Κείμενο: Μύριαμ Παρασκευοπούλου
Ο χείμαρρος της Μαρίνας Σάττι έσπασε το φράγμα, περίπου πριν μια πενταετία. Η μουσική πάνω στον στίχο και έπειτα η φωνή της να δίνει πνοή και να μετατρέπει το παρελθόν σε ζωντανό οργανισμό και σε κάτι τόσο απτό. Όσο λοιπόν η «Μάντισσα» της ταξίδευε και μιλούσε για τον άστατο ουρανό, τις θάλασσες και τους κόντρα άνεμους, ταυτόχρονα κυοφορούνταν μέσα της κάτι νέο. Το 2021 επιστρέφει με το «Πάλι» δίνοντάς μας μια γεύση για το νέο άλμπουμ που ετοίμαζε. Ο «Πόνος Κρυφός» με την εύθραυστη παραγωγή και τις απαλές καταλήξεις, φτάνει στο γερμανικό “Colors” ενώ το παραδοσιακό «Γιατί Πουλί μ’» αποδεικνύει για ακόμα μια φορά τον ευσεβή τρόπο με τον οποίο η Μαρίνα Σάττι αγγίζει την παράδοση.
Τον Μάιο του ’22 μας παρουσίασε τη “YENNA”, την πρώτη ολοκληρωμένη της δουλειά. Την ονόμασε γέννα, για να την παρομοιάσει ακριβώς με τη δημιουργική διαδικασία και τα νέα βιώματα που αποκόμισε από αυτήν μέχρι την τελική αλλαγή. Σε παλιότερες δεκαετίες ίσως να έσμιγε αρμονικά την παράδοση με τη rock, ίσως να μην την ένοιαζε καν το «τώρα» και να παρήγαγε ατόφια παραδοσιακή μουσική. Τώρα λοιπόν, στη “YENNA” τα νταούλια συνδιαλέγονται με beats, το 808 με την γκάιντα και η folk με την pop και την trap . Ο δίσκος αυτός είναι ένα κράμα συναισθημάτων, ηχητικών αναμνήσεων και της ζωής που συμβαίνει τώρα δίπλα μας και μέσα μας. Δεν μπορώ να μην αναφέρω την αμεσότητα των στίχων. Θα μπορούσαν να είναι χαρτιά μουτζουρωμένα, γεμάτα από τις σκέψεις όλων μας. Οι σημειώσεις στο κινητό την ώρα που το μετρό περνάει από τη μια στάση στην άλλη και νομίζεις πως όλοι έχουν το πρόσωπο που ψάχνεις. Ένα μεθυσμένο ηχητικό μήνυμα που δεν είχαμε τα κότσια να στείλουμε νηφάλιοι. Οι αλήθειες, όλων μας.
Το άλμπουμ τελείωσε και η αίσθηση που μου άφησε ήταν πως η Μαρίνα Σάττι έχει να δώσει πολλά μέσα στα επόμενα χρόνια. Δεν με αφορά το πώς. Αν θα επιμείνει στο mainstream και urban στοιχείο ή αν θα ανακαλύψει νέους δρόμους τους οποίους μπορεί να μην μπορώ να κατανοήσω. Το θέμα είναι να επιμείνει και να συνεχίσει να γεννά… Με αυτές τις σκέψεις πληκτρολογώ το όνομα της στο Skype και πατάω το κουμπί της κλήσης. Απόγευμα Σαββάτου. Η κάμερα ανοίγει και η Μαρίνα εμφανίζεται στην οθόνη χαμογελαστή. Η αμηχανία των πρώτων λεπτών εξαφανίζεται από τη φράση «Πώς να είμαστε… με τέτοια τραγωδία….» Την ρωτάω πώς νιώθει, τι σκέφτεται και αισθάνομαι ότι ρωτάω ένα μάτσο αηδίες! Πώς μπορεί να νιώθει ένας άνθρωπος που τυχαία δεν είναι στη θέση των θυμάτων;
Και η κουβέντα μας ξεκινάει….
