μυαλό του με το “Μilky Way” φτιάχνει μια πολύ μεγάλη σε διάρκεια ταινία. Δεν θέλω καθόλου να μειώσω αυτό που έχει κάνει, αλλά όπως φαίνεται από τα πρώτα δύο επεισόδια, εκείνο που σίγουρα κάνει είναι τηλεόραση υψηλότατου επιπέδου. Και όταν η τηλεόραση είναι υψηλότατου επιπέδου μπορεί να σταθεί εντελώς επάξια δίπλα στο σινεμά, όσες ομοιότητες κι όσες διαφορές κι αν έχουν ως μέσα.
Δευτέρα βράδυ η ειδική προβολή σε μια μεγάλη οθόνη. Αργά την Τρίτη το βράδυ αρχίζει να προβάλλεται σε μικρότερες οθόνες, στους υπολογιστές και στα κινητά μας, το βίντεο από το λιμάνι του Πειραιά. Απαντώντας σε ερωτήσεις μετά την προβολή, ο Κεκάτος είπε ότι έχοντας παρακολουθήσει την τελευταία διετία τηλεόραση για να δει τι παίζει, είδε (το μεταφέρω με δικά μου λόγια) πολλούς θυμωμένους μάτσο άντρες να φέρονται με θυμωμένο μάτσο τρόπο. Στα δύο πρώτα επεισόδια, και αν ερμηνεύω σωστά τα λεγόμενά του και στα υπόλοιπα έξι, δεν θα δούμε να απεικονίζονται και να αναπαράγονται τέτοιες συμπεριφορές. Τρίτη βράδυ η σκηνή στον καταπέλτη, το σπρώξιμο στον καταπέλτη, ο πνιγμός ενός ανθρώπου στα απόνερα του καραβιού και μιας κοινωνίας στον ζόφο του ειδώλου της στον καθρέφτη, Δευτέρα βράδυ (και ένα βράδυ του Νοέμβρη στις τηλεοράσεις σας) η σκηνή στον στάβλο.
Ο επαρχιώτης μεσήλικος θα αντικρίσει το κουήρ έφηβο παιδί του να χορεύει ημίγυμνο στον στάβλο. «Τι κάνεις;», θα το ρωτήσει έκπληκτος. Το πλησιάζει. Ξέρουμε ότι θα το χτυπήσει. Περιμένουμε να το χτυπήσει. Το αναμένουμε αυτό το χαστούκι, έστω αυτό το ξέχεσμα στην καλύτερη. Για να το καταδικάσουμε προφανώς. Για να το στηλιτεύσουμε. Για να αντιπαρατάξουμε στη βία του τη δική μας ηθική ανωτερότητα. Για να τραβήξουμε τις γραμμές ανάμεσα στους κόσμους μας. Και, ποιος ξέρει, ίσως ένα κομμάτι μέσα μας να μην το αναμένει απλώς αλλά -είτε το παραδεχόμαστε είτε όχι, είτε το συνειδητοποιούμε είτε όχι- και να το προσδοκά. Να το θεωρεί δίκαιο. Τουλάχιστον για τον συγκεκριμένο ανθρωπότυπο. Σκανδαλίσου εσύ στη θέση μου, για να μπορέσω μετά να σκανδαλιστώ εγώ μαζί σου. Εσύ που μοιάζεις και αγροίκος είσαι πιο ταιριαστός για τον ρόλο. Αντέδρασε. Υπερασπίσου τον κόσμο που ήξερες. Στάσου στις επάλξεις του. Φύλαξε τις Θερμοπύλες του.
Τον Νοέμβρη στις τηλεοράσεις των ελληνικών σπιτιών ο στάβλος δεν θα γίνει ένας ακόμα καταπέλτης, η ματσίλα δεν θα μπει σε generator. Όπως στην πραγματικότητα έτσι και στη μυθοπλασία, μπορεί να υπάρξει κι ένας άλλος δρόμος εκτός από εκείνον της επιβολής και της βίας. Οι σταύλοι του «Έκβους» που κάποτε γίνονταν φονικά για τη βεβήλωσή τους, μετατρέπονται τώρα σε χώρο λύτρωσης και μια σκηνή ανθολογίας περιμένει να προβληθεί στο ευρύ κοινό
Βόρεια Ελλάδα, πόλη μικρή, παιδιά που τελειώνουν το σχολείο και θέλουν να φύγουν μακριά, το κορίτσι που σε τρία χρόνια βλέπει τον εαυτό του ως χορεύτρια της Φουρέιρα, γονείς που κάποτε κοιτούσαν ψηλά και το μόνο που βρήκαν τελικά εκεί ήταν ο Θεός, ο πιο νέος από τους Θεούς της Ελλάδας, οι παλιοί Θεοί μας ασχολούνταν με άλλα, η Ήρα πετά τον Ηρακλή απ’ το στήθος της γεμάτη ζήλια, το γάλα της φτιάχνει τον γαλαξία, ο παραπεταμένος Ηρακλής γίνεται πόστερ μπόι της διαχρονικής ματσίλας, η μαμά δεν έγινε ποτέ αεροσυνοδός και δουλεύει τώρα σε εργοστάσιο γάλακτος, ο μπαμπάς κι αυτός ψηλά κοιτούσε παλιά, ήταν εναερίτης, αλλά εδώ δεν είναι η επαρχία του Αγγελόπουλου, εδώ είναι και δεν είναι η επαρχία του «Πίσω Από τις Θημωνιές», εδώ υπάρχει σίγουρα κάτι από τον κόσμο του Πάνου Κούτρα.
