Στην πρώτη της σκηνοθετική απόπειρα η Αθηνά Δελιάδη φέρνει στη σκηνή του Θεάτρου Σταθμός μία άγρια και συνάμα τρυφερή ιστορία ενηλικίωσης. Τρία τεροθαλή αδέλφια μεγαλώνουν απότομα όταν έρχονται αντιμέτωπα με τη φυγή της μητέρας τους. Το «μαζί» το μόνο τους όπλο για να διαχειριστούν τη νέα αυτή συνθήκη στη ζωή τους. «Δυστυχώς υπάρχουν πολλές καταστάσεις, τις οποίες δεν μπορείς να νικήσεις όποιον και αν έχεις δίπλα σου. Το ”μαζί” όμως σε κινητοποιεί να παλέψεις. Έτσι και στο έργο. Το ”μαζί” ίσως να μην είναι αρκετό για να λύσει όλα τα προβλήματα των παιδιών αλλά τους επιτρέπει να ελπίσουν σε καλύτερες μέρες», τονίζει η σκηνοθέτρια σε μία συζήτηση για την παράσταση ”Blackberry Trout Face” (Μούρη Γεμάτη Μούρα).
Αυτό που τη γοητεύει στο κείμενο του Laurence Wilson, με το οποίο πρωτοήρθε σ’ επαφή ψάχνοντας έργο για την πτυχιακή της παράσταση στο Λονδίνο, είναι «ότι ακουμπάει τόσο σοβαρά ζητήματα, τόσο επίκαιρα θέματα με τρόπο ελαφρύ και βαθύ ταυτόχρονα», ενώ προσθέτει πως «μέσα σε αυτό ο καθένας μπορεί να βρει κομμάτια του εαυτού του, παιδικού και ενήλικου». Όπως βρήκε και εκείνη.
Πώς ήρθες σ΄ επαφή με το ‘’Blackberry Trout Face’’;
Ήρθα σε επαφή με το ”Blackberry Trout Face” ψάχνοντας έργο για την πτυχιακή μου παράσταση στη δραματική σχολή LAMDA στο Λονδίνο. Η Natalie Wilson που σκηνοθετούσε τότε μία παράσταση στη σχολή μου μίλησε για το κείμενο του Laurence Wilson. Της είχα μιλήσει για ιστορίες που με συγκινούν και έτσι μου πρότεινε το ”Blackberry Trout Face” που είχε ανέβει στο Unicorn Theatre, ένα πολύ δημοφιλές θέατρο καλλιτεχνικών αξιώσεων για εφήβους.
Τι σε γοητεύει στο κείμενο του Laurence Wilson;
Το ότι ακουμπάει τόσο σοβαρά ζητήματα, τόσο επίκαιρα θέματα με τρόπο ελαφρύ και βαθύ ταυτόχρονα. Ο ίδιος ο συγγραφέας μεγάλωσε σε μία οικογένεια, στην οποία υπήρχε τοξικοεξαρτημένο άτομο. Οπότε το βίωσε αυτό το πρόβλημα από τις διαφορετικές οπτικές των διαφορετικών ηλικιών. Ως μικρό παιδί νόμιζε ότι είναι σχεδόν cool το να βλέπεις να κάνουν ναρκωτικά μπροστά σου. Μιλάμε για την Αγγλία των 70s και των 80s. Μεγαλώνοντας άρχισε να καταλαβαίνει ότι κάτι δεν πάει καλά και να συνειδητοποιεί ότι, αν δεν αλλάξει άμεσα και ριζικά η κατάσταση δεν υπάρχει επιστροφή. Νομίζω ότι οι τρεις ήρωες του έργου συμβολίζουν το πώς βίωσε την εξάρτηση στα ναρκωτικά στην οικογένειά του ο συγγραφέας σε τρεις διαφορετικές ηλικιακές φάσεις.
Σκιαγράφησέ μας τους τρεις ήρωες.
Ο Κάμερον, ο μικρότερος, έχει υιοθετήσει την ταυτότητα του πολύ αδύναμου. Κρύβεται σχεδόν σε όλο το έργο πίσω από αυτή την ταυτότητα. Κάποια πράγματα δεν τα καταλαβαίνει. Κάποια πράγματα κάνει ότι δεν τα καταλαβαίνει. Δηλαδή σε στιγμές εθελοτυφλεί. Έχει μάθει να τον προστατεύουν οι άλλοι. Η Κέρι, η μεσαία, είναι ο απόλυτος ισορροπιστής. Ξέρει πολλά αλλά προτιμά να μην τα αποκαλύπτει και να τα κρύβει κάτω από το χαλί για να μη χαλάσει η ισορροπία που θεωρεί ότι υπάρχει στην οικογένεια. Ο Τζέικι, ο μεγαλύτερος, είναι ένα παιδί πληγωμένο που κρύβεται πίσω από το προσωπείο του ισχυρού, του σκληρού, και καταφεύγει σε παραβατικές συμπεριφορές. Έχει πολύ θυμό μέσα του. Μάλλον όλοι έχουν θυμό αλλά ο Τζέικι είναι εκείνος που τον εκδηλώνει με κάθε ευκαιρία. Προφανώς τα χαρακτηριστικά της προσωπικότητας και των τριών γίνονται πιο κοφτερά, πιο έντονα όταν η μαμά τους φεύγει. Νομίζω όμως ότι ο τρόπος που αντιδρά ο καθένας στη φυγή της είναι παρόμοιος με τον τρόπο που θα αντιδρούσαν και στην παρουσία της.
