Δεν χρειάζεται να περάσεις μαζί της πολλή ώρα για να καταλάβεις ότι η Παυλίνα είναι ένας άνθρωπος βαθιά συνδεδεμένος με την παιδικότητά του. Τα σκοτάδια που μπορεί να έχει βιώσει και την έχουν διαμορφώσει, τα έχει μετατρέψει σε πηγή φωτός, μοναδική και αστείρευτη, που δεν την κρατάει μονάχα για τον εαυτό της, αλλά τη μοιράζεται με όποιον τύχει να τη συναναστραφεί. Από την πρώτη μας επαφή στο τηλέφωνο, μέχρι και να κατέβει τα σκαλιά από το γραφείο του ελculture μετά το τέλος της κουβέντας μας, καταλαβαίνω ότι μιλάω με έναν άνθρωπο τρυφερό και ειλικρινή, αυθόρμητο και απόλυτα γνήσιο.
«Νιώθω καταιγίδα. Κι αυτό με κάνει να εκτιμώ πολύ το φως. Τις αχτίδες του φωτός στη ζωή μου τις απολαμβάνω»
Ο ενθουσιασμός της για τον πίνακα που βρίσκεται στο γραφείο με έναν τρόπο προμηνύει όσα πρόκειται να συζητήσουμε λίγα λεπτά μετά. Η Παυλίνα ζει τη στιγμή, ενθουσιάζεται σαν μικρό παιδί και συγκινείται έντονα. Έχει αποτινάξει τα βαρίδια της κοινωνίας από πάνω της -ένα βράδυ στον Υμηττό είπε αντίο στον παλιό της εαυτό-, έχει γελάσει, έχει κλάψει, έχει φέρει στα μέτρα της έναν κόσμο στον οποίο ενίοτε σκέφτεται πως δεν χωράει. Και κυρίως, έχει βγάλει νέο δίσκο.
Για την «Ηλιαχτίδα» της, για τα όσα την καθόρισαν, για τις αντιθέσεις της ζωής, τους έρωτες και τις απώλειες, τις αναμνήσεις και την παιδική αθωότητα, για την ευτυχία και το ωραιότερο αντίο. Για το τι κάνει σε αυτόν τον κόσμο μιλάει στο ελc:
για μια «Ηλιαχτίδα» που ξεκίνησε το 2018
«Η Ηλιαχτίδα ξεκίνησε να γράφεται το 2018. Μας πήρε τρία χρόνια να ολοκληρωθεί. Αυτό συνέβη γιατί τα τραγούδια προέκυπταν. Τα έγραφα μέχρι την τελευταία στιγμή. Για αυτό και έχει έντεκα τραγούδια. Το τραγούδι που έγραψα και ήμουν ευάλωτη, το θυμάμαι χαρακτηριστικά, είναι η «Ηλιαχτίδα» – γι’ αυτό είναι και ο τίτλος του άλμπουμ. Λατρεύω το εξώφυλλο που έχει κάνει ο Δημήτρης Γκάνιος, είμαι ερωτευμένη με αυτό το εξώφυλλο. Συμβολίζει πως για μένα σε μια σκοτεινή περίοδο όπως αυτή της καραντίνας αυτός ο δίσκος ήταν η ηλιαχτίδα μου.
Το κάθε τραγούδι σε αυτόν τον δίσκο έχει τελείως διαφορετικό ύφος. Πολύ δύσκολα φαντάζεσαι ότι όλα αυτά τα τραγούδια ανήκουν σε ένα δίσκο. Πέρναγε ο καιρός, οι καταστάσεις άλλαζαν και είχα ανάγκη να εκφράσω διαφορετικά πράγματα. Συνέχεια προέκυπταν άλλες ανάγκες. Νομίζω πως αυτό φαίνεται, τα τραγούδια είναι σαν αυτοτελή έργα.
Δεν είχα στόχο για τον δίσκο γιατί συνήθως με πάει το συναίσθημα. Αυτό που νιώθω, αυτό και εξωτερικεύω και μοιράζομαι. Παρόλα αυτά, από εδώ και στο εξής θα έχω στόχο. Για τον τέταρτο δίσκο ξέρω τι θέλω να εκφράσω».
