Φεστιβάλ για τους δημιουργούς κινουμένων σχεδίων υπάρχουν στον πλανήτη πολλά, στην Ελλάδα έχουμε όμως ένα, που είναι παγκοσμίως γνωστό και το λένε ANIMASYROS. Υπάρχει από το 2008 γίνεται στην Ερμούπολη της Σύρου και συγκεντρώνει πάντα το ενδιαφέρον δημιουργών, παραγωγών και γενικά όσων σχετίζονται ή απλά αγαπούν την τέχνη τού να ζωντανεύεις το άψυχο, παλιότερα σχεδιασμένο στο χαρτί, τώρα πια και στον υπολογιστή.
Το ANIMASYROS 2023 θέλοντας να προωθήσει και να ενδυναμώσει ακόμα περισσότερο το ελληνικό animation σχεδίασε που λες για πρώτη φορά φέτος, κάποιες ειδικές προ-φεστιβαλικές δράσεις, με επίκεντρο τους Έλληνες δημιουργούς μας, οι οποίες ξεκίνησαν στην Αθήνα και θα κορυφωθούν κατά τη διάρκεια της ετήσιας διοργάνωσης. Η αρχή γίνηκε με την εκδήλωση Animation Agora Days, στο Brown Lighthouse Athens, κατά τη διάρκεια της οποίας πραγματοποιήθηκαν παρουσιάσεις, masterclasses και συζητήσεις, συναντήσεις στις οποίες συμμετείχαν αναγνωρισμένοι επαγγελματίες. Το διήμερο αυτό έκλεισε με ένα μεγάλο πάρτι του ελληνικού animation στην ταράτσα του Brown Lighthouse Athens, στο οποίο είχαν μαζευτεί Έλληνες δημιουργοί, επαγγελματίες της ελληνικής κοινότητας animation, συνεργάτες, δημοσιογράφοι και φίλοι του φεστιβάλ. Γω απ’ ότι καταλαβαίνετε πήγα μόνο στο πάρτυ και κακώς δηλαδή γιατί δεν θα πάθαινα τίποτε να ξεστραβωθώ που ‘χω ξωμείνει στην εποχή της λατρεμένης Disney και κατόπιν της Pixar και να πάρω πέρα από γνώση και την καταπληκτική κονκάρδα με το λογότυπο του Animasyros που φόραγαν όλοι.
Ναι, βλέπω την κονκάρδα και όχι τη γραφίδα, όπως επίσης θαμπώνομαι και από τα βραβεία. Έτσι κάπως φρίκαρα και τον Bruno Caetano από την Πορτογαλία που ως παραγωγός με το Ice Merchants του ήταν υποψήφιος για το Όσκαρ 2023 καλύτερου μικρού μήκους κινούμενου σχεδίου και τονε ρώταγα επίμονα where is the oscar, show me the oscar will you get an oscar. Αλλά ας τα πάρω τα πράγματα από την αρχή να μη φρικάρω και εσάς.
