Παρευρέθηκα τρεις από τις έξι μέρες του Αnimasyros 2023 μα το έζησα ευτυχώς στην απόλυτη εμπειρία του. Μπράβο στη διοργάνωση του Διεθνούς Φεστιβάλ Κινηματογράφου Animasyros που ήτανε γιομάτη δράσεις και προβολές τόσες πολλές που να μην ξέρεις ποια να πρωτοδιαλέξεις και να ικανοποιούν ένα μεγάλο φάσμα ποικιλίας, ώστε ακόμα και ο πιο παράξενος σε εισαγωγικά άνθρωπος να βρει κάτι που να τον ικανοποιεί. Κι είχαμε μαζευτεί πολλοί «παράξενοι» άνθρωποι στο νησί. Μας έβλεπα καθώς κατευθυνόμασταν προς την τελετή έναρξης στο Θέατρο Απόλλων. Μας αναγνώριζα από την κορδέλα τη λευκή που φορούσαμε στον λαιμό με κρεμασμένη πάνω την πλαστική καρτούλα με τα ονόματά μας και τον ρόλο μας. Είτε staff είτε artist είτε educator είτε press, όλοι ήμασταν εκεί για τον ίδιο σκοπό να γιορτάσουμε την τέχνη των κινουμένων σχεδίων. Ας σας μεταφέρω λίγο στο νησί, καθόλου στη θάλασσα και πολύ στο Αnimasyros μου.
Πέμπτη 28 Σεπτεμβρίου ήτανε, όταν πάτησα το πόδι μου στο λιμάνι της Ερμούπολης με σημείο συνάντησης τη μεγάλη αφίσα του φεστιβάλ, όπου οι εθελοντές μας παρέλαβαν και μας έδωσαν την τσάντα με το διαπιστευτήριο, τον βαρύ κατάλογο με όλες τις πληροφορίες, το ελαφρύ πρόγραμμα με τις ώρες των δράσεων, των συζητήσεων και των προβολών όπως επίσης καλαμάκια επαναχρησιμοποιούμενα με το βουρτσάκι καθαρισμού τους και μια κονκάρδα με την εταιρική ταυτότητα του Αnimasyros 2023. Το καταπληκτικό αυτό λογότυπο που δημιούργησαν οι Γιάννης Ζουμάκης και Μάνος Γερογιάννης έχει δύο καμπύλες που παραπέμπουν στους δυό λόφους της Ερμούπολης και δύο πρόσωπα προφίλ, έναν αρχαίο Έλληνα που κοιτά μέσα από τον φακό μιας κάμερας, προβάλλοντας μια αρχαία Ελληνίδα Θεά, η οποία φοράει γυαλιά ηλίου, γιατί κάνει διακοπές, με κεντρικό άξονα έναν κίονα που ‘χει τρεις καμάρες όπως και το Θέατρο Απόλλων έχει τρεις θύρες.
Μεσημέρι ήτανε κι ο ουρανός μουντός γω χαζεύοντας το πρόγραμμα ακολουθούσα τυφλά τις δύο εθελόντριες που μας οδηγούσαν στα καταλύματά μας που ‘ταν διάσπαρτα στην πόλη. Κάποια στιγμή σήκωσα το βλέμμα και είδα ότι με οδηγούσαν προς την λάθος κατεύθυνση, το δωμάτιο που θα έμενα ήτανε στο στενό μπροστά από τους «Ορίζοντες» τους πέντε αυτούς καταπληκτικους κύκλους, έργο του Κώστα Βαρώτσου που κοσμούν το λιμάνι. Η εθελόντρια να μου ζητάει συγγνώμη και γω να της ζητάω περισσότερα συγγνώμη, αφού ο πατέρας μου είναι Συριανός και δεν χρειαζόμουν εξαρχής να με συνοδεύσουν, δεν ήμουν πρωτάρης στο νησί, πρωτάρης όμως στο Αnimasyros ήμουν. Ήμουν μάλιστα τόσο πρωτάρης του φεστιβάλ που ‘χα και την ψευδαίσθηση ότι θα προλάβω να συναντήσω τους συγγενείς μου αλλά σας ορκίζομαι ίσαμε το Σάββατο στις 16:00 που έφυγα από το νησί μήτε στο τηλέφωνο δεν πρόλαβα να τους καλέσω μήτε καν ν’ απαντήσω στις κλήσεις της ξαδέρφης μου της Βαγγελίτσας.
