Ένα ταξίδι σ’ αυτόν τον κόσμο που μας μεταφέρει με το νέο της άλμπουμ “Identity Crisis” η Τάμτα, ήτανε η αφορμή γι’ αυτή τη συνέντευξη. Καθώς την παρακολουθούσα στο SMUT να κάνει τη 2ωρη περφόρμανς της, σκεφτόμουν αυτό οφείλεις να το καταγράψεις με κάποιον τρόπο. Δεν είναι μόνο κάτι που θα γίνει cult, είναι κουλτούρα μιας και ζούμε σε μια εποχή αλλαγών στις ζωές μας που ακόμα και ο νυχτερινός τρόπος διασκέδασης, όπως τον γνωρίζαμε, αλλάζει. Όλα επιτάσσουν αλλαγή, όμως το τι είναι το identity crisis και το SMUT θα μας εξηγήσει η Τάμτα παρακάτω…
Δηλώνω κάτοικος του πλανήτη σου, δεν είχα πάει στο SMUT γνώριζα ότι είναι ένα queer techno club και συ εκεί μου έδειξες λίγο το μέλλον της διασκέδασης πιστεύω.
Μακάρι θα έλεγα αλλά ξέρεις τι, το μέλλον δεν είναι το θέμα απαραίτητα, αλλά είναι το να υπάρχει και κάτι άλλο σ’ αυτή τη χώρα.
Ένιωσα πως με πήγες λίγο Βερολίνο και με την περφόρμανς σου σαν να με απογείωσες σε άλλο πλανήτη. Αφού αναρωτιόμουν μετά αν τα μπουζούκια του μέλλοντος θα είναι έτσι.
Τα μπουζούκια είναι μπουζούκια και είναι ένα μέρος της κουλτούρας της ελληνικής και μ’ αρέσει υπό την έννοια ότι το ‘χω συνδυάσει με την Ελλάδα και θα υπάρχει πάντα αυτό πιστεύω. Μα επιθυμία μου ήτανε να υπάρχει και κάτι άλλο.
Κι αυτό το κάτι άλλο μου το έδειξες στο SMUT, μα ας ξεκινήσουμε από τα σοβαρά, έπαθες identity crisis, είσαι καλά;
Δεν έπαθα κανένα identity crisis, ο κόσμος νομίζει ότι έχω πάθει, εγώ είμαι μια χαρά.
Άρα είσαι εντάξει, να μην ανησυχούμε.
Δεν είναι ανησυχητικό, αν και είναι μια κατάσταση που συμβαίνει στον κόσμο. Προσωπικά δεν έχω πάθει κρίση ταυτότητας, η ταυτότητά μου πάντα ήταν αυτή, απλά ήμουν εγκλωβισμένη σε ένα συγκεκριμένο κουτί για λόγους επιβίωσης, για τα «πρέπει», οπότε περιόριζα τον εαυτό μου εγώ η ίδια σε ένα είδος και ένα ύφος ενώ εγώ είμαι πάρα πολλά πράγματα. Ήσουν στο SMUT και είδες ένα κομμάτι της Τάμτα, αυτό που μου αρέσει πάρα πολύ κι από την άλλη του χρόνου μπορεί να επιθυμήσω να πάω σε μια μπουάτ να κάτσω σε ένα σκαμπό και να τραγουδάω δύο ώρες μπαλάντες.
Μιας και τα συζητάμε σε φαντάζομαι επίσης Τάμτα να περάσεις και μια ’60s περίοδο, γιατί τώρα πια ό,τι και να λέμε είσαι icon γενικά, το κατέκτησες. Είσαι μια πολύ καλή τραγουδίστρια, έχεις πάει και μια Eurovision με δυνατή εμφάνιση και ειδικά στο SMUT όταν έπαιξε το μουσικό σήμα της EBU πριν τραγουδήσεις το Replay, λέω κοίτα την τώρα μας «γλεντάει».
