Ξεκινάω αυτό το κείμενο με την παραδοχή πως αυτή είναι η πιο αγαπημένη μου κασέτα μέχρι στιγμής! Και η αλήθεια είναι πως αμφιταλαντεύτηκα πολύ για να μην γράψω ένα απλό «Η κασέτα τα σπάει. Πατήστε play»! Όχι φυσικά τονίζοντας τις ναρκισσιστικές τάσεις που έχουμε όλοι οι μουσικογραφιάδες για τις επιλογές μας, αλλά γιατί τα λόγια είναι περιττά που λέει και το λαϊκό άσμα, όταν τόσο ωραίες μουσικές έφτιαξαν το soundtrack του μήνα μου. Βγαίνοντας λιγάκι από το συννεφάκι μου, που έχει μέσα του όλα τα χρώματα του σούρουπου, είδα ακόμα ένα μήνα κατά τον οποίο δεν μας άγγιξε ο ζόφος του άλλου…! Άλλωστε το μέγεθος της πληγής πάντα είναι από μικρό ως ελάχιστο όταν κάτι δεν αφορά εμάς και ίσως αυτό είναι ένα σύγχρονο χαρακτηριστικό του ενστίκτου της αυτοσυντήρησης που απ’ ό,τι φαίνεται είναι εκεί για να μας θυμίζει την ζωώδη φύση μας. Όλες αυτές τις σκέψεις συνόδευσε η κασέτα του Νοεμβρίου λειτουργώντας ως το δικό μου ένστικτο ψυχικής αυτοσυντήρησης. Εγωιστικό; Μάλλον ναι, αλλά τουλάχιστον ανάλογο με την σκληρότητα αυτού του κόσμου.
Σας είπα λοιπόν ότι αυτή η κασέτα είναι η πιο αγαπημένη μέχρι στιγμής για το 2023 γιατί αν δεν κάνω λάθος, είναι η κασέτα με τις περισσότερες εγχώριες παραγωγές. Τα αυτόφωτα λοκάλια μου, έκαναν θαύματα για ακόμη μια φορά και εγώ είμαι εδώ για να σας τους παρουσιάσω! Από ξένες παραγωγές δεν έχω κάτι συγκλονιστικό να αναφέρω πλην δύο νέων κυκλοφοριών. Η μια εξ αυτών είναι η τελευταία δουλειά του André 3000. O André 3000, το 1/2 των θρυλικών Outkast, κυκλοφόρησε το νέο του δίσκο με τίτλο “New Blue Sun”. O δίσκος αυτός είναι ένας instrumental δίσκος στον οποίο κεντρικό ρόλο έχει το φλάουτο και αρκετά υποείδη αυτού. Ειλικρινά, δέκα μέρες τώρα προσπαθώ να καταλάβω, αυτή την σχεδόν «διαστροφική» μουσική συνθήκη, με τον τίτλο του πρώτου κομματιού να δηλώνει πως ο André 3000 ήθελε πραγματικά να κάνει ένα rap άλμπουμ “I swear, I Really Wanted To Make A “Rap” Album But This Is Literally The Way The Wind Blew Me This Time”! Ορκίζεται δηλαδή, αλλά έτσι τον φύσηξε ο άνεμος… Ναι αυτός είναι ο τίτλος του πρώτου κομματιού. Έπειτα κάθισα και μελέτησα, διάβασα συνεντεύξεις του, στις οποίες λέει ότι έχει το φλάουτό του πάντα μαζί του και παίζει ακόμα και όταν περιμένει στο αμάξι -ΟΚεεειι Ανντρέι- και ότι πλέον στα 48 του χρόνια η θεματολογία του στα κομμάτια θα ήταν πιο ιατρική και ότι τον απασχολεί πολύ τελευταία το ήπαρ του και ότι ο κόσμος δεν θα καταλάβαινε και πολλά, αν οι ρίμες του μιλούσαν για κολονοσκόπηση -ΟΚεεειι Ανντρέι εγκέν-! Δεν λέω πως είναι κακό, απλά δεν είναι εξαίσιο. Πατάω ξανά το play όσο γράφω για να θυμηθώ… Και ναι το δέχομαι πως από το κακό στο εξαίσιο υπάρχει ένα τεράστιο μεσοδιάστημα, αλλά μόνο έτσι θα μπορούσα να δεχθώ την υπόσταση αυτού του εγχειρήματος. Με μέσο όρο διάρκειας κομματιού τα 13λεπτά(!), σας μιλάω ειλικρινά, μέχρι να τελειώσει το κομμάτι είχα ξεχάσει τι είχα ακούσει. Ωστόσο επειδή όπως έγραψα αυτή είναι μια σχεδόν «διαστροφική» μουσική συνθήκη, μου άρεσε σχεδόν το κομμάτι με τίτλο “BuyPoloDisorder’s Daughter Wears A 3000® Button Down Embroidered”.
Η δεύτερη ξένη κυκλοφορία που μου πήρε τα μυαλά είναι αυτή της Sofia Kourtesis με τίτλο “Madres”. Mε μια κουβέντα, εξαιρετική! Με λίγες παραπάνω, ένας από τους καλύτερους δίσκους της χρονιάς. Απλός, αληθινός, χωρίς φαμφάρες και εγωισμούς ήχος που φτάνει κατευθείαν στην καρδιά του ακροατή. Ένας κρυστάλλινος ύμνος στην dance μουσική. Εξωστρεφής, χωρίς ελιτισμούς, καλεί κάθε ακροατή από οποιαδήποτε μουσική σκηνή να μπει στον κόσμο της και να επουλώσει μαζί της τις πληγές του. Και το πιο σπουδαίο είναι πως τα καταφέρνει! Ο δίσκος θα τελειώσει, θα νιώθετε μια ανεξήγητη εφορία και πάω στοίχημα πως θα πατήσετε το play για μια άμεση επανακρόαση.
