Κείμενο: Μύριαμ Παρασκευοπούλου
8:10 το πρωί. Σταθμός μετρό και στα ακουστικά η «Ανισόπεδη Ντίσκο» του Pan Pan. Κοιτώντας τις κυλιόμενες σκάλες όλο αυτό αρχίζει να αποκτά μια χωροταξική υπόσταση όσο η φωνή της Καλλιόπης Μητροπούλου με παροτρύνει να βρω τον εαυτό μου σε αυτό το συναισθηματικό rollercoaster των καιρών. O λίγο πιο συναισθηματικός αλγόριθμος του Spotify με πηγαίνει σε μια αιθέρια σύνθεση. Αρχίζω να νευριάζω γιατί με έχει βγάλει άτσαλα από την πρωινή ακουστική ρουτίνα, ψάχνω την τσέπη μου τσαντισμένα, τα καλώδια από τα ακουστικά έχουν μπερδευτεί με την ζώνη του μπουφάν αλλά ταυτόχρονα όλη η σπασμωδικότητα του νου μου αρχίζει να κατευνάζεται από τη μελωδία που κυλά. Καταφέρνω να βγάλω το κινητό από την τσέπη και να δω πως αυτή η απόκοσμη μελωδία που προσπαθεί να απαλύνει την πρωινή αντίσταση για την έξοδο από το γνώριμο, από το οικείο, ανήκει στη φωνή που με έπειθε λίγα λεπτά πριν πως σε αυτή την ανισόπεδη πραγματικότητα είμαστε όλ@ μαζί. Νευριάζω γιατί νευρίασα με την ολιγόλεπτη στενομυαλιά μου (ινσεψιον) και βάζω από την αρχή το “KOTO” όσο οι κυλιόμενες με βγάζουν στον ήλιο.
Μα τι σημαίνει “KOTO”; Πληκτρολογώ στο google καταφέρνω να ξεπεράσω τα πρώτα σουρεαλιστικά αποτελέσματα της αναζήτησης και βλέπω πως το “KOTO” είναι μουσικό όργανο και δη Ιαπωνικό 箏. Oι μελωδικές γραμμές και η σύνθεση με έχουν μεταφέρει σε ένα περιβάλλον ονειρικό. Ambient, experimental, modern classical ύφος, παιγμένο από την (κατά κύριο λόγο βιολονίστα και συγγραφέα) Claire Kohda., με ένα μουσικό βίντεο στο δάσος από τον πολυπράγμονα καλλιτέχνη Tsolimon και τη χορογράφο Ζωή Ευσταθίου να επιδίδεται σε έναν χορό, καθόλα παγανιστικό. Πώς γίνεται όμως αυτό το τόσο σύγχρονο pop κορίτσι, από τη μεγάλη επιτυχία του Pan Pan της οποίας είναι σημαντικό συστατικό και έπειτα μέλος των Εcho Τides, να δημιουργεί τέτοιες συνθέσεις;
Το πλούσιο βιογραφικό της στην κλασσική και contemporary μουσική, (London Philharmonic, London Contemporary Orchestra, BBC Symphony orchestra, ορχήστρα της Λυρικής Σκηνής) καθώς και οι international συνεργασίες (Erland Cooper, William Basinski, Oi va voi) μου δίνουν την απάντηση που χρειάζομαι ενώ το δεύτερο single της “It’s The Water” έχει καταφέρει να μου δημιουργήσει μια πολύ γλυκιά αίσθηση. Είναι ένα acoustic pop ζαχαρωτό, όπως είπα και στην ίδια, το όποιο χαρακτηρίζεται αφενός από τον ρυθμό του και τα απαλά φωνητικά της Καλλιόπης που φαίνεται πως τραγουδάει τους στίχους μυστικά, σαν ένα παιδί που κρύβει την σοκολάτα του για να μην του την πάρουν. Αφετέρου από τον επίλογο των βιολιών του, τα οποία συμβολίζουν την ομορφιά του τώρα, του να αφήνεσαι και να ρισκάρεις.
Έτσι λοιπόν μουρμουρίζει πάνω στην μουσική της, μη τυχόν κάποιος αντιληφθεί όλη την γλυκύτητα που κρύβουν μέσα τους για το παρελθοντικό αγόρι από την Γερμανία. Όχι ότι φοβάται μήπως ξαφνικά όλα εξαφανιστούν, απλά νομίζω πως δεν υπήρχε κάτι άλλο πέρα από εκείνον και εκείνη σε αυτό το πρώτο ραντεβού που αποζητούσε έξι ολόκληρους μήνες. Έτσι λοιπόν μίλησα μαζί της για να μάθω περισσότερα γι’ αυτή την εξάμηνη «σπουδή», το timing των σχέσεων και γι’ αυτά τα λίγα δευτερόλεπτα πριν το μοίρασμα.
Πώς μπορεί να ευδοκιμήσει ο ρομαντισμός σήμερα;
Ο ρομαντισμός για μένα δεν είναι η δράση με βάση το συναίσθημα αποκλειστικά, αλλά πιο πολύ η εμπιστοσύνη στο ένστικτό μας. Να ακούμε αυτό που μας λέει το σώμα μας και να ρισκάρουμε.