το μονοπάτι που δεν πρέπει να αμφισβητούμε
Η Παυλίνα μου δίνει την ευκαιρία να τη ρωτήσω για το πώς λειτουργούν οι στόχοι και οι προσδοκίες στη ζωή της. Μου εξηγεί ότι για να μην πετυχαίνεις κάτι, σημαίνει πως υπάρχει κάποιος λόγος που αυτό δεν συμβαίνει. Και είναι εντάξει.
«Δεν έχω πετύχει τίποτα από τους στόχους που είχα θέσει. Κάποια στιγμή σταμάτησα να έχω στόχους. Αποφάσισα πως για όλα όσα γίνονται ή δεν γίνονται, υπάρχει ένας καλός λόγος. Όταν το κατάλαβα, χαλάρωσα πολύ. Θεωρώ πως πια ο χρόνος δεν υπάρχει. Δεν έχει σημασία αν θα κάνεις κάτι πριν ή μετά τα τριάντα σου. Σημασία έχει να παλεύεις συνέχεια σε αυτόν τον κόσμο για να βρίσκεις την αλήθεια σου, την αυθεντικότητά σου και το ποιος είσαι. Το πιστεύω πολύ βαθιά αυτό που σου λέω.
Αυτά είναι βαρίδια της κοινωνίας, δεν είναι δικά μας. Είναι επίκτητα. Είναι πράγματα που μας έχουν φορέσει. Ότι πρέπει, αν φτάσεις σε μια ηλικία, να έχεις καριέρα, οικογένεια, να έχεις παιδιά. Είναι όλα ψέματα. Δεν ισχύουν αυτά τα πράγματα. Πολλές φορές άνθρωποι που ακολουθούν αυτό το στερεοτυπικό μοντέλο δεν είναι καθόλου ευτυχισμένοι. Συμβαίνει πολύ συχνά. Ενώ έχουν καταφέρει όλα τα checkpoints, νιώθουν πως δεν ζουν ούτε μια αληθινή στιγμή σε αυτή τη ζωή. Δεν θα μετανιώσω ποτέ που από το πρωί μέχρι το βράδυ προσπαθώ στα αλήθεια να καταλάβω τι κάνω σε αυτόν τον κόσμο. Ας καθυστερεί τις προσωπικές μου σχέσεις, ας καθυστερεί τη δουλειά μου. Μου είναι ξεκάθαρο ότι αυτό είναι ένα μονοπάτι που δεν πρέπει να αμφισβητώ. Θέλω να καταλάβω τι κάνω σε αυτόν τον κόσμο, γιατί ήρθα».
Της ζητώ να μοιραστεί μαζί μου τα δικά της βαρίδια και μου περιγράφει πλαίσια και καλούπια στα οποία αναγκάστηκε να μπει από μικρή. Καθωσπρεπισμός και φαίνεσθαι. Όταν ξέφυγε από αυτά, έμαθε πως είναι να ζεις τη στιγμή.
«Αισθάνομαι παρούσα στη στιγμή και απολαμβάνω τα πράγματα πολύ περισσότερο. Παλιά προσπαθούσα, τώρα το νιώθω. Σχεδόν δεν το πιστεύω ότι το έχω καταφέρει. Είμαστε εδώ και νιώθω πολύ χαρούμενη που με τιμάς με αυτή την κουβέντα και σε γνωρίζω. Πριν έφαγα μια βάφλα και την απόλαυσα. Είμαι πια παρούσα σε κάθε στιγμή.
Κουβαλούσα βαρίδια, αυτά που κουβαλούσαμε όλοι στα early 20’s, αυτά που μας μαθαίνουν από το σπίτι. Κάποια στιγμή όμως, έσπασα όλα τα καλούπια. Κατάλαβα ότι δεν έχω να αποδείξω κάτι σε κάποιον. Αυτό είναι μια μορφή αντίδρασης. Όταν έπιασα πάτο ψυχολογικά, συνειδητοποίησα πως δεν υπάρχει λόγος να αντιδρώ σε κάτι. Εκεί απαλλάχτηκα.
