H Katherine Reilly είναι παιδί Ελλήνων της Αμερικής. Εκεί μεγάλωσε, σπούδασε και ήρθε στην Αθήνα οικογενειακώς πριν από περίπου 25 χρόνια. Η Katherine είναι καθηγήτρια αγγλικών, συγγραφέας, ακαδημαϊκή εισηγήτρια, σύμβουλος επιχειρήσεων, ραδιοφωνική παραγωγός. Θα μπορούσε να μην είναι τίποτε απ’ όλα αυτά και πάλι να είναι μια υπέροχη γυναίκα. Όμως όχι, η Κάθριν πρέπει να είναι πάντα άψογη, εμφανισιακά, κοινωνικά και επαγγελματικά, για να αποδεικνύει καθημερινά ότι αξίζει, για να τρώει λιγότερο bullying, για να πείθει και να είναι αποδεκτή στον περίγυρο. Γιατί πριν από αρκετά χρόνια η Κάθριν αποφάσισε να κάνει αυτό που από μικρό παιδί ήθελε και από ένα εσωστρεφές αγόρι που ασφυκτιούσε στο βιολογικό του φύλο να γίνει μια γυναίκα, αυτό δηλαδή που πάντα ένιωθε, με ό,τι αυτό μπορεί να σημαίνει. Τόσο για το χλευασμό που έχει βιώσει, τις δυσκολίες να την αποδεχτούν, αλλά και την ευτυχία που νιώθει τώρα και που την κάνει να μας λέει σε μία συζήτηση με αφορμή τη Διεθνή Ημέρα Διεμφυλικής Ορατότητας, ότι προτιμά να ζήσει λιγότερα χρόνια και να είναι χαρούμενη, παρά να ζει περισσότερα χρόνια ένα ψέμα…
Θα ήθελα να μου πεις πώς ένιωθες από παιδί και πόσο μονόδρομος ήταν η φυλομετάβαση για σένα.
Από παιδί είχα τρομερή κατάθλιψη κι ήμουν πολύ υπάκουο, δεν έφερνα αντιρρήσεις σε τίποτα, δεν ήθελα να απογοητεύσω τους γονείς μου. Ζήλευα όμως τα κορίτσια, πώς φέρονταν, πώς ντύνονταν. Έπαιρνα ρούχα και καλσόν από την ντουλάπα της μάνας μου. Εκείνη το έβλεπε, αλλά το προσπέρναγε, έλεγε σε όλους ότι το παιδί είναι σοβαρό. Παρέες δεν είχα. Τα αγόρια δεν ήθελαν να με κάνουν παρέα, υπήρχαν τότε πολύ πιο έντονα τα στερεότυπα έκφρασης φύλου. Επειδή η δική μου ήταν πιο θηλυκή, είχα φάει πολύ bullying και ξύλο από τα αγόρια. Μόνο με έναν παιδικό μου φίλο έκανα παρέα στο διάλειμμα. Από κορίτσια, είχα 1-2 καλές φίλες που είχαν έρθει και σπίτι και παίζαμε. Η μια, η Κίμπερλι, ήταν η μόνη που δεν αντέδρασε όταν φόρεσα γυναικείο φόρεμα από το μπαούλο με τα θεατρικά κοστούμια του σχολείου, με βοήθησε κιόλας να το κουμπώσω. Οι άλλες πήγαν κατευθείαν να το πουν στη δασκάλα που ήρθε να μου τα βγάλει. Τους φαινόταν περίεργο που αυτό το αγόρι μπαίνει στα δικά τους χωράφια. Ήμουν λοιπόν απομονωμένο κι εσωστρεφές πλάσμα. Τώρα πια που είμαι ο εαυτός μου, είμαι πολύ πειραχτήρι! Μ’ αρέσει να χορεύω, να γελάω, να πειράζω τους μαθητές μου – το τι τραβάνε μαζί μου δεν υπάρχει, τα κάνω και γελάνε συνέχεια. Μετά το δημοτικό, καταπιέστηκα υπερβολικά. Έτρωγα πολύ ξύλο. Απ’ το γυμνάσιο και μετά το βούλωσα κι απλά ήμουν το ήσυχο παιδί. Δεν με έκαναν πολύ παρέα, απλά δεν έτρωγα πολύ ξύλο. Το μεγάλο πρόβλημα ήταν στο λύκειο. Εκεί έπεσα σε κανονική κατάθλιψη. Έβλεπα τα άλλα κορίτσια να βάφονται και να βάζουν φουστάνια και τακούνια, να βγαίνουν έξω, να φλερτάρουν, να ερωτεύονται και πόναγα μέσα μου, ήταν φρικιαστικό! Από το απωθημένο μου, θέλω τώρα να φοράω τακούνια μέρα- νύχτα!