Έφτασα στο δωμάτιο τακτοποιήθηκα πήρα το πρόγραμμα και κατευθύνθηκα στο Θέατρο Απόλλων που κείνη την ώρα όμως δεν υπήρχε κάτι που να μπορούσα να παρακολουθήσω από την αρχή οπότε πήγα στο πωλητήριο να αγοράσω μπλούζες με το λογότυπο του φεστιβάλ και κονκάρδες. Το ‘χω αυτό, θέλω πάντα ν’ αγοράζω τ αναμνηστικά ή αγγλιστί memorabilia απ’ όπου κι αν πηγαίνω, το ευχάριστο και το πρώτο μου μπράβο στη διοργάνωση -γιατί θ ακολουθήσουν κι άλλα- είναι που τα πουλούσαν σε πολύ προσιτές τιμές. Δέκα ευρώ ένα καλής ποιότητας μπλουζάκι δεν το βρίσκεις εύκολα σε συναυλία πόσο καν σε μεγάλο φεστιβάλ.
Είχε αρχίσει να ρίχνει χοντρές ψιχάλες, ο καιρός το πήγαινε για βροχή ίσα ίσα δηλαδή που πρόλαβα να πάρω φαγητό σε πακέτο από ένα από τα εστιατόρια που ήτανε συμβεβλημένα με το Αnimasyros και είχαμε έκπτωση 10% πριν αρχίσει η μπόρα του αποκαλόκαιρου. Ήτανε μια ευκαιρία να ανασυντάξω δυνάμεις χωνεύοντας και να σχεδιάσω τη γραμμή πλεύσης μου μέσα στο φεστιβάλ μα κατέληξα στο ότι είναι πολλά αυτά που θα ήθελα να παρακολουθήσω και ο χρόνος ελάχιστος. Αποφάσισα λοιπόν να συμβουλευτώ την ανεπίσημη μασκότ του Αnimasyros. Η επίσημη μασκότ του φεστιβάλ είναι ένα κυκλαδίτικο ειδώλιο που τονε λένε ΑnimaSpyros, ο οποίος φέτος καθότανε σε μια κολώνα μιας και η μία απ’ τις κεντρικές θεματικές φέτος ήταν η αρχαία Ελλάδα.
Η ανεπίσημη όμως μασκότ είναι μακράν ο animaSergios Κοτσόβουλος, ο πολυβραβευμένος σκηνοθέτης, ο οποίος στο πάρτυ του Αnimasyros με σύστησε με όλους αυτούς που φτιάχνουν Μικυμάου. Με είχε προετοιμάσει βέβαια και ο Βασίλης Καραμητσάνης, ο πρόεδρος του Διεθνούς Φεστιβάλ Κινηματογράφου Animasyros στο podcast που κάναμε πριν την έναρξη του φεστιβάλ για το τι δεν πρέπει να χάσω κι ήμουν κάπως προετοιμασμένος. Αν δε προσθέσω και τις υπεύθυνες επικοινωνίας Ελένη Μιχαλάκη και Φένη Μπένου που ήταν κομψά παρούσες ανά πάσα στιγμή και έτοιμες να μου λύσουν κάθε λογική και παράλογη απορία μου μπορώ ξεκάθαρα να πω ότι ήμουν στα καλύτερα χέρια.
Το τρίγωνο των Βερμούδων του φεστιβάλ που θα χανόμουν ήτανε το Θέατρο Απόλλων, ο Κινηματογράφος Παλλάς, όπου γίνονταν οι προβολές των ταινιών και το Πνευματικό Κέντρο Ερμούπολης, το οποίο στέγαζε την Agora με τα workshop και τις παρουσιάσεις. Τα εκπαιδευτικά προγράμματα έλαβαν τόπο στο ΚΑΠΗ, στη Δημοτική Βιβλιοθήκη και στο Πανεπιστήμιο Αιγαίου.
Για το Θέατρο Απόλλων τι να πω είναι ένας χώρος με άρτια ακουστική με αυτά τα θεωρεία τα ντυμένα με το κόκκινο βελούδο και την οροφή ζωγραφισμένη, χτισμένο το 1864 από τον Ιταλό αρχιτέκτονα Pietro Sampo που σε ταξιδεύει σ’ άλλες εποχές σαν μπεις. Εκεί ως κεντρικός παρουσιαστής στη σκηνή και σε παράλληλη μετάφραση στα αγγλικά ο Βασίλης Καραμητσάνης μάς καλωσόρισε δίνοντας το βήμα να μας χαιρετήσουν με τη σειρά τους φορείς και άτομα που συνέβαλαν στο Αnimasyros 2023, ευτυχώς δεν έχει μάθει νοηματική ακόμα και έτσι η Ανδρονίκη Ξανθοπούλου έκανε τη διερμηνεία της ελληνικής νοηματικής γλώσσας και δω δίνω άλλο ένα μεγάλο μπράβο στη διοργάνωση που προνοεί και συμπεριλαμβάνει.
