-508360.jpg)
Σπάνια συναντά κανείς ατομικές εκθέσεις πάρα πολύ νέων καλλιτεχνών. Και το γεγονός αυτό δεν είναι καθόλου περίεργο μια που τελειώνοντας οι καλλιτέχνες τις σπουδές τους έχουν μεν αποκτήσει εξοικείωση με τα μέσα τους, όμως -συνήθως- δεν έχουν γίνει ακόμα δεξιοτέχνες παραμυθάδες. Γιατί κάθε έργο, ακόμα και το πιο αφαιρετικό, διηγείται μια ιστορία. Ο εικαστικός καλλιτέχνης πρέπει να φτάσει στο σημείο όπου θα μπορεί να συλλαμβάνει νοητικά ενδιαφέρουσες ιστορίες και στη συνέχεια θα μπορεί να τις μεταμορφώσει με ενδιαφέροντα τρόπο σε εικόνες. Και όλη η μαγκιά βρίσκεται στο πώς η ενδιαφέρουσα ιστορία, θα μετουσιωθεί σε ενδιαφέρον έργο. Οι ενδιαφέρουσες ιστορίες όμως προϋποθέτουν ώριμη σκέψη. Να ξέρεις τι θέλεις και γιατί θέλεις να το πεις. Και πως θα το πεις.
Ο Μανώλης Δασκαλάκης-Λεμός, παρότι είναι 23 χρονών και μόλις αποφοίτησε από την ΑΣΚΤ, μοιάζει να ξέρει πώς να δημιουργεί μυθοπλασίες. Η πρώτη ατομική του έκθεση αποτυπώνει ένα σκεπτικό όχι απόλυτα συνεχές, αλλά ενδιαφέρον. Με ένα μικρό νοητικό άλμα παντρεύει αλλά και αντιπαραθέτει τον δημόσιο χώρο του Ντιτρόιτ με τον δημόσιο χώρο της Αιγνούσας, αλλά και της Αθήνας. Μιλά για την οίηση του ανθρώπου και τις διαφορετικές εκδοχές της, πως δηλαδή θεωρεί ότι πετυχαίνει κάτι εξαιρετικά σημαντικό και ξεχνά τον παράγοντα του χρόνου, αλλά και για το ότι η φύση μπορεί να είναι πιο δυνατή και ακούραστη.
Το ένα κομμάτι της έκθεσης περιλαμβάνει φωτογραφίες που έχει συλλέξει ο καλλιτέχνης από το Ντιτρόιτ, μια πόλη με ακμάζουσα οικονομία λόγω των αυτοκινητοβιομηχανιών που είχαν τα εργοστάσιά τους εκεί, μέχρι που τα εργοστάσια αυτά έκλεισαν και μαζί χάθηκε και όλη η οικονομική ευμάρεια του «Παρισιού της Δύσης». Σήμερα, όπως απεικονίζεται και στις φωτογραφίες, ένας δηλητηριώδης αλλά καταπράσινος και υγιής κισσός σκεπάζει τα παρατημένα αυτοκίνητα και τα σπίτια του Ντιτρόιτ, δείχνοντας ότι η φύση εύκολα μπορεί να καλύψει τα «μεγαλειώδη» ίχνη του ανθρώπου.
Οι φωτογραφίες από την Αιγνούσα δεν αφηγούνται ένα ζοφερό παρόν, αλλά αποτυπώνουν τα παράδοξα που επέφερε η οικονομική άνθηση κάποιον οικογενειών που κατάγονται από το μικρό αυτό νησί. Μια κουκίδα στην παραμεθόριο της Ελληνικής επικράτειας ανέθρεψε μερικούς από τους πιο πλούσιους ανθρώπους στον πλανήτη κι αυτοί θέλοντας ν’ αφήσουν ανεξίτηλο το ίχνος του περάσματός τους από τον μάταιο τούτο κόσμο, στήνουν ανδριάντες του εαυτού τους με δική τους πρωτοβουλία και έξοδα. Φευ, το toxicodendron radicans του Ντιτρόιτ ετοιμάζεται να καταπιεί και τους ανδριάντες της Αιγνούσας, ξεκινώντας από τον ανδριάντα του ίδιου του καλλιτέχνη, που ο Δασκαλάκης-Λεμός έστησε εν μέσω της γκαλερί. Η φύση και ο χρόνος δεν χαρίζονται στον άνθρωπο κι αυτό που απομένει στην συλλογική μνήμη είναι το σημαντικό.
Μέσα στον διάλογο αυτό, παρεισφρέει κι ένα τεράστιο σχέδιο από μολύβι το οποίο απεικονίζει ένα εξαιρετικά όμορφο σπίτι εκλεκτικιστικού αρχιτεκτονικού ρυθμού το οποίο βρίσκεται στην Πλάκα. Μοιάζει σαν ο ζωγράφος να προσπαθεί να το διασώσει με κάθε τρόπο, έστω και αποτυπώνοντας την ομορφιά του, κρατώντας έστω το αντιφέγγισμά του, δηλώνοντας έτσι την σημαντικότητα της ομορφιάς. Ίσως και ότι όταν ο πλούτος συνδυάζεται με καλαισθησία η κληρονομιά που αφήνουν είναι διαχρονική.
Τα σχέδια με μολύβι που παρουσιάζονται στην έκθεση – το σπίτι της Πλάκας και μια γοργόνα από το λιμάνι της Αιγνούσας- είναι καλοδουλεμένα και πολύ ανώτερα από τις φωτογραφίες και το γλυπτό-αδριάντα. Ο Μανώλης Δασκαλάκης-Λεμός καταφέρνει να παρουσιάσει μια συγκροτημένη έκθεση και να διηγηθεί με ευφράδεια την ιστορία του, δίνοντας υποσχέσεις για ακόμα πιο ενδιαφέρουσες μυθοπλασίες και καλή ζωγραφική.
Η έκθεση του Μανώλη Δασκαλάκη-Λεμού FeralRemnants/Οινούσσες παρουσιάζεται στη γκαλερί CAN, έως τις 16.02.2013