Φτάνω Ομόνοια, μπαίνω στο ξενοδοχείο, παίρνω το ασανσέρ, βγαίνω στην ταράτσα. Πολύς ο κόσμος και ενδεδυμένος με γούστο και χρώμα, γιατί άμα κάνεις τέχνη αυτό περνάει και στο ένδυμα. Στην είσοδο μας καλοδέχονταν το γραφείο τύπου και η επικοινωνία του ANIMASYROS, αλλιώς γνωστές και ως Ελένη Μιχαλάκη και Φένη Μπένου. Κι όπως περνάει από δίπλα μου ξυστά ο δίσκος με τα κολωνάτα ποτά που μας σερβίρανε ακούω Στέλιο, γυρίζω και βλέπω τον Σέργιο Κοτσόβουλο, τον πολυβραβευμένο φίλο μου. Βαθιά μέσα μου ήλπιζα να τονε πετύχω κει αν και δεν του ‘χα πει τίποτε για να του κάμω έκπληξη. Με τον Σέργιο μας ενώνει μια παράξενη μοίρα έχουμε και οι δύο καταγωγή από την Ιθάκη και τη Σύρο και πρωτογνωριστήκαμε στα φοιτητικά μας χρόνια, όταν συμπέσαμε στην ιδιωτική σχολή γραφιστικής που σπουδάζαμε και σηκωθήκαμε ξανά. Μόνο που κείνος σηκώθηκε ακόμα ψηλότερα με την ταινία του Echo, μια ταινία που μιλάει για το τραύμα την αποξένωση και το ψυχικό σθένος που χρειάζεται να το ξεπεράσεις. Από το 2021 αυτή η μικρού μήκους ταινία των 11 λεπτών έχει ταξιδέψει σε πάνω απο 60 φεστιβάλ κι έχει πάρει τουλάχιστον 12 βραβεία. Λέω τουλάχιστον, γιατί έχω χάσει πια τον λογαριασμό και είναι και τα φεστιβάλ πολλά, ο τύπος λέμε ως και το International Film Festival of Malacca 2022 κέρδισε. Οπότε του λέω πολυβραβευμένε θέλω να μου γνωρίσεις τους άλλους πολυβραβευμένους.
Με αυταπάρνηση και αυτοθυσία και με ένα ποτό στο χέρι, όπως συνηθίζουμε μου γνώρισε τον Bruno Caetano που σας έλεγα πιο πάνω. Τον Ισραηλινό Stav Levi με το μαύρο φουντωτό μαλλί και τον μαύρο σκελετό γυαλιών και την ταινία του Tohu. Τον Ιταλό Thomas Kunstler που μιλά ελληνικά και η ταινία του Ροζ Βουνό που αφορά έναν απογορευμένο έρωτα ενός ανθοκόμου με την αγαπημένη του Πασά και είναι υποψήφια για τα φετινά βραβεία Ίρις.
Τον Φωκίωνα Ξένο που ‘χε και τα γενέθλιά του και αυτή την στιγμή που μιλάμε είναι μέρος της επίσημης ελληνικής συμμετοχής Greece Animated που συμμετέχει την εβδομάδα που διανύουμε στη φετινή διοργάνωση του Annecy International Animation Film Festival & Market. Που γω νόμιζα όταν είδα το cy ότι είναι βραβεία animation Κύπρου και δεν μου κόλλαγαν τα δύο ν και το έψιλον. – Ρε συ Σέργιο τα κυπριακά βραβεία γιατί δεν τα λένε Ancy έστω και τα λένε Annecy; -Αννεσύ Στέλιο όχι Άννεσυ. -Αν εγώ τί ρε Σέργιο; – Αννεσύ Στέλιο μου, λίμνη βουνά Γαλλία ένα από τα μεγαλύτερα φεστιβάλ του κόσμου. – Είναι πολλά τα φεστιβάλ Σέργιο μου δεν μπορώ να τα συγκρατήσω… πάμε στο μπαρ.
Όπως περιμέναμε τα ποτά μας κι απολάμβανα τη μουσική από την DJ (λάθος μου δεν ρώτησα τ’ όνομά της για να την αναφέρω με τ’ ονοματεπώνυμό της, γιατί βοήθησε να περάσουμε μια ωραία βραδιά και την ευχαριστώ) τους χάζευα όλους γιατί δεν υπήρχε αυτή η αίσθηση των δημοσίων σχέσεων μα πιο πολύ γιορτής που όλοι σαν φίλοι μεταξύ τους συνομιλούσαν και γέλαγαν. Μάλιστα μου είχε κάνει εντύπωση ότι όταν με σύστηνε ο Σέργιος και τους έλεγα αστειευόμενος είπα στον πολυβραβευμένο φίλο μου να μου γνωρίσει άλλους πολυβραβευμένους κανείς δεν έκανε κάποιον μορφασμό ενόχλησης.
