Η Madeleine Peyroux είναι από τις γυναικείες φωνές των 00’s που φέρουν το ύφος των μεγάλων κυριών της jazz της δεκαετίας του ’30. Γεννήθηκε στην Αθήνα της Georgia, στην Αμερική, στα 13 μετακόμισε με τη μητέρα της στο Παρίσι και στα 15 παράτησε το σχολείο για να ακολουθήσει μια μπάντα μουσικών του δρόμου. Μαζί τους έμαθε να αγαπά την αντήχηση της φωνής της στα σοκάκια του Παρισιού. Και «ψήθηκε» στα jazz και blues κομμάτια της Billie Holiday που τόσο αγαπούσε, ώστε η χροιά της φωνής της και η εκφορά των λέξεων περπάτησαν επακριβώς στα μονοπάτια της. Εδώ και χρόνια πλέον, έχει περάσει από τους δρόμους, στα στούντιο. Με την εξαιρετική διασκευή του “Dance me to the end of love” του Leonard Cohen το 2004 έγινε ευρέως γνωστή, ενώ πρόσφατα κυκλοφόρησε τον έκτο δίσκο της “The blue room”. Ένα φιλόδοξο project, όπου, μαζί με τον παραγωγό Larry Klein επανεξετάζουν τον κλασικό δίσκο του Ray Charles “Modern Sounds in Country and Western Music”. Τον αφιερώνει στη μητέρα της, για τα γιουκαλίλι που της αγόραζε και τα τραγούδια του Ray που της τραγουδούσε.
Η πρώτη έκθεση στο κοινό
«Θυμάμαι να τραγουδώ για τη δασκάλα μου, όταν ήμουν οκτώ χρονών, ως αποχαιρετιστήριο δώρο για τη συνταξιοδότησή της. Την αγαπούσα τόσο πολύ που δεν είχα αντιληφθεί το γεγονός ότι με άκουγαν οι συμμαθητές μου να τραγουδώ a capella, ένα παλιό τραγούδι της δεκαετίας του ’40. Δεν μπορώ να θυμηθώ ποιο ήταν. Θυμάμαι ωστόσο ότι ήμουν τρομοκρατημένη, έτρεμα, είχα γίνει κατακόκκινη, αλλά τελείωσα το τραγούδι και εντέλει είχε βγει καλό!
Στους δρόμους του Quartier Latin…
Στην εφηβεία μου εγκατέλειψα το σχολείο, γνώρισα κάποιους μουσικούς που έπαιζαν στους δρόμους του Παρισιού και τους ακολούθησα. Δεν ήξερα πόσο αυτό θα επηρέαζε τη ζωή μου, αλλά μπορούσα να αντιληφθώ ότι ήταν μια απόφαση ζωής κατά κάποιο τρόπο. Υποθέτω ότι, παρόλο που αμφιταλαντεύτηκα πολλά χρόνια σχετικά με αυτό το θέμα, δεν ήταν μια κακή επιλογή τελικά. Ήταν βασικά το μοναδικό πράγμα που μπορούσα να κάνω εκείνη την περίοδο, με βάση τον τρόπο που σκεφτόμουν. Ακόμα χρειάζεται να καλύψω τα κενά της εκπαίδευσής μου, γιατί μαθαίνω μόνο με βάση ό,τι μπορώ να διδάξω η ίδια στον εαυτό μου. Αλλά είναι πιθανό να φτάσει κανείς πολύ μακριά με αυτό, αν έχει γύρω του μεγάλους καλλιτέχνες από τους οποίους μπορεί να διδαχθεί. Εγώ είμαι τυχερή, γιατί είχα και έχω ακόμη κοντά μου τέτοιους ανθρώπους.
…θα επέστρεφα, ίσως
Είμαι εύκολη, αν δω κάποιον αγαπημένο φίλο να παίζει στο δρόμο, θα προσπαθήσω να πω μαζί του ένα τραγούδι. Η μουσική άλλωστε με τράβηξε στη μουσική του δρόμου. Μπορεί βέβαια αυτό να συνέβη επειδή δεν είχα αρκετά χρήματα για να πάω σε μια συναυλία, ή να αγοράσω δίσκους, αλλά και πάλι, η μουσική ήταν το κίνητρο!
Είμαι ακόμα εκείνο το παιδί
Οι γονείς μου ήταν εκκεντρικοί με την έννοια του ότι κατάφεραν να με διδάξουν να μην είμαι επικριτική. Μου αρέσει να πιστεύω ότι η κάθε στιγμή μπορεί να είναι μια διδακτική εμπειρία και κάθε άνθρωπος μπορεί να με διδάξει κάτι. Εάν μπορούσα, θα τα σταματούσα όλα και θα μετακόμιζα σε μια επαρχιακή πόλη, για να ζήσω στη φύση. Ίσως θα γινόμουν ακραιφνής χορτοφάγος, ή κάτι τόσο δραστικό. Αλλά θέλω να κάνω μουσική, συνεπώς αυτό κινεί τις επιλογές μου προς το παρόν. Είμαι απλώς ένα παιδί που προσπαθεί να τραγουδήσει ένα τραγούδι. Ίσως αυτό είναι κάτι που δε με εγκατέλειψε ποτέ, από την περίοδο που έπαιζα στους δρόμους. Είμαι ακόμα εκείνο το παιδί.
