Η εισαγωγή του “East Hill Meditation” με ταξίδεψε στην κωμόπολη του Hastings, στη δυτική Αγγλία, 53 χιλιόμετρα νοτιοανατολικά του Λονδίνου, εκεί όπου η αρπίστρια Μαρία – Χριστίνα Χάρπερ συνέθεσε το ντεμπούτο άλμπουμ της με τίτλο “Passing By”. Αυτό το άλμπουμ σε ταξιδεύει από την αρχή του και σου δημιουργεί εικόνες. Στο δικό μου μυαλό δημιουργήθηκε η κλασική, σχεδόν στερεοτυπική, αγγλοσαξονική θέα. Ατελείωτη ακτογραμμή όπου η άρπα έπαιρνε τον ήχο του απαλού ήρεμου κυματισμού, το σαξόφωνο της Josephine Davies αποτύπωνε τον ατμοσφαιρικό γκρι-υπόλευκο ουρανό και τα ντραμς του Evan Jenkins την σπασμωδική πνευματική λειτουργία την ώρα του απόλυτου αδειάσματος του νου. Έτσι λοιπόν άνοιξα την πόρτα στον κόσμο τους, στον κόσμο του Harper Trio.
Αν για κάτι είμαι ευγνώμων τα τελευταία χρόνια είναι η εξωστρεφής κλίση που έχει πάρει η jazz μουσική παγκοσμίως, χωρίς να της στερείται τίποτα από άποψη ποιότητας και τεχνικών χαρακτηριστικών. Αυτό οφείλεται φυσικά στο συνειδητό άνοιγμα στον πειραματισμό των μουσικών της μετατρέποντάς την -αν και ο πυρήνας της ήταν πάντα αυτός- σε αυτό που λέμε σύγχρονη “World Music”. Σε αυτό το ύφος κινείται και το “Passing By” της Μαρίας-Χριστίνας Χάρπερ. Εξαιρετικά ψυχεδελικός ήχος, καλοδουλεμένες, πρωτότυπες, avant-garde συνθέσεις που αναδεικνύουν και τα τρία όργανα του trio χωρίς κανένα να χάνει τον χαρακτήρα του. Είναι ένα αλληλεπιδραστικό spiritual jazz άλμπουμ πρωτίστως με τον εαυτό του. Τι θέλω να πω με αυτό; Πρώτα αλληλεπιδρούν οι μουσικοί με μια υπέροχη ροή μεταξύ τους και ύστερα δημιουργούν και μεταφέρουν αυτό το ηχητικό τοπίο και στον ακροατή. Και αν με ρωτάτε, σπάνια είναι τόσο διαυγής η καλή χημεία μεταξύ μουσικών. Έτσι λοιπόν μίλησα με την Μαρία-Χριστίνα Χάρπερ για τα πράγματα που προσπερνάμε, τον οραματισμό του μέλλοντος και το δικό της “safe place”.
Μου δίνεται η εντύπωση πως ο τίτλος του άλμπουμ “Passing By” δεν είναι τυχαίος. Θα ήθελα λοιπόν να ρωτήσω αν κατά τη διάρκεια της δημιουργίας του άφησες πράγματα να προσπεράσουν και αν αυτό έγινε αναγκαστικά ή συνειδητά;
Μεγάλη η συζήτηση περί τύχης και τυχαίου. Όταν έγραφα το άλμπουμ ”Passing By” είμασταν ακόμα κλεισμένοι λόγω της πανδημίας κι ένα από τα πολύ καλά που συνέβησαν ήταν ότι δημιουργήθηκε χρόνος και χώρος για προσωπικό απολογισμό και εσωτερική σιωπή. Μέσω του αυτοσχεδιασμού στην άρπα και των σκέψεων και μη σκέψεων, άρχισα να νιώθω όλο και πιο έντονη την έννοια του περάσματος / Passing By σε πολλά επίπεδα.
