-471799.jpg)
Ο Καβαλλιεράτος είναι ευφάνταστος, είναι τολμηρός, είναι αστείος και διεισδυτικός. Απελευθερωμένος από ταμπού και διαθέτοντας μεγάλη τεχνική ικανότητα, συνθέτει εικόνες που είναι ταυτόχρονα αστείες και βαθυστόχαστες, που προσπαθούν να αναλύσουν τον κόσμο των ιδεών, των συναισθημάτων και τις αισθητικής, δημιουργώντας στο θεατή έντονα συναισθήματα και αντιδράσεις.
Κατά την άποψή μου, ο Διονύσης Καβαλλιεράτος δημιούργησε στην αρχή της καριέρας του ένα από τα πιο εμβληματικά έργα -σε διεθνές επίπεδο- των τελευταίων χρόνων, το ομώνυμο έργο της πρώτης του έκθεσης, το ΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑ!!!. Πρόκειται για μια πολύ απλή γλυπτική εγκατάσταση, που όμως αποδίδει με τον πιο δυνατό, σύγχρονο και αφαιρετικό τρόπο αυτή την κραυγή -χαράς ή λύπης μεγάλης έντασης- που θέλουμε καμιά φορά να αφήσουμε να εκτοξευτεί από μέσα μας.
Από την πρώτη του ατομική έκθεση το 2005, ο Καβαλλιεράτος δημιουργεί μια πολύ ιδιαίτερη εικονοποιία, πολυσύνθετη και πολυεπίπεδη, αιχμηρή, διεισδυτική, ειρωνική και γι’ αυτό απόλυτα σοβαρή. Τα έργα του, οι εγκαταστάσεις, τα σχέδια και τα βίντεό του είναι παρωδίες της πραγματικότητας, άλλοτε σκοτεινά και δυσοίωνα και άλλοτε χαρούμενα και δυσοίωνα ή έστω πραγματιστικά. Ο Μέγας Κωνσταντίνος, ο Δάντης, ο Ιησούς και πρόσφατα ο Οιδίποδας είναι μερικοί από τους πιο διάσημους ήρωες της δουλειάς του, πλαισιωμένοι από καρτουνίστικες φιγούρες ζώων και φρούτων. Φιλόδοξος στόχος όλων αυτών των πρωταγωνιστών μοιάζει να είναι η εξιστόρηση του παραμυθιού της ζωής, η Γένεση και η γέννηση, ο θάνατος, το σεξ, η φιλοσοφία. Φυσικά, αυτή η αφήγηση τελειώνει, εμμέσως πλην σαφώς, με την απλή διαπίστωση ότι δεν υπάρχει καμία παρηγορητική βεβαιότητα. Όλα αυτά δοσμένα με μαστοριά στη γλυπτική και δεξιοτεχνία στο σχέδιο.
Στην τωρινή του έκθεση ο Διονύσης Καβαλλιεράτος συνεχίζει την αφήγηση των περιπετειών του ανθρώπου, πάντα με κοφτερή ματιά και χιούμορ. Μπαίνοντας στην γκαλερί πέφτεις πάνω σ’ ένα φράχτη που μοιάζει να σε αποτρέπει από το να προχωρήσεις προς τα μέσα. Το έργο λέγεται «Educational Fence» και κάθε σανίδα του φράχτη απολήγει σε ένα σμιλεμένο στοιχείο του ελληνικού αλφαβήτου και το αντίστοιχό του στο λατινικό αλφάβητο. Το πρωτότυπο αυτό πληκτρολόγιο-φράκτης περιλαμβάνει νούμερα και σύμβολα νομισμάτων, ενώ το τελευταίο σύμβολο στη σειρά είναι το άπειρο. Ένας φράχτης που συνδυάζει αντί να χωρίζει; Απέλπιδες προσπάθειες συμβίωσης; Ποιος βρίσκεται από τη μία πλευρά και ποιος από την άλλη; Μια σύγχρονη κοινωνία με PC και πληκτρολόγια πάντα βασισμένη στη φύση, στα φυσικά υλικά όπως το ξύλο, η οποία πορεύεται προς το άπειρο.
