Κείμενο: Τώνια Καράογλου
Εδώ και κάποια χρόνια έχει καταρριφθεί η τακτική να σηματοδοτείται η λήξη της θεατρικής σεζόν την Κυριακή των Βαΐων, έτσι και φέτος όχι μόνο συνεχίζουν παραστάσεις που πήγαν καλά, αλλά ξεκινούν και νέες, καθιστώντας αυτή τη σύντομη περίοδο μέχρι την έναρξη του καλοκαιριού μια αυθύπαρκτη μίνι θεατρική σεζόν.
«Φάεθων», σκηνοθεσία Δημήτρης Καραντζάς, Θέατρο της Οδού Κυκλάδων
Από τις παραστάσεις που συνεχίζουν η πρωτοκαθεδρία ανήκει στον «Φαέθοντα», που δικαιωματικά διεκδικεί τον, «κλισέ» κατά τ’ άλλα, τίτλο «η παράσταση της χρονιάς»: η ωριμότερη ως τώρα δουλειά του Δημήτρη Καραντζά, που αφουγκράστηκε το έργο του Δημήτρη Δημητριάδη και έθεσε εαυτόν στην υπηρεσία του, κεντώντας την παράσταση σε κάθε της λεπτομέρεια, θεατή και αθέατη, και βγάζοντας από τον Περικλή Μουστάκη μια ερμηνεία υψηλής ακρίβειας και τρομαχτικής επιδραστικότητας. (Στο θέατρο της οδού Κυκλάδων θα φιλοξενηθεί επίσης, από τις 20 Απριλίου, η performance του Γιάννη Λεοντάρη, «Σχέδιο για Ηλέκτρα/Σχέδιο για Ιφιγένεια» βασισμένη στα ομώνυμα κείμενα του Γιώργου Βέλτσου, που είχε πρωτοπαρουσιαστεί το περασμένο καλοκαίρι στο Ναύπλιο.)
«Κατερίνα», σκηνοθεσία Γιώργος Νανούρης, Θέατρο Θησείον
Η «Κατερίνα» του Αύγουστου Κορτώ, με τη Λένα Παπαληγούρα υπό τις σκηνοθετικές οδηγίες του Γιώργου Νανούρη, μετά τα συνεχή sold out, συνεχίζει για όσους δεν πρόλαβαν ως τις 16 Μαΐου στο θέατρο Θησείον, όπου επαναλαμβάνεται και ένας δεύτερος γυναικείος μονόλογος, η «Οδός Πολυδούρη», με την Ιωάννα Παππά στο ρόλο της ποιήτριας.
«Τέρατα», σκηνοθεσία Γρηγόρης Χατζάκης, τεχνοχώρος Cartel
Μια βόλτα στο ολοένα και πιο σταθερό σημείο θεατρικής αναφοράς, τον τεχνοχώρο Cartel, μας πηγαίνει σε ένα ιδιότυπο τσίρκο του Σικάγο στα τέλη του 190υ αιώνα· τα «Τέρατα», του διδύμου Διαμαντή Γκιζιώτη (κείμενο) – Γρηγόρη Χατζάκη (σκηνοθεσία), μετεωρίζονται μεταξύ του γκροτέσκου και της εσωτερικότητας και ξαναδίνουν σκηνικό βήμα στον Αλέκο Φασιανό, που φιλοτεχνεί τα σκηνικά και τα κοστούμια.
«Mojo», σκηνοθεσία Θωμάς Μοσχόπουλος, Θέατρο Πόρτα
Στο θέατρο Πόρτα συνεχίζει το «Mojo» στη σκηνοθεσία του Θωμά Μοσχόπουλου· αν και ξενίζει ως δραματουργική επιλογή, δικαιώνεται από την εύρυθμη σκηνοθεσία και τις εξαιρετικές ερμηνείες, με τον Γιώργο Χρυσοστόμου να κλέβει την παράσταση και να δικαιώνεται ως ένα από τα μεγάλα κεφάλαια του θεάτρου μας.
«Σταματία, το γένος Αργυροπούλου», σκηνοθεσία Βαγγέλης Θεοδωρόπουλος, Θέατρο του Νέου Κόσμου
Δεν είναι, όμως, λίγα τα θέατρα που έχουν εντάξει στον προγραμματισμό τους και νέες παραγωγές γι’ αυτή την περίοδο. Το Θέατρο του Νέου Κόσμου, για παράδειγμα, συνεχίζει με παραστάσεις, νέων δημιουργών κυρίως, που εμπνέονται «παρεμβαίνοντας» σε κλασικά έργα (Σαίξπηρ, Μολιέρο, Λόρκα), αλλά αφήνει χώρο και για τη «Σταματία», που φαίνεται πως δεν έχει κάνει ακόμη τον κύκλο της. Στο Θέατρο Από Μηχανής, ο Δημήτρης Δημητριάδης θα δει ακόμη ένα έργο του επί σκηνής, το κινηματογραφικής αφορμής «Στροχάιμ», σε μια μάλλον αναπάντεχη συνάντηση με τον Σταμάτη Φασουλή στη σκηνοθεσία.