Ειλικρινά, ποια είμαι εγώ και τι να πω για αυτή την τραγωδία. Δεν μπορώ να διανοηθώ ότι τόσα νέα παιδιά που χάθηκαν τόσο άδικα. Είμαι υπέρμαχος της προσωπικής ευθύνης και του τι αφήνει ο καθένας στην κοινωνία, όταν φτάνουμε σε ένα σημείο να δημιουργούμε τη δική μας προσωπικότητα και να ξεφεύγουμε από τον κύκλο της οικογένειάς του, του σχολείου και κάθε κοινότητας που μέχρι ενός σημείου μας καθορίζει. Από εκεί και μετά είμαστε υπεύθυνοι για τον εαυτό μας και υπεύθυνοι για το σύνολο που καθορίζουμε. Δεν μπορώ όμως να διανοηθώ ότι τόσες ζωές που χάθηκαν στα καλά καθούμενα, ήταν στα χέρια ενός ανθρώπου και έχουμε καταλήξει να κατηγορούμε έναν άνθρωπο για ένα δυστύχημα ξεκάθαρα δομικό και θεσμικό.
Θέλω να πω ότι, ό,τι και να συμβαίνει σε μια ομάδα όπως για παράδειγμα στις Chórεs, της οποίας ηγούμαι μεταξύ διακοσίων γυναικών και μας ενώνει η αγάπη μας για το χορωδιακό τραγούδι, ή στην μπάντα μου, για ό,τι καλό ή κακό, ακόμα και για πράγματα τα οποία μπορεί να έχουν γίνει εν αγνοία μου είμαι η μόνη υπεύθυνη. Έτσι κάνω την αναγωγή για το πώς είναι να διοικείς μια ολόκληρη χώρα με γνώμονα το κοινό καλό, με το να υπάρχουν κανόνες, οι οποίοι τηρούνται, δικαιοσύνη και ίσες ευκαιρίες. Όλο αυτό το τραγικό συμβάν λοιπόν με προβληματίζει και με αγγίζει και στο κομμάτι του πώς συμπεριφέρεται κάποιος ως αρχηγός μια ομάδας.
Μια ομάδα ενώνει ένα σύνολο ωστόσο εκεί όλοι συνεχίζουμε να είμαστε διαφορετικοί. Πόσο αρμονική μπορεί να είναι η συνύπαρξη μέσα σε μια ομάδα;
Το μεγαλύτερο μάθημα και το πώς υπάρχω μέσα σε μια ομάδα το έλαβα από τον Θωμά Μοσχόπουλο και την εμπειρία που είχα στις «Τραχίνιες». Από την πρώτη κιόλας μέρα που μια φίλη μου είχε πει γι’ αυτή την πολύ δύσκολη παρτιτούρα που απαιτούσε η οντισιόν μέχρι την τελευταία ημέρα. Ο σεβασμός που υπήρχε μεταξύ των κοριτσιών για το τι μπορεί να κάνει η καθεμία, καθώς και η γνώση του επιπέδου της δυσκολίας που είχαμε περάσει όλες μέχρι την τελική επιλογή. Αυτό βέβαια που θεωρώ πως βοήθησε σε όλο αυτό ήταν η σαφής τοποθέτηση για το τι πρέπει να κάνει η καθεμία και τι καλό δίνει η καθεμία με τον τρόπο της στο σύνολο. Εκεί θαύμασα φοβερά και εμπνεύστηκα από την ηγετική καθοδήγηση του σκηνοθέτη μας Θωμά Μοσχόπουλου.
