Μηδέν εισερχόμενα

Σήμερα ήθελα να συζητήσουμε για το πολιτικό αποτύπωμα του Hugo Chavez, για την ιαματική επίδραση της Janis Joplin στην ανάρρωση του Justin Bieber και για το κατιναριό, την Taylor Swift, που βρήκε να τα βάλει με την Amy Poehler.

Επειδή όμως άνοιξα, όπως κάθε πρωί, το Gmail μου και αντίκρισα τον αριθμό των εισερχομένων, νομίζω ότι θα ήθελα να ξεμπερδεύω μ’ αυτά. Με τη συμπαράστασή σας. Τον περασμένο Δεκέμβριο διάβασα ένα κείμενο με τον αξιοζήλευτο τίτλο «Zero dark inbox». Καίρια και αποφασιστικά γραμμένο πριν από την πρωτοχρονιά ώστε να με προτρέψει να συμπεριλάβω το καθάρισμα του inbox μου στη λίστα με όσα πρέπει να κάνω ώστε να ξεκινήσω ανανεωμένος την καινούργια χρονιά, ανέφερε ότι ένα άδειο inbox συμβάλλει στην καταπολέμηση του άγχους. Η Silvia Killingsworth ξεκινούσε το κείμενο ως εξής: «Αυτήν τη στιγμή έχω τέσσερα emails στο inbox μου και ο στόχος μου είναι να τα μηδενίσω». Εγώ στην παρούσα φάση έχω 21.099 emails στο inbox μου και ο στόχος μου είναι… να μοιραστώ μαζί σας τον ψυχαναγκασμό μου, πριν αποφασίσω να πατήσω συνολικό delete. Έχω πέσει πάνω σε αρκετούς συμπάσχοντες, οι οποίοι ανεβάζουν φωτογραφίες με τον αριθμό των συσσωρευμένων emails που δεν έχουν διαβάσει. Για χιλιάδες, μιλάμε, αλλά κανείς δε βρίσκεται στο δικό μου χάλι. Μέχρι που βρήκα ένα κείμενο που σε κατατάσσει σε κατηγορίες του τύπου «δείξε μου το inbox σου να σου πω ποιος είσαι» και ανακουφίστηκα. Τελικά, δεν είμαι μόνος μου. Υπάρχει κι ένας δημοσιογράφος του «The Atlantic Wire» με τον οποίο τοποθετούμαστε στην κατηγορία «the one in email denial». Σίγουρα θα γινόμασταν πολύ καλοί φίλοι.

Όταν μιλάμε για 21.100 αδιάβαστα emails (προστέθηκε άλλο ένα μέχρι να αλλάξω παράγραφο), είναι ευνόητο ότι δεν αναφερόμαστε σε ένα λογαριασμό που χρησιμοποιείται για επαγγελματικούς λόγους. Όχι ότι δε λέει κάτι για την αναβλητικότητά μου ο αριθμός 21.101 (έρχονται κι άλλα!), αλλά ο συγκεκριμένος λογαριασμός είναι περισσότερο αποθηκευτικός χώρος: για παντός είδους newsletters, μηνύματα από την αρχισυντάκτριά μου, η οποία μετά απ’ αυτό το κείμενο θα καταλάβει ότι ο πιο σίγουρος τρόπος για να επικοινωνήσει μαζί μου είναι να χτυπήσει το κουδούνι του σπιτιού μου, προσκλήσεις από φίλους να υπογράψω εναντίον της χρήσης του κίτρινου χρώματος Νο5 και Νο6 σε έτοιμα τρόφιμα, προαναγγελίες για πάρτι στην Ίμπιζα και άλλα πολλά, που περιμένουν ένα μαζικό delete για να περάσουν οριστικά στο παρελθόν. Ευτυχώς δε χρειάζεται να τα ξεσκονίζω.

