Ο καθένας ακολουθεί τον δρόμο του όποτε το επιλέξει, δίχως να αποτελεί ο ένας τροχοπέδη στον άλλον. Είναι κάτι που από την αρχή το είχαν ξεκαθαρίσει. Μπορούν να είναι μαζί αλλά και χώρια, πάντα καλλιτεχνικά, γιατί στη ζωή πορεύονται από κοινού με αγάπη και σεβασμό περισσότερο από 25 περίπου χρόνια.
H Άνδρη Θεοδότου και ο Δημήτρης Δεγαΐτης γνωρίστηκαν σε πολύ νεαρή ηλικία στα πρώτα τους θεατρικά βήματα στο Θέατρο Τέχνης. Ως απόφοιτοι, το 2001 θα κάνουν την πρώτη τους κοινή θεατρική παράσταση βασισμένη αποκλειστικά βασισμένη στον αυτοσχεδιασμό με τίτλο «Ηρακλής η αληθινή ιστορία», μια ιστορία για τους 12 άθλους του Ηρακλή που θα παρουσιάσουν στο ανοιχτό θέατρο του Γιώργου Μιχαηλίδη. Μια παράσταση που σίγουρα θα αφήσει για τα επόμενα δύο χρόνια το αποτύπωμά της. Τότε ήταν που θα γίνει η πρώτη πρόταση από τον ίδιο τον Μιχαηλίδη να δημιουργήσουν την πρώτη τους παιδική παράσταση. Μετά από μερικά χρόνια και αφού αυτός ο κύκλος θα κλείσει, θα έρθει η πρόταση από το Θέατρο Τέχνης το 2009 να αναλάβουν την παιδική σκηνή, κάτι που θα κρατήσει για 10 χρόνια.
Πλέον τους συναντάμε μεταξύ Θεάτρου Άνεσις και Θεάτρου Βεάκη στις παιδικές παραστάσεις καθώς έχουν ξεκινήσει δυναμικά τη φετινή χρονιά στο παιδικό και εφηβικό θέατρο με δύο παραστάσεις. Με «Το Φάντασμα του Κάντερβιλ» του Όσκαρ Ουάιλντ που μετά από σχεδόν δέκα χρόνια μετά το πρώτο πολύ επιτυχημένο ανέβασμά του επιστρέφει στην Παιδική Σκηνή του Θεάτρου Βεάκη αλλά και με την αγαπημένη «Συμμορία του Μεσονυκτίου» του Ντέιβιντ Ουάλιαμς, την πιο ανατρεπτική παράσταση της χρονιάς που πέρασε, στο θέατρο Άνεσις. Δύο παραστάσεις που βασίζονται σε λογοτεχνικά βιβλία, μια γέφυρα ανάμεσα στο κλασικό και στο σύγχρονο ρεπερτόριο με πρόθεση να συγκινήσει τα νέα παιδιά που φαίνεται δυστυχώς να απομακρύνονται από τα βιβλία.
«Είναι σημαντικό να μην ξεχνάμε τα κλασικά έργα αλλά να τα πιάνουμε με μια νέα ματιά ώστε να μπορέσουμε να απευθυνθούμε στη σύγχρονη γενιά. Έχουν αλλάξει πολύ οι προσλαμβάνουσές τους ειδικά με τη δυναμική είσοδο του internet και των μέσων κοινωνικής δικτύωσης στα σπίτια μας, και έτσι έχουμε χρέος να τους θυμίσουμε και τα κλασικά έργα», λέει στην κουβέντα που θα κάνουμε ένα σαββατιάτικο πρωινό ο Δημήτρης Δεγαΐτης.
Και αυτή είναι μια μεγάλη αλήθεια. Η εποχή μας έχει αλλάξει δραστικά, τα σημερινά παιδιά μεγαλώνουν διαφορετικά από τις προηγούμενες γενιές. «Τα παιδιά συχνά εγκλωβίζονται σε έναν ψεύτικο κόσμο δυστυχώς», συνεχίζει ο Δημήτρης Δεγαΐτης.