Τι φταίει και έχουμε μια δυσκολία στο να συνυπάρξουμε σε αυτή τη χώρα;
Κοίτα θα σου πω έχω ταξιδέψει πολύ σε πολλές χώρες. Όλες οι χώρες έχουν τα καλά και τα κακά τους. Η Ελλάδα είναι μια χώρα που έχει πολλά καλά! Αν ένα πράγμα μπορώ να εντοπίσω για την αιτία του κακού ίσως η ιστορία του έθνους σε συνδυασμό με το μεσογειακό ταμπεραμέντο και τη μόνιμη αίσθηση ανομίας που μας διέπει και της αντίδρασης και της αντίστασης στους νόμους. Και τώρα σου μιλάω εγώ η επιτομή της τύπισσας που αισθάνεται μονίμως εγκλωβισμένη μέσα σε όλα. Και όπου καταλάβω πως υπάρχουν απαιτήσεις και κουτάκια και προσδοκίες που κάποιος θέλει να με κλείσει, εγώ αρχίζω και τρέχω. Αυτή είναι η βασική αιτία… η αντίσταση στο σύστημα, η αίσθηση της αδικίας αλλά από την άλλη η μηδενική προσωπική ευθύνη που λέγαμε πριν με κάνει να βάζω πρόβατα σε χωράφια συγγενών για να παίρνω κρατικές επιδοτήσεις για αυτοκίνητα χιλιάδων ευρώ και μετά να επιστρέφω τα πρόβατα στον ιδιοκτήτη. Αληθινή ιστορία από την Κρήτη…
Θαυμάζω πολύ το «η τύπισσα που δεν μπορεί να μπει σε κουτάκια» μιας και είμαι το ακριβώς αντίθετο και όπου βρω κουτάκι πάω ενοχικά φωλιάζω μέσα. Πώς τα καταφέρνεις;
Σε καταλαβαίνω, γιατί κι εγώ κάνω τον αγώνα μου και μιλώντας με φίλες μου και με πολλά κορίτσια είναι ένα κοινό μας αυτό. Κοίταξε από τον Νοέμβριο και μετά παραδέχτηκα στον εαυτό μου πως είμαι τραγουδίστρια, γιατί πριν όταν με ρωτούσαν με τι ασχολείσαι έλεγα απλά ότι ασχολούμαι με τη μουσική και έχω και τις Chores. Το παραδέχτηκα γιατί έπρεπε να υπερβώ τα δικά μου όρια. Καταλαβαίνω πως η έκθεση είναι κάτι που μπορεί να τρομάζει αλλά η ενασχόληση με την τέχνη σε μεγαλώνει, σε ωριμάζει και μόνο έτσι πάει μπροστά. Είναι πολύ μικρά τα δικά μας κουτάκια μπροστά σε αυτό που έχουμε επιλέξει να κάνουμε.
Τι συμβαίνει όταν η μάντισσα γεννά;
Μεγαλώνει και εξελίσσεται. Ακριβώς τότε ήταν η εποχή που άρχιζαν να δημιουργούνται προσδοκίες και τα πρέπει γίνονταν ολοένα και πιο έντονα για το ποια πορεία θα ακολουθήσω και να βγάλω κι άλλα τραγούδια για να εκμεταλλευτώ την επιτυχία και ειλικρινά εμένα δεν μου περνούσε καν από το μυαλό ότι θα γίνω τραγουδίστρια. Εγώ έγραψα μια μουσική την οποία έστειλα στον Μιχάλη τον Κουινέλη από τους Stavento λέγοντας του ότι δεν γράφω στίχους και αν του αρέσει και θέλει να γράψει κάτι. Μου έστειλε πίσω αυτό μου άρεσε τρομερά γιατί μιλάει για πράγματα που ο καθένας μπορεί να ερμηνεύσει όπως θέλει.
Εγώ λατρεύω το σημείο που λέει για τα φτερά και τους κόντρα ανέμους πάνω από τις θάλασσες γιατί μετά το ταξίδι μου στην Αμερική ένιωσα ότι βρήκα τον εαυτό μου. Από εκεί και έπειτα δεν είχα τίποτα έτοιμο. Η πίεση ήταν μεγάλη για αρκετό διάστημα και έτσι αποφάσισα να γίνω αεροσυνοδός επειδή μου άρεσαν τα ταξίδια και ήθελα για λίγο να ηρεμήσω. Όταν λοιπόν όλα ήρθαν σε μια ισορροπία είπα πως αν θα ήθελα να κάνω κάτι και να αφηγηθώ μια ιστορία, η οποία θα δείχνει εμένα, τις μουσικές μου καταβολές και προσλαμβάνουσες, θα ήθελα να είναι ολοκληρωμένο. Και έτσι κι έγινε το 2019 ξεκίνησα να το ετοιμάζω γιατί σκεφτόμουν πως δεν γίνεται λόγω των συνθηκών του κορωνοϊού να φτιάξω ένα άλμπουμ που θα τραγουδάω live τρία χρόνια μετά. Έτσι κυκλοφόρησε τον Μάιο του ’22 και νιώθω ότι άλλαξα μέσα από αυτό το άλμπουμ και μέσα από τη διαδικασία της δημιουργίας.