Είπα αν θα το κάνω θα το κάνω all the way, δεν θα το λυπηθώ καθόλου. Αισθάνθηκα ότι ήμουν έτοιμη και γύρω μου τα πράγματα έλεγαν προχώρα προς τα εκεί που θες, κάνε αυτά που θες να κάνεις, γιατί τώρα μπορώ. Δεν ξέρω τι ανάγκες θα έχω του χρόνου και κατά πόσο θα μπορώ να κάνω αυτή την «τρέλα», δεν μπορώ να το ξέρω. Μπορεί να ξαναβρεθώ μια χαρά στα μπουζούκια αλλά τώρα που μπορώ θα το κάνω και κάπως έτσι πήρα την απόφαση να το πάω all the way.
Και δεν μας λυπήθηκες καθόλου οριακά το τερμάτισες, ήτανε μια καταπληκτική περφόρμανς με εντυπωσιακή αισθητική. Είσαι άτομο που σ’ έχω συνδέσει και με τη μόδα, δεν θέλω να σε υποτιμήσω με συγκρίσεις μιας και είσαι ένα τελείως διαφορετικό πλάσμα αλλά γω πιστεύω είσαι η Γκάγκα μας.
Καθόλου μα είναι δυνατόν, να είναι υποτίμηση αυτό; Την αγαπώ και τη λατρεύω.
Έψαχνα να βρω έως και τα πιθανά fashion ρέφερενς γι’ αυτήν την περφόρμανς σου που έζησα στο SMUT, γιατί ένιωσα ότι ήταν κάτι πρωτότυπο.
Να σου πω κάτι, δεν έχουμε ψάξει ή βασιστεί κάπου. Καθόλου η αλήθεια είναι. Δεν έχω να σου πω κανένα ρέφερενς παρά μόνο του ίδιου του κλαμπ. Η ιδέα του να κάνω κάτι τέτοιο έχει γεννηθεί αρκετό καιρό πριν απλά το να το πραγματοποιήσω χρειάστηκε χρόνο. Η αφορμή δόθηκε με το άλμπουμ Identity Crisis, γιατί εκεί είπα παιδιά τώρα αυτό το άλμπουμ εγώ δεν μπορώ να το παίξω ούτε στα μπουζούκια, ούτε έντεχνη είμαι, δεν ανήκω σε τίποτε απ’ αυτό που υπάρχει και βασιλεύει στην Ελλάδα, άρα δεν είχα επιλογή να το παρουσιάσω αυτό το άλμπουμ με τον τρόπο που ήθελα πουθενά. Δεν υπήρξε χώρος και είπα τι κάνω; πρέπει να βρω έναν καινούργιο χώρο και ρωτώντας έμαθα για το SMUT.
Έκανα το πρώτο ραντεβού, πήγα στο κλαμπ μέρα και μ’ άρεσε πάρα πολύ, μου άρεσε επίσης που ο επιχειρηματίας του κλαμπ είναι Έλληνας μεγαλωμένος στο Βερολίνο και φέρει μια άλλη νοοτροπία. Μας ενημέρωσε για τα δεδομένα του SMUT, ότι δεν μπαίνει μέσα το κινητό, είναι queer, είναι free, έχει darkrooms και γω καθόμουν και έλεγα «πω πω πολύ ωραίο όλο αυτό». Φύγαμε από το κλαμπ και δημιούργησε αρχικά μια μεγάλη ανασφάλεια ειδικά στους συνεργάτες μου. Πώς γίνεται να δουλέψεις σ’ ένα κλαμπ που δεν επιτρέπεται η βιντεοσκόπηση και οι φωτογραφίες με το κινητό και δεν θα υπάρχουν stories, δεν θα γίνει «σούσουρο» και να μην στα πολυλογώ, ενώ εμένα με τραβούσε το SMUT παρασυρόμουν και έλεγα μην κάψω και το κεφάλι μου και πήγα να συζητήσω με άλλα κλαμπ. Κατέληξα και κάπου, μετά έγιναν κάποιες αλλαγές στην ομάδα μου, πάγωσε το πρότζεκτ και κει που πάγωσε λέω ρε γαμώτο, αφού με τραβάει το SMUT, γιατί εμένα ακριβώς αυτό μου άρεσε που δεν επιτρέπεται το κινητό μέσα, και λέω αφού παίρνω που παίρνω το ρίσκο έτσι κι αλλιώς, θα το πάω μέχρι τέλους και έτσι ξαναγυρίσαμε στο SMUT με μεγάλο ενθουσιασμό.