Και οι δυό τους καλλιτεχνικά προσανατολισμένοι στο καλό, ποιοτικό παιδικό θέατρο, μακριά από τις ευκολίες που συχνά υποτιμούν τη νοημοσύνη των παιδιών, επιλέγουν με προσοχή τα έργα που προτείνουν:
«Ήταν λίγο παρεξηγημένο το παιδικό θέατρο. Είχε πολύ διάδραση που χάλαγε τη σχέση μεταξύ σκηνής και κοινού που δεν ήταν εύκολο να σταματήσεις, ώστε να παρακολουθήσεις μια ιστορία, να ταυτιστείς με έναν ήρωα. Οδηγός μας λοιπόν, πέρα από τα να κάνουμε κάτι που αρέσει πρωτίστως σε εμάς, είναι να διατηρήσουμε και την αλήθεια του θεάτρου. Θέλουμε το χιούμορ να βγαίνει μέσα από την ίσια την κατάσταση και όχι από στημένες σκηνές. Γιατί τελικά απώτερος στόχος μας είναι να διαμορφώσουμε το μελλοντικό ενήλικο κοινό», αναφέρει ο Δημήτρης Δεγαΐτης.
Θαυμάζουν πολλούς από τους συναδέλφους τους που ασχολούνται με το παιδικό και εφηβικό θέατρο στην Ελλάδα που θεωρούν ότι βρίσκεται διαρκώς σε άνθηση:
«Μας αρέσει πολύ η δουλειά και ο τρόπος που προσεγγίζει τα πράγματα ο Βασίλης Κουκαλάνι. Αλλά και ο Γιώργος Τζαβάρας που ειδικά φέτος θα ανεβάσει το έργο της Άλκης Ζέη το Κοντά στις ράγες. Ο Θωμάς Μοσχόπουλος φυσικά, έχει ανεβάσει πολύ ψηλά τον πήχη, αποτελώντας μια πολύ βροντερή φωνή στο παιδικό θέατρο. Γενικά υπάρχουν νέα παιδιά που μπορούν να προσφέρουν πολύ καλό έργο. Το μόνο μου παράπονο είναι πως μεγάλα Φεστιβάλ, όπως για παράδειγμα το Φεστιβάλ Αθηνών, σπάνια εντάσσουν παιδικές παραστάσεις στο πρόγραμμά τους. Θυμάμαι τη μεγάλη έκπληξη όταν είχαμε κάνει μαζί με το Βαγγέλη Θεοδωρόπουλο τη παράσταση του Σεπούλβεδα. Ή να γίνει ένα Φεστιβάλ Θεάτρου αποκλειστικά για παιδιά» θα αναφέρει η Άνδρη Θεοδότου.
Θεατρικές διασκευές – Ένα επίπονο έργο που απαιτεί φροντίδα και σεβασμό
Ωστόσο πόσο εύκολο τελικά είναι να πάρεις στα χέρια σου ένα λογοτεχνικό βιβλίο και να το μεταφέρεις θεατρικά στη σκηνή; Πόσο απαιτητική μπορεί να είναι η διασκευή και μεταφορά μιας τέτοιας ιστορίας ειδικά όταν το έργο δεν έχει προηγούμενη θεατρική μεταφορά;
H Άνδρη Θεοδότου χρόνια τώρα ασχολείται με τη θεατρική διασκευή και με μεγάλη φροντίδα κάθε φορά στο αρχικό κείμενο αλλά και με σεβασμό απέναντι στον συγγραφέα:
«Το βιβλίο θα το διαβάσω κάθε φορά πάρα πολλές φορές, γιατί συνεχώς μου αποκαλύπτεται. Αυτό μπορεί να αφορά σε μια ατάκα, σε μια κατάσταση, σε ένα χαρακτήρα. Πάντα προσπαθώ να μην προσβάλω το συγγραφέα» μοιράζεται η Άνδρη Θεοδότου.
Μια βαθιά ριζωμένη πεποίθηση από τα χρόνια στο Θέατρο Τέχνης που δίπλα στον Ιάκωβο Καμπανέλλη θυμάται στις πρόβες να τους λέει «παιδιά κάντε ό,τι θέλετε, αλλά το μόνο που εγώ θέλω είναι μην προσθέτετε και μου αλλάζετε πράγματα από το κείμενο και ότι τα αποσιωπητικά είναι το πιο σημαντικό σημείο στίξης σε ένα κείμενο. Αυτό δεν θα το ξεχάσω ποτέ».
Οι παρεμβάσεις του ενός στο έργο του άλλου, μικρές αλλά σημαντικές και πάντα σεβαστές. Ο ένας συμπληρώνει τον άλλον αρμονικά εδώ και χρόνια με επιτυχημένες παραστάσεις όπως το αγαπημένο μυθιστόρημα του Εκτόρ Μαλό, «Χωρίς Οικογένεια» στο Θέατρο Τέχνης αλλά και τα «Οι φανταστικές περιπέτειες του Βαρώνου Μυνχάουζεν», «Ο Μικρός Πρίγκιπας», «Ο Αλαντίν» και πολλά άλλα.