«Νησί των σκλάβων», σκηνοθεσία Μαριάννα Κάλμπαρη, Θέατρο Τέχνης
Και το Θέατρο Τέχνης είχε από την αρχή της σεζόν προγραμματίσει νέες παραστάσεις μετά το Πάσχα. Περιμένουμε, λοιπόν, την εκδοχή της Νατάσας Τριανταφύλλη πάνω στους «Αδερφούς Καραμάζωφ» του Ντοστογιέφσκι αλλά και την Άντζελα Μπρούσκου να σκηνοθετεί Παντελή Πρεβελάκη («Το τρελό αίμα»). Παράλληλα, συνεχίζουν τρεις από τις προηγούμενες παραγωγές του θεάτρου, που κέρδισαν το στοίχημα με το κοινό: η παράσταση της Λένας Κιτσοπούλου, και οι δύο σκηνοθεσίες της Μαριάννας Κάλμπαρη: «Νησί των σκλάβων» και «Η Λίλα λέει», όπου η ερμηνεία της Λένας Δροσάκη, φετινής νικήτριας του βραβείου «Μελίνα Μερκούρη», συζητιέται ήδη θετικότατα. Γυναικεία υπόθεση η τρίτη περίοδος του Θεάτρου Τέχνης. (Τη Λένα Δροσάκη μπορούμε να απολαύσουμε και στο «Αχ!» των Bijoux de Kant που θα επαναληφθεί για λίγες παραστάσεις σε Πειραιά και Βοτανικό).
«Βυσσινόκηπος», σκηνοθεσία Νίκος Καραθάνος, Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών
Το «βαρύ πυροβολικό», η Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών εντάσσει στους κύκλους της τον ιθύνοντα νου μερικών από τις απολαυστικότερες θεατρικές στιγμές της τελευταίας τριετίας: ο Νίκος Καραθάνος αναμετριέται με τον «Βυσσινόκηπο», κλείνοντας τον «κύκλο Τσέχωφ» της φετινής χρονιάς. Πάντως, οι δηλώσεις του περί «αιρετικής» ματιάς και η παρουσία της Λένας Κιτσοπούλου θέτουν σε επιφυλακή τα αντανακλαστικά μας. Η Στέγη συνεχίζει και με το καθιερωμένο πια Φεστιβάλ Εφηβικού Θεάτρου, όπως και με αξιοσημείωτες μετακλήσεις από το εξωτερικό: το πρόγραμμα του 2ου Fast Forward Festival εξερευνά τις σχέσεις δημόσιου και ιδιωτικού χώρου, αλλά τα βλέμματα στρέφονται κυρίως στο «Hate Radio», όπου ένα ακραίο –και άκρως αληθινό– παράδειγμα ρατσιστικής προπαγάνδας στήνεται επί σκηνής από τους ίδιους τους πρωταγωνιστές της.
«Βασιλιάς Ληρ», σκηνοθεσία Τομάζ Παντούρ, Πειραιώς 260
Η πιο αναμενόμενη, μάλλον, πρεμιέρα των ημερών είναι αυτή του «Βασιλιά Ληρ», όπου ο Γιώργος Κιμούλης, στον ομώνυμο ρόλο, και μια αξιοσημείωτη διανομή στους υπόλοιπους ρόλους (Στεφανία Γουλιώτη, Κόρα Καρβούνη, Γιώργος Γάλλος, Αργύρης Πανταζάρας, Χάρης Τζωρτζάκης κ.ά.) θα δεχθούν τις σκηνοθετικές οδηγίες του πολυσυζητημένου Σλοβένου Τομάζ Παντούρ.
«Zyklon ή το πεπρωμένο», σκηνοθεσία Γιάννης Παρασκευόπουλος, θέατρο Αλκμήνη
Και δεν τελειώνουμε εδώ, καθώς έχουν προγραμματισθεί τουλάχιστον άλλες τόσες ή και περισσότερες παραστάσεις, όπως για παράδειγμα ο φουλ προγραμματισμός του πολυχώρου Vault, που πρέπει να αποδεικνύεται το πιο παραγωγικό θέατρο της σεζόν· επίσης, το τέταρτο έργο του Θανάση Τριαρίδη που βλέπει τα φώτα της σκηνής, το «Zyklon ή το πεπρωμένο» σε σκηνοθεσία του Γιάννη Παρασκευόπουλου, που μετά την πρεμιέρα του στη Θεσσαλονίκη θα φιλοξενηθεί στο θέατρο Αλκμήνη· η νέα δουλειά της ομάδας «Σημείο Μηδέν» σε σκηνοθεσία και πάλι του Σάββα Στρούμπου στο θέατρο Άττις, που αφορά στην -σε πανελλήνια πρώτη- θεατρική εκδοχή της μελλοντολογικής δυστοπίας του Γιεβγκένι Ζαμιάτιν -κατά πολλούς προάγγελου του «1984»- «Εμείς»· ή η επετειακή δουλειά του Χοροθεάτρου «Οκτάνα» για τα 25 χρόνια του με την παράσταση «Ντυμένοι γυμνοί» στο θέατρο Σημείο, όπου συνεχίζεται και η άλλη δουλειά του Κωνσταντίνου Ρήγου, η εκδοχή του πάνω στην «Έντα Γκάμπλερ».
Έτσι, εν μέσω μιας συνεχούς ροής παραστάσεων θα μεταβούμε στη θερινή περίοδο, που τυπικά και μόνο σηματοδοτείται από την έναρξη του Φεστιβάλ Αθηνών, καθώς φαίνεται ότι και φέτος η καλοκαιρινή Αθήνα δεν θα μονοπωληθεί μονάχα από φεστιβαλικές παραστάσεις.