Σου πήγαινε ο χώρος αυτός και στο τέλος στο χειροκρότημα μου έκανε εντύπωση λέγοντας πως ένιωσες πολύ ωραία που δεν είχαμε κινητά στα χέρια μας.
Μα πάρα πολύ.
Από άποψη τώρα μάρκετινγκ θεωρώ ότι ζήσαμε εκείνη τη βραδιά κάτι σαν μυσταγωγία, ένα δρώμενο μουσικό για όσους ήμασταν εκεί που όσο θα επαναλαμβάνεται, θα μαθευτεί από στόμα με στόμα. Έχεις ένα άλμπουμ που λέει μια ιστορία μέσα από τα δέκα τραγούδια του και με την ομάδα σου μας κάνατε να βιώσουμε ένα δρώμενο. Το «πρόγραμμα» ανοίγει με μια σημαία με το λογότυπό σου να ανεμίζει και να εισβάλει στο SMUT, κατόπιν ακολουθούν: ήχος, μελωδία, τραγούδι και κίνηση με όχι απλές χορογραφίες ή έστω τις συνηθισμένες. Θα ‘θελα να αναφέρουμε τα ονόματα της ομάδας σου και των χορευτών σου, γιατί δώσατε πόνο και μας κεράσατε μια εμπειρία.
Γιώργος Κοστελέτος (drums)
Κωνσταντίνος Σπηλιωτόπουλος (base)
Σωτήρης Βογιατζόγλου (κιθάρα)
sound: Γιάννης Βενιός
Φώτα: Βαγγέλης Μούντριχας
Σκηνογραφία: Κωνσταντίνος Χαλδαίος
Creative Direction: Bill Roxenos
Programming: Teo Pouzbouris
Οργάνωση Παραγωγής: erodios Pr & Management
Καμία δουλειά δεν γίνεται από μόνη της χρειάζεται ομάδα και ανθρώπους που να ‘σαι στο ίδιο μήκος κύματος. Προσωπικά με έχει δυσκολέψει αυτό πάρα πολύ στο παρελθόν, είμαι γενικά πολύ δημιουργικός άνθρωπος δεν μπορεί να περάσει η μέρα χωρίς να φτιάχνω πράγματα, αυτό μου αρέσει και με ευχαριστεί.
Φτιάχνεις και ρούχα σου;
Κοίτα ρούχα δεν έχω ράψει ακόμα και σκέφτομαι να πάρω ραπτική μηχανή πλέον, γιατί είναι ένα κομμάτι που επίσης αγαπώ πάρα πολύ. Τώρα δεν ξέρω πόσο σχεδιάστρια μπορώ να γίνω, γιατί θεωρώ ότι κάθε δουλειά και επάγγελμα θέλει μια βάση και γνώση σοβαρή για να πεις ότι θα ασχοληθώ σοβαρά με αυτό.
Τώρα μου λες ότι δεν έχεις γνώση και βάση για τη μόδα που είσαι μια γυναίκα που είσαι μέρος της μόδας έως και τάση μόδας;
Άλλο το styling, άλλο το να ράβουμε ρούχα, άλλο το designer. To styling μετά το τραγούδι θα ήτανε η αμέσως επόμενη δημιουργική δουλειά που θα έκανα πολύ πολύ ευχάριστα.