Προερχόμενοι και οι δύο από το Θέατρο Τέχνης με δάσκαλο τον Κουγιουμτζή στο σωματικό θέατρο, θέλουν να κρατήσουν στοιχεία σωματικού αυτοσχεδιασμού. Και φέτος στη νέα τους παράσταση «Το Φάντασμα του Κάντερβιλ», υπάρχει σκηνή βωβού κινηματογράφου, στοιχεία σωματικού θέατρου που σίγουρα έλκει την προσοχή του θεατή και ταυτόχρονα καταφέρνει να ενσωματώσει στοιχεία της εποχής που διαδραματίζεται το έργο, στις αρχές του 20ου αιώνα.
«Το Φάντασμα του Κάντερβιλ» – Μια ιστορία για τον φόβο και πώς τον διαχειριζόμαστε με σκηνές βωβού κινηματογράφου
Βρισκόμαστε το 1930. Η φασαριόζικη οικογένεια του Αμερικανού πρεσβευτή Χίραμ Όουτις μετακομίζει στην ήσυχη αγγλική επαρχία και τον περιβόητο Πύργο του Κάντερβιλ. Μαζί με όλα, τους τοίχους, τα έπιπλα, τους κήπους, ο θαρραλέος κύριος Όουτις αποκτά και το φάντασμα του σπιτιού, τον παλιό ιδιοκτήτη Σερ Σάιμον Κάντερβιλ που φημολογείται ότι «κατοικεί» εκεί περισσότερο από δύο αιώνες.
Το φάντασμα, κάνει τα αδύνατα δυνατά να φανεί «αντάξιο της τρομερής του φήμης», αλλά τα τεχνάσματά του είναι τόσο παλιά όσο και το ίδιο.
Μια ιστορία που ο ίδιος ο Όσκαρ Ουάιλντ αφηγούνταν στα παιδιά του κάθε βράδυ και τελικά κάθισε να γράψει. Ένα βιβλίο για τον φόβο αλλά και το ξεχωριστό. Γιατί σίγουρα ένα φάντασμα που μάλιστα έχει διαπράξει ένα έγκλημα είναι σίγουρα κάτι διαφορετικό. Θα περίμενε κανείς πως «Το φάντασμα του Κάντερβιλ» είναι μια τρομακτική ιστορία. Όμως, ο υπέροχος Όσκαρ Ουάιλντ, με μια ευφυή αλληγορία, ακροβατώντας στα όρια του παραμυθιού έγραψε μια χιουμοριστική ιστορία – διήγημα για τη σύγκρουση δύο κόσμων, του παλιού και του νέου, αυτόν του συντηρητισμού και των μύθων και εκείνον της ελεύθερης σκέψης και της λογικής. Μια σύγκρουση κάθε φορά λιγότερο ή περισσότερο φανερή και έντονη, μα πάντα διαχρονική.
Ένα έργο με συναισθηματική αξία για την Άνδρη Θεοδότου, αφού τις θυμίζει τα παιδικά της χρόνια στην Κύπρο:
«Όταν ήμουν παιδί του Δημοτικού, θυμάμαι να ανοίγει στο χωριό μου την Αγλατζά (από το τούρκικο γλετζές) η πρώτη βιβλιοθήκη. Έτρεξα αμέσως, ήμουν η τέταρτη επισκέπτρια. Και το πρώτο βιβλίο που μου σύστησε η βιβλιοθηκάριος ήταν αυτό το βιβλίο του Όσκαρ Ουάιλντ, ένα βιβλίο που πραγματικά κουβαλούσα μέσα μου. Ένα βιβλίο για τον φόβο και πώς τον διαχειριζόμαστε. Με τον φόβο δε γεννιόμαστε αλλά είναι ένα συναίσθημα που μας καλλιεργείται καθώς μεγαλώνουμε».
Η τζαζ έχει ενταχθεί δυναμικά στην παράσταση, μια μουσική λίγο απαγορευμένη εκείνη την περίοδο με τους ηθοποιούς να παίζουν επί σκηνής ζωντανά, ενώ τα κοστούμια διατηρούν υφολογικά την εποχή αυτή: «Θα κάνουμε και δράσεις φέτος που αφορούν αυτή την εποχή. Θα στέλνουμε εκπαιδευτικό υλικό στα σχολεία που παρακολουθούν την παράσταση, ώστε να μπορούν να εξερευνήσουν περισσότερα θέματα όπως η τζαζ, ο Όσκαρ Ουάιλντ, ζητώντας στα παιδιά τη συμμετοχή τους σε αυτές τις δράσεις», συμπληρώνει η Άνδρη Θεοδότου.
