Ξεκινάω αυτό το κείμενο τραγουδώντας τη μεγάλη επιτυχία του Rocco Granata “Marina, Marina, Marina…” Λάτρης της ιταλικής γλώσσας και μουσικής ξύπνησα μουρμουρίζοντάς το, χωρίς να ξέρω τον λόγο συνειδητά. Η διαδρομή γνωστή: καφές, ράδιο, ήλιος. Η αναπαραγωγή είχε μείνει από το βράδυ στο “Ma quale idea” του Pino D’Angio και τι εξαιρετικό κομμάτι για τον πρώτο ήχο ημέρας.
Ανοίγω social και όσο o D’ Angio περιέγραφε τις ιστορίες του στην pista della discoteca, εγώ σκρόλαρα την επικαιρότητα. Και όσο περνούσαν από μπροστά μου άρθρα με κίτρινους τίτλους και τηλεπερσόνες/στιχουργούς/μουσικοσυνθέτες επιτυχιών/κριτές/πανελίστες, οι οποίοι ωρύονταν για την ποιότητα και την καθαρότητα της τέχνης τους, έχοντας ως μεγάλη παρακαταθήκη τη μοναδική 00’s αισθητική, τι θυμήθηκα ο διάολος; Πως ναι, ναι, ναι είναι οι ίδιοι που μας έπεισαν ότι κάπως έτσι είναι το «ξεβλάχεμα», το οποίο πάντα μου έφερνε μια ανακατωσούρα στο στομάχι… Το μυαλό μου συνεχίζει να τραγουδάει “Marina, Marina, Marina…” και εκεί αντιλαμβάνομαι πως όλη την εβδομάδα ακούω για το κομμάτι της Μαρίνας Σάττι που θα μας εκπροσωπήσει στον 68ο διαγωνισμό της Eurovision, χωρίς ουσιαστικά να έχω ακούσει επί της ουσίας το κομμάτι.
Πρώτη ακρόαση Spotify. Δεύτερη Youtube για να δω το clip. Ανακαλώ στη μνήμη μου όσα συζητήσαμε πέρσι με τη Μαρίνα με την αφορμή του “Yenna” του πρώτου ολοκληρωμένου άλμπουμ της και η πρώτη αντανακλαστική μου σκέψη ήταν πως η ίδια και η ομάδα της, τερμάτισαν την αισθητική του κιτς από όλες τις απόψεις. Είτε αυτό λέγεται ήχος, είτε στίχος, είτε αισθητική! Συνεχίζω να πιστεύω ακράδαντα στο ταλέντο της Σάττι. Πιστεύω ότι ούτε η ίδια ξέρει ακόμα που μπορεί να φτάσει και τι μπορεί να δημιουργήσει, γιατί τώρα βρίσκεται στη φάση της απελευθέρωσης από τα κουτάκια μέσα στα οποία μεγαλώνουμε όλες μας.
Συνεχίζω όμως να μην καταλαβαίνω αυτό που κάνει τώρα, αν δεν το βάλω κάτω από ένα ψυχαναλυτικό πρίσμα, βγάζοντας έξω την balκan αισθητική που έχει υιοθετήσει ήδη στον ήχο αλλά και στις live εμφανίσεις της. Εμένα προσωπικά η παραγωγή αυτή δεν με αγγίζει και θεωρώ πως ακόμα και η φωνή της δεν αναδεικνύεται μέσα σε αυτό το πλαίσιο, όπως ακριβώς και στην εισαγωγή από το “ΖΑRI”. Ο στίχος προσπαθεί με φτηνά τεχνάσματα και φράσεις που αναπαράγουμε κάθε μέρα στον ευθύ λόγο να μείνει στο μυαλό σαν κάτι φυσικό. Για το «ΤΑ ΤΑ ΤΑ ΤΑ» ειλικρινά θεωρώ πως είναι μια μασημένη τσίχλα με την οποία κάποιος έκανε καριέρα. ΟΚ, φυσικά και το έχω τραγουδήσει σε ξεφτιλοβράδια με παλόμες και δεν νιώθω καμία ντροπή. Κάτι που κατά πάσα πιθανότητα θα γίνει και με το “ZARI”! OK, ξανά! Ντροπή είναι όμως κάποιος να νομίζει ότι έγραψε πρώτος κάποια λυρική επωδό σε αρχαίο δράμα με την οποία τιμάται η πολιτιστική μας κληρονομιά και με την οποία εξάγουμε πολιτισμό.
Σε δύο πράγματα της βγάζω το καπέλο. Ένα είναι πως όντως απελευθερώνεται και γουστάρω τρελά τη χαρά της και το ότι φαίνεται πως δεν δίνει φράγκο πια και πολύ καλά κάνει! Το δεύτερο είναι πως πλέον είναι η ιέρεια του neo-κιτς. Δηλαδή η ποσότητα του κιτς στο clip είναι όντως ανάλογη με την κιτς αισθητική του κέντρου της Αθήνας και του Νεοέλληνα και πόσο το γουστάρει όλο αυτό το πλαίσιο. Γκίρος, μουζάκα, περικεφαλαίες του Λεωνίδα για να νιώθουμε εθνικά υπερήφανοι, κλαρίνο, δύο-τρεις μαρμάρινες κολώνες, που ανάθεμα κι αν ξέρουμε ακριβώς τι είναι και έπειτα λίγες περισσότερες βλασφημίες στους «τουρίστες» που αλλοιώνουν τον βαρύ πολιτισμό μας, όσο ταυτόχρονα κάνουμε τον σταυρό μας για να είμαστε αυτό που έλεγαν κάποτε οι Βαβυλώνα «καλό παιδί η μαμά το κάνει μάκια».
Όσο έχω σε repeat το clip, ανοίγω το Instagram, γιατί τα memes από βίντεο με soundtrack το “ZARI” πέφτουν βροχή και αρχίζω να ψάχνω τις αντιδράσεις της Ευρώπης σε αυτό που ακούει. Αρχίζω να σκέφτομαι πως στην τροπή που έχει πάρει ο διαγωνισμός τα τελευταία χρόνια μου κολλάει απίστευτα, συνεχίζοντας να μην καταλαβαίνω ούτε τον διαγωνισμό, αλλά άλλο αυτό. Κάνω ανανέωση ροής και μου εμφανίζεται reel τουριστικού γραφείου με έναν τύπο ντυμένο αρχαίο Έλληνα να παρακαλεί τους Θεούς να του στείλουν ένα μήνυμα για το ποιο ταξιδιωτικό γραφείο πρέπει να επιλέξει….
Επιστρέφω στο ψυχαναλυτικό πρίσμα για να κλείσω το κείμενο με τις εξής σκέψεις. Η Μαρίνα έκανε αυτό το κομμάτι εις γνώση του τι θα δημιουργηθεί, μπορεί και να το επιδίωξε, γιατί δυστυχώς έχει μάθει να κουβαλάει τον αρνητισμό και την κριτική των επιλογών της και να οδηγείται από αυτά. Κρατάω όμως πως πέρσι στη συνέντευξή μας μου είχε πει πως πλέον προσπαθεί να μάθει να κουβαλάει μέσα της την αγάπη που δέχεται και ειλικρινά είναι κάτι που προσπαθώ να το εφαρμόσω και εγώ στη ζωή μου.