Πάλευα με έναν καθωσπρεπισμό ο οποίος υπήρχε στον κύκλο που μεγάλωσα. Μια εμμονή με το φαίνεσθαι. Αυτό έπρεπε να σπάσω. Έπρεπε να αρχίσω να αποδέχομαι ότι πολύς κόσμος δεν θα με συμπαθεί αν είμαι ο εαυτός μου. Αυτό είναι εντάξει.
Αν εκτίθεσαι, σου δίνεται η ευκαιρία να το διαχειριστείς. Δεν είναι τόσο δύσκολο. Είναι η ζωή μου ή η ζωή σου. Είτε θα με αγαπάτε, θα σας αρέσω, θα με αποδέχεστε, χωρίς να είμαι εγώ, είτε θα είμαι εγώ και ας μη σας αρέσω. Δεν θα έπρεπε να είναι καν δίλημμα».
προορισμός | το ποιος είμαι
«Αυτό το ταξίδι δεν σταματάει ποτέ. Νομίζουμε πως οι άνθρωποι στα τριανταπέντε ξέρουν τι θέλουν. Ο Bukowski είχε πει -το είχα wallpaper για πολλά χρόνια- πως κανείς δεν ξέρει τι κάνει, έτσι κι αλλιώς. Στη ζωή ψάχνουμε. Κάτι για να νιώσουμε ζωντανοί, αληθινοί. Ο αδερφός μου είναι εικοσιτέσσερα, σαν κι εσένα, αλλά είναι πολύ πιο ώριμος από εμένα που είμαι τριάντα. Είναι ο εαυτός του αναπολογητικά. Τον θαυμάζω πολύ. Είναι το alter ego μου».
Μιλάμε για το ποιοι είμαστε, για το πόσο αλλάζουμε, για το πώς μας πλάθουν όλα όσα τρέχουν γύρω μας με ιλιγγιώδη ταχύτητα. Η Παυλίνα κοιτάζει τον καθρέφτη και βλέπει πια ένα άλλο κορίτσι από αυτό της αντιδραστικής μετεφηβείας.
«Είμαι άλλο κορίτσι. Σε βαθμό που αν κάποιος με γνωρίσει τώρα, δεν θα μπορεί να φανταστεί ότι ήμουν έτσι το 2014 που βγήκαν οι Λαβύρινθοι. Ήμουν μεγάλο ρεμάλι. Τώρα είμαι μνημείο στον Λυκαβηττό, δεν βγαίνω από το σπίτι. Τότε ήμουν συνέχεια έξω, αλητάκι. Κάτι έψαχνα πάντα στους δρόμους, είχα πολύ εναλλακτικές και underground παρέες. Το αλκοόλ υπήρχε έντονα στη ζωή μου και ήμουν αυθόρμητη αλλά με άγνοια κινδύνου. Κάποια στιγμή είδα ότι αυτό με οδηγεί ακόμα και σε επικίνδυνες καταστάσεις σε σχέση με τους ανθρώπους.
Ήμουν παιδάκι και δεν καταλάβαινα ότι οι άνθρωποι δεν έχουν πάντα καλή πρόθεση. Κλείστηκα στον εαυτό μου. Πρέπει να σου πω ότι είμαι κοινωνικά απροσάρμοστη. Δεν είμαι καθόλου κοινωνική, σε μέρη με πολύ κόσμο δεν περνάω καλά. Ψυχολογικά, ωστόσο, θεωρώ πως είμαι σε πολύ πιο φωτεινούς δρόμους από ό,τι όταν ήμουν μικρότερη. Αναλαμβάνω την ευθύνη των πράξεών μου. Μου έχω εμπιστοσύνη.
Τώρα δεν πίνω ούτε σφηνάκι και προσβάλλονται οι φίλοι μου. Καλά λες, ήταν μια αντίδραση. Δεν ήταν ο εαυτός μου αυτός. Τη δική μου εφηβεία την έζησα στη μετεφηβεία. Τα καλούπια άρχισα να τα σπάω τότε. Όταν άρχισα να έχω δικά μου λεφτά επειδή τραγουδούσα στον Σταυρό του Νότου. Ένιωσα ότι υπάρχει το περιθώριο να κάνω τη δική μου αναζήτηση πραγμάτων».