Πώς το δέχτηκαν οι γονείς σου, όταν αποφάσισες να προχωρήσεις στην φυλομετάβαση;
Ο μπαμπάς μου είναι πυλώνας στη ζωή μου, η μαμά μου με αγαπάει, αλλά θα ήταν χαρούμενη να μην είμαι έτσι. Ο αδερφός μου δυστυχώς δεν μου μιλάει εδώ και 10 χρόνια. Έχω δυο ανιψιές που δεν τις έχω γνωρίσει ποτέ. Θα σου πω κάτι που δεν το έχω ξαναπεί: Στην πολυκατοικία μας έχουμε ένα υπόγειο, σαν στούντιο. Επί 5 χρόνια ζούσα διπλή ζωή, άλλαζα στο υπόγειο κι έβγαινα σφαίρα, με την ψυχή στο στόμα. Βέβαια με είχαν δει οι γείτονες κι είχαν αρχίσει τα κουτσομπολιά. Δυστυχώς τελικά το είδαν μέσα από τα social media και ενημέρωσαν τους γονείς μου πριν από μένα. Οπότε οι γονείς μου είχαν αρχίσει να τρελαίνονται και δεν πήγαινε άλλο, έπρεπε να το πω. Κάλεσα λοιπόν τον μπαμπά μου να έρθει στο υπόγειο, όπου είχα βαφτεί και φτιαχτεί. Ήταν ψύχραιμος, του εξήγησα πώς αισθάνομαι, μου είπε ότι με αγαπάει και θα είναι στο πλευρό μου. Μου είπε, απλά παιδάκι μου να προσέχεις, επειδή ο κόσμος θα σε μισήσει. Και με αγκάλιασε. Έτρεμα πριν από το άγχος μου πώς θα αντιδράσει κι έτρεμα μετά από τη συγκίνηση που με δέχτηκε. Του λέω, να μιλήσουμε και με τη μαμά; Η μαμά μου όμως δεν ήθελε να μου μιλήσει. Με απέφευγε για 6 μήνες, δεν ανταλλάσσαμε κουβέντα, με έδιωχνε από το σπίτι. Ήταν δύσκολες καταστάσεις τότε. Πολλές κρίσεις πανικού, να διαλύομαι, να πέφτω στο πάτωμα να κλαίω, να φωνάζουν ασθενοφόρο…
Η υπόλοιπη κοινότητα πώς σε δέχτηκε;
Από τη λεγόμενη straight κοινότητα δέχτηκα κυρίως χλευασμό. Από τις τρανς δεχόμουν διάφορα σχόλια για την εμφάνισή μου. Για να με προστατεύσουν τα έλεγαν κι επειδή έχουν φάει πολύ χλευασμό, έχουν δημιουργήσει μια άμυνα αυτοπροστασίας και αυτοσυντήρησης. Οι νέες τρανς είναι πιο απελευθερωμένες, φοβούνται μεν την αντιμετώπιση του κόσμου, αλλά όχι όπως εμείς. Θα μπορούσα λοιπόν να είμαι όπως θέλω, αλλά δυστυχώς έχω επηρεαστεί από αυτά τα κοινωνικά στερεότυπα που έχουν περάσει στη γενιά μας, ότι μια γυναίκα πρέπει να είναι ψηλή, αδύνατη, βαμμένη, με μακρύ μαλλί… Έχω θέμα πχ με το φαγητό, δεν θέλω να παχύνω. Έχω δεχτεί και πολλή κοροϊδία κατά τη φυλομετάβαση και κάνω υπεράνθρωπη προσπάθεια να το ξεπεράσω. Μ’ αρέσει όμως να είμαι περιποιημένη, με μακρύ μαλλί, μακιγιαρισμένη. Μέχρι να μακρύνει το μαλλί με ορμονοθεραπεία, σχολίαζαν οι πάντες. Τι ώμοι είναι αυτοί, η μύτη σου πώς είναι έτσι, τα μαλλιά σου είναι χάλια… Για δύο χρόνια φόραγα περούκα. Δυστυχώς τότε δεν υπήρχαν και πολλοί ψυχολόγοι και ψυχίατροι εξειδικευμένοι σε θέματα ταυτότητας φύλου. Βρήκα έναν ψυχίατρο που ενώ έλεγε ότι ήξερε, με έκανε πολύ χειρότερα. Μου έλεγε: «η μύτη σου είναι αντρική, πάρε μια κάρτα φίλου, πλαστικού χειρούργου». Ή, «μοιράστηκα τη φωτογραφία σου με διάφορους συναδέλφους μου και είπαν ότι η μύτη φταίει. Είναι και η φωνή σου. Και ξέρεις τι άλλο, η Ελλάδα δεν θα αλλάξει, φύγε οπωσδήποτε να σωθείς πίσω στην Αμερική». Και προσπαθούσε να με στρέψει εναντίον των γονιών μου, ότι δεν μου έδιναν χρήματα για τη φυλομετάβαση. Μα δεν ήταν τράπεζα ο μπαμπάς μου!