Το παλιότερο email στο λογαριασμό μου χρονολογείται από την πρωταπριλιά του 2007 και είναι μια ανάλυση για την έκρηξη της βίας σε μια επαρχιακή πόλη του Maryland, την οποία είχα στείλει στον εαυτό μου για ανάγνωση προσεχώς. Από τότε βέβαια στην Αμερική έχουν σκοτωθεί μερικές χιλιάδες ακόμη άνθρωποι… Τότε δεν είχα κινητό απ’ αυτά με την τεράστια οθόνη που πρέπει να στραμπουλήξεις τον αντίχειρα για να περιηγηθείς, ούτε τις σωτήριες εφαρμογές Flipboard και Google Currents, που λειτουργούν ως online πολυ-περιοδικά. Δεν είχα το Pocket, τη νέα σπουδαία ανακάλυψη που με έκανε να αισθανθώ περίπου ως Κολόμβος, για να αποθηκεύω offline οτιδήποτε ενδιαφέρον βρίσκω στο Internet, ούτε το Twitter για να ξεχωρίζω στα favorites άρθρα και φωτογραφίες που… θα περάσουν στο Pocket. Στην πραγματικότητα, τίποτα δεν έχει αλλάξει. Απλώς έχω μετακομίσει την αποθήκη μου από το Gmail σε άλλες εφαρμογές, οι οποίες διατηρούν το πλεονέκτημα ότι δεν πιάνουν σκόνη, αλλά είναι πιο ευέλικτες και ευχάριστες στη χρήση. Αντί να φτιάξω στο Gmail ένα φάκελο όπου θα μεταφέρονται αυτομάτως όσα newsletters αναφέρονται στο βιβλίο, έχω φτιάξει μια τέτοια κατηγορία στο News Republic (άλλη μια εφαρμογή για… ειδησεοφάγους), που μαζεύει ειδήσεις από πολλές διαφορετικές πηγές και τις παρουσιάζει με χρωματάκια, personalization και interaction που σου δημιουργούν την ψευδαίσθηση ότι μόνο ο Rupert Murdoch κι εσύ έχετε τόσο ευρεία πρόσβαση στην επικαιρότητα.

Δεν είναι μόνο δική μου εντύπωση ότι σε λίγο καιρό η νέα γενιά θα αστειεύεται με το email όπως εμείς με τα ταχυδρομικά περιστέρια. Κάποιοι που μελετούν σοβαρά την αποδοτικότητα της επικοινωνίας το παρομοιάζουν μάλιστα με πανούκλα. Υπάρχουν εταιρείες που έχουν καθιερώσει «ημέρες χωρίς email» και άλλες που σκοπεύουν να το αντικαταστήσουν με πλατφόρμες δικτύωσης αλά Facebook – φαντάζομαι ότι δε θα συμπεριλαμβάνονται σ’ αυτές παιχνίδια τύπου FarmVille. Αφού, λοιπόν, τα πράγματα προχωρούν τόσο γρήγορα, μάλλον πρέπει να το πάρω απόφαση να ξεφορτωθώ τα 21.104 αδιάβαστα emails μου. Με πρόχειρους υπολογισμούς, χρειάζομαι μια βδομάδα πλήρους απασχόλησης για να κάνω το ξεσκαρτάρισμα, να διαγράψω το email μου από άχρηστες λίστες (τόσα flyers για πάρτι στο Λονδίνο δε λαμβάνει ούτε δημοσιογράφος του «TimeOut») και βασικά να αντιμετωπίσω τον ψυχαναγκασμό που μου λέει να ανοίξω ένα-προς-ένα τα newsletters των New York Times για να ξεθάψω κείμενα που πρέπει οπωσδήποτε να διαβάσω. Αλλά έπειτα σκέφτομαι ότι δεν έχω δει την Casablanca, της οποίας το σενάριο ανακηρύχθηκε το καλύτερο όλων των εποχών. Τι σημαντικό μπορεί να κρύβεται σε emails της περασμένης δεκαετίας; Ας πάνε στον… αδιάβαστο. Έτσι κι αλλιώς, έχω ήδη μαζέψει καμιά πενηνταριά άρθρα στο Pocket!