Γέννα μπορεί να χαρακτηριστεί καθετί προσωπικό που εκθέτουμε στην κοινωνία. Ποιο είναι αυτό το φοβερό συναίσθημα που μας παρακινεί να ρέουμε και να δημιουργούμε;
Δύσκολη διαδικασία και επίπονη η γέννα να βγάλεις από μέσα σου όσα έχεις. Μεγάλωσα μέσα από αυτό το άλμπουμ ή καλύτερα η πιο σωστή λέξη είναι πως άλλαξα. Νιώθω πλέον λιγότερο φόβο και μεγαλύτερη αυτοπεποίθηση, θα πω στον εαυτό μου μπράβο για ό,τι έχω καταφέρει. Η “YENNA” δεν είναι ένας τίτλος τυχαίος. Συμβολίζει τη διαδικασία της δημιουργίας και ήταν κάτι άκρως αυτοβιογραφικό και προσωπικό. Αντικατοπτρίζει πολύ δικά μου κομμάτια γι’ αυτό και έμεινα απόλυτα προσηλωμένη στο είναι μου για την ολοκλήρωσή του. Πολύ επίπονη διαδικασία αλλά μου άρεσε πάρα πολύ.
Όταν κυκλοφόρησε ο δίσκος και ήρθε ο κόσμος όλων των ηλικιών και ήξερε από τις πρώτες νότες τους στίχους και υπήρχε μια αλληλεπίδραση ειδικά με τα παιδιά της γενιάς μου, γιατί νιώθω ότι γεφυρώνουμε ένα χάσμα του παρελθόντος με το μέλλον, ενώ είμαστε το παρόν και μοιραζόμαστε κοινές σκέψεις, κοινούς προβληματισμούς μού δημιούργησε μεγάλη συγκίνηση. Μετά τις συναυλίες του καλοκαιριού ξυπνάω κάθε μέρα και λέω «Θέλω να γίνω τραγουδίστρια». Νιώθω πολύ καλά πλέον με τον εαυτό μου και αρχίζω να εστιάζω στην αγάπη που λαμβάνω και να την αποδέχομαι. Παλαιότερα έμενα μόνο στα αρνητικά και στο “hate” που δεχόμουν και αντιμετώπιζα την αγάπη ενοχικά και σαν κάτι δεδομένο. Τώρα η αγάπη περνάει και με ακουμπάει και έχω αρχίσει να δεσμεύομαι και να επενδύω στη σχέση που δημιουργώ με το κοινό και τη συνέπεια σε αυτό. Με συγκινεί βαθύτατα γιατί πλέον χωράει μέσα μου η αίσθηση της αγάπης του κόσμου και η έκθεση των αδυναμιών ή των «ελαττωμάτων» μου.
Πιστεύω πως η δική σου “YENNA” ήταν η παραδοχή «Είμαι η Μαρίνα, είμαι τραγουδίστρια και μου αρέσει».
Όλα αυτά έχουν να κάνουν και με διάφορες πεποιθήσεις που οι άλλοι μου είχαν δημιουργήσει όσο μεγάλωνα για το πώς πρέπει να είναι η δική μου εικόνα. Τι είναι πρέπον, τι είναι σωστό, τι είναι σοβαρό. Και τα πρώτα χρόνια της έκθεσης ήταν δύσκολα γιατί πέσαμε στα βαθιά με τη μία. Έπειτα ακόμη και οι κριτικές στα social για την παιδεία μου και το background μου και ότι δεν ταιριάζουν τα μακριά νύχια που έχω. Τώρα που το σκέφτομαι από το 2018 μέχρι και το καλοκαίρι του 2022 τα νύχια μου ήταν μακριά για να αποδεικνύω καθημερινά πως δε με ενδιαφέρει πως πρέπει κάτι να είναι. Μετά τα βαρέθηκα και τώρα είμαι στο 0. Κατάλαβα πως υπάρχει μια δυσκολία σύνδεσης για μια γυναίκα που γουστάρει να ασχοληθεί και με τα νύχια της και με τα ρούχα της και με τα παπούτσια της και ταυτόχρονα να μπορεί να έχει και μυαλό και σπουδές και να είναι όσο πιο αποκαλυπτική γουστάρει με το ντύσιμο της χωρίς αυτό να σημαίνει ότι ψάχνεται. Τώρα πλέον έχω αυτή τη συμπεριφορά. Θα ντύνομαι θα στολίζομαι θα βάζω την Άρτα και τα Γιάννενα επάνω μου και θα με σεβαστείτε γι’ αυτό που είμαι όσο αξίζω σεβασμό και θα με ακούσετε για ό,τι έχω να πω.