κι ύστερα ήρθαν οι νότες
«Δεν κατάλαβα ότι έγιναν επιτυχία οι Λαβύρινθοι. Ήταν το πρώτο μου τραγούδι και δεν το πήρα πρέφα ότι έγινε επιτυχία. Έμενα πολύ στην Κρήτη τότε, έκλεινα το κινητό, είχα μια τηλεκάρτα για τους γονείς μου και για όσους ανησυχούν και πραγματικά δεν το συνειδητοποίησα. Ήδη είχα απορριφθεί σε διάφορους κύκλους λόγω ασυμβίβαστης συμπεριφοράς -ήμουν ατίθασο πνεύμα- και νόμιζα ότι δεν αλλάζει κάτι. Κι όμως, το θυμάμαι σαν τώρα. Είναι Οκτώβρης, επιστρέφω στην Αθήνα, ανοίγω το κινητό μου και βλέπω ότι έχω κλήσεις από δημοσιογράφους, από καλλιτέχνες για συνεργασίες, από τους ανθρώπους της δισκογραφικής μου, της Cobalt Music. Αυτό πότε έγινε;
Στους καλλιτέχνες κάτι βράζει μέσα τους που είναι συνήθως αντίθετο από τη νόρμα. Το να είσαι καλλιτέχνης, όμως, είναι το πιο εύκολο πράγμα που μπορείς να κάνεις. Όταν ξεκίνησα να γράφω τραγούδια και να τραγουδάω, ένιωθα τεμπέλα. Σκεφτόμουν ότι αντί να προσπαθώ να δουλέψω πάνω σε αυτό που σπούδασα, κάνω το πρώτο πράγμα που μου έρχεται στο μυαλό. Οι καλλιτέχνες κάνουμε αυτό που μας είναι πιο φυσικό να κάνουμε.
Ο σκοπός μας είναι να προβληματίζουμε τους γύρω μας. Εμένα με ενδιαφέρει. Όταν έχω έναν προβληματισμό, τον εκφράζω και εύχομαι να πιάνω το καθολικό αίσθημα.
Θέλω πολύ τα τραγούδια μου να κάνουν παρέα σε ανθρώπους που το χρειάζονται. Συνειδητά κυκλοφορώ και τραγούδια που ξέρω ότι ενώ δεν είναι εμπορικά, θα κάνουν παρέα σε ανθρώπους που τα έχουν ανάγκη. Το «Μπορείς Ακόμα» είναι ένα τραγούδι που δεν είναι εμπορικό σε σχέση με την εποχή, σε καμία περίπτωση. Σκέφτηκα να μην το βάλω στον δίσκο. Ωστόσο, μου έχουν ήδη έρθει μηνύματα από ανθρώπους που χρειάζονται κουράγιο. Μου λένε ότι είναι το αγαπημένο τους τραγούδι στον δίσκο. Θέλω τα τραγούδια μου να έχουν μέσα μηνύματα πίστης, ελπίδας, κουράγιου.
Είναι ένα κομμάτι μου στα τραγούδια, δεν είμαι όλη. Μέσα εκεί είναι το πιο ευαίσθητο, μυστικό και μονάκριβο κομμάτι μου. Συνήθως ο κόσμος ξέρει από πέντε μέχρι δέκα τραγούδια μου. Νομίζει πως είμαι μόνο αυτό το τρυφερό πλάσμα που περιγράφω. Όποιος ξέρει αληθινά τα τραγούδια μου, καταλαβαίνει ότι δεν είμαι μόνο αυτό. Παθαίνεις ένα βραχυκύκλωμα όταν δεις την άλλη κοπέλα.
