-620748.jpg)
Το Wordwhore είναι ένα έργο γραμμένο από τον Γάλλο συγγραφέα Tam Cy Albert και μιλάει για την ζωή, την πόλη και τους ανθρώπους. Η δράση του εξελίσσεται σε πραγματικό χρόνο, μέσα σε έναν χώρο πολιτισμού, στην καρδιά της πόλης. Πρόκειται για ένα έργο το οπoίο ανέβηκε στην Αθήνα, με μεγάλη επιτυχία, από το urbn-theatr και τώρα ετοιμάζεται να ταξιδέψει στο Λονδίνο, όπου, στο πλαίσιο του Camden Fringe Festival, θα παρουσιάστεί στο Etcetera Theatre. Το ελculture συνάντησε και μίλησε με τον Ηλία Παναγιωτακόπουλο, σκηνοθέτη-ηθοποιό και δημιουργό του urbn-theatr για το έργο του Tam Cy Albert, το ίδιο το urbn-theatr και τις παραστάσεις στην Αγγλία.
ελc: Τι είναι ακριβώς το urbn-theatr;
Ηλίας Παναγιωτακόπουλος: Σε ό,τι έχει να κάνει με τη νομική του υπόσταση, πρόκειται για μία αστική μη κερδοσκοπική εταιρία θεάτρου. Σε ό,τι έχει να κάνει με τη λειτουργία του, το urbn-theatr είναι ένας θεατρικός οργανισμός εν είδει έμβιου όντος. Το urbn-theatr οικοδομείται, συγκροτείται σκηνικά, μεταβαλλόμενο ανά παράσταση-project, διατηρώντας ήδη υπάρχοντες μόνιμους συντελεστές, μα ανοιχτό για τους μέλλοντες.
ελc: Πείτε μας δύο λόγια για το έργο Wordwhore που ανέβηκε πέρυσι στην Αθήνα και θα περάσει τις πύλες του Camden Fringe Festival το φετινό καλοκαίρι.
Η.Π: Το θεατρικό έργο Wordwhore αναφέρεται στη ζωή στη σύγχρονη μεγαλούπολη και τη βαθύτερη ανάγκη του ατόμου για ουσιαστική επαφή. Είναι ένα κείμενο σκληρό και ταυτόχρονα ποιητικό. Μέσα από τη ματιά, τις εμπειρίες και τις απορίες μιας κοπέλας ξετυλίγονται τα κάθε είδους αδιέξοδα που βιώνει ένας άνθρωπος του σήμερα.
Πρόκειται για έργο του Tam Cy Albert, το οποίο σε μια πρώτη εκδοχή, αρκετά πιο σύντομο ως κείμενο, είχε παρουσιαστεί στη Νορβηγία το 2007 και είχε βραβευτεί. Για την παράσταση του urbn-theatr το Wordwhore αναθεωρήθηκε και επεκτάθηκε, από τον ίδιο το συγγραφέα, στη βάση συγκεκριμένης σκέψης και πρότασης εκ μέρους μας. Αναμφισβήτητα, η διαδικασία αυτή ήταν για όλους μας πολύ ενδιαφέρουσα και δημιουργική.
ελc: Κατά πόσο όλα όσα πραγματεύεται το έργο έχουν άμεση επαφή με τη σύγχρονη ελληνική πραγματικότητα; Το συγκεκριμένο έργο εκφράζει προσωπικές σας ανησυχίες;
Η.Π: Σίγουρα εκφράζει προσωπικές μου ανησυχίες, αλλά δεν μου αρέσει να τις απολαμβάνω μόνος. Προτιμώ να τις μοιράζομαι. Προτιμώ, δηλαδή, το διάλογο στην ευρεία του έννοια και θέλω να πιστεύω ότι το έργο αυτό, τόσο ως γραφή όσο και ως σκηνοθετική απόδοση, μπορεί να προκαλέσει και εσωτερικό προβληματισμό χωριστά στον κάθε θεατή αλλά και συζητήσεις.
Σε ό,τι αφορά τη σύγχρονη ελληνική πραγματικότητα, θα πρέπει πρωτίστως να την ορίσουμε. Το τελευταίο διάστημα έχω την αίσθηση ότι ο καθένας μας ζει τη δική του πραγματικότητα. Βέβαια, το θέμα δεν είναι να αντιληφθούμε την «προσωπική» μας πραγματικότητα, αλλά το πώς θα μπορέσουμε να ενταχθούμε μέσα σε μία γενικότερη πραγματικότητα, πώς θα τη βιώσουμε, πώς προχωράμε και, εφόσον πρέπει, πώς την αλλάζουμε. Η εποχή των «μπαρόκ» βεβαιοτήτων μας έχει παρέλθει ανεπιστρεπτί. Χρειαζόμαστε μια νέα «αφήγηση», για την τέχνη, για τη ζωή, για την ύπαρξή μας συνολικά.