Εσύ τώρα έχεις κάνει αυτό το μαγικό «κακό προηγούμενο» στη διασκέδαση. Πια μια καλλιτέχνιδα με πορεία όπως η δικιά σου, μπορεί να βγάλει ένα δίσκο με μια ηλεκτρονική προσέγγιση στον ήχο, γιατί δεν είναι μόνο ποπ αυτό που άκουσα.
Ναι, ξέρεις ούτε εγώ μπορώ να το καταχωρήσω κάπου συγκεκριμένα.
Μα και γω δεν ήξερα πού να το κατατάξω πια -όχι δηλαδή ότι έχει και κάποια μεγάλη σημασία αυτό ή πρέπει, προφανώς και όχι- μα η μουσική αυτή περφόρμανς σου που κράτησε δύο ώρες είχε στο δεύτερο μέρος πειραγμένα τραγούδια της δισκογραφίας σου. Εκεί είπα ένα ώπα που ήτανε αυτός ο ήχος τόσα χρόνια, κάνεις reinvent ή rebranding στην Τάμτα ή είναι η electro περίοδος της Τάμτα;
Κοίταξε αυτό έτσι βγαίνει, έτσι μπορείς να ονομάσεις ίσως την περίοδο τη δικιά μου, αλλά εγώ ξαναλέω δεν έκατσα και σκέφτηκα τώρα θα αλλάξω, γιατί όλο αυτό υπήρξε πάντοτε μέσα μου. Είναι ένα κομμάτι και ένα πράγμα που ούτε φέτος και πέρσι ήθελα να το κάνω ή έτσι ξαφνικά έγινε, ήτανε πάντα μέσα μου. Τα ραδιόφωνα ζητούσαν χαρούμενα τραγούδια, χορευτικά και ξέρεις πολλές φορές εξυπηρετούμε και τις ανάγκες του κόσμου για να έχουμε δουλειά, ειδικά όταν επιβιώνεις από τη δουλειά σου. Είναι ευτυχία να βιοπορίζεσαι από αυτό που αγαπάς και όλο αυτό το κομμάτι, όσο χαρούμενη και χρωματιστή είμαι ταυτόχρονα είμαι και τόσο dark – σκοτεινή, όπως θεωρώ και όλος ο κόσμος, γιατί κανείς μας δεν έχει μία πλευρά. Εγώ απλά είχα «εγκλωβίσει» τον εαυτό μου για να επιβιώσω, από πάρα πολύ μικρή έχω χτίσει το ένστικτο της επιβίωσης, όταν αυτό που πρέπει να κάνω είναι να επιβιώσω, θα επιβιώσω, τελεία και παύλα.
Όταν όμως αισθάνθηκα ότι η κόρη μου μεγάλωσε και στέκεται στα πόδια της μόνη της, υπάρχει πια μια σταθερότητα στη ζωή μου και αυτό μου έδωσε πάτημα να πω τώρα μπορώ να δώσω και άλλο κομμάτι του εαυτού μου. Κάτι το οποίο μπορεί να τρομάξει και πολλούς, γιατί δεν μπορεί ευκολα να αντιληφθεί ο κόσμος τις εικόνες αυτές, ούτε αυτό που κάνω. Μιλάμε για το εμπορικό κομμάτι και πάρα πολύ κόσμο που έχει συνηθίσει την Τάμτα την χρωματιστή, την χαρούμενη.
Γιατί δεν έχουν δει ακόμα την «εξωγήινη» Τάμτα να την λατρέψουν.
Θα πρέπει να έρθουν στον πλανήτη SMUT για να το καταλάβουν! Ελπίζω και να το λατρέψουν.
Στο SMUT ήτανε και η κόρη σου, πώς της φάνηκε το identity crisis σου;
Και η κόρη μου ήτανε και η μαμά μου και ο αδελφός μου, ήτανε όλη η οικογένειά μου.