Στο βάθος είναι τοποθετημένα δύο ξυλόγλυπτες επιγραφές, που απ’ ό,τι έμαθα σόκαραν(!). Στη μία υπάρχει μια ερώτηση που απευθύνεται προς τον Οιδίποδα και στα ελληνικά σημαίνει «Σκότωσες τη μάνα σου και σοδόμησες τον πατέρα σου;» (Oedipus!!! Did You Kill Your Mother and Fuck Your Father Again?). Το αναπάντεχο ως η μόνη αλήθεια; Η ημιμάθεια που οδηγεί σε στρεβλώσεις; Η σεξουαλικότητα με τις πολλές εκφάνσεις της; Το τελευταίο ερώτημα οδηγεί και στην επόμενη ξυλόγλυπτη επιγραφή με τίτλο Love Letter. Σε αυτήν ένας εραστής αποφασίζει να κόψει το πέος του, υποκαθιστώντας το με ένα αιδοίο, και να στείλει το κομμένο μόριο ως ταχυδρομικό περιστέρι στην αγαπημένη του.
Τα έργα που μου άρεσαν όμως πιο πολύ είναι δύο: Ένα μικρό σχέδιο με κάρβουνο, το Sirtaki in the Sunset, και η εγκατάσταση Let’s Do the Locomotion. Στο σχέδιο, σε μια παραλία με ένα καυτό ηλιοβασίλεμα, ένας τρικέφαλος Κουταλιανός, ο Μπαμπούλας και ο Καπετάνιος χορεύουν ένα συρτάκι που θυμίζει το συρτάκι του Άντονι Κουίν και του Άλαν Μπέιτς από την ταινία Ζορμπάς. Φιγούρες-πρότυπα και φιγούρες παραμυθιών, σύγχρονη και αρχαία μυθοπλασία μπλέκονται για να σατιρίσουν αλλά και να αγκαλιάσουν μια κοινωνία που παραπαίει ανάμεσα στον πραγματισμό και το μεγαλοϊδεατισμό. Η κεραμική εγκατάσταση Let’s Do the Locomotion παραπέμπει στον τρόπο με τον οποίο χορεύεται καμιά φορά αυτό το τραγούδι, με τους χορευτές να σχηματίζουν τρενάκι. Μόνο που σ’ αυτό το χορευτικό τρενάκι συμβαίνουν διάφορα ευτράπελα. Κατ’ αρχήν, οι χορευτές δεν είναι άνθρωποι, εκτός από έναν. Όλοι οι άλλοι είναι ζώα. Ζώα που φοράνε, όπως και ο άνθρωπος άλλωστε, μια μουτσούνα που παριστάνει ένα άλλο ζώο. Έτσι, η καμηλοπάρδαλη μοιάζει να έχει ντυθεί γαρίδα, ο ρινόκερος κόμπρα, η τίγρης γάιδαρος και πάει λέγοντας. Επίσης, όλοι οι συμμετέχοντες στο χορό είναι γένους αρσενικού, και μάλιστα είναι όλοι σε στύση, οπότε μοιάζει σαν να πρόκειται για ένα τρενάκι-χορευτικό όργιο. Ποιος είναι ποιος; Ποια τα επίκτητα χαρακτηριστικά, πώς διαμορφώνεται η προσωπικότητα; Πώς διαμορφώνεται η σεξουαλικότητα; Πώς διαμορφώνονται τα στερεότυπα;
Ο Διονύσης Καβαλλιεράτος καταφέρνει να αποτυπώσει μέσα από τα έργα του το σουρεαλισμό των ιδεών και των αισθημάτων, το σουρεαλισμό της ανθρώπινης κοινωνίας που μας περιβάλλει αδιάκοπα, αλλά τον αγνοούμε πεισματικά.
H ατομική έκθεση του Διονύση Καβαλλιεράτου «Ο γιος του αετού σπάει τα πόδια του. Ο γιος του αετού περπατάει με τα χέρια» παρουσιάζεται στην γκαλερί Bernier-Eliades έως τις 17 Ιανουαρίου 2013.
