ελc live sessions #2

Τον Γιώργο Γρηγοράκο τον γνώρισα όταν παρέδιδα στη σχολή τη διπλωματική μου. Τα κουμπάκια, οι πειραματισμοί και οι νέοι τρόποι ηχογράφησης μονοπωλούσαν κάθε συζήτηση. Χαθήκαμε και  τον ξαναβρήκα όταν έστησε το Movement και τους Elica. Με εντυπωσίαζε πάντα η ευγένεια του χαρακτήρα του και η αφοσίωση στη μουσική του. Με το προσωπικό του project συμμετέχει στο δεύτερο live που διοργανώνουμε και έτσι του ζητήσαμε να μας πει λίγα λόγια, γενικά.

Γεννήθηκα και μεγάλωσα στην Αθήνα. Φαίνομαι μελαγχολικός αλλά κατά βάθος είμαι πολύ αισιόδοξος άνθρωπος. Η εσωστρέφεια και το τοίχος που εσκεμμένα υψώνω στους γύρω μου είναι κάτι που προσπαθώ να βελτιώσω. Πιστεύω ότι η μουσική με βρήκε και όχι εγώ αυτή. Πάντα ένιωθα ότι αν δεν ήμουν μουσικός θα ήμουν χαμένος. Οι Elica ήταν και παραμένουν κάτι πολύ σημαντικό για μένα και τον Φώτη (Καραογλάνη). Τους φτιάξαμε μια στιγμή που δεν υπήρχαν τα άπειρα ελληνικά electro group που υπάρχουν σήμερα. Θέλαμε μόνο να κάνουμε μουσική χωρίς να μας ενδιαφέρουν εταιρίες, λεφτά ή οτιδήποτε άλλο. Γι αυτό αγάπησαν τη μουσική μας κάποιοι. Δεν γράψαμε κάτι εξωπραγματικό. Ήταν όμως αληθινό. Έχουμε πάρει απόφαση ότι αφού δεν ζούμε από τη μουσική θα κάνουμε κάτι καινούριο μόνο αν αυτό έχει λόγο ύπαρξης.

Αναπόφευκτα αγάπησα και με επηρέασαν όλοι οι electro και synth pop καλλιτέχνες της δεκαετίας του ´80 με πιο αγαπημένους τους Depeche Mode, OMD, D.Bowie, Pet Shop Boys αλλά και τους ηλεκτρονικούς πρωτεργάτες Kraftwerk, J.M.Jarre, B.Eno. Με μαγεύει πάντοτε η απλότητα του Philip Glass και πιστεύω ότι ο Vangelis ειναι ο πιο ευφυής μουσικός που έχει βγάλει η χώρα. Από νεότερους θαυμάζω τους Aphex Twin, Autechre, Alva Noto, Fennesz και θεωρώ πραγματικό “ξωτικό” τον Thom Yorke.
Οι Στερεό Νόβα ήταν το μανιφέστο μιας ολόκληρης γενιάς. Πόλη, ταράτσες, κεραίες, γκρίζος ουρανός, όνειρα, απώλειες… Ήταν στάση ζωής. Αυτή ακριβώς η αλήθεια είναι που λείπει σήμερα από τα group και τους μουσικούς. Είχα πει παλαιότερα ότι ο Κ.Βήτα ειναι ο Χατζιδάκις της γενιάς μας και είχα παρεξηγηθεί. Τον αγαπώ πολύ.

Το 2010 στο Παρίσι έβλεπα τον J.M.Jarre, τον άνθρωπο που με επηρέασε όσο κανείς άλλος και βγαίνοντας από τη συναυλία, αντίκριζα τον Πύργο του Άϊφελ, τη φωτισμένη πόλη και όλες αυτές τις εικόνες που με είχαν γοητεύσει όταν ήμουν μικρός και τις είχα συνδέσει άμεσα μαζί του. Θυμάμαι όταν είχε πέσει στα χέρια μου μια φωτογραφία του στο studio του, που ήταν περιτριγυρισμένος από δεκάδες synthesizers και κουμπάκια, είπα αμέσως μέσα μου “αυτο θέλω να γίνω”.

Πρέπει να εντρυφήσουμε και πάλι μέσα μας για να βρούμε την αλήθεια που θα μας οδηγήσει στην έξοδο από το σκοτάδι που ζούμε. Η χρεοκοπία έχει επέλθει πάνω απ όλα μέσα μας, ηθικά, πνευματικά, συναισθηματικά. Εμείς οι ίδιοι το δημιουργήσαμε αυτό υιοθετώντας έναν τρόπο ζωής αλαζονικό, εγωκεντρικό, υπέρμετρα καταναλωτικό χωρίς κανένα σεβασμό στο συνάνθρωπο και στη φύση.
Στην Ελλάδα κανείς δεν κάνει τίποτα σοβαρά. Είναι τόσα πολλά τα αρνητικά στοιχεία μας που και τα ελάχιστα καλά ακυρώνονται. Την ασχήμια της Αθήνας δεν την έχω δει πουθενά. Δεν αγαπάμε και δεν σεβόμαστε τους συνανθρώπους μας, θα αγαπήσουμε την πόλη μας;

Τα τελευταία χρόνια έχω γυρίσει σχεδόν όλη την Ευρώπη. Μου αρέσει ιδιαίτερα να την ανακαλύπτω μέσα από διαδρομές με τρένο. Τα τρένα περνάνε από σημεία που συνήθως δεν πάνε αλλά μέσα κι έτσι βλέπεις τοπία απίστευτης ομορφιάς. Το Somewhere in a field γεννήθηκε μέσα από τις εικόνες του τελευταίου μου ταξιδιού στην Νορβηγία. Βλέποντας όλη αυτή τη μελαγχολική ατμόσφαιρα της Βόρειας Ευρώπης σκέφτομαι ότι γεννήθηκα σε λάθος χώρα.