Ποια ήταν η γνώμη των δικών σου ανθρώπων, γιατί στην περφόρμανς σου τόλμησες να κάνεις πολλά πράγματα. Ήτανε πολύ ελεύθερο όλο αυτό που έκανες.
Ήτανε ελεύθερο. Κοίταξε είμαι πάρα πολύ τυχερή σ’ αυτό το κομμάτι. Την στήριξη της μαμάς μου την έχω από τότε που γεννήθηκα και ειδικά στο καλλιτεχνικό κομμάτι η μαμά μου δεν με περιόριζε ποτέ. Όσο «τρελή» είμαι εγώ, η μαμά μου είναι εκατό φορές πιο πολύ. Τώρα με το παιδί ήτανε ένα θέμα όσο ήτανε πιο μικρή, ξέρεις ακόμα και με απλά κορμάκια που έβγαινα έλεγα πώς η Άννυ θα το αντιληφθεί αυτό. Όμως μεγάλωσε, καταλαβαίνει και έχει απόλυτη αντίληψη στο τι κάνει η μαμά της. Εμένα μπορεί να με λένε τραγουδίστρια αλλά είμαι και λίγο ηθοποιός και το συγκεκριμένο είδος που υπηρετώ και στη μουσική σκηνή και στη συναυλία σε κάνει να μπαίνεις σε έναν ρόλο. Αλλά και γω μικρή θυμάμαι τον εαυτό μου, ενώ ήμουν πολύ ανοιχτή, ήμουν δύσκολη και όταν έβλεπα τη μαμά μου στα πάρτυ να σηκώνεται και να χορεύει μου κακοφαινότανε. Ξέρεις τι όμως στην οικογένεια και στους ανθρώπους που πραγματικά μας αγαπάνε το σημαντικότερο είναι να μας δούνε χαρούμενους και αυτό βλέπουνε κι οι δικοί μου.
Μόλις απάντησες και στο ερώτημα του τι είναι η παραδοσιακή οικογένεια, ότι είναι αυτή η οικογένεια που μας αγαπάει και χαίρεται με τη χαρά μας.
Αυτοί που μας αγαπάνε πραγματικά, ό,τι και να κάνεις είναι δίπλα σου, αυτό συνέβη και σε μένα και είμαι πάρα πολύ τυχερή.
Είσαι και τυχερή και αστέρι. Όταν στο SMUT σε άκουσα να τραγουδάς το Φοβάμαι της Άντζυ, ένα τραγούδι – ύμνος για μας τα παιδιά των 80ς, είπα εντάξει η Τάμτα δεν μας γλεντάει μόνο ούτε μας τρολάρει, ξεθάβει διαμάντια.
Σε αυτό το live στο πρώτο μέρος που είναι το identity crisis το άλμπουμ, είπα δύο έξτρα κομμάτια το Φοβάμαι της Άντζυ και το Dystopia που είναι ένα κομμάτι του Dicon που οι στίχοι του είναι επηρεασμένοι από το βιβλίο του Όργουελ 1984, το οποίο και θεωρώ τρομερά επίκαιρο. Τα δύο αυτά τραγούδια θα βρίσκονται και στο βινύλιο identity crisis που θα κυκλοφορήσει σύντομα και ανυπομονώ να το κρατήσω στα χέρια μου.
Τώρα πια και γω.
Αλλά αφού σ’ άρεσε τόσο το Φοβάμαι της Άντζυ θα σου αναλύσω τώρα τι γίνεται με το Φοβάμαι. Κάθομαι περίπου πριν ένα χρόνο στο σπίτι με τους φίλους μου και ένας από τους φίλους μου ο Νικόλας Ραπτάκης, που είμαστε πολλά χρόνια φίλοι και για κάποιο λόγο είχε ξεχάσει να αναφέρει ότι έχει μια νονά, η οποία τραγουδούσε κάποτε. Κι έτσι όπως καθόμαστε στο άσχετο μας βάζει στο ΥouΤube την Άντζυ, τη νονά του και βλέπω εγώ την εκπομπή που έχει πάει να τραγουδήσει σε μια πρωινή εκπομπή στην ΕΡΤ.