Και άξαφνα να σου η Χάρις Αλεξίου στην οθόνη να μας ζητά συγγνώμη που δεν μπόρεσε να παρευρεθεί και να δηλώνει χαρούμενη που μέσα από το Αnimasyros 2023 και την τέχνη του κινουμένου σχεδίου θα ταξιδέψει σε όλο τον κόσμο ένας τόσο μεγάλος συνθέτης όπως ο Μάνος Λοΐζος. Τότε παρακολουθήσαμε όλοι στην αιθουσα το «Ενενήντα Δεύτερα για τον Μάνο Λοΐζο», μια ταινία 90 δευτερολέπτων ντυμένη με την απαγγελία της Χαρούλας του «Όλα σε θυμίζουν» που δημιουργήθηκε σε συνεργασία με το Τμήμα Πολυμέσων και Γραφικών Τεχνών του Τεχνολογικού Πανεπιστημίου Κύπρου σε σενάριο που επιμελήθηκαν ο Μελωδία 99,2 και το Αnimasyros.
Ακολουθούσε η προβολή της τουλάχιστον διδακτικής για να μην πω άλλα βαρύγδουπα ταινίας Nayola του Πορτογάλου Jose Miguel Ribeiro που ξεδιπλώνει μπροστά στα μάτια σου μέσα από τις ζωές τριών γυναικών της Αγκόλα -μιας γιαγιάς μιας κόρης και μιας εγγονής- το τι επιφέρει ένας εμφύλιος πόλεμος, διάρκειας 25 ετών. Όταν προβληθεί στους κινηματογράφους πραγματικά μην το χάσετε.
Προβληματισμένος από τη Nayola πήγα στο πάρτι της έναρξης στην Αυλή του Θεάτρου Απόλλων κατευθείαν στον animaSergio Ko, ο οποίος μου άλλαξε τη διάθεση. Αυτό που μου έκανε θετική εντύπωση και σκεφτόμουν επιστρέφοντας για ύπνο μετά το πάρτυ και την πιο νυχτερινή έξοδο που ακολούθησε σε μπαρ ήταν ότι όλοι μας δεν ζούσαμε κανέναν εμφύλιο μα το αντίθετο εντελώς. Κανένας ανταγωνισμός μεταξύ των δημιουργών, κανένας σνομπισμός, όλοι ήμασταν μια παρέα, είχαμε ξεφύγει από τις δημόσιες σχέσεις που συνηθίζονται και το λόμπι πια ήταν μια μεγάλη παρέα διαφόρων ηλικιών εθνικοτήτων και επαγγελμάτων με κοινό μας άξονα την αγάπη μας για το κινούμενο σχέδιο.
Κοίτα τι έχανα τόσα χρόνια που δεν ερχόμουν έλεγε και ξανάλεγε η εσωτερική μου φωνή πριν με πάρει ο ύπνος και ξυπνήσω την Παρασκευή 29 στο παρατσάκ να χάσω το masterclass των δημιουργών της ταινίας Ηρακλής της Disney, John Musker και Ron Clements. Τα κατάφερα να φτάσω τελευταία στιγμή τρέχοντας μα ο Ron Clements με το που έφτασε στο νησί αρρώστησε και δεν ήταν παρών στην κατάμεστη αίθουσα που αναγκάστηκα να σταθώ όρθιος στηριγμένος στον τοίχο -αλλά μου βγήκε σε καλό- για να απολαύσω τον John Musker να μας εξιστορεί την ιστορία της δημιουργίας του Ηρακλή.
Μας είπε πως αν και θέλανε να κάνουν τον Πλανήτη των Θησαυρών επέλεξαν πρώτα τον Ηρακλή μιας και οι δύο αγαπούσαν τους σούπερ ήρωες των κόμιξ και δεν είχε η Disney έναν σούπερ ήρωα με κάπα. Αλλάξανε φυσικά την ιστορία του Ηρακλή για να την κάνουνε «πιο Disney» όπως έπραξαν και με την Μικρή Γοργόνα αλλά το βρήκαν ως μια ευκαιρία οι νέοι που θα το δουν να ανατρέξουν στην ελληνική μυθολογία. Ο κόσμος του Ηρακλή είχε τρεις υποστάσεις, μία ήταν ο Όλυμπος που τον παρομοίασαν με το Χόλυγουντ, μετά η Θήβα που κατά το Big Apple Μεγάλο Μήλο της Νέας Υόρκης ήτανε η Μεγάλη Ελιά Big Olive και τέλος ο Άδης ο Κάτω κόσμος.