Πότε έγινε αυτή η συνειδητή παραδοχή; Ήρθε ξαφνικά ή κατόπιν ώριμης σκέψης;
Θα σου πω… όλα ξεκινάνε τις πρωτοχρονιές για εμένα. Συνήθως το ρεβεγιόν το περνάω πάντα μόνη μου, θέλω πολύ την ώρα που αλλάζει ο χρόνος να είμαι στο κέντρο μου. Φέτος εδώ στον υπέροχο καναπέ μου έβαλα τον τίτλο “unapologetic”, άκουσα στο κρεβάτι τα πυροτεχνήματα και κατάλαβα πως άλλαξε ο χρόνος. Τρις παρά βέβαια ήρθαν φίλοι από το σπίτι και έγινε χαμός (γέλια). Και όταν λέω είμαι τραγουδίστρια δεν σημαίνει ότι θα περιμένω να μου πει κάποιος «πάρε αυτό και πες το». Εννοείται ότι θα εμπλακώ και στην παραγωγή και στα clips και σε όλη αυτή την τούρτα να είμαι εγώ στην κορυφή το κερασάκι. Λατρεύω και τη διαδικασία παραγωγής των clips που πάντα έχουν διττή σημασία.
Μεγάλος ο φόβος της ανακάλυψης του εαυτού μας και των θέλω μας. Πώς αποδομείς τον φόβο;
Τίποτα! Συνεχίζω! Ήμουν από μικρή φύσει αντιδραστική οπότε για μένα το δύσκολο κομμάτι πλέον είναι η δέσμευση και το να μένω συνεπής στον στόχο. Κάθε ημέρα το να εμπιστεύεσαι τη διαδικασία και τον εαυτό σου. Μπορεί να με διαλύει όταν έχω μπροστά μου μια λευκή σελίδα αλλά έμαθα πως αν ξεκινήσω να τη γεμίζω και δεν μου αρέσει μπορώ να την τσαλακώσω και να την πετάξω. Αν όμως μου αρέσει σιγά-σιγά μέρα με την ημέρα να γεμίζει μέχρι που στο τέλος θα έχω φτιάξει κάτι καλό. Για να αντιμετωπίσεις λοιπόν τον φόβο χρειάζεται να κάνεις… Για να εξοικειωθείς με το πράττειν.
Πόσες ενοχές αναθρέφουν μια «καλή» γυναίκα;
ΑΠΕΙΡΕΣ! Καλές γυναίκες, πρέπουσες, σοβαρές… «Βρε δεν…» ! Εγώ σε αυτή τη φάση είμαι τώρα.
Είναι λυτρωτική η συνειδητή αγκαλιά της αλλαγής;
Είναι επίπονη η αλλαγή αλλά πώς θα μπορούσε να μην είναι κιόλας. Αλλιώς δεν θα ήταν αλλαγή θα συνέχιζε να είναι η παλαιότερη κατάσταση. Η αλλαγή από μόνη της εμπεριέχει και την εξοικείωση με το καινούριο άρα και του ξεβολέματος από το παλιό. Εγώ παλιά σε κάθε αλλαγή διαλυόμουν. Τώρα ανυπομονώ να φύγει το παλιό όσο επίπονο και αν είναι, ας τελειώσουμε μια ώρα αρχύτερα να μην το σέρνουμε. Γιατί το βλέπεις ότι θα γίνει οπότε πάμε να τελειώνουμε με έναν πόνο (γέλια).