Μεγάλωσες και σπούδασες στην Αμερική. Δεν ήταν όντως πιο άνετα εκεί τα πράγματα για σένα;
Τη δεκαετία του ‘90 δεν με δέχονταν, με τίποτα! Γεννήθηκα σε μια γειτονιά έξω απ’ το Σικάγο, όπου δεν τολμούσε κανείς να πει ότι είναι γκέι, πόσω μάλλον τρανς. Με τις πέτρες θα μας έπαιρναν. Στην πόλη του Σικάγο ήταν πολύ πιο άνετα τα πράγματα, αλλά δεν ήθελα να ζήσω εκεί, γιατί ως τρανς γυναίκα η σεξεργασία θα ήταν μονόδρομος. Που είναι σεβαστό ως επάγγελμα, αλλά εγώ δεν θα το άντεχα. Και τώρα δεν θέλω να με αγγίξει κάποιος χωρίς την άδειά μου, έστω και για κάτι απλό, με πειράζει. Ίσως επειδή έχω φάει τόσο πολύ ξύλο. Δεν εμπιστεύομαι εύκολα. Βέβαια, αν με έφερνε η ανάγκη, ίσως τελικά να το έκανα. Ευχαριστώ τον Θεό που δεν αναγκάστηκα να το κάνω!
Έκανες λοιπόν σε μεγαλύτερη ηλικία τη φυλομετάβαση, αλλά «κέρδισες» τουλάχιστον την εκπαίδευση, σωστά;
Ήρθα στην Ελλάδα γύρω στα 25. Ο μπαμπάς μου είχε κουραστεί πολύ, ερχόταν μόνο για λίγες ώρες ύπνου στο σπίτι, μερικές φορές κοιμόταν στο εστιατόριο που είχε. Μάζεψε κάποια χρήματα για να χτίσουμε οικογενειακή πολυκατοικία στη Αθήνα, τα πούλησε όλα και ήρθαμε. Είχα μόλις τελειώσει τις σπουδές μου κι ήμουν στον αέρα. Άρχισα να ψάχνω και κατευθείαν με πήραν στην Ελληνοαμερικανική Ένωση ως εξετάστρια. Ήταν η πρώτη μου εργασία και βρήκα και δουλειά ως καθηγητής (τότε, κοινωνικά), αγγλικών. Ενώ έλεγα συνέχεια ότι θα γυρίσω πίσω, έμεινα. Έχω τρομερή αγάπη για τον μπαμπά. Έχω πια πολλές επαγγελματικές επιτυχίες και λέω μέσα μου, αν είχα βρει το θάρρος, που ήταν δικαίωμά μου για να ευτυχήσω, να κάνω φυλομετάβαση πριν πάω στο πανεπιστήμιο, ίσως να μην τα είχα καταφέρει. Και να με δέχονταν, θα τα είχα παρατήσει γιατί θα έτρωγα τρελό bullying και δεν θα είχα ανταπεξέλθει και οικονομικά.