Μας έδειξε φωτογραφίες από τα ταξίδια της ομάδας το 1995 που ενώ είχαν γράψει το σενάριο επισκέφθηκαν την Ελλάδα και την Τουρκία για να εμπνευστούν και κάθε φορά μας έδειχνε τον Ron Clements και έλεγε «τότε που ήταν υγιής» και γελάγαμε όλοι με την αίσθηση του χιούμορ του ειδικά όταν ξεστόμισε και το «πήγαμε και στο Βρετανικό Μουσείο να δούμε και λίγη κλεμμένη ελληνική τέχνη για έμπνευση». Έγινε επισταμένη μελέτη έτσι ώστε το κάθε σκίτσο να έχει αρχαιοελληνικά στοιχεία. Θέλανε μάλιστα για τη φωνή του Άδη τον Τζακ Νίκολσον μα δεν γινόταν λόγω σύγκρουσης συμφερόντων με τα στούντιο μιας και τότε κείνος έπαιζε τον Τζόκερ του Μπατμαν.
Μας έδειξε επίσης υλικό από τα βίντεο που είχαν τραβήξει με ηθοποιούς για να βοηθάνε τους σκιτσογράφους να δημιουργησουν πιο ρεαλιστικές οπτικές και γωνίες που συναντάς στα καρέ των κόμιξ. Μια πληροφορία που αγνοούσα και με σόκαρε ευχάριστα ήταν ότι είχαν προσλάβει τον χορογράφο των En Vogue για να χορογραφήσει τις σκηνές με τα τραγούδια που εμφανίζονται οι Μούσες, όταν ξεπηδούν από τον μελανόμορφο αγγειακό τους κόσμο και ως γκόσπελ χορωδία δεν εξυμνούν τον Θεό μα τον ήρωα που θα γίνει Θεός. «Κάναμε μια παρωδία της εμπορευματοποίησης που τώρα πια τόσα χρόνια μετά αν ξανακάναμε την ταινία θα την τονίζαμε περισσότερο όπως επίσης θα την σφίγγαμε σε διάρκεια». Με αφορμή αυτό το αν θα την ξανακάναμε μας είπε «καλύτερα να μην σας πω τη γνώμη μου για την επανέκδοση ταινιών κινουμένων σχεδίων γυρισμένων πια με ανθρώπους». Το μήνυμα το πιάσαμε όλοι στην αίθουσα και να σας πω κάτι συμφωνώ και γω μαζί του. Διαφωνώ με αυτές τις μεταφορές δεν προσδίδουν κάτι ίσα ίσα πιστεύω γειώνουν κάτι το ονειρικό κάτι το δημιουργημένο να σε ταξιδέψει σε άλλες διαστάσεις γιατί του δίνεις τώρα σάρκα και οστά;
Τελείωσε το masterclass και κυκλοφόρησα λίγο στην Ερμούπολη πριν πάω να δω κάποιες ταινίες. Μου έκανε εντύπωση που γόπα δεν βρήκα κάτω, τόσο καθαρό νησί, που το μπουκάλι το μικρό νερό στο περίπτερο της πλατείας που είναι το δημαρχείο έκανε 40 λεπτά. Όπως και το ότι οι Συριανοί μας χαμογελούσαν σα να μας καλωσόριζαν όλους εμάς που είχαμε περασμένο στο λαιμό αυτό το κορδελάκι με την πλαστική κάρτα που κρεμόταν και κανείς μας δεν έβγαζε από πάνω του ό,τι και να φορούσε. Τώρα που είπα φορούσε, μπορεί να στάθηκα όρθιος σε όλο το masterclass αλλά μου βγήκε σε καλό όπως σας προείπα. Κείνη την ημέρα φορούσα μια μπλούζα γιομάτη με τη φάτσα του μίκυ μάους με διάφορες του εκφράσεις. Ε, αυτή την μπλούζα την παρατήρησε και ο John Musker και εξαιτίας της καθώς περπατούσα ενώ κείνος έτρωγε σε ένα εστιατόριο το μεσημεριανό του μου μίλησε και γω έχασα τα λόγια μου και χασκογελούσα σα σχολιαρόπαιδο, γιατί μου έδινε το χέρι του και συγχαρητήρια για το στυλ μου, ο άνθρωπος που θαυμάζω από μικρός και τα έργα του έχουν συντροφεύσει τη ζωή μου. Ήταν από τις σπάνιες στιγμές που τα έχασα τόσο πολύ με άνθρωπο που θαυμάζω που τον αποχαιρέτησα ευχαριστώντας τον στα ελληνικά και δίχως να του ζητήσω να μου υπογράψει το πρόγραμμα που βαστούσα. Πώς την πάτησα έτσι; Άλλοι στήνονται ώρες σε ουρές για μια υπογραφή του και γω τον είχα στο πιάτο.