Τα ευάλωτά μου σημεία δεν θέλω να τα κρύβω και τα εκθέτω από πολύ μικρή. Αυτό μας ενώνει με τους άλλους ανθρώπους, οι ευάλωτες πτυχές μας. Όταν τις αναγνωρίζουμε, ερχόμαστε κοντά. Όταν τις κοιτάμε, αντιλαμβανόμαστε πόσο μικροί είμαστε μπροστά στον κόσμο και μπροστά στην αιωνιότητα. Συντροφιά και παρέα θέλω να είναι τα τραγούδια μου. Ο βασικός πυρήνας των ανθρώπων που ακολουθούν τη μουσική μου, έχει περάσει δύσκολες καταστάσεις με μένα. Προβλήματα υγείας, χωρισμούς, φυσικές απώλειες. Τα μοιράζονται. Απαντώ και εύχομαι να βοηθάω με κάποιον τρόπο. Η συντροφιά είναι πολύτιμο πράγμα. Το λέω σαν ακροάτρια. Η Florence (Florence and the Machine) με έχει σώσει».
Αναρωτιέμαι αν αισθάνεται περισσότερο καταιγίδα ή ηλιαχτίδα, τι την συγκινεί, τι γεμίζει την ψυχή της -η απάντηση έρχεται με τρόπο φυσικό.
«Νιώθω καταιγίδα. Κι αυτό με κάνει να εκτιμώ πολύ το φως. Τις αχτίδες του φωτός στη ζωή μου τις απολαμβάνω.
Με συγκίνησε πολύ ο τελευταίος δίσκος του Jack Savoretti, έκλαιγα πολύ όταν τον άκουσα. Είχε πολύ καιρό να σπάσει κάτι μέσα μου οπότε είναι πολύ σημαντικό για μένα το ότι συνέβη. Με συγκινούν οι στιγμές με τους φίλους μου. Γελάμε πολύ και αληθινά. Δεν υπάρχει ψέμα στις σχέσεις μου. Έχω λίγους φίλους. Χθες καθόμουν με τον αδερφό μου, τον Διονύση και γελούσαμε. Αυτό με συγκινεί. Με συγκινεί να έχω την πολυτέλεια της ευτυχίας. Υπάρχει ένα κόστος. Δεν έχω τυπικές σχέσεις. Όμως, το ότι έχω λίγες και αληθινές σχέσεις στη ζωή μου, κάνει τη συγκίνηση να ρέει στην καθημερινότητά μου.
Την ευτυχία την πιάνω. Στα γενέθλιά μου, έκανα ένα πάρτι στην ταράτσα μου. Ήρθαν οι αγαπημένοι μου φίλοι, φτιάχναμε κοκτέιλ, χορεύαμε ελληνικά τραγούδια των ‘90s και χτυπιόμασταν. Κοίταξα το φεγγάρι και είπα, ναι, είμαι ευτυχισμένη. Κάποιες φορές δεν τη δεχόμαστε την ευτυχία γιατί φοβόμαστε ότι θα τη χάσουμε. Αν αποδεχτούμε ότι έρχεται μόνο σε στιγμές, μαθαίνουμε να τις εντοπίζουμε. Αν περιμένουμε το ζήσαν αυτοί καλά και εμείς καλύτερα, δεν είναι ρεαλιστικό».
«Καμία Ψυχή» δεν της φαίνεται ξένη
Η Παυλίνα περιγράφει μια από τις πιο έντονες συγκινησιακά στιγμές που έχει ζήσει στο ταξίδι της στην Ινδία, ένα ταξίδι που την έκανε να αντιληφθεί ότι τα υλικά της ψυχής είναι κοινά σε όλους.
«Έκατσα έναν μήνα στην Ινδία. Από εκείνο το ταξίδι και μετά άρχισα να αλλάζω στον πυρήνα μου. Πολλοί πιστεύουν ότι οι άνθρωποι δεν αλλάζουμε. Αν κρίνω από μένα, οι άνθρωποι αλλάζουν -και μάλιστα πολύ. Πήγα εκεί, έζησα πολύ χίπικα, δεν ήταν καθόλου “Eat, Pray, Love”, η Ινδία η δική μου. Εκεί ένιωσα το «Καμία Ψυχή». Γνώρισα άλλες εικόνες, άλλους ανθρώπους, άλλους θεούς, άλλα φαγητά. Άνθρωποι είχαν τον πόνο τους και τον μοιράζονταν μαζί μου. Όλοι πονάμε το ίδιο. Σκέφτηκα πως καμία ψυχή δεν μου φαίνεται ξένη. Ό,τι έχει αυτός ο τόσο διαφορετικός άνθρωπος που είναι μπροστά μου και μιλάμε, υπάρχει μέσα μου. Συνάντησα εκεί ένα παιδί με κάμερες που του άρεσε να τραβάει και βγήκαμε στους δρόμους. Ήταν μια δική μου καταγραφή.