Ένα ζευγάρι «σπίρτο και βενζίνη» τα ανθρώπινα κορμιά. Πολεμούν οι φωτιές μας ή βρίσκουν «καταφύγιο και ιερό ναό» η μία στην άλλη;
Και τα δύο! Είναι ανάλογα τον άνθρωπο, σε τι φάση είμαστε εμείς, τι θα μας βγάλει ο άλλος, όλα αυτά! Το τραγούδι «Σπίρτο και Βενζίνη» αρχικά το έχει γράψει η φίλη μου η Φωτεινή Λαμπρίδη, η οποία με βοήθησε πάρα πολύ σε όλη τη διαδικασία της δημιουργίας του δίσκου. Της είχα πει τη θεματική του δίσκου και το κομμάτι πριν γραφτεί ο στίχος λεγόταν «γέννα» και περιγράφει ακριβώς αυτό το στάδιο. Αν κάποιος δει τον στίχο όχι μόνο από την ερωτική πλευρά του το αντιλαμβάνεται αυτό μιας και λέει «Μέσα μου ήσουνα – πες μου, πώς χωρούσες/Μια μου γέλαγες, δύο μ’ απειλούσες/ Χθες το σώμα μου ήτανε δικό σου/Καταφύγιο κι ιερός ναός σου». Υπάρχει και εδώ μια διττή σημασία και μου αρέσει πολύ γιατί και θα γουστάρω πολύ να είμαι στο κλαμπ και να χορέψω και να το κουνήσω και να ξεφτιλιστώ (γέλια) αλλά και ταυτόχρονα να γνωρίζω πως έχει και μια ακόμη ερμηνεία .
Πόνος κρυφός. Απαλύνει η ψυχή από το μοίρασμα;
Σίγουρα! Αλλά η πρώτη μου τάση είναι να είμαι μόνη μου. Ωστόσο υπάρχουν άνθρωποι στο περιβάλλον μου που όταν γίνει κάτι θα σηκώσω το τηλέφωνο κατευθείαν. Νομίζω πως είμαι και τα δύο! Μπορώ να είμαι και χείμαρρος και να μην έχω καμιά συστολή και να πω πράγματα πολύ προσωπικά μου. Αυτό το κάνω και στα live δεν φαντάζεσαι τι λέω! Και από την άλλη μπορεί να έχω κάτι στο μυαλό μου που να μην μπορώ να διαχειριστώ και να μην το κουβεντιάσω καθόλου!
Πώς κατάφερες να εντάξεις παραδοσιακά μουσικά στοιχεία σε μια τόσο σύγχρονη μουσική με beats που φαίνεται να υποβόσκει ένα old school υπόβαθρο;
Μεγάλωσα στην Κρήτη προφανώς είναι μία από τις επιρροές μου. Έπειτα το γεγονός ότι σπούδασα στην Αμερική και βρισκόμουν σε ένα πλαίσιο που καλούμουν να φέρω την ταυτότητά μου σε ένα τόσο μεγάλο και πολυπολιτισμικό περιβάλλον. Τώρα σκέφτομαι πως τα παραδοσιακά για μένα έχουν ένα κοινό με την χιπ -χοπ και τη ραπ που είναι κατά βάση η μουσική που ακούω. Μιλάνε για τους ανθρώπους και τη ζωή τους την καθημερινότητά τους. Το ένα φέρνει κάτι από πιο παλιά στο σήμερα που φυσικά αν το ακούσεις με προσοχή είναι πολύ επίκαιρο και το άλλο διαδραματίζεται σε ένα πιο αστικό τοπίο όπως αυτό που μεγάλωσα και εξακολουθώ να ζω με έναν κοινό κώδικα. Για μένα θεωρώ πως είναι η ίδια μουσική και υπάρχει μια κοινή πρόθεση από κάτω.
Έχεις ποτέ φανταστεί τη ζωή σου ως ένα κορίτσι της υπαίθρου σε ένα χωριό της Κρήτης τη δεκαετία του ’70; Περιέγραψε μου ένα 24ωρο.
Μα γιατί; Μεγάλωσα στο Ηράκλειο και στα χωριά της Κρήτης. Δεν μου είναι καθόλου ξένο το βίωμα αυτό! Όσο για τη δεκαετία του ’70….
Έχεις σκεφτεί ποτέ τη ζωή σου μπροστά σε έναν αργαλειό ας πούμε;
Μου έμαθαν πέρσι αργαλειό στην Κρήτη και αυτό το κόμπο-κόμπο το ένα δίπλα στο άλλο μου άρεσε πολύ! Κοίτα τώρα που το λες αυτό συνέβη επειδή μου αρέσει πάρα πολύ οτιδήποτε έχει να κάνει με την τακτοποίηση και να βάζω σε σειρά τα πράγματα. Μου αρέσει το JENGA, ηδονίζομαι με το tetris και τα τετραγωνάκια που πρέπει να μπουν σε μια συγκεκριμένη θέση, ενώ ταυτόχρονα μπορεί να είμαι και ό,τι να ‘ναι … δεν ξέρω πώς τα καταφέρνω και τα δυο.