Είναι επίπονη η διαδικασία της φυλομετάβασης;
Κάνω ακόμα και τώρα ορμονοθεραπεία, δεν σκοπεύω να σταματήσω και παίρνω τη μεγαλύτερη δόση. Προσέχω κατά τα λοιπά την υγεία μου και κάνω συνεχώς εξετάσεις. Αλλά προτιμώ να ζήσω λιγότερα χρόνια και να είμαι χαρούμενη, παρά να ζω περισσότερα χρόνια ένα ψέμα. Έχω αποδεχτεί ότι ίσως οι επιλογές μου να μου κοστίσουν την υγεία μου, αλλά είμαι χαρούμενη και δεν θέλω να στερηθώ άλλο χρόνο. Μου αρέσω, βέβαια με τόσες ορμόνες είναι δύσκολο να χειρίζεσαι τόσο έντονα συναισθήματα. Πολλοί μπερδεύουν την ταυτότητα φύλου με τον σεξουαλικό προσανατολισμό. Συχνά με λένε γκέι, ενώ είμαι ετεροφυλόφιλη γυναίκα. Αν μ’ άρεσαν οι γυναίκες, θα ήμουν λεσβία. Τρανς σημαίνει ότι η ταυτότητα που μου αποδόθηκε στη γέννα δεν είναι αυτή που θέλω να είμαι. Συνήθως, όταν μια τρανς γυναίκα συστήνεται, η επόμενη ερώτηση είναι αν έχει χειρουργηθεί. Είναι πολλές τρανς γυναίκες που έχουν επιλέξει να μην χειρουργηθούν. Είτε γιατί τους αρέσει το σώμα τους ως έχει. Μπορεί να μην έχουν οικονομική δυνατότητα για το χειρουργείο ή να το φοβούνται. Μπορεί ο γιατρός να μην το επιτρέπει για λόγους υγείας, αν πχ έχουν θυρεοειδή ή καρδιά. Επίσης μπορεί να μην αισθάνονται ευχαρίστηση, θέλει εκπαίδευση στο μυαλό και μπορεί να πάρει πολύ χρόνο. Είτε χειρουργηθείς είτε όχι, δεν σημαίνει βέβαια ότι δεν είσαι γυναίκα. Πάντως η πλειοψηφία των αντρών που ενδιαφέρονται για μια τρανς γυναίκα, θέλουν να μην είναι χειρουργημένη. Οι πιο πολλοί προτιμούν να είναι σεξουαλικά παθητικοί. Υπάρχουν τρανς που χειρουργούνται και δεν τις θέλουν πια. Όσους έχω ρωτήσει γιατί τους αρέσουν οι τρανς, μου είπαν: «επειδή προσπαθείτε να είστε πιο γυναίκες από γυναίκες»!
Ξεκίνησες λοιπόν να δουλεύεις ως άντρας κοινωνικά και συνέχισες ως γυναίκα. Πώς ήταν για σένα αυτό;
Δεν το έχω ξαναπεί, αλλά φαντάσου ότι ήμουν ιδιοκτήτρια κέντρου ξένων γλωσσών με πάνω από 200 μαθητές. Οι υπάλληλοί μου είχαν συνηθίσει κοινωνικά έναν άντρα που αγαπούσαν μάλιστα πολύ. Όταν με είδαν να αλλάζω, τους δυσκόλεψε πολύ, τους φαινόταν εξωπραγματικό κι άρχισαν τα σχόλια. Μια από τις υπαλλήλους μου που με υπεραγαπούσε παραιτήθηκε και δεν μου ξαναμίλησε ποτέ, ενώ δυο υπάλληλοι μου έστειλαν χλευαστικά μηνύματα. Ήταν ό,τι πιο άσχημο έχω βιώσει. Ήμουν σε μεταβατικό στάδιο τότε, φοβόμουν τα σχόλια, τους γονείς μου, τους πελάτες μου. Άρχισε να γκρεμίζεται ο κόσμος μου. Κι αποφάσισα να αφήσω το φροντιστήριο και να είμαι πλέον η Κάθριν 24 ώρες το 24ωρο, αλλά δουλεύοντας γι’ άλλους. Μου έκανε εντύπωση όμως ότι δεν δυσκολεύτηκα. Ξεκίνησα σε ένα μεγάλο φροντιστήριο απ’ όπου έχω τις καλύτερες αναμνήσεις από τους μαθητές μου και από τους γονείς, που ήταν άψογοι. Είχα όμως τρομερά προβλήματα με 3-4 συναδέλφους, που μου έκαναν τη ζωή πατίνι. Τώρα είμαι σε χώρο με εξαιρετική εργοδότρια. Υπήρξε μια μοναδική περίπτωση γονέα που πριν καν ξεκινήσουν τα μαθήματα και με γνωρίσει, πήγε να παραπονεθεί, λέγοντας: «Ξέρω θα με πείτε ρατσίστρια, αλλά αυτή είναι τρανς». Η εργοδότριά μου δεν έκατσε να με δικαιολογήσει, είπε απλά, είναι η Κάθριν, είναι υπάλληλός μου και θα τη σεβαστείτε, αν δεν το θέλετε, μπορείτε να φύγετε. Και έχω τρομερή σχέση με τους μαθητές μου, γελάμε πολύ και κρατάμε επικοινωνία ακόμα και με τα παιδιά που έχουν πια μεγαλώσει.