Επιστρέφω προς το Παλλάς κι ο δημιουργός του Don’t Die On Me, ο Ισραηλινός Ori Goldberg φορώντας ένα καταπληκτικό παντελόνι με πολλούς ροζ πάνθηρες μου λέει «έλα αρχίζει η ταινία μου» και φεύγει τρέχοντας. Τον ακολούθησα και είδα την πρώτη του ταινία, τρία αυτοβιογραφικά λεπτά που αφορούν τις παθήσεις του αναπνευστικού και το τι σημαίνει να ζεις με αυτές, όπως ο ήρωας του ο ασθματικός Μάττυ. Ομολογώ μετά την ταινία δεν κάπνισα γι’ αρκετές ώρες μάλιστα κάθησα λίγο στο δωμάτιο να ξαποστάσω και ξανα βγήκα μια βόλτα στην Ερμούπολη, κατά τόπους έπεφτε το μάτι μου σε τραπέζια που κάθονταν παρέες και σχεδίαζαν. Το φοβερό που παρατήρησα και μου εξήγησε αργότερα ο Νίκος Μπουρλούκας, ο εργάτης του ανιμέσιον ή London Baby, όπως τον αποκαλούσα είναι ότι πολλοί συμμετέχουν στο φεστιβάλ ως εθελοντές στα φοιτητικά τους χρόνια και κατόπιν έρχονται ως επαγγελματίες που διαγωνίζονται ή αν δεν έχουν κάποιο πρότζεκτ έτοιμο ως επισκέπτες για να το απολαύσουν να ενημερωθούν και να γνωρίσουν άλλους δημιουργούς.
Στην ίδια παρέα ήτανε και ένας καταπληκτικός οικονομολόγος ο Θωμάς, ο οποίος με διαβεβαίωσε ότι δεν τον σύρανε στη Σύρο αλλά ήρθε εκούσια ως λάτρης κι αυτός του κινουμένου σχεδίου. Ένα ακόμα μπράβο για τη διοργάνωση που έχει καταφέρει να δημιουργήσει δυνατούς δεσμούς τα 16 αυτά χρόνια που αρκετοί δημιουργοί αυτοαποκαλούνται «παιδιά του Αnimasyros».
Επέστρεψα στο Θέατρο Απόλλων να δω και καμία ταινία από το Ελληνικό Διαγωνιστικό Τμήμα, ευτυχώς έπεσα πανω στο Claw Machine μια ταινία για την εμπειρία του ξεριζωμού που δεν εκβιάζει το συναίσθημα μήτε θέλει να σε διδάξει τίποτε. Μια ταινία που δημιούργησε ο Georges Salameh που στα 16 του χρόνια το 1989 έφυγε με τους γονείς του απο τον εμφύλιο του Λιβάνου και ήρθε στην Αθήνα γνωρίζοντας ότι δεν θα υπάρξει επιστροφή στην πατρίδα του.
Ήθελα όμως να παρακολουθήσω και μια προβολή στην Πλατεία Μιαούλη κει που μια τεράστια φουσκωτή οθόνη έστεκε και οι θεατές καθόμασταν στα σκαλάκια του Δημαρχείου. Το Δημαρχείο αυτό σε σχέδια Τσίλλερ που κάποια Σάββατα λειτούργησε ως σκηνικό του Μπράβο Ρούλα Καλωσήρθατε το Βρήκατε Εύκολα σε χορογραφίες Φωκά Ευαγγελινού με τον Ρίκι Μάρτιν να τραγουδά το Livin’ La Vida Loca του κατεβαίνοντας τα σκαλιά ήταν τώρα γεμάτο μπαμπάδες, μαμάδες, παππούδες, γιαγιάδες, ερωτευμένα ζευγαράκια, μοναχικούς ανθρώπους και πολλά πάρα πολλά παιδιά. Παιδιά που φώναζαν το ένα στο άλλο «Πάμε αρχίζει η ταινία», «Σπύρο Σπύρο έλα βρήκα θέσεις», «Έλα ρε Ελένη γιατί δεν έφερες πατατάκια τι θα φάμε τώρα, καραμέλες;». Άκουσα και τον μικρό Γιώργο να λέει στη μικρή Παναγιώτα «Θα με αγαπάς άμα φτιάξω και γω ταινία, γιατί όταν μεγαλώσω θα φτιάξω μια ταινία για σένα», τότε εκείνη τονε πήρε μια αγκαλιά και του έδωκε ένα φιλάκι στο μάγουλο. Έλιωσα φυσικά και άρχισε η Valentina μια ταινία που θα με αποτελείωνε.