Κει στο τσούγκρισμα του λέω σοβαρά μου κάνει εντύπωση που είσαστε έτσι όλοι σα να μην υπάρχει ανταγωνισμός αλλά συναγωνισμός. Και μου απαντάει σοβαρά μπορεί θεσμικά να ‘χω πάρει αρκετά βραβεία και τα βραβεία του Los Angeles Animation Festival που μου άνοιξαν και την πόρτα να είμαι στην ASIFA Hollywood να καταλήξω να ψηφίζω για τα Annie Awards, που είναι τα πιο σημαντικά βραβεία της Αμερικής ως μέλος της κριτικής επιτροπής, αλλά για μένα το μεγαλύτερο βραβείο είναι το Στράτος Στασινός που πήρα τον Φεβρουάριο της ASIFA Hellas και του Ελληνικού Κέντρου Κινηματογράφου για την καλύτερη ταινία animation, γιατί είναι ωραίο όταν η κοινότητά σου και οι συνάδελφοι σου σε αναγνωρίζουν.
Α, η ΑΣΙΦΑ Ελλάς είναι η Ελληνική Ένωση Κινουμένων Σχεδίων και ο νέος Πρόεδρος ο Κωνσταντίνος Κ. Κακαρούντας, απένειμε τον τίτλο του Επίτιμου Προέδρου της Ένωσης στον Πρόεδρο του Animasyros, Βασίλη Κ. Καραμητσάνη, ο οποίος παρέδωσε τα ηνία έπειτα από τρεις συνεχόμενες θητείες κατά τη διάρκεια των οποίων, όπως είπε ο Κακαρούντας, «…ανέβασε τον πήχη πολύ ψηλά». Μέτα στο τέλος της βραδιάς που τους γνώρισα ήθελα να τους ρωτήσω: Τι είναι αυτά τα Κ στα ονόματα τους και πόσο ψηλά έβαλε δαύτος ο Καραμητσάνης -με τη φοβερή μπλούζα με τον Μίκυ Μάου που φόραγε- αυτόν τον πήχη που τον βρίσκει ψηλά ο Κακαρούντας. Αλλά δεν τους ρώτησα τελικά ξεχάστηκα γιατί είπαμε άλλα. Για το Animasyros το φετινό που θα γίνει 26 Σεπτεμβρίου με 1η Οκτωβρίου. Για το άνοιγμα της πλατφόρμας για την υποβολή προτάσεων για το Pitching Forum της Αγοράς έως και τις 31 Ιουλίου. Για το ότι συνεχίζονται οι αιτήσεις συμμετοχής για τα διαγωνιστικά τμήματα της φετινής διοργάνωσης Animasyros 2023 στην πλατφόρμα Filmfreeway: και για το ότι ήτανε μια υπέροχη βραδιά γενικά αυτή που πέρασα με όλους αυτούς που φτιάνουν μικυμάου.
Ανάμεσα στα πολυβραβευμένα άτομα που γνώρισα και απόλαυσα τη συζήτηση μαζί τους ήτανε η Βίβιαν Παπαγεωργίου και ο Γιάννης Ζιόγκας. Η Βίβιαν με την ταινία της Lost and Found (μπορείτε να την δείτε στην CosmoteTV) την έχει πάει μακριά τη βαλίτσα της σε 70 φεστιβάλ. Αφορά την ιστορία μιας άτακτης βαλίτσας, η οποία θέλει να είναι ελεύθερη και η Βίβιαν την έχει αφήσει να πηγαίνει μόνη της στα φεστιβάλ διότι είναι αδύνατο και χρονικά, γιατί κάνει κι άλλα πρότζεκτ μα και οικονομικά να παραστεί σε όλα. Κει πιάσαμε και τη λυπηρή συζήτηση που δεν κράτησε όμως πολύ το ότι αυτή η πολιτεία δεν βοηθά τους καλλιτέχνες γενικά όχι μόνο αυτούς που φτιάχνουν μικυμάου. Γιατί μ’ αυτό το μικυμάου γελάσαμε πολύ. Έτσι τα αποκαλούσαμε κάποτε όλοι τα κινούμενα σχέδια, τα cartoons και τα stop motion.