Τα παιδιά μου είναι μακράν η μεγαλύτερη, αληθινή και πιο βαθιά αγάπη της ζωής μου. Είναι τόσο μεγάλη που οτιδήποτε άλλο φαντάζει ασήμαντο. Το ξέρω ότι ακούγεται κλισέ αλλά μόνο αν κανείς παιδιά μπορείς να το καταλάβεις αυτό. Ένα από τα πράγματα που θα ήθελα να τους «περάσω», είναι το να ταξιδεύουν όσο μπορούν.

Πάντα θαυμάζω τους ανθρώπους που σκέφτονται διαφορετικά από την μάζα. Ανάμεσα τους είναι ο Ιάννης Ξενάκης, ο Βαγγέλης Παπαθανασίου, ο Σάββας Υσάτης. Μου αρέσει πολύ ο Λάνθιμος από νέους σκηνοθέτες κι ο The Boy από νέους μουσικούς. Τέτοιοι φωτισμένοι άνθρωποι νομίζω ότι λείπουν σε όλα τα επίπεδα έτσι ώστε να μπορέσει η Ελλάδα να βγει από αυτό το ηθικό και πνευματικό τέλμα.

Τον τελευταίο καιρό ανοίγουν κάποιο χώροι που προσπαθούν να αναδείξουν κι άλλα όμορφα πράγματα αλλά δυστυχώς δεν αντέχουν πολύ. Δεν τυγχάνουν ανάλογης στήριξης και δεν πιστεύουν και οι ίδιοι πραγματικά το εκάστοτε εγχείρημα τους. H μόνη σκηνή που έχουμε και ευημερεί είναι αυτή της παραλιακής…
Οι πραγματικοί καλλιτέχνες είναι στη αφάνεια. Αποθεώνουμε και θάβουμε με την ίδια ευκολία, χωρίς να μπούμε στον κόπο να ψάξουμε πραγματικά. Οι ίδιοι άνθρωποι που το βράδυ πάνε στα μπουζούκια και βλέπουν τουρκικά σήριαλ, το πρωί γράφουν και κριτικάρουν σε μια φυλλάδα ή blog, οτιδήποτε.

H ambient είναι έντονα συναισθηματική μουσική. Το ότι είναι μελαγχολική δεν αναιρεί ότι είναι ταυτόχρονα βαθιά σκεπτόμενη και προσφέρει τεράστια ελευθερία στον ακροατή να γεννήσει τις δικές του εικόνες. Είναι αυτή η αισιόδοξη μελαγχολία που λέω εγώ.

“Αν ένα κομμάτι φτιαγμένο αποκλειστικά από computers και synthesizers ακούγεται κρύο και άψυχο αυτό δεν οφείλεται στα μηχανήματα αλλά στο γεγονός ότι ο δημιουργός δεν έβαλε κάτι απτήν ψυχή του”, θα θυμάμαι πάντα τη φράση της Bjork. Τα μηχανήματα και η τεχνολογία απλώς μας παρέχουν περισσότερες λύσεις και τρόπους. Μπορώ να πω ότι μέχρι τώρα, περισσότερο αρνητικά έχουν συμβάλει τα πολλά ηλεκτρονικά μηχανήματα που έχω ως αναφορά, στην δημιουργικότητα μου κι αυτό γιατί, καταναλώνω άπειρες ώρες στο να τα κατανοήσω και να εξαντλήσω τις δυνατότητες τους, με αποτέλεσμα να χάνω πολύ χρόνο σε ανούσιους πειραματισμούς που τις περισσότερες φορές δεν οδηγούν πουθενά, παρά μόνο σε κάποιο, ίσως ακαδημαϊκού ενδιαφέροντος αποτέλεσμα.
Δεν μπορώ να εξηγήσω τι μουσική παίζω, ούτε και με ενδιαφέρει για να πω την αλήθεια. Φροντίζω μόνο να έχει συναίσθημα και να μην είναι επιτηδευμένη.

Στο Six Dogs θα παρουσιάσω το νέο μου οπτικοακουστικό έργο “Somewhere in a field”. Θα «μεταφράσω» στην ουσία, τις εικόνες που χαράχτηκαν στο μυαλό μου από τα τελευταία μου ταξίδια, σε ήχους. Οι μελωδίες είναι καλά κρυμμένες. Δεν υπάρχει τίποτα φανερό και σκοπός μου είναι ο ακροατής να εισβάλει στη μουσική και να τις ανακαλύψει. Υπάρχουν σημεία που ενώ φαίνεται ότι δεν γίνεται κάτι ουσιαστικό και ότι ο ήχος είναι στάσιμος, εκεί, αν ξύσεις την επιφάνεια τότε θα ανακαλύψεις πολλά και διαφορετικά κρυμμένα επίπεδα. Σε αυτό θα συμβάλλουν οι εικόνες της Αλεξάνδρας και η «πειραγμένη» άρπα με τα φωνητικά της Αναστασίας.

Το Somewhere in a field θα παρουσιαστεί στο Six Dogs την Τετάρτη 7 Δεκεμβρίου.