Έχεις αναφερθεί σε προσπάθειές σου να τεκνοθετήσεις που όμως δεν έχουν ευοδωθεί.
Κανονικά βάσει νόμου θα μπορούσα να το κάνω. Αλλά υπάρχουν τα κοινωνικά ζητήματα και όλη η γραφειοκρατία. Είμαι 46 ετών, ανύπαντρη γυναίκα. Πώς με βλέπουν οι κοινωνικοί λειτουργοί; Μου λένε, πώς θα σε παρουσιάσουμε στα παιδάκια που δεν ξέρουν τι είναι τρανς γυναίκα; Τι θα πούμε στο παιδί όταν μετά από χρόνια μάθει ότι έχεις κάνει φυλομετάβαση; Τι θα πει ο κόσμος; Και λέω τι σημασία έχει, δεν θα αγαπάω το παιδί ως γονιός, ως μάνα του; Πιστεύετε ότι το παιδί θα κάνει διάκριση ως προς το βιολογικό μου φύλο; Προσπαθούν να με πείσουν να γίνω ανάδοχος, αλλά το θεωρώ εύκολη λύση, θέλω να είμαι γονιός. Έχω πια ολοκληρώσει τη συλλογή εγγράφων από γιατρούς κι ευτυχώς ο ψυχίατρος εξέτασε αν έχω καλές προθέσεις, αν μπορώ να ανταπεξέλθω στο ρόλο μου. Αυτό ήθελα, να δω αν είμαι κατάλληλη, όχι όμως να μην με εξετάσουν καθόλου επειδή είμαι τρανς! Οι προσπάθειες για παρένθετη μητέρα δεν έχουν πετύχει. Εδώ και 12 χρόνια φυλάω το σπέρμα μου σε νοσοκομείο, είχα εμφανιστεί ως γυναίκα με το σπέρμα στο ποτηράκι. Αλλά δεν με είχαν ενημερώσει, ότι δεν μου επιτρέπεται να το χρησιμοποιήσω ως γυναίκα πλέον. Θα έπρεπε να βρω «παραθυράκι» και ως άντρας να παντρευτώ την παρένθετη μητέρα. Μα πώς θα παντρευτώ μια γυναίκα;!
Πιστεύεις ότι λειτουργείς ως θετικό πρότυπο για τα νεότερα τρανς άτομα;
Είναι κολακευτικό ότι τα νέα τρανς παιδιά μου στέλνουν εκατοντάδες μηνύματα, εκφράζουν αγάπη, ζητούν συμβουλές και παίρνουν θάρρος από εμένα. Πιστεύω επίσης ότι είναι καλό που προωθείται η ορατότητα και χρειάζεται να φέρνουμε στην επιφάνεια τα θέματα, αλλά πρέπει παράλληλα να προστατεύονται τα παιδιά, γιατί με τη δημοσιότητα μπορεί να στοχοποιηθούν και να τους γυρίσει μπούμερανγκ. Θα είναι κάποιος εκεί να τα στηρίξει και μετά από δύο μήνες; Αν ξεκινήσει ο λεκτικός ή και σωματικός εκφοβισμός και τα βομβαρδίσουν όλοι οι ρατσιστές, οφείλουμε να τα προστατεύουμε. Επίσης πιστεύω ότι όλοι οι άνθρωποι έχουμε μια ρευστότητα ως προς την ταυτότητα φύλου, την έκφραση φύλου και τον σεξουαλικό προσανατολισμό. Έχω δει ανθρώπους που στη διάρκεια της ζωής τους, ακόμα και μετά τα πενήντα, αλλάζουν, κυρίως στον σεξουαλικό τους προσανατολισμό. Μόνο το βιολογικό φύλο, το αναπαραγωγικό σύστημα, δεν αλλάζει. Αλλά αυτό δεν μας κάνει λιγότερο γυναίκες. Βοηθάω όσο μπορώ μιλώντας σε εργαζόμενους και φοιτητές για θέματα συμπεριληπτικότητας. Και αν δω μια αδικία θα μιλήσω, δεν μπορώ να το δεχτώ, κι ας χάσω απολαβές. Γι’ αυτό έφυγα από σύμβουλος της παράστασης «Στρέλλα, παραιτήθηκα από εκπαιδευτικούς οργανισμούς με μη ορθή πολιτική. Φαντάσου ότι είχα συνεργαστεί ως συγγραφέας με εκδοτικό οίκο όπου όταν έμαθαν ότι είμαι τρανς μου είπαν ότι δεν θα βάζουν το όνομά μου στα εξώφυλλα των βιβλίων, αλλά το ψευδώνυμό μου. Δεκαεννιά βιβλία, τα πονάω σαν παιδιά μου, δούλεψα σκληρά και κυκλοφορούν παντού χωρίς να αναφέρομαι πουθενά…