Α κι έτσι έβγαλες το βίντεοκλιπ του Αυταπάτη (High in the Afterparty);
Ακριβώς! Και παθαίνω και με την Άντζυ, με την περφόρμανς της σ’ αυτή την εκπομπή. 16χρονη Ελληνίδα με ένα τραγούδι που στιχουργικά θεωρώ καταπιάνεται με κοινωνικά θέματα.
Το νιώθαμε και μεις που το ακούγαμε τότε, σου λέω από κασέτα σε κασέτα γύρναγε ο «ύμνος» αυτός.
Το 1989… και παθαίνω κοκομπλόκο, το βάζω στο repeat και στέλνω στον παραγωγό μου και του λέω Τέο πρώτον αυτό το κομμάτι θα το διασκευάσουμε και δεύτερον αυτό που βλέπω είναι υπέροχη ιδέα για βίντεοκλιπ, όποτε πήρα αυτή την ιδέα της εκπομπής και το έκανα στο Αυταπάτη ως βίντεοκλιπ και έκανα διασκευή του Φοβάμαι.
Μα έπαθα και γω κοκομπλόκο όταν μέσα στο SMUT σε άκουσα να λες τους στίχους «ο μπαμπάς σκυλάδικο κι η μαμά ροκάδικο, έτσι άφησα και γω τούτο το τρελάδικο, για να μη τρελαθώ, για να μη τρελαθώ» κι έλεγα συνειδητοποιείς τι ακούς ρε Στέλιο, πού το ακούς και από ποια το ξανακούς αυτό το τραγούδι;
Εγώ καταλαβαίνεις δεν είχα ιδέα δεν την είχα ακούσει ποτέ την Άντζυ και πόσοι άλλοι θησαυροί θα υπάρχουνε και θα πρέπει να κάτσω μέρες, μήνες να τα ψάξω όλα, ν’ ανακαλύψω πάρα πολλά. Όταν βγήκα επαγγελματικά, δεν ήξερα καθόλου την ελληνική πραγματικότητα. Δεν ήξερα ότι κάνω κάτι που δεν κάνει κάποιος άλλο. Ότι είναι τρελό να φοράς όλα αυτά τα χρώματα και δεν έκατσα ποτέ να σκεφτώ και να στήσω την εικόνα μου για συγκεκριμένο σκοπό ποτέ. Δεν στήσαμε μια ποπ εικόνα μιας τραγουδίστριας, εγώ ήμουνα τρελούτσικη και πήγαμε all the way.
Κάποια στιγμή μου λέγανε οι εταιρίες ότι μπορεί αυτό να έχει αρνητικό αντίκτυπο στην καριέρα μου που άλλαζα την εικόνα μου, που άλλαζα μαλλιά και υπήρξαν χρονιές που πίεζα τον εαυτό μου κι έλεγα ας μετριάσω λίγο την τρέλα μου αυτή για να είμαι πιο κατανοητή στον κόσμο. Μέχρι που έφτασα στην καραντίνα και είπα «Τάμτα, πού πας έτσι δεν μπορεί να συμβαίνει αυτό σε σένα», γιατί όλο αυτό ειδικά όταν είμαστε καλλιτέχνες, αλλά και καλλιτέχνης να μην είσαι, γενικά όταν καταπιέζεις τις επιθυμίες σου, έχει ένα αντίκτυπο στην ψυχή σου. Η καραντίνα ή μου έβαλε μυαλό ή έκανε το ακριβώς αντίθετο, θα δείξει. Είπα ας δοκιμάσω αυτό που θέλω να κάνω και όπου πάει… Είμαι σε αυτή την φάση τώρα.