Κι όταν ο Νικολάκης Ζεγκίνογλου και ο Σταύρος Τσουμάνης ρουφάνε βενζίνη (και ο Φίλιπ Σέιμουρ Χόφμαν μας χαμογελά από ψηλά), βρισκόμαστε ενώπιον της ανακοίνωσης ενός δραματικού γεγονότος, κι όμως έχουμε προλάβει να γελάσουμε, αλλά χωρίς να χαλάσει η σκηνή, όλα έχουν λειτουργήσει, όλα έχουν συντονιστεί, και εν πάση περιπτώσει μάλλον ο Βασίλης Κεκάτος ασχολήθηκε με το σινεμά και την τηλεόραση για να κινηματογραφεί βενζινάδικα τη νύχτα.
Εν τω μεταξύ ο Κεκάτος απαντάει σε ερωτήσεις μετά την προβολή κι όλη η χαλαρότητα που βγάζει στις απαντήσεις του αντανακλάται κάπως και στο πόσο αβίαστα κυλά η σειρά. Εγώ βασικά γράφω και δεν έχω πολλές επαφές με δημιουργούς, αλλά έχω πετύχει και δημιουργούς βαριά κι ασήκωτα ναρκισσευόμενους, και τι έκπληξη και το έργο τους τέτοιο είναι, ο Κεκάτος πάλι αν προσποιείται τον χαλαρό, τον προσποιείται εντελώς πειστικά και μπράβο του, και να γίνει και ηθοποιός, έχει ακόμα μεγαλύτερο ταλέντο από σκηνοθέτης και σεναριογράφος.
Πώς θα πάει λοιπόν η σειρά; Θα δημιουργήσει σούσουρο και σκανδαλισμό για τα ακατάλληλα πράγματα που δείχνει; Θα σκίσει από τηλεθέαση ή τίποτα δεν μπορεί να συγκριθεί σε απήχηση με την παλιά πατροπαράδοτη ματσίλα; Σίγουρα υπάρχουν περισσότερες από δύο Ελλάδες, ας μείνουμε όμως στην πολύ χοντρική διάκριση των δύο: το “Μilky Way” θα αρέσει στη μία όχι γιατί πρέπει να της αρέσει και στην άλλη δεν θα αρέσει μόνο αν δεν κάτσει στα αλήθεια να το δει. Από εκεί και πέρα, τα ποσοστά της μίας ή της άλλης Ελλάδας που θα τη δουν μένει να αποδειχτούν. Ο Κεκάτος λέει ότι δεν τον νοιάζουν. Εδώ ας μην τον πιστέψω και τόσο. Πιστεύω όμως το σκέλος εκείνο όπου μέσα του ξέρει ότι έχει φτιάξει μια σειρά που δεν θα κριθεί τελικά στο πεδίο της άμεσης τηλεθέασης που θα κάνει.
Με την απαραίτητη σημείωση και την αυτονόητη επιφύλαξη ότι έχω δει τα πρώτα δύο επεισόδια και βάσει αυτών μπορώ μόνο να μιλήσω, το “Milky Way” δεν είναι μόνο η καλύτερη δυνατή εκδοχή ελληνικής σειράς, είναι μια σειρά που θα γούσταρες να τη δεις ανεξαρτήτως εθνικότητας και γλώσσας, είναι μια σειρά που δεν τσιγκουνεύεται καθόλου να προσφέρει και ομορφιά και συγκίνηση και γέλιο και δραματικά διακυβεύματα, ξέροντας τον τρόπο να τα προσφέρει, είναι μια σειρά που πατά πολύ γερά τα πόδια της σε ένα έδαφος, που κατ’ εμέ πολύ μικρότερη σημασία έχει αν είναι το στέρεο έδαφος μιας κοινωνικής πραγματικότητας, η οποία αποδίδεται πιστά και πολύ μεγαλύτερη σημασία έχει ότι είναι το στέρεο έδαφος όπου ένας δημιουργός βάζει τον δικό του κόσμο να συνομιλήσει με τον πραγματικό και απ’ αυτή τη συνομιλία προκύπτει μια αναμφίβολης δύναμης καλλιτεχνική αλήθεια.