Ήμουν σε ένα δάσος, στο οποίο ο κόσμος πάει για να κάνει μανιτάρια. Εγώ δεν το ήξερα, βρέθηκα τυχαία. Τους έβλεπα να περνάνε και να είναι ιδιαίτερα ενθουσιασμένοι με αυτό που έβλεπαν -εγώ θεωρούσα πως ο ενθουσιασμός είχε να κάνει με το δάσος (γέλιο). Θυμάμαι να κάθομαι στο γρασίδι, να πέφτει ο ήλιος και να βλέπω τα δέντρα. Συνειδητοποίησα πως ήμουν στην άλλη άκρη της γης, απόλαυσα το ηλιοβασίλεμα και τα χρώματα, ένιωσα η πιο τυχερή κοπέλα στον κόσμο».
το πιο δύσκολο «μαζί σου» | ο έρωτας
Μιλάμε για τον έρωτα. Της αναφέρω τον στίχο «καρδιά μου εγώ έχω φύγει έτσι όπως φεύγουν λίγοι». Χαμογελάει.
«Όταν πω θα φύγω, τέλειωσε. Κλείνει η πόρτα και δεν ξανανοίγει. Πληγώνομαι πολύ μέχρι να φτάσω σε αυτό το σημείο. Δεν το μοιράζομαι πάντα και είναι το μεγάλο μου λάθος. Στον άλλο άνθρωπο έρχεται ο ουρανός σφοντύλι και εγώ έχω πληγωθεί από ένα εκατομμύριο πράγματα που αυτός δεν πήρε πρέφα. Προσπαθώ να το αλλάξω. Γίνομαι στάχτη και μετά φεύγω. Όλες μου οι σχέσεις έτσι τελείωσαν. Μάζεψα όσες δυνάμεις είχα και έφυγα. Είναι σκληρό.
Τεράστια παγίδα. Δεν ψαρώνω πια. Παλιά αγαπούσα κάποιον και αν δεν υπήρχε προφανής λόγος να φύγω έδινα πίσω τον κόσμο ακόμα και αν έπαιρνα μόνο κάτι λίγο. Έμαθα με τον δύσκολο τρόπο να μην το κάνω. Έφαγα γερά χαστούκια. Μου έχει τύχει να ερωτευτώ πολύ έντονα και να περάσω δύσκολα. Τώρα που τον έχω ξεπεράσει νιώθω σαν να μην έγινε ποτέ. Είναι περίεργο. Βίωσα όλο το πένθος, έκλαψα πολύ, έγραψα τραγούδια, ήλπιζα να αλλάξει κάτι, απομονώθηκα. Αν δω αυτόν τον άνθρωπο σήμερα, δεν νιώθω κάτι. Ήταν ο υγιής τρόπος για να περάσει. Δεν έχω απωθημένα. Στις έντονες σχέσεις φροντίζω να ξεπλένεται από πάνω μου το συναίσθημα. Η μουσική είναι μια πολύ καλή εκτόνωση.
Είμαι άνθρωπος της σιωπής. Στον άλλο μπορεί να φαίνομαι ένα τέρας αναισθησίας και μέσα μου να υποφέρω. Δεν εκφράζω καλά τα συναισθήματά μου. Ευτυχώς που υπάρχει η μουσική. Αλλιώς θα έσκαγα. Για να καταλάβεις, κάποιος μπορεί να συνειδητοποιήσει ότι αισθάνομαι πράγματα για αυτόν ακούγοντάς τα σε ένα τραγούδι. Δεν θα του τα έχω πει ποτέ όμως. Δυσκολεύομαι πολύ, δεν ξέρω γιατί».
αντί επιλόγου | είμαι ακόμα παιδί & το πιο δύσκολο αντίο
Για την Παυλίνα, η παιδική φωνή που διατηρούμε μέσα μας βγαίνει φυσικά και δεν ψιθυρίζει. Εκείνη φροντίζει να της δίνει τον χώρο που χρειάζεται για να ακουστεί. Ανατρέχει στις παιδικές της αναμνήσεις από την Κρήτη και μοιράζεται μαζί μου το ωραιότερο αντίο που τόλμησε να πει.