Η «Συμμορία του Μεσονυκτίου» – Μια συναρπαστική ιστορία αλλά και ένα δύσκολο εγχείρημα
Η «Συμμορία του Μεσονυκτίου» του Ντέιβιντ Ουάλιαμς είναι ένα σύγχρονο έργο που παγκοσμίως έχει αγαπηθεί από το νεανικό κοινό και η μεταφορά του στο θέατρο, αν και δύσκολο εγχείρημα, μόνο θετικό πρόσημο μπορεί να έχει στην προσέλκυση της προσοχής αυτού του απαιτητικού κοινού.
Ένα μπαλάκι του κρίκετ προσγειώνεται στο κεφάλι του Τομ και εισάγεται στο νοσοκομείο «Λορντ Φαντ», το πιο παράξενο του Λονδίνου. Εκεί, τον υποδέχεται ένας μυστήριος Θυρωρός με παραμορφωμένο σώμα, που το πραγματικό του όνομα αποτελεί γρίφο και ένας νεαρός γιατρός, που αν είσαι παιδί, μπορείς εύκολα να ξεγελάσεις. Τα πράγματα γίνονται ακόμη πιο περίπλοκα, όταν στην παιδιατρική πτέρυγα συναντά την προϊσταμένη, που παραδόξως, δεν συμπαθεί καθόλου τα παιδιά και σχεδιάζει να του δυσκολέψει τη ζωή για όσο κρατήσει η νοσηλεία του. Όμως, ευτυχώς, στον θάλαμο που τον μεταφέρουν, έχει συγκατοίκους τη δυναμική Άμπερ, τον Τζορτζ που λατρεύει τις σοκολάτες, τον συνομήλικο του Ρόμπιν, που προς το παρόν δεν βλέπει καθόλου και τη δεκάχρονη Σάλι που την περισσότερη ώρα κοιμάται. Η παρέα θα τον μυήσει στη «Συμμορία του Μεσονυκτίου» που μπορεί να πραγματοποιήσει κάθε όνειρο, ακόμη και το πιο τρελό, φτάνει το ρολόι να χτυπήσει μεσάνυχτα…
Μια συναρπαστική ιστορία γεμάτη χιούμορ, δράση και τρυφερότητα που εξελίσσεται στον πιο απροσδόκητο τόπο με τον πιο αναπάντεχο τρόπο:
«Ήταν ένα δύσκολο εγχείρημα από πολλές πλευρές όταν πρωτοκάναμε την πρόταση στην Ελλάδα το 2016 που κυκλοφόρησε και το βιβλίο, κυρίως λόγω της θεματικής του καθώς αφορά το ξεχωριστό όσον αφορά στην αποδοχή ενός παιδιού για το φύλο του, οι ασθένειες, πώς δηλαδή να συζητήσουμε για τον καρκίνο στα παιδιά, η κοινωνική απομόνωση. Ο Ντέιβιντ Ουάλιαμς είναι ένα εξαίρετος συγγραφέας και με στενοχωρεί που το πρώτο βιβλίο The Boy in the dress δεν έχει ακόμα μεταφραστεί στην Ελλάδα, ένα βιβλίο που γράφτηκε 22 χρόνια πριν να φανταστείς», αναφέρει η Άνδρη Θεοδότου.
Θα το συζητήσει τότε με την Ξένια Καλογεροπούλου, έναν άνθρωπο που ξέρει καλύτερα από τον καθένα το παιδικό θέατρο στην Ελλάδα, όταν πρωτοδιαβάσει το βιβλίο και εκείνη αφοπλιστικά θα της απαντήσει «Εμείς οι ενήλικοι, ακόμα και σε 20 χρόνια από τώρα, θα έχουμε ακόμα πρόβλημα να αποδεχθούμε όλα αυτά». Δυστυχώς υπάρχει μια δυσκαμψία ακόμα στην αποδοχή του ξεχωριστού και αυτό ήταν κάτι που απασχολούσε για χρόνια την Άνδρη Θεοδότου που στόχος της θα είναι το σύγχρονο έργο που το ξεχωριστό, η αποδοχή και η συμπερίληψη πρωταγωνιστούν.
Ο κόσμος θα αγκαλιάσει το έργο «Συμμορία του Μεσονυκτίου», ένα έργο που για πρώτη φορά ανέβηκε στην ελληνική σκηνή αποκτώντας τα δικαιώματα για πρώτη φορά στην Ευρώπη ενός τέτοιου ανεβάσματος (έχει ανέβει μόνο στο Λονδίνο).