Είμαστε πλάσματα που ενεργούμε εν θερμώ. Πώς γίνεται ο τρόπος που επικοινωνούμε πλέον να είναι τόσο ψυχρός;
Έχει τα καλά και τα κακά του. Ο καθένας πρέπει να έχει τα όρια του. Μπορεί για ώρες να σου λέω τα αρνητικά και να κράζω. Μπορώ όμως σίγουρα να σου πω και καλά. Είμαι σε μια γενιά που έχω ζήσει και με το internet και χωρίς αυτό. Περίπου το 2014 όταν ένιωσα ότι με ζορίζει πολύ όλο αυτό τα έσβησα όλα και κράτησα μόνο ότι έχει να κάνει με τη μουσική. Άσε που δεν είμαι και τύπισσα που θα τραβήξω φωτογραφίες στην καθημερινότητά μου. Πάντα ζω κάτι όμορφο και μετά λέω «πω πω ούτε μια φωτογραφία δεν τράβηξα να έχω για ανάμνηση»! Ή να βγάλω το πιάτο μου φωτογραφία; Με το που έχει έρθει το έχω φάει!
Φαγητό ή γλυκό;
Όλα! Δεν δείχνω κανένα ρατσισμό. Αλλά αν είναι να επιλέξω κάτι θα είναι το φαγητό. Είχα ένα φοβερό θέμα εθισμού με τα πατατάκια με αλάτι. Τίποτα άλλο από junk. Ευτυχώς το τελευταίο πεντάμηνο το έχω ρυθμίσει και αυτό.
«Σαν καρδούλα σπάω, πέφτω και χτυπάω…» Επουλώνεται η καρδιά ή πάντα μένει ένα καύκαλο που αν το πειράξεις ματώνει;
Οι ρωγμές μένουν. Αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι είσαι και πιο εύθραυστος με τις ρωγμές σου. Κάθε εμπειρία γράφει πάνω μας. Μπορεί να ακουστεί κλισέ αλλά όντως μέσα από καταστάσεις βγαίνεις πιο δυνατός. Και αυτές οι ρωγμές είναι που μας καθορίζουν περισσότερο. Ταυτόχρονα δεν ξέρω αν αυτό που σου λέω τώρα είναι μια εντύπωση που έχω από τον τρόπο που συνήθιζα να κινούμαι και να σκέφτομαι ως τώρα. Κοίτα είμαι σε μια νέα φάση και κάνω μια νέα προσέγγιση στο να μάθω να σκέφτομαι περισσότερο θετικά και να μάθω να κουβαλάω την αγάπη που δέχομαι και όχι μόνο το μίσος. Και άλλο τόσο να μάθω να απολαμβάνω τα πράγματα τα ωραία που μου συμβαίνουν… Οπότε όλα είναι πολύ ρευστά μέσα από αυτή τη νέα προσέγγιση…
Την τελευταία φορά που είδα την Ιmany στο Μέγαρο Μουσικής μετά τη συναυλία της μίλησε από καρδιάς για όλα τα στάδια της καριέρας της και τη δυσκολία που είχε από το σπίτι της στο να αποδεχτούν πως αυτό που κάνει είναι μια κανονική δουλειά. Τότε περίπου είχες πει σχεδόν ίδια πράγματα σε μια συνέντευξή σου κι έτσι κάπως σας συνέδεσα…. Πώς κατάφερες να βγεις πάνω από την αντίληψη ότι η τέχνη δεν είναι μια σοβαρή δουλειά; Μέσω του αντιδραστικού χαρακτήρα που μου εξηγούσες πριν;
Ξέρεις τι..; Εγώ τώρα το ονομάζω αντίδραση τότε δεν το βίωνα, ούτε τώρα όταν συμβαίνει το βιώνω. Το βιώνω ως φυσιολογικό. Τι αντέχω, τι μπορώ, τι νιώθω ότι χρειάζομαι. Αλλά δεν ξέρω ρε γαμώτο είναι αντιδραστικό ή είναι το φυσιολογικό, επειδή έχουμε συνηθίσει ότι πρέπει να είμαστε κάπως και αν δεν είμαστε, είμαστε αντιδραστικοί;