«Είμαι ένα παιδί σε σώμα μεγάλου. Μου βγαίνει μια φυσική παιδικότητα. Σε καμία περίπτωση δεν έχω χάσει την παιδικότητά μου. Ενθουσιάζομαι με ό,τι ενθουσιάζονται όλα τα παιδάκια. Αν μου φέρεις ένα παγωτό στο σπίτι, εγώ θα κάνω σαν να μου έφερες τον κόσμο. Σε ένα ταξίδι που πήγα πρόσφατα, όλοι φωτογραφίζονταν με τον πύργο της Πίζας και εγώ ήμουν ενθουσιασμένη με ένα κουτί Twix. Έχω απόλυτη επαφή με την παιδικότητά μου.
Το βασικό μου συναίσθημα είναι να αισθάνομαι ότι δεν χωράω στον κόσμο. Νιώθω εξωγήινη. Ίσως φέρομαι και λίγο έτσι. Είναι η μόνιμή μου θέση αυτή. Χωρίς να νιώθω αδικημένη. Έχω απλά τους δικούς μου ρυθμούς που τυχαίνει να είναι άλλοι. Είμαι αλλοπρόσαλλη. Αν κάποιος φοράει κάτι στον δρόμο και μου αρέσει, θα σταματήσω να του το πω. Αν κάποιος ψάχνει οδηγίες, θα τον πάω εγώ και ας μην τον ξέρω. Περπατάω μόνη μου, φτιάχνω ένα δικό μου σύμπαν και χάνομαι μέσα σε αυτό. Άνθρωποι καμιά φορά με παρεξηγούν. Μπορεί να συναντήσω κάποιον και να του κάνω ένα εκατομμύριο ερωτήσεις. Τι σε έχει στεναχωρήσει πιο πολύ, τι αγαπάς πιο πολύ; Ο άλλος αναρωτιέται, τι θέλει αυτή; Εκείνη τη στιγμή ίσως απλά να επεδίωξα την ουσιαστική επαφή. Οτιδήποτε δεν ενέχει μέσα την επικοινωνία, τον ψυχικό συντονισμό, δεν με συγκινεί.
Θυμάμαι την Κρήτη. Ήμουν εκεί συνέχεια σαν παιδί. Θυμάμαι την ανεμελιά με τα αδέρφια και τα ξαδέρφια μου. Στην Κρήτη το παιχνίδι ήταν αλλιώς, ήταν απελευθερωτικό. Εδώ ήταν ξενέρωτο. Θυμάμαι τη μυρωδιά της βροχής και του χειμώνα εκεί. Τα καλοκαίρια. Ήμουν δημοτικό, είχε βγει ο δίσκος της Δέσποινας Βανδή, το «Α, πα, πα». Μαζευόμασταν όλες οι κοκότες στην ταράτσα της θείας μου και τραγουδούσαμε. Ήταν τόσο αστείο γιατί ήμασταν εξάχρονα (γέλιο). Έχω πλούσιες παιδικές αναμνήσεις.
Θα σου απαντήσω κάτι που θα ακουστεί κλισέ αλλά είναι αλήθεια. Το ωραιότερο αντίο που έχω πει είναι στην Παυλίνα που έφυγε τον Μάιο. Τότε κάτι συνέβη και αποχαιρέτησα ένα κομμάτι μου. Το άφησα να πάει στο καλό, το απελευθέρωσα, το συγχώρησα και έδωσα χώρο για νέα πράγματα. Αυτό το αντίο το είπα πολύ συνειδητά. Πήγα στον Υμηττό, μαζί με τον Δημήτρη, είδαμε τη θέα, πήραμε γλυκά -όπως κάνω πάντα όταν είμαι φορτισμένη- και έκλαψα πολύ, χαρούμενο κλάμα. Είπα αντίο σε αυτήν την Παυλίνα. Αυτό ήταν το ωραιότερο αντίο που έχω πει ποτέ».