Το «μαζί» είναι ο πυρήνας της παράστασης. Πιστεύεις ότι το «μαζί» μπορεί να νικήσει τις αντιξοότητες της ζωής;
Δυστυχώς υπάρχουν πολλές καταστάσεις, τις οποίες δεν μπορείς να νικήσεις όποιον και να έχεις δίπλα σου. Το «μαζί» όμως σε κινητοποιεί να παλέψεις. Έτσι και στο έργο. Το «μαζί» ίσως να μην είναι αρκετό για να λύσει όλα τα προβλήματα των παιδιών αλλά τους επιτρέπει να ελπίσουν σε καλύτερες μέρες.
Ποιο το νόημα του τίτλου;
Η ακριβής μετάφραση του αγγλικού τίτλου είναι «Μούρα, πέστροφα, μούρη». Ένας σκοπίμως ακαταλαβίστικος τίτλος δηλαδή. Τρεις λέξεις που δεν βγάζουν νόημα μέχρι να δεις την παράσταση. Τον ελληνικό τίτλο «Μούρη Γεμάτη Μούρα» τον πρότεινε σε μια κουβέντα η Μαντώ Παπαρρηγοπούλου που υποδύεται την Κέρι. Τον βρήκα πολύ εύστοχο. Το χρώμα που βγάζουν τα μούρα μοιάζει με αίμα. Ο Τζέικι, η Κέρι και ο Κάμερον παίζουν «πόλεμο» με μούρα και στο τέλος του παιχνιδιού τα πρόσωπά τους είναι σαν χτυπημένα, ματωμένα. Ο τίτλος για εμένα συμπυκνώνει τη βία και το παιχνίδι που συνυπάρχουν στη ζωή τους.
Ξεχωρίζεις κάποια σκηνή από την παράσταση;
Τη σκηνή, στην οποία ο Κάμερον, η Κέρι και ο Τζέικι ανανεώνουν τους παιδικούς τους όρκους. Νομίζω πως όλοι έχουμε κάποιες φορές την ανάγκη να μας επιβεβαιώσουν οι κοντινοί μας ότι θα είναι κοντά μας, ότι δεν θα μας εγκαταλείψουν αλλά ένα παιδί το λέει ευκολότερα. Δε φοβάται να το ζητήσει. Μου φαίνεται πολύ συγκινητικό αυτό.
Για ποιον λόγο θα έλεγες σε κάποιον να δει την παράσταση;
Για δύο λόγους. Ο ένας είναι ότι θίγει ζητήματα πολύ επίκαιρα. Η Ελλάδα παλεύει με πολύ υψηλούς αριθμούς εγκαταλελειμμένων παιδιών και τα περισσότερα από αυτά προέρχονται από σπίτια που τα μαστίζουν η βία και οι τοξικοεξαρτήσεις. Θεωρώ λοιπόν ότι είναι πολύ σημαντικό να προβάλλονται τέτοιες ιστορίες και να αναδεικνύονται σοβαρά προβλήματα της σύγχρονης ζωής. Ο άλλος λόγος είναι το ξεχωριστό αυτό κείμενο, μέσα στο οποίο ο καθένας μπορεί να βρει κομμάτια του εαυτού του, παιδικού και ενήλικου. Το διαβάζεις και λες «και αυτό το έχω κάνει», «και αυτό το έχω νιώσει». Ο Wilson ψυχογραφεί και πλάθει τους χαρακτήρες του με ειλικρίνεια και αλήθεια.
Εσύ βρήκες κομμάτια του εαυτού σου στο ‘’Blackberry Trout Face’’;
Ναι, σε πολλά σημεία. Όπως ας πούμε στη δημιουργία φανταστικών σεναρίων στο μυαλό του Κάμερον όταν παίζει μόνος του. Αλλά και στο ομαδικό παιχνίδι μεταξύ των τριών παιδιών που είναι τόσο ξέγνοιαστο και παρηγορητικό.
Πρόκειται για την πρώτη σου σκηνοθετική δουλειά. Πώς βίωσες αυτή την εμπειρία;
Η εμπειρία ήταν δημιουργική και ευχάριστη κατά κύριο λόγο και οι συνεργασίες κύλησαν σαν νερό. Είχα την τύχη να έχω από την αρχή μαζί μου ανθρώπους πολύ ταλαντούχους και πολύ «δικούς μου», όπως την Τζούλια Διαμαντοπούλου που υπογράφει τη μετάφραση, την Ελιάν Ρουμιέ, κινησιολόγο και βοηθό σκηνοθέτη και τον Γιάννη Μανιάτη (Johnie Thin), ο οποίος έχει γράψει την πρωτότυπη μουσική της παράστασης. Στην ομάδα αυτή ήρθαν και ζωντάνεψαν το κείμενο οι υπέροχοι Αντρέας Γιαννακούλας, Μαντώ Παπαρρηγοπούλου και Γιάννης Τσουμαράκης. Δουλέψαμε με αλληλοσεβασμό και εμπιστοσύνη και αυτό με χαροποιεί πάρα πολύ.
Με τι έργα θέλεις να καταπιαστείς;
Μου αρέσει να ανακαλύπτω έργα, τα οποία δεν έχω δει στη σκηνή. Το βρίσκω απελευθερωτικό. Βρίσκω επίσης συναρπαστικό το να είναι εν ζωή ο συγγραφέας και να έχει ενεργό ρόλο στη διαδικασία των προβών. Με τον Laurence Wilson κάναμε πολλές κουβέντες διαδικτυακά, οι οποίες έπαιξαν καθοριστικό ρόλο στην ανάγνωσή μου του έργου.