ελc: Πόσο δύσκολος ήταν ο δρόμος μέχρι το Λονδίνο;
Η.Π: Προς το παρόν ταξιδεύουμε προς την παράσταση, που έχει προγραμματιστεί για το τέλος Ιουλίου στο Etcetera Theatre. Τώρα είμαστε σε διαδικασία προβών και προσαρμογών. Αποφασίσαμε να παρουσιάσουμε την παράσταση με αλλαγή στη διανομή και σε συνεργασία, περαιτέρω, με κάποιους νέους συντελεστές. Επιχειρούμε, κατά την παρουσία μας στο Λονδίνο, την άμεση επαφή με το κοινό και ως εκ τούτου συντονιζόμαστε στο εδώ περιβάλλον. Επιπλέον, στο έργο “πρωταγωνιστεί” ένα κορίτσι της πόλης – στην Αθήνα ήταν η Λίνα Φούντογλου. Θεωρήσαμε λοιπόν πολύ σημαντικό να εντάξουμε ως ερμηνεύτρια στην παράσταση μας ένα κορίτσι της πόλης στην οποία παίζουμε.
Δυσκολίες υπήρξαν και υπάρχουν αρκετές, αλλά πώς να γίνει αλλιώς; Όλοι οι συντελεστές του urbn-theatr, ο Λαμπαδάριος Παππάς πρώτα απ’ όλους, η Φωτεινή Λάζου, ο Βαγγέλης Τελώνης, η Δέσποινα Παντελίδου και ο Κώστας Γρίκος, έχουν συμβάλει τα μέγιστα σε κάθε βήμα. Τέλος, να σημειώσω ότι ο δρόμος δεν οδηγεί στο Λονδίνο. Περνάει από εκεί. Ίσως υπάρξουν και άλλες στάσεις για την παράσταση αυτή. Περισσότερα όμως στην πορεία.
ελc: Κατά την γνώμη σας και με βάση τη δική σας εμπειρία, υπάρχουν διαφορές μεταξύ του ελληνικού θεατρικού κοινού και του κοινού στο εξωτερικό;
Η.Π: Ναι. Παρότι αμβλύνονται οι διαφορές στην κουλτούρα των κοινωνιών και παρατηρούνται πλέον ολοένα και περισσότερες κοινές πολιτιστικές αναφορές, διαφορές υπάρχουν. Διαφορές που ξεπερνούν αισθητικούς προσανατολισμούς και μάλλον έχουν να κάνουν με το σύνολο των χαρακτηριστικών που συγκροτούν την κάθε κοινωνία. Μεταφέρω τη δική μου αίσθηση χωρίς να διεκδικώ να μιλήσω για το σύνολο του κοινού, είτε του ελληνικού είτε γενικότερα. Όμως, έχει έρθει νομίζω ο καιρός να αποδεχθούμε τις διαφορές μας χωρίς να τις κρύβουμε, ή να κρυβόμαστε εμείς πίσω από αυτές, και να δούμε με ειλικρίνεια το τι μπορεί να μας ενώνει και πώς.
ελc: Και μέσω του δικού σας θεατρικού έργου που θα ανέβει στην Αγγλία φέτος, προβάλλεται στο εξωτερικό ο ελληνικός πολιτισμός. Το έργο παίζεται από μία θεατρική ομάδα Ελλήνων και έχει γραφτεί από έναν Γάλλο. Αυτή η συνεργασία και αυτή η παράσταση πόση σημασία έχει για την ελληνική κουλτούρα και πώς αυτό μπορεί να βοηθήσει την ίδια την χώρα και τους καλλιτέχνες;
Η.Π: Θα έλεγα ότι προβάλλεται, ίσως, ένα κομμάτι του θεατρικού γίγνεσθαι στην Ελλάδα. Ωστόσο, αν παράλληλα γίνεται και αυτό – να προβάλλεται με κάποιον τρόπο ο ελληνικός πολιτισμός – καλώς να γίνεται. Διεκδικούμε, καταρχήν, να επικοινωνήσουμε και όχι να επιβεβαιώσουμε την ύπαρξη του σύγχρονου ελληνικού πολιτισμού. Αυτές είναι μεγάλου εύρους διαδικασίες που απαιτούν συγκροτημένες συλλογικές δράσεις. Όσον αφορά στην ιδιαιτερότητα της συνεργασίας σε συνδυασμό με την πρόκληση του να παρουσιάσουμε την παράσταση του urbn-theatr στο Λονδίνο, αυτό δημιουργεί ένα ενδιαφέρον υβριδικό καλλιτεχνικό «συμβάν», πράγμα σημαντικό για το urbn-theatr την παρούσα στιγμή, καθώς διεκδικούμε να έχουμε ανοιχτούς ορίζοντες.
Το έργο Wordwhore θα παρουσιαστεί από το urbn-theatr στις 31/7, 1 & 2/8 στο Etcetera Theatre του Λονδίνου.