Σε μια παρελθοντική προβολή των ονείρων του μικρότερου εαυτού σου υπήρχε η παρουσίαση του ντεμπούτου άλμπουμ σου στη σκηνή του Royal Albert Hall;
Πολύ ενδιαφέρουσα ερώτηση αυτή. Πιστεύω στον οραματισμό και ναι, με είχα ήδη «δει» να παρουσιάζω το άλμπουμ μου στο Royal Albert Hall. Είχα ξανά παίξει με ένα διαφορετικό πρότζεκτ που είχα, οπότε είχε ήδη συμβεί πριν την παρουσίαση του άλμπουμ μου.
Έχεις σπουδάσει κλασικό πιάνο και άρπα στην Αθήνα και μετά στη Βασιλική Ακαδημία του Λονδίνου. Αφενός πώς επέλεξες την άρπα ως το βασικό όργανο έκφρασης και αφετέρου πώς καταφέρνει κάποιος να ανταπεξέλθει στις απαιτήσεις της Βασιλικής Ακαδημίας του Λονδίνου;
Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου ήθελα να παίζω άρπα. Είχα δει ένα καρτούν που μία γάτα έπαιζε άρπα με κάτι άλλους γάτους που έπαιζαν τζαζ κι ενθουσιάστηκα. Αργότερα άρχισε να με ενδιαφέρει πολύ να πειραματιστώ και να κάνω κάτι διαφορετικό με αυτό το όργανο κι επειδή δεν έχει γίνει αρκετός πειραματισμός στην άρπα υπάρχει πολύς χώρος γι’ αυτό που κάνω. Πιστεύω ότι είναι καλό να μην αφήνουμε να μας ορίζει κανένα σύστημα ό,τι κι αν σημαίνει αυτό για τον καθένα. Δηλαδή να θυμόμαστε πάντα το «γιατί» μας και να οργανώνουμε τα όνειρά μας. Είναι παγίδα θεωρώ να θέλουμε να ανταπεξέλθουμε στις απαιτήσεις των ανθρώπων, των ακαδημιών, της κοινωνίας. Προτιμώ και προσπαθώ όσο γίνεται να σκέφτομαι ότι όλα είναι ένα μέσο για να βρεθούμε πιο κοντά σε αυτό που ονειρευόμαστε.
Αν η άρπα ήταν άνθρωπος, τι χαρακτήρα θα είχε, πώς θα την έλεγαν και τι ζωή θα ζούσε;
Στο μυαλό μου υπάρχουν δύο άρπες. Η μία είναι αυτή που σπούδασα και η άλλη είναι αυτή που προσπαθώ να δημιουργήσω και να παρουσιάσω. Η μία άρπα είναι η άρπα για λίγους, με συγκεκριμένο ρεπερτόριο κι ένα ρομαντικό χαρακτήρα κι όνομα. Η άλλη, η δική μου άρπα έχει κι αυτή την πλευρά, καθώς από εκεί προέρχεται αλλά ενδιαφέρεται να ζήσει στο σήμερα, να γνωριστεί και να συνεργαστεί με ανθρώπους από παντού. Ενδιαφέρεται για εσωτερική αναζήτηση και πειραματισμό με στόχο την αυτοβελτίωσή της. Ταξιδεύει, ονειρεύεται κι ενδιαφέρεται να μάθει και να προχωρήσει.
Διαβάζω πως ουσιαστικά απελευθερώθηκες μέσα από την σπουδή σου στη μουσικοθεραπεία και την περιγράφεις ως «αποκάλυψη». Αποκάλυψη ενός άλλου κόσμου ή ανακάλυψη πτυχών του εαυτού σου που δεν είχες φέρει στο συνειδητό;
Οι κλασσικές μου σπουδές μου έδωσαν τα τεχνικά εφόδια και μέσω της μουσικοθεραπείας και του αυτοσχεδιασμού άρχισα να νιώθω όλο και πιο ελεύθερη να εκφραστώ μέσω της άρπας κι όχι απλώς να παίζω άρπα. Άρχισε να γίνεται η θεραπεία μου και ταυτόχρονα το μέσο επικοινωνίας συναισθημάτων και σκέψεων. Σιγά σιγά μέσα από το χάος και τον πειραματισμό άρχισα να συνθέτω.
