Το θεατρικό έργο του Γιάννη Ρίτσου «Μια Γυναίκα πλάι στη Θάλασσα» παρουσιάζουν οι σπουδαστές του Θεατρικού Εργαστηρίου Ενηλίκων του θεάτρου ΔΡΟΜΟΣ, από τις 20 έως τις 23 Ιουνίου στο Θέατρο Δρόμος.
ΛΙΓΑ ΛΟΓΙΑ ΓΙΑ TΟ ΕΡΓΟ
ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΠΡΑΞΗ ΕΠΙ ΣΚΗΝΗΣ
«Αποχαιρετούμε την θεατρική περίοδο με την παράσταση που ετοίμασε το θεατρικό εργαστήρι του Θεάτρου ΔΡΟΜΟΣ στο πλαίσιο του κύκλου ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ αφιέρωμα στον Γιάννη Ρίτσο με ένα θεατρικό του έργο με τίτλο «Μια Γυναίκα Πλάι στη Θάλασσα». Η ομάδα του Θεατρικού Εργαστηρίου για φέτος έχει ετοιμάσει ένα από τα πιο σπάνια θεατρικά έργα του ποιητή το οποίο για πρώτη φορά παρουσιάζεται στη θεατρική σκηνή.
Το έργο «Μια Γυναίκα Πλάι στη Θάλασσα» είναι το δεύτερο θεατρικό του ποιητή και το αρχαιότερο από τα σωζόμενα (Νοέμβρης του’ 42, κατοχή, δεύτερος κατοχικός χειμώνας) και συγκαταλέγεται στο είδος του ποιητικού ρεαλισμού.
Οι ήρωες του έργου, συγχρόνως κωμικοί και τραγικοί, παλεύουν με πείσμα για λίγη ελευθερία και κοινωνική ισονομία. Συμβολισμοί, ποιητικές διαδρομές, βιογραφικά και συνειρμικά στοιχεία, ιδεολογικές καταθέσεις και εικόνες, άλλοτε ζοφερές και άλλοτε αισιόδοξες, απηχούν το εγώ του Γιάννη Ρίτσου.
Τα θέματα, που πραγματεύεται το έργο, αν και σε μια πρώτη εκτίμηση δεν φαίνεται να ομοιάζουν με το σύνολο της ποιητικής του ακμής, σε μια προσεκτικότερη ματιά αποκαλύπτουν τα ίδια βασανιστικά ερωτήματα και τις ίδιες απελπισμένες ελπίδες του ποιητή. Η φασιστικότητα, η ανελευθερία, οι συμβιβασμένες επιλογές από τη μια, η αντίσταση, η αφύπνιση, οι δυναμικές επιλογές από την άλλη.
Οι περσόνες του Ρίτσου είναι η έκφραση του γενικού, που υψώνεται πάνω από τα ατομικά δράματα. Υπερβαίνουν την κρίση, που ξεσπά στους κόλπους, μιας συγκεκριμένης κοινότητας, στρέφονται σε δυνατές λύσεις και όταν αντικρίζουν την επέλαση της μοίρας, κρούουν τον κώδωνα, ώστε οι άνθρωποι να πάψουν να χαμηλοθωρούν.
Ο απλός, λιτός, ενίοτε αστόλιστος λόγος της ποιητικής περσόνας συναντά το ρυθμό του ποιητικού θεάτρου – αυτού του έξοχου είδους θεάτρου- επιτρέποντάς μας να νιώσουμε την απόλαυση αυτής ερωτικής σχεδόν συνύπαρξης ποίησης και δράματος.»