Η “Valentina” του Ισπανού Chelo Loureiro που ήταν μέρος του αφιερώματος La Animacion Iberoamericana είχε πολλά ωραία τραγούδια και μια αγωνία να ξαναβρεί τη γιαγιά της που δυστυχώς είχε πεθάνει μα προς το τέλος που κοιτάει η Valentina την κάμερα και μας λέει «έχω σύνδρομο Down» όλοι σωπάσαμε. Έπαθα μια αποκάλυψη ανατρέχοντας στο μυαλό μου όλες τις σκηνές που είδα πιο πριν και λέω κοίτα πώς τα κατάφερε ο Ισπανός και πέρασε το μήνυμα δίχως καν να το πάρουμε είδηση. Καταπληκτική διδακτική ταινία για παιδιά και για μεγάλους.
Κατέβαινα τα σκαλιά του δημαρχείου μετρώντας τα, στο εικοστό πρώτο βήμα μου πάτησα στο μεγάλο πλατύσκαλο κοντοστάθηκα και αναφώνησα «Μπράβο Animasyros που εξάγνισες το δημαρχείο απ’ τη διασκέδαση της Ρούλας», δύο παιδάκια με ρωτήσανε «ποια είναι η Ρούλα; την Βαλεντίνα είδαμε». «Καλύτερα που είδατε την Βαλεντίνα δεν χρειάζεστε άλλες Ρούλες», τους είπα και πετάχτηκε τότε ένα κοριτσάκι με μαλλί μπούκλα και μου είπε νευριασμένη «Εγώ χρειάζομαι τη Ρούλα και την αγαπάω γιατί είναι η μαμά μου». «Ε αυτή τη Ρούλα καλά κανεις που την αγαπάς», της απάντησα κατεβαίνοντας και ξαναμετρώντας τα βήματα μου στο νούμερο 39 πάτησα την πλατεία και με βήμα ταχύ πήγα να δω το αφιέρωμα στο Animapride μα το Απόλλων ήταν γιομάτο δεν υπήρχε θέση, οπότε ακολούθησα την άλλη επιλογή της βραδιάς που ήτανε μια ξενάγηση στο αρχοντικό της οικογένειας Κόη.
Ο Σταύρος Κόης που έχει στηρίξει το Αnimasyros μας καλωσόριζε στην κορυφή της μεγάλης μαρμάρινης σκάλας με την οικογένειά του μας κέρασε κρασί και finger food μα πάνω απ’ όλα μας έδωσε την ευκαιρία να κάνουμε ένα ταξίδι στον χρόνο. Το αρχοντικό αυτό σε ένα δωμάτιο του έχει ένα οδοντιατρείο και τον εξοπλισμό του, ο οποίος όπως μου είπε ο ίδιος είναι λειτουργικός μιας και δεν ήτανε ηλεκτρικός. «Άρα κύριε Κόη πέρα απ’ το κατάστημα με τα οπτικά που έχετε, έχετε και το μόνο λειτουργικό οδοντιατρείο της Σύρου σε περίπτωση παύσης της ηλεκτροδότησης», «Δεν έχεις άδικο», μου αποκρίθηκε γελώντας. Κάτι άλλο που μου έμαθε ο Σταύρος Κόης ήτανε ότι δεν πρέπει να θαυμάζω μόνο τα ταβάνια με τις οροφογραφίες μα και τα πατώματα. Το πάτωμα είχε πολλές μικρές στρογγυλές γούβες που δεν ήτανε όπως νόμιζα αποτέλεσμα της διάβρωσης του ξύλου μα τα αποτυπώματα από τα τακούνια των γυναικών μιας και είμασταν στη σάλα του χορού του αρχοντικού.