Συμφωνούσε μαζί μας και ο θρύλος Γιάννης Ζιόγκας που με τη σειρά του stop motion animation Γέγονε-Μέσα στο Μουσείο (που μπορείτε να δείτε στο ERTFLIX) και πιο συγκεκριμένα με το επεισόδιο 8 Εύφηρος διαγωνίζεται σε αυτά τα γαλλικά: λίμνη βουνό Annecy που σας έλεγα πιο πάνω. Μιλήσαμε για το 2D animation και ότι η σχολή Disney η παλιά η κλασική είναι χαραγμένη σε όλους. Μιλήσαμε για τα stop motion του ανατολικού μπλοκ που μας έδειχνε παλιά η ΕΡΤ.
Θα κλείσω με τη νέα γενιά μελλοντικά πολυβραβευμένων που συνομίλησα στο τέλος της βραδιάς όταν πια ο κόσμος είχε φύγει κι είχαμε ξωμείνει λίγοι. Τα παιδιά από το Πανεπιστήμιο Δυτικής Αττικής τους μαθητές μιας γυναίκας θρύλου στο ελληνικό animation της Ελένης Μούρη που παράλληλα με τις σπουδές τους αρχίζουν να δημιουργούν τις ταινίες τους, γιατί πρέπει να σχεδιάσεις για να μάθεις. Να δημιουργήσεις για να κριθείς. Να κριθείς και να χάσεις ή στην περίπτωσή μας σήμερα να κριθείς και να δικαιωθείς με τα βραβεία σου και να στηρίζεις την κοινότητά σου με την παρουσία σου.
Όλα τα άτομα που πέρασαν από την ταράτσα εκείνη τη βραδιά ήτανε ευτυχισμένοι δημιουργοί που μέσα τους είχαν τη γλυκιά αγωνία για το πόσες ελληνικές συμμετοχές θα βραβευθούν στα φεστιβαλ και φέτος έτσι ώστε να συνεχιστεί η επιτυχημένη μας παρουσία στο εξωτερικό και η αναγνώριση των κόπων τους. Να γίνει και το ελληνικό animation μια βαριά βιομηχανία αν θες…
HIDDEN TRACK
Αν δεν με πιστεύετε μπείτε εδώ να δείτε αν είναι ή δεν είναι πολυβραβευμένος ο φίλος μου όπως και τους συντελεστές, γιατί μπορεί τα εύσημα να τα λαβαίνει ο σκηνοθέτης συνήθως αλλά πίσω πάντα υπάρχει ομάδα.
Οι Αμερικανοί σκηνοθέτες της Disney John Musker & Ron Clements, που δημιούργησαν τη Μικρή Γοργόνα το 1989 και την ταινία Οι περιπέτειες του Ηρακλή το 1997 θα παρουσιάσουν στο Animasyros 2023 ένα μοναδικό masterclass και θα διηγηθούν ανάμεσα στα άλλα τα ταξίδια τους στην Ελλάδα που προηγήθηκαν της δημιουργίας της ταινίας Ηρακλής. Γω απ’ την άλλη θέλω να τους φιλήσω τα χέρια για τη Μικρή Γοργόνα που τόσο αγαπώ ως ταινία.
Οι ταινίες από τη χρονιά δημιουργίας τους έχουν δύο χρόνια ζωής σε διαγωνιστικά φεστιβάλ.
Μια ευχάριστη έκπληξη για μένα ήτανε και η συνομιλία με έναν μουσικό που βρέθηκε εκεί, τον συνεργάτη του Σέργιου που του έγραψε τη μουσική του Echo. Μου τον σύστησε ως Αντώνη Παλάσκα έναν πάρα πολύ σεμνό άνθρωπο με ωραίες θέσεις για τη μουσική που όπως μου ‘πε γράφω μουσική και συνεργάζομαι με κάποιες ομάδες χορού, μία απ αυτές ήτανε και πρόσφατο άρθρο στο ελc. Πέρασε λίγη ώρα ίσαμε να καταλάβω ότι συνομιλούσα με τον Αντώνη Πι κι όσοι ξέρετε θα καταλάβετε γιατί μ’ έπιασε μια ανατριχίλα.