Είσαι στην καλύτερη φάση σου πιστεύω, γιατί αυτό που βίωσα ήτανε αληθινό. Είδα μια ιέρεια σε ένα δυστοπικό μέλλον με τη σημαία της που ήρθε από άλλο πλανήτη και μου είπε μια ιστορία φοβερή δίνοντάς μου και την ψευδαίσθηση μιας νέας πραγματικότητας στην ελληνική διασκέδαση. Εδώ έφτιαξες μια εικονική πραγματικότητά σου στο εξώφυλλο του δίσκου σου.
Ναι το άβαταρ, το έφτιαχνα μήνες, είμαι εγώ αλλά είναι το άβαταρ μου.
Παίζεις και με ΑΙ δεν το φοβάσαι.
Φοβάμαι τον κόσμο σε σχέση με το ΑΙ, όχι το ΑΙ. Θεωρώ ότι ο πολύς κόσμος ακόμα δεν είναι έτοιμος και δεν έχει καταλάβει πολύ καλά τι γίνεται. Οι άνθρωποι είμαστε περίεργα πλάσματα και κάτι που μπορεί να έχει εξαιρετική χρήση και να μας βοηθάει, αν το στρίψουμε λίγο μπορεί αυτό να χρησιμοποιηθεί για τελείως αντίθετους λόγους. Εκεί δεν εμπιστεύομαι τον άνθρωπο σε σχέση με το ΑΙ, γιατί το ΑΙ αντιγράφει εμάς, ό,τι το ταΐζουμε αυτό μας δίνει πίσω. Οπότε αν το ταΐζουμε άσχημα πράγματα…
Θα τα λουστούμε..
Ναι.
Πες μου Τάμτα μια μαγική στιγμή που ένιωσες στο SMUT.
Όταν τραγουδούσα το Creep που είναι ένα ερμηνευτικό κομμάτι και επειδή το έχω πει σε πάρα πολλούς χώρους, πάντα όμως θα υπήρχε κάποιος που θα μιλούσε ή θα έβγαζε το κινητό να τραβήξει και στο SMUT συνέβη κάτι μαγικό. Ερμήνευα το Creep, ενώ είχα φύγει ενεργειακά σε άλλον πλανήτη κι όταν άνοιξα τα μάτια και έβλεπα ότι με παρακολουθούν δίχως να με κοιτάνε μέσα από φακούς ήτανε πολύ ευχάριστο. Μπορεί να ακούγεται εγωιστικό εν μέρει ξέρεις, γιατί θέλεις να έχεις όλη την προσοχή αλλά ναι το θέλω, τι να κάνω.
Να σου πω και γω κάτι εγωιστικό επειδή είμαι με το κινητό στο χέρι συνέχεια και η συνθήκη του SMUT με ανάγκασε να μην είμαι με το κινητό στο χέρι, παρατήρησα ότι αφοσιωνόμουν πιο πολύ και στους στίχους των τραγουδιών σου και στην περφόρμανς και μετά το πέρας, όταν έπαιξε ο dj και χόρευα, ένιωθα πιο ελεύθερος, ξανακοίταζα το κινητό μόνο να δω τι ώρα είναι, όπως έκανα τα πρώτα χρόνια που ‘χαν μπει τα κινητά στις ζωές μας. Οπότε ίσως μέσα από τον εγωισμό αυτό, ίσως κερδίζουμε οι θεατές.
Μακάρι. Πάντως εγώ το ευχαριστήθηκα πάρα πολύ.
Και γω το ευχαριστήθηκα πάρα πολύ και εύχομαι να συνεχίσεις αυτό το πρότζεκτ σου και να το ταξιδέψεις και σε άλλους χώρους ανά την Ελλάδα.