Η μητέρα μου μού τραγουδούσε από τότε που ήμουν μικρή, μου αγόρασε το πρώτο (και το δεύτερο και το τρίτο) γιουκαλίλι, την πρώτη μου κιθάρα, έπαιζε μαζί μου στην Georgia όταν ήμουν παιδί, και μου τραγουδούσε το “Georgia” του Ray Charles ξανά και ξανά. Εκείνη με έφερε στη Γαλλία όταν ήμουν έφηβη και με στήριξε σε όλες τις μουσικές μου προσπάθειες. Δεν ήταν εύκολο για καμία από τις δυο μας, αλλά έχουμε προχωρήσει αρκετά. Ένιωθα την ανάγκη να της το πω και ήθελα να της το πω με έναν δίσκο που θα σηματοδοτούσε όσα μου έμαθε. Νομίζω ότι αυτό είναι ό,τι καλύτερο έχω. Έτσι της αφιέρωσα το “The Blue Room”.
Ευτυχία είναι…
Η φύση, το τραγούδι των πουλιών, η βροχή, ο ήλιος, οι γάτες και οι σκύλοι, η σιωπή και ο ήχος.
“The Blue Room” και ο ανυπέρβλητος Ray
Ο Ray Charles πρέπει να είναι ένας από τους δέκα σημαντικότερους αμερικανούς καλλιτέχνες του 20ου αιώνα και, ειδικά στην pop μουσική, πιθανόν να βρίσκεται και στην πρώτη θέση για κάποιους. Αυτό σημαίνει ότι, ως καλλιτέχνης, μας βοήθησε να ορίσουμε ποιοι είμαστε, ως αμερικάνοι. Νομίζω ότι ζούμε σε μια περίοδο όπου τα πράγματα είναι πολύ ασαφή για τους περισσότερους από εμάς στην Αμερική. Και πιθανόν αυτό να ισχύει και σε πολλά άλλα μέρη του κόσμου. Είναι ένας περίεργος, εικονικός κόσμος, έτσι δεν είναι; Το γεγονός ότι σας γράφω αυτή την απάντηση και προσπαθώ να ακούσω τη συζήτησή μας στο κεφάλι μου, είναι ένα καλό παράδειγμα αυτού που περιγράφω.
Πώς μπορούμε να βιώσουμε πραγματικά την κουλτούρα, την ταυτότητα, το πλαίσιο και τα ανθρωπιστικά ιδανικά, χωρίς να είμαστε σε επαφή μεταξύ μας; Εδώ λοιπόν έχουμε τη μουσική, μια τέχνη την οποία ζούμε και αναπνέουμε όταν τη φτιάχνουμε, έχουμε έναν από τους μεγαλύτερους μουσικούς όλων των εποχών και έχουμε μάλλον το καλύτερό του album. Αν λοιπόν αυτή ήταν η ακμή της κουλτούρας, και συνεπώς της ανθρωπότητας, στα μέσα του εικοστού αιώνα, τι μπορεί να σημαίνει το να δουλεύεις πάνω στις ίδιες ιδέες, σήμερα, πενήντα χρόνια αργότερα; Με το να τραγουδώ τα τραγούδια, προσπαθώντας να βρω άλλα, που γράφτηκαν μετά τον δίσκο του Ray Charles, αλλά που εμπίπτουν στην ίδια λογική, απλώς θέτω αυτή την ερώτηση, προσπαθώντας να βρω κάποιες απαντήσεις από τη δική μου οπτική. Αυτή μιας νέας γυναίκας από τη Νέα Υόρκη του 2012.
Κι αυτός δεν είναι άλλωστε ο στόχος του δίσκου μας; Να διηγηθεί την ιστορία ενός ανθρώπου, όσο πιο ειλικρινά, αβίαστα και αληθινά γίνεται και να μάθουμε από αυτή την ιστορία; Νομίζω ότι αυτό θέλαμε να κάνουμε με τον παραγωγό μου, Larry Klein, και πιστεύω ότι αυτός είναι ο λόγος που αποφάσισε να κάνει αυτό το δίσκο μαζί μου. Του είμαι απίστευτα ευγνώμων, σας διαβεβαιώνω! Αυτός ο δίσκος είναι και θα είναι για πάντα μια εντυπωσιακή και ανεξάντλητη ανακάλυψη.
Sani Festival, Jazz on the hill
Είμαι ενθουσιασμένη που μου ζητήθηκε να επιστρέψω στη Θεσσαλονίκη και να παίξω σε αυτό το πανέμορφο μέρος στην Ελλάδα. Πρόκειται βασικά για το αποκορύφωμα αυτής της χρονιάς, το περίμενα εδώ και πολύ καιρό! Θα σας παρουσιάσω ό,τι έχω, και κάτι παραπάνω από αυτό. Δεν μπορώ να προδώσω τα πάντα, αλλά θα υπάρχουν εκπλήξεις στο live. Πραγματικά ανυπομονώ!»
Info:
Sani Festival, Λόφος Σάνης, Χαλκιδική
Κυριακή 14 Ιουλίου
Ώρα έναρξης: 21:30