Η χρόνια άκαμπτη εξάσκηση της κλασσικής τέχνης πυροδοτεί τη φαντασία του καλλιτέχνη ή η προσωπική έκφραση συρρικνώνεται;
Οι μουσικοί/συνθέτες που δημιούργησαν αυτό που αποκαλούμε κλασσική μουσική κι ας μην ανήκαν μόνο στην κλασσική περίοδο, ήταν άνθρωποι με τεράστιο ταλέντο, όραμα και πολλές φορές διάθεση συνειδητά ή μη να συνθέσουν κάτι νέο για την εποχή. Αυτός ο τρόπος σκέψης δεν υπήρχε στις δικές μου σπουδές. Υπήρχε πιο πολύ η εστίαση στην τεχνική και στην αναπαραγωγή ενός καθολικού τρόπου παιξίματος κι όχι και στην εξερεύνηση του προσωπικού ήχου. Φυσικά αυτή είναι η δική μου οπτική, δεν θέλουν όλοι τα ίδια πράγματα στη ζωή. Νιώθω τυχερή που έχω τόσο δυνατή εκπαίδευση μέσα από τις κλασσικές μου σπουδές και επίσης τυχερή που μέσα από άλλους δρόμους άρχισα να βρίσκω πως μου αρέσει εμένα να χρησιμοποιώ και να αξιοποιώ τους ήχους της άρπας.
Μιλώντας για τους συνεργάτες σου αναφέρεις πως αυτά που σας έφεραν κοντά ήταν το μαγείρεμα, το φαγητό, ο διάλογος και το μακροχρόνιο, αβίαστο παίξιμο μουσικής μαζί. Η φράση αυτή μου δημιούργησε μια πολύ όμορφη εικόνα. Θα μπορούσες να περιγράψεις έτσι το δικό σου “safe place”;
Χαίρομαι που σου δημιούργησε μία πολύ όμορφη εικόνα. Το δικό μου safe place περιέχει ένα μέρος στη φύση, ηλιόλουστο καιρό, την οικογένειά μου και κάπως σαν να συμβαίνουν όλα πιο αργά, σε αργή κίνηση δηλαδή.
Μπαίνοντας τώρα στη διαδικασία της παραγωγής χωρίζω την προηγούμενη πρόταση σε δύο φάσεις. Από τη μια η εξωστρεφής και από την άλλη η μη λεκτική. Υπάρχουν συναισθήματα τα οποία μοιράζεστε πρώτα μουσικά και μετά λεκτικά; Ποια διαδικασία προηγείται ποιας;
Ενδιαφέρουσα ερώτηση. Θεωρώ πως όλες οι εμπειρίες μας, ό,τι μαθαίνουμε, βλέπουμε κι ακούμε, αποτελούν την πηγή έμπνευσης για τη έκφραση μέσω της τέχνης που έχουμε επιλέξει – μουσική σύνθεση κι άρπα στην δική μου περίπτωση. Με την λογική αυτή, θα έλεγα ότι είναι μία συνεχής μπρος -πίσω διαδικασία, όπου κάποιες φορές κάτι λεκτικό καταλήγει σε μουσικό κι άλλες φορές κάτι ηχητικό ενδεχομένως να εκφραστεί και λεκτικά αργότερα.
Τα σχέδιά σας για το 2024 ποια είναι;
Σε σχέση με το νέο άλμπουμ ”Passing By”, με το τρίο μου Harper Trio οργανώνουμε να παίξουμε σε καλοκαιρινά φεστιβάλ και κλείνουμε κι ένα τουρ στην Αγγλία τον Οκτώβριο. Έχω κάποιες νέες συνεργασίες που θέλουμε να καταλήξουν σε κάποια κομμάτια είτε σε μορφή EP είτε σε άλμπουμ. Από εκεί και πέρα, περισσότερη αυτογνωσία κι αυτοβελτίωση με εργαλείο την άρπα κι όχι μόνο.
