Κείμενο: Μύριαμ Παρασκευοπούλου
Εχθές το βράδυ έγινα μάρτυρας μιας πραγματικά σπουδαίας εμπειρίας. Στο Ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης πραγματοποιήθηκε η δεύτερη επί ελληνικού εδάφους συναυλία σε συνθήκες απόλυτου σκοταδιού. Μια ιδέα που ξεκίνησαν οι άνθρωποι των «Σπουδαίων Events» και της ΑΜΚΕ με «Με Άλλα Μάτια» με σκοπό την ευαισθητοποίηση του κοινού για την συμπερίληψη των ατόμων με αναπηρία σε όλο το φάσμα της καθημερινότητας. Η αρχή έγινε πέρσι με τον Αλκίνοο Ιωαννίδη και η αλήθεια είναι πως όλοι μιλούσαν για μια μοναδική εμπειρία. Αυτή τη φορά οικοδέσποινα της βραδιάς ήταν η Νατάσσα Μποφίλιου. Στις επόμενες γραμμές διαβάζετε σκέψεις και συναισθήματα του νέου αυτού βιώματος. Πριν όμως ξεκινήσω θα ήθελα να πω ένα μεγάλο μπράβο στα παιδιά των «Σπουδαίων Events» για την ανθρώπινη ποιότητα που αφήνουν με ό,τι και αν καταπιαστούν.
Σκοτάδι! Πόσα χρώματα χωράνε στο σκοτάδι; Πόσα δημιουργεί ο άνθρωπος για να ανοίξει δρόμους; Πόσα χρειάζεται για να φτάσει τις μέρες του φωτός; Πώς είναι να μην έχεις γνώση και συνείδηση των πραγμάτων που οι υπόλοιποι θεωρούν δεδομένα; Γενικές αλήθειες, οι οποίες δεν μπορούν να αμφισβητηθούν και κάπως βρίσκονται εκεί μάλλον για να μας ενώνουν. Οι σκέψεις συνέχιζαν να κάνουν το δικό τους ταξίδι συνειρμών στο μυαλό μου και όσο το καλοφωτισμένο βαγόνι του μετρό με πήγαινε από σταθμό σε σταθμό, τα μάτια μου έψαχναν μέσα στο τούνελ να βρουν το σκοτάδι. Αντιλαμβανόμενη την ειρωνεία, για το πόσο επιμελώς το εγωιστικό «άρτιο μοντέλο» του είδους μας έχει φροντίσει να δημιουργήσει όλες τις συνθήκες, για να μπορέσει να επιβιώσει σε ένα περιβάλλον ανώτερο των ικανοτήτων του, τόσο ο κόσμος, η κοινωνία και το εγώ μου τίθετο προς αμφισβήτηση για ακόμη μια φορά.
Φτάνω στο Ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης. Ανεβαίνω στην αίθουσα όπου οι άνθρωποι του ιδρύματος μας προμηθεύουν με έναν φακό και μας ενημερώνουν πως αν χρειαστούμε οτιδήποτε κατά τη διάρκεια της συναυλίας, αυτός ο φακός θα είναι το σινιάλο μας. Αυτόματα, μας φαντάστηκα σαν μεμονωμένα ναυάγια στο μέσον του πελάγους, που ρίχνουν τις φωτοβολίδες τους για να σωθούν….. Ο κόσμος γεμίζει την αίθουσα και από τα μεγάφωνα μας ενημερώνουν πως θα προηγηθεί μια δοκιμαστική περίοδος στην συνθήκη του απόλυτου σκοταδιού και αν σε περίπτωση κάποιος από εμάς δεν νιώσει καλά θα μπορέσει να αποχωρήσει. Η ειρωνική φωνή μέσα στο μυαλό μου εμφανίζεται ξανά: «Εγωιστικό, άρτιο μοντέλο»! Η συναυλία ξεκινά, η Νατάσσα Μποφίλιου ανεβαίνει στη σκηνή μαζί με τον πιανίστα Αντώνη Παλαμάρη και οι πρώτες νότες του «Σε ξεχώρισα», δημιουργούν γύρω μας περίγραμμα από φως και από σκοτάδι. Φωνή, πιάνο, ψυχή. Ακούω δίπλα μου πακέτα από χαρτομάντηλα να ανοίγουν. Ο εγκέφαλος μου για να αντέξει τη νέα συνθήκη αρχίζει να δημιουργεί γύρω μου ψευδαισθητικές φιγούρες και λάμψεις. Η Νατάσσα μας ρωτάει πως είμαστε, πως νιώθουμε και μια κυρία της απαντά, «Συγκινητικά Νατάσσα»!
Δεν ξέρω ποια στιγμή να ξεχωρίσω. Ξέρετε, είναι μια εμπειρία που της οφείλεις ολόκληρο τον εαυτό σου και δεν σου χρωστάει ούτε highlights, ούτε τίτλους. Οι μελωδίες του Θέμη Καραμουρατίδη και οι στίχοι του Γεράσιμου Ευαγγελάτου απέκτησαν άλλη βαρύτητα, άλλο νόημα. Η Νατάσσα αναρωτήθηκε μα πώς είναι δυνατόν να τραγουδάω για το φεγγαρόφωτο και το χρώμα της θάλασσας, ενώ ταυτόχρονα συνάνθρωποι μας ζουν σε μια διαφορετική πραγματικότητα. Το έκανε όμως και ακόμα και εμείς που εμπειρικά γνωρίζουμε όλες τις εικόνες που περιέγραφε, που στο μυαλό μας γυρνούσαν πρόσωπα και αναμνήσεις, ζήσαμε ένα δίωρο στο «εν λευκώ» σκοτάδι. Αν πιστέψουμε στην επικράτηση της ψυχής επί του σώματος και του νου, τότε θα πω πως η χθεσινή εμπειρία ανακήρυξε επισήμως την ψυχή μας αυτόνομη. Και κάπως έτσι μέσα στην ισότητα του απόλυτου σκοταδιού ίσως φτάσαμε στην κάθαρση. Μικρύναμε το εγώ μας, μικρύναμε την μεγάλη εικόνα που έχουμε για τον εαυτό μας, σπάσαμε την βιτρίνα που προβάλαμε και δείξαμε την ψυχή μας. Και αν η ψυχή δεν έχει εικόνα για να καυχηθεί, οι υπόλοιπες αισθήσεις μας πάντα γνωρίζουν την αλήθεια και πάντα εξαλείφουν το θαμπό τοπίο της οφθαλμαπάτης. Και αν όντως φτάσαμε στην κάθαρση, η Νατάσσα εχθές ήταν το μέσον γι’ αυτή.