Είναι μια αρχή, ένα ρίσκο που πήρα. Ποτέ στη ζωή μου χωρίς ρίσκο δεν έχω πάει πουθενά, δεν έχω προχωρήσει. Θεωρώ ότι αν δεν υπάρχει τόλμη και κάθεσαι και αναλύεις τους φόβους που όλοι έχουμε, δεν υπάρχει εξέλιξη κι εγώ δεν ζω χωρίς την εξέλιξη. Δεν θεωρώ ότι έχει νόημα η ζωή χωρίς την εξέλιξη σε όλα τα επίπεδα. Για να εξελίσσεσαι χρειάζεται να ρισκάρεις. Σε αυτή τη διάθεση είμαι και ελπίζω να κρατηθώ εκεί.
Σε αυτή τη διάθεση να παραμείνεις εύχομαι και έτσι άμεση και ανθρώπινη όπως σε γνώρισα στην κουβέντα μας αυτή, γιατί τελικά Τάμτα συμπεραίνω ότι είσαι γαμάτη. Μετανιώνω που δεν ήρθα όταν τελείωσες την περφόρμανς σου στο SMUT εκεί που καθόσουν στο πλάι και να σου πω «τι έκανες τώρα; με έστειλες μπράβο σου αυτό που κάνεις είναι άμεση κουλτούρα». Δεν ανήκεις σε κανένα κουτί ανήκεις παντού και σε όλους.
Έπρεπε να έρθεις. Δεν είμαι και ο πιο ζεστός άνθρωπος της γης είμαι βόρειο παιδί γενικά μα καταλαβαίνω και έχω αντιληφθεί ότι οι εικόνες μου μέσω της δουλειάς μου με κάνουν να φαίνομαι έτσι παραπάνω αυστηρή και μη προσεγγίσιμη ίσως. Εγώ για τον εαυτό μου, αν μπορώ να έχω γνώμη δεν θεωρώ ότι είμαι έτσι. Σίγουρα δεν είμαι έτσι στην προσωπική μου ζωή, είναι ρόλοι που μπαίνω κι όταν εξυπηρετώ κάποιον ρόλο, θα τον εξυπηρετώ all the way αυτό τον ρόλο.
Θα δω λοιπόν το πόσο ζεστή αγκαλιά έχετε εσείς τα βόρεια παιδιά του σκληρού σοβιέτ την πρώτη του Μάρτη που θα ξανάρθω να απολαύσω το Identity Crisis σου στο SMUT ως συνταξιούχος ρέηβερ που είμαι να χορέψω.
Συνταξιούχος ρέηβερ πολυ καλό. Όταν ήρθα εγώ στην Ελλάδα, γιατί στη Γεωργία κλαμπ σήμαινε – που δεν είχαμε και πολλά ειδικά στην εποχή των 90s, τι κλαμπ εδώ δεν είχαμε ρεύμα και φαγητό- για μένα κλαμπ σήμαινε πάντα να πας και να χορέψεις. Ήρθα στην Ελλάδα, πήγα στο κλαμπ και ήτανε όλοι με ποτά, πίνανε και κοιτάζανε απλά και φώναζε ο ένας στον άλλον μέσα στ’ αυτί και την επόμενη δεν είχανε φωνή. Άμα θέλεις να μιλήσεις πήγαινε σ’ ενα μπαρ. Δεν χορεύει κανείς και λέω στα μόνα κλαμπς που χορεύει ο κόσμος είναι τα ρέηβ πάρτυ, τα gay, ή queer κλαμπς …είναι στα μόνα που χορεύεις.
Έτσι είναι η χορευτική πίστα Τάμτα την αντέχεις μόνο αν ρισκάρεις all the way. Σε ευχαριστώ πάρα πολύ και για τη μουσική σου τόσα χρόνια και για τα ρίσκα που παίρνεις και συ και μας κερνάς ευχάριστες νέες εμπειρίες στην κουλτούρα της ελληνικής μουσικής διασκέδασης.
Ευχαριστώ πάρα πολύ εγώ και σε περιμένω στο SMUT.
Info:
Η Τάμτα live στο SMUT στις 26 Απριλίου