Στο ύφος αυτό κινείται και ο δικός μας ΛΕΠΥΡ με το ντεμπούτο άλμπουμ του “Bukurana”. Άλλη μια κυκλοφορία που στο τέλος της νιώθεις ανάλαφρος. Οι μουσικές ρίζες του ΛΕΠΥΡ μπλέκουν με synth punk επιρροές και το αποτέλεσμα είναι εκρηκτικό! Άλλη μια κυκλοφορία της Veego Records η οποία με συναρπάζει σχεδόν κάθε φορά με την ποιότητα της τέχνης που παράγει και αναπαράγει. Θα πούμε περισσότερα για τον ΛΕΠΥΡ μέσα στις επόμενες ημέρες.
Ένας από τους δίσκους της χρονιάς ξεκάθαρα είναι το “Monsters” του Jon Voyager! Tον Jon Voyager ή καλύτερα και πιο οικεία για εμένα, τον Γιάννη Βογιατζή τον γνωρίζω σχεδόν μια δεκαετία και από την πρώτη φορά που τον άκουσα σε ένα μικρό μπαράκι στο Παγκράτι του είπα πως μπορεί να κάνει την φωνή του ό,τι θέλει! Απόδειξη πως είναι frontman των εξαιρετικών prog metallers Need και ταυτόχρονα frontman των πανταχού παρόντων party animals Bejeezus. Το φοβερό χάρισμα της φωνής του, η τοποθέτησή της, η εκφορά της αγγλικής γλώσσας, παραμένουν όλα αναλλοίωτα από εκείνη την πρώτη φορά και μέσα στο ντεμπούτο σόλο άλμπουμ του αποδεικνύεται περίτρανα το εύρος του ταλέντου του. Εκτός βέβαια από την φωνή του στο “Monsters” o ακροατής αντιλαμβάνεται την ολότητα της μουσικότητας του Jon ο οποίος μας παρουσιάζει έναν δίσκο, με όλες τις εκφάνσεις της ροκ και την εναλλαγή των τάσεων της με μεγάλη ευκολία και φυσικότητα χωρίς αυτό να γίνεται απρόσιτο. Έχει συναισθηματική νοημοσύνη αυτός ο δίσκος, σε φέρνει κοντά πρώτα στον εαυτό σου και έπειτα κοντά στον διπλανό σου. Αγαπημένα τα “Little Boxes”, “Streets Of Athens” και εννοείται το ομώνυμο “Monsters”.
Ένας καλλιτέχνης του οποίου τον ήχο και τον στίχο αγαπώ πολύ είναι ο Resonoot. Το τελευταίο του single με τίτλο «Κάπου στο τέλος της διαδρομής» μου απέδειξε πόσο ολοκληρωμένος καλλιτέχνης είναι και πόσο σταθερά και με αγάπη ο Διονύσης Μόρφης χτίζει το μουσικό του alter ego, από την πρώτη κιόλας μέρα όταν τότε δειλά-δειλά μου εξηγούσε την ιδέα του για το spoken word. Στο τελευταίο single μου άρεσε το λίγο περισσότερο μοίρασμα που έκανε με τον ακροατή στον στίχο του και ας έγραψε ενοχικά στη μέση «βασικά δεν τα λέω αυτά εγώ» όταν κατάλαβε πως ο συνειρμός του πάει αλλού. Ανυπομονώ για την συνέχεια!
Tο τραγούδι που με έκανε να πατάω το repeat συνέχεια αυτόν τον μήνα είναι το “Happy Out Of Love” του D3lta. Πόσο αγαπώ την μουσική αυτού του καλλιτέχνη! Tώρα επιστρέφει με ένα εξαιρετικό κομμάτι θυμίζοντάς μας πως στο τέλος το πιο σημαντικό όλων είναι η αγάπη προς τον εαυτό μας με τον στίχο “I’m getting so board of keeping the scores / i’ll let you beat me after all” να είναι το κλειδί για να βγεις από κάθε ανθυγιεινή ψυχική κατάσταση. Αφήστε τους λοιπόν να νικήσουν!
Σε εντελώς διαφορετικό στυλ αγάπησα το συναίσθημα του ήχου και του στίχου του Κωστή όπως έχει καταγραφεί στο «Ανθολόγιό» του. Μια γερή δόση αγνού συναισθήματος είναι αυτό το κομμάτι. Σαν ο Κωστής περιέγραψε αυτόν τον γλυκό άνθρωπο του οποίου το άγγιγμα δεν ξεχνιέται και ο καθένας από εμάς έχει έναν να υπάρχει μέσα του. Η μουσική του Papatanice για ακόμα μια φορά έχει κάνει θαύματα. Ιδανικό να το ακούσεις Κυριακή πρωί. Ιδανικό μέσω αυτού να πεις όσα δεν τολμάς κατά πρόσωπο.
Καινούριο κομμάτι κυκλοφόρησαν και οι Usurum. Σε αυτή την μπάντα λατρεύω την ίση ποσότητα συναισθήματος και τέχνης που αφήνουν σε αυτό που μας παρουσιάζουν. Η «Τρίλιζα» λοιπόν έχει πυρήνα Usurum με λίγο πιο ηλεκτρονικό ήχο, ο οποίος βέβαια δεν κλωτσάει καθόλου με τον υπόλοιπο χαρακτήρα τους. Αν θυμάμαι καλά στην τελευταία τους συναυλία είχαν πει κάποια ακυκλοφόρητα και η στροφή στον ηλεκτρονικό ήχο ήταν εμφανέστατη. Ανυπομονώ!