Με τη «Στρέλλα» τι έγινε;
Διαφώνησα κρίνοντας ότι πρέπει να παιχτεί ο ρόλος από τρανς κι όχι από cisgender. Δεν είμαι φυσικά κατά του να παίζονται οι ρόλοι από άτομα διαφορετικής ταυτότητας φύλου ή σεξουαλικού προσανατολισμού. Στην προκειμένη περίπτωση όμως μιλάμε για τρανς κοινότητα που δεν έχει ορατότητα, που καθημερινά βιώνει τόσο ρατσισμό, καθημερινά κινδυνεύουν οι ζωές μας κι ο κόσμος δεν καταλαβαίνει τι και γιατί συμβαίνει. Χρειάζεται λοιπόν ορατότητα κι έπρεπε το συγκεκριμένο ρόλο να τον κάνει μια τρανς γυναίκα. Συμφωνώ απολύτως ότι είναι δύσκολο, αλλά όχι αδύνατον. Απαιτεί περισσότερο κόπο, περισσότερες οντισιόν και στο εξωτερικό, όπως πχ στη Γερμανία που υπάρχουν περιπτώσεις. Δεν έγινε όμως προσπάθεια, είχαν κλείσει το άτομο. Ο ερμηνευτής ήταν καταπληκτικός και δεν έφταιγε σε τίποτε, απλά θεωρώ ότι δεν έπρεπε να του δώσουν το ρόλο. Πήγα πρόσφατα να δω την παράσταση κι έτρεμα από το άγχος μου, αλλά όταν είδα όλα τα παιδιά αγκαλιαστήκαμε, έβαλα τα κλάματα, ήταν πολύ συγκινητικό!
Τελικά πώς είναι η ζωή σου εδώ στην Αθήνα, είσαι χαρούμενη;
Είμαι γενικά καλά. Κάθε μέρα θα ακούσω ένα κακό σχόλιο, θα αντιμετωπίσω ένα θεματάκι, αλλά δεν κινδυνεύει η ζωή μου. Στην επαρχία βέβαια φοβάμαι. Έχω καταγωγή από Αρκαδία και είμαι περήφανη για τις ρίζες μου, αλλά πήγα σε μαγαζί να αγοράσω ντόπια προϊόντα και μου λέει ένας μουσάτος «Όπως είσαι, έφυγες». Ή σε καφέ της επαρχίας δούλευα στο λάπτοπ μου και μου ζήτησαν να φύγω, γιατί μια οικογένεια με τρία παιδιά που είχαν κατεδαφίσει το μαγαζί, ενοχλούνταν από τη δική μου παρουσία που έγραφα – παιδικό παραμύθι μάλιστα!- σε μια γωνιά, κι ο πατέρας ζήτησε να με διώξουν. Συνήθως κλαίω, θυμώνω και μετά πεισμώνω. Είμαι γενικά χαμογελαστός άνθρωπος, αλλά θα στενοχωρηθώ. Κάθε Παρασκευή και Σάββατο πάω και χορεύω, χορεύω ασταμάτητα, τρελαίνομαι για χορό! Στη ντίσκο με βρίσκουν όμορφη οι άντρες, κάποιοι δεν καταλαβαίνουν ότι είμαι τρανς. Όταν το καταλάβουν, φεύγουν σφαίρα! Ή μου λένε «Πάμε σπίτι σου και μην το πεις σε κανέναν». Εγώ είμαι πολύ περήφανη που δεν έχω κάνει ποτέ one night stand. Δεν είμαι κατά, μακάρι να ερωτευτώ κεραυνοβόλα! Αλλά δεν το έχω κάνει ποτέ, πάντα λέω να πάμε για καφέ να γνωριστούμε και βλέπουμε. Αυτοί, κλασικά, «Μην το μάθει κανένας…».