Αναζητούσα την ανεπίσημη μασκότ του Αnimasyros τον animaSergio Ko περιδιαβαίνοντας τα δωμάτια, όταν μια γυναικεία φωνή μου απηύθυνε τον λόγο «Σ έχω δει αυτές τις μέρες και μ’ αρέσει πολύ το στυλ σου είμαι η Ντενίς Νικολάκου χάρηκα». Όπως συνομιλούσαμε μοιράστηκα μαζί της ότι μία απ’ τις καλύτερες στιγμές που θα θυμάμαι από το Αnimasyros 2023 είναι αυτό που έζησα στα σκαλάκια του Δημαρχείου βλέποντας τα παιδιά και την Valentina και τότε μου είπε ότι η ταινία αυτή ήταν στο Φεστιβάλ Δράμας, στο πλαίσιο του προγράμματος της Κινηματογραφοθεραπείας που η ίδια ηγείται. Μου εξήγησε ότι η Κινηματογραφοθεραπεία λειτουργεί ως ένας μοχλός για την ψυχική ενδυνάμωση παιδιών και νέων με υλικό που αντλείται από την 7η τέχνη και συνδέεται με την αρχαία τέχνη της αφήγησης ως εκπαιδευτικό εργαλείο.
Την αποχαιρέτησα και είπα να δοκιμάσω την τύχη μου μπας και προλάβω να δω καμία ταινία του Αnimapride αν είμαι τυχερός και έχει αδειάσει καμία θέση. Κατάφερα να παρακολουθήσω το Mortal Flame από την Ταϊβάν του Rin Yu και την αγωνία δύο κοριτσιών να επιβιώσουν και να διατηρήσουν τη σχέση τους στις αντίξοες συνθήκες της κοινωνίας κι όλο αυτό αλληγορικά δωσμένο μέσα από ένα δάσος που το έτρωγαν οι φλόγες. Το Olive and Otis από τις ΗΠΑ του James Leong Holston, όπου μια τραγόμορφη φιγούρα άλλαζε φύλο και πάλευε με τον εαυτό της και αυτό που μ’ άρεσε περισσότερο ήταν το Strass από την Αργεντινή του Julian Lassa Ortiz οπού δύο φίλοι κρύβονται σε μια τουαλέτα ενός κλαμπ και πρέπει να αντιμετωπίσουν μια μυστηριώδη σκιά.
Είχε νυχτώσει για τα καλά, ήθελα να κοιμηθώ, γιατί αύριο το πρωί θα ήταν το «λάθος» speed dating του Agora που ήθελα να μην το χάσω με τίποτε. Βρήκα τον animaSergio Ko και πιο κάτω συναντήσαμε την καταπληκτική Γαλλίδα διανομέα κινουμένων σχεδίων Laure Goasguen, η οποία και αυτή ήθελε να κοιμηθεί νωρίς μιας και θα ήτανε μέρος του speed dating μα θέλαμε να μάθουμε και σε ποιο μπαράκι είχαν πάει όλοι αυτή την νύχτα μπας και ξεσηκωθούμε και πιούμε κάποιο ποτό φυσικά ο animaSergio Ko μας πήγε εκεί που γινόταν το κέφι αλλά μεις δεν κάτσαμε πολύ τον εγκαταλείψαμε και πήγαμε για ύπνο στα δωμάτιά μας.
Ξημέρωσε το Σάββατο 30 του μήνα έφτιαξα τα πράγματα μου να ‘μαι έτοιμος άφησα και χώρο στην τσάντα μου για τα λουκούμια που θ’ αγόραζα και πήγα στην Αυλή του Απόλλων, όπου το speed dating άρχιζε. Το αποκαλώ λάθος speed dating γιατί γω στην παρουσίαση του προγράμματος του animasyros άλλο κατάλαβα και όπως μου είπε ο Βασίλης Καραμητσάνης στο podcast «εσύ το πήρες πονηρά αλλά μην ανησυχείς γίνεται και τέτοιο speed dating στη διάρκεια του φεστιβάλ». Οι συμμετέχοντες επαγγελματίες μεταξύ των οποίων και η ταλαντούχα περίπτωση σκηνοθέτη παραγωγού που ονομάζεται Bruno Caetano καθόντουσαν σε τραπέζια και για 15 λεπτά συνομιλούσαν με 15 επιλεγμένους Έλληνες δημιουργούς. Ένα ακόμα μεγάλο μπράβο στη διοργάνωση που δίνει τέτοια ευκαιρία σε έστω 15 άτομα. Εύχομαι του χρόνου να γίνει για περισσότερα άτομα όπως επίσης και να γίνει το speed dating το σωστό ανάμεσα σε όλους μας. Το ότι τελειώνει το 15λεπτο συνομιλίας το καταλάβαινες από την κουδούνα που χτύπαγε ο Γιάννης Λώλης σκηνοθέτης και art director.