O Asaf συνθέτει και τραγουδάει για την σπουδή του να ερωτεύεσαι…. Τι λες μπορούμε να τον σπουδάσουμε τον έρωτα ή αποκωδικοποιώντας τον χάνουμε την ουσία του παιχνιδιού;
Νομίζω ο κάθε άνθρωπος ερωτεύεται και αγαπάει με έναν δικό του τρόπο. Και κάθε φορά που θα ερωτευτεί ο ίδιος άνθρωπος ίσως θα το νιώσει με άλλο τρόπο. Δεν έχει νόημα η αποκωδικοποίηση αλλά το να ζήσουμε τον έρωτα με όλη τη μαγεία που έχει, και να μπορούμε να δεχτούμε το ότι κάποιος μας δίνει την αγάπη του. Είναι τύχη από μόνο του να συμβαίνει, έστω και μονόπλευρο, έστω και με πόνο, έστω και με τέλος.
Γιατί αυτά τα λίγα δευτερόλεπτα που απαιτούνται για να πάρουμε μια βαθιά ανάσα και να πούμε όσα νιώθουμε μοιάζει με αιωνιότητα;
Γιατί όταν πάρουμε απόφαση να μιλήσουμε είναι κατάθεση ψυχής. Όλοι μας έχουμε τραύματα, τοίχους, ανασφάλειες, θέλει τόλμη το να πεις αυτά που νιώθεις.
Η ένταση των συναισθημάτων μπορεί να μας καθηλώσει;
Βέβαια. Ενώ πολλές φορές το ένστικτό μας μας δείχνει το δρόμο, τις κόκκινες σημαίες, τα συναισθήματα μπορεί απλά να είναι τόσο δυνατά που να μας κάνουν να μη μπορούμε να κάνουμε τίποτα άλλο πέρα από το να τα ζήσουμε. Έχει τύχει πολλά χρόνια πριν να με κοιτάξω στον καθρέφτη και να μου πω «θα την πατήσεις άσχημα» και μου απάντησα «ε ας την πατήσω».
Μιλάμε πολλοί εμείς οι σύγχρονοι για το timing. Έχεις σκεφτεί ποτέ πώς του επιρρίπτουμε ευθύνες που δεν του αναλογούν απλά επειδή στο παρόν μας δεν είμαστε όσο γενναίοι χρειάζεται;
Συμφωνώ αρκετά με αυτό, τα πράγματα τα βλέπω απλά γενικά. Αν θέλει κάποιος, βρίσκει τρόπο. Παίζει όμως ίσως ρόλο και η στιγμή που πετυχαίνεις τον άλλον στη ζωή του, είναι μετά από χωρισμό, είναι σε μια μεταβατική φάση, είναι σε ένα χάος που έχει να κάνει μόνο με εκείνον. Από την άλλη, ως ρομαντική ψυχή νομίζω πως νικάς το timing αν νιώσεις την καρδιά σου να φουσκώνει.
Αυτά τα μυστικά για το «τέλειο» πρώτο ραντεβού είναι υπαρκτά;
Καλά, καθόλου. Είμαι φίλη της βόλτας, μιλάς πιο ελεύθερα όταν κοιτάς μπροστά παρά όταν είσαι απέναντι από τον άλλον σε ένα τραπέζι για πρώτη φορά.
Σε μια νέα πραγματικότητα, με τόσα ερεθίσματα και τόση πληροφορία μπορεί ένα ζευγάρι να είναι όντως μόνο ο ένας για τον άλλον;
Η αποκλειστικότητα δε νομίζω πως έχει να κάνει με το ότι έχουμε πολλή πληροφορία και ερεθίσματα αλλά με το πώς είναι η κάθε σχέση. Τα όρια και τις ανάγκες του ζευγαριού. Εγώ προσωπικά είμαι εντελώς εκεί στις σχέσεις μου, δεν έχω χώρο για κάτι άλλο.
Ένα γλυκό που θεωρείς «ιδανικό» για το πρώτο ραντεβού;
Βασκικό cheesecake.
Αμβλύνουν οι γωνίες των ανησυχιών μας για το τώρα, για το μέλλον, για όσα μας απασχολούν κατά καιρούς όταν ερωτευόμαστε;
Νομίζω ότι θαμπώνουν όλες οι ανησυχίες μας όταν ερωτευόμαστε και όλα αποκτούν ένα νέο νόημα, τα βλέπουμε όλα υπό το πρίσμα των λουλουδιών και των πεταλούδων και του ήλιου και της λαχτάρας.
Ψυχαναγκαστικός ο εορτασμός του έρωτα;
Του Αγίου Βαλεντίνου; Η πιο μαρκετινίστικη γιορτή. Βλακειούλα τη θεωρώ, αλλά μου φάνηκε αστείο να επιλέξω να βγει το ”It’s the water” εκείνη τη μέρα και να παρουσιάσω το σόλο πρότζεκτ μου με θέμα την έννοια ”SOULMATES” στο κέντρο του Λονδίνου (έχει αυτοθεραπευτικό σκοπό). Είδα αφού τα κανόνισα αυτά, πως την ίδια ιδέα είχε και η Caroline Polachek, οπότε χάνω τη συναυλία της…