Πριν φύγω να πάω ν’ αγοράσω τα λουκούμια που θα ξεχάσω στο καράβι της επιστροφής, ρώτησα την Άννα Οικονόμου, τη φοιτήτρια του μεταπτυχιακού 2D και 3D animation στο πανεπιστήμιο της Δυτικής Αττικής, πώς της φάνηκε η διαδικασία του speed dating: «Ήταν πάρα πολύ ωραία, ήταν όλοι πάρα πολύ βοηθητικοί και ρίξανε πάρα πολύ καλές ιδέες. Ειδικά ο Γάλλος παραγωγός της Sacreblue, Ron Dyens μου έδωσε μια φανταστική ιδέα, την οποία δεν ξέρω αν έχω τον χρόνο να την κάνω τώρα επειδή είναι και η πτυχιακή και πρέπει να την παραδώσω αλλά μου έκαψε τον εγκέφαλο». Κι όντως η Άννα φαινόταν πολύ προβληματισμένη μα και ενθουσιασμένη, γιατί όπως μου είπε «ως φοιτητές έχουμε μόνο το feedback της σχολής ουσιαστικά, και τώρα ήταν ένα πολύ διαφορετικού τύπου feedback, έχουνε μια άλλη προσέγγιση τελείως από την πλευρά του παραγωγού ή του σκηνοθέτη και πετάγονται πολύ πολύ ωραίες ιδέες και σε αντιμετωπίζουν ως επαγγελματία και για μένα τουλάχιστον ως φοιτήτρια ήτανε πάρα πολύ βοηθητικό». Της ευχήθηκα να πάει καλά η ταινία της Cut the Τie και αφού χαιρέτησα όσους πρόκαμα τσακίστηκα να πάρω τα λουκούμια και τα πράγματά μου από το δωμάτιο να προλάβω το καράβι.
Ναι στο καράβι ήμουν ξενερωμένος κάργα, δεν ήθελα να φύγω από το Αnimasyros δε μου έφτασαν οι δυόμισι μέρες τελικά. Έπεσα σε λήθαργο και κοιμήθηκα, ένα μέλος του πληρώματος με ξύπνησε σκουντώντας με και φωνάζοντας μου Εεεε φτάσαμε δεν το ακούς; Την αγκύρα ν’ ακούσω άνθρωπε μου; του απάντησα. Τα μεγάφωνα δεν τ’ ακούς; μου ξαναλέει. Όχι αλλά ακούω εσένα κι αυτό μου είναι αρκετό …θα φύγω μην ανησυχείς. Και έφυγα, να μου το θυμηθείτε δαύτος τρώει τα λουκούμια που αγόρασα αλλά χαλάλι του μπας και γλυκάνει λίγο. Όταν έφτασα στο σπιτικό μου και αποδέχτηκα ότι ξέχασα τα λουκούμια στο καράβι αποφάσισα ότι θα πηγαίνω στο Αnimasyros, γιατί είναι κάτι παραπάνω από ένα φεστιβάλ. Είναι ένα παραδειγματικό ελληνικό φεστιβάλ, Διεθνές, με δωρεάν όλες του τις δράσεις και προβολές. Ένα φεστιβάλ που δίνει ευκαιρίες σε νέους δημιουργούς να γνωρίσουν και να γνωριστούν με μελλοντικούς συνεργάτες τους. Ένα φεστιβάλ που δίνει την ευκαιρία σε εμάς που αγαπάμε το κινούμενο σχέδιο να δούμε όχι μόνο ταινίες αλλά και να συνομιλήσουμε με καταξιωμένους δημιουργούς, όπως και μελλοντικούς δημιουργούς που θα καταξιωθούν. Ένα φεστιβάλ που κάνει τον μικρό Συριανό Γιώργο να θέλει να φτιάξει μια ταινία κινουμένων σχεδίων για την αγαπημένη του Παναγιώτα.
Τώρα πια που το έζησα σας συστήνω ανεπιφύλακτα να παρευρεθείτε στο Αnimasyros 2024 είναι ένας υπέροχος τρόπος να κλείνεις το αποκαλόκαιρό σου πριν βουτηχτείς στις χειμερινές υποχρεώσεις σου, αρκεί να μην ξεχάσεις τη σακούλα με τα λουκούμια στο καράβι.
HIDDEN TRACK
Ευχαριστώ πάρα πολύ όλη την ομάδα του Αnimasyros και περισσότερο τους εθελοντές, την ανεπίσημη μασκότ animaSergio Κοτσόβουλο, εσάς που γνώρισα εκεί και συνομιλήσαμε και ποτήρια τσουγκρίσαμε, ακόμα και σένα που τρως τα λουκούμια μου σ’ ευχαριστώ.
