Φοράμε τις ασθένειές μας, σωματικές ή ψυχικές, αληθινές ή κατά φαντασίαν, σαν παράσημα. Όταν όλα είναι ταυτότητα, όταν όλα είναι ατομικότητα, όταν όλα είναι ναρκισσισμός και κάμερα σε μένα, κάθε τι που μου προσδίδει ένα ακόμη χαρακτηριστικό, μια ακόμη ιδιότητα, κάθε τι που με εντάσσει σε μια ακόμη ειδικότερη κατηγορία, κάθε τι που με διαφοροποιεί ακόμα περισσότερο, με αναλύει ακόμα περισσότερο, με εξηγεί ακόμα περισσότερο, αποτελεί ένα προσόν που μπαίνει στο βιογραφικό μου, έναν έξτρα τίτλο σπουδών, έναν έξτρα τίτλο τιμής.
Είναι ένα δώρο όχι απλά ευπρόσδεκτο, αλλά ένα δώρο που ψάχνουμε να κάνουμε στον εαυτό μας, ένα δώρο που του αξίζει. Αξίζουμε. Το ξεπακετάρουμε και το κάνουμε κορνίζα. Πόσο διαολεμένα ενδιαφέροντα πλάσματα είμαστε. Πόσο έχουμε εξελιχθεί. Πόσο συνεχίζουμε να εξελισσόμαστε. Δεν σταματήσαμε να σκάβουμε τα μέσα μας, δεν σταματήσαμε να τσεκάρουμε το σώμα μας. Και δεν μας απογοητεύουν, ούτε το σώμα ούτε το μυαλό. Βρίσκουμε διαρκώς. Διαταραχές, παθήσεις, δυσλειτουργίες. Και πόσο αδιάφοροι, πόσο παθέτικ, πόσο τραγικοί αυτοί που «δεν έχουν τίποτα». Φυσικά και θα είχατε αν ψαχνόσασταν. Αλλά ψάχνουν μόνο οι γενναίοι, ψάχνουν μόνο όσοι αγαπούν ουσιαστικά τον εαυτό τους, όσοι θέλουν να καταλάβουν τι συμβαίνει με την ψυχοσωματική τους πάρτη, γιατί είναι έτσι και όχι αλλιώς, ποιοι εν πάση περιπτώσει είναι, ποιο κοκτέιλ διαγνώσεων τους προσδίδει τη μοναδικότητά τους.
Μετά βγαίνουμε στο δρόμο. Μιλάμε σε ανοιχτή ακρόαση, σε αυτοκίνητα με ανοιχτά παράθυρα ή πεζοί, μιλάμε δυνατά, ο ήχος της ανοικτής ακρόασης δυνατότερος, ενίοτε και στη διαπασών, είμαστε ατομάρες, κάτι συμβαίνει εδώ, μιλάμε, συνεννοούμαστε, αναλύουμε τα θέματά μας ή σχολιάζουμε τα θέματα των άλλων, κάνουμε το δικό μας ιδιωτικό πόντκαστ, ίσως όχι τόσο επειδή θέλουμε να μας ακούν οι περαστικοί, όσο γιατί όλος ο κόσμος είναι η μικρή, προσωπική μας φούσκα, όσο γιατί ο δημόσιος χώρος είναι στο μυαλό μας επέκταση του ιδιωτικού, θα φερθούμε κι εκεί λίγο πολύ όπως στον ιδιωτικό.
Υπάρχει μια συγκεκριμένη διασταύρωση στην απέναντι γωνία, ο δρόμος δεν είναι ταχείας κυκλοφορίας, μια λωρίδα σε κάθε κατεύθυνση, φανάρια σε κάθε κατεύθυνση, κυρίως υπάρχει ορατότητα άφθονη και από τη μια και την άλλη πλευρά, δυσκολεύεσαι να κατανοήσεις πώς γίνεται να υπάρχουν ατυχήματα εδώ, αφού κι αυτός που είναι να στρίψει αριστερά βλέπει τον άλλο να έρχεται από απέναντι στα εκατό μέτρα κι εκείνος που είναι να συνεχίσει ευθεία βλέπει τον άλλο να στρίβει παραπάνω από εγκαίρως. Κι όμως. Ξανά και ξανά και ξανά θα στουκάρουν. Χάζευαν; Μιλούσαν; Δεν έβλεπαν μπροστά τους απ’ το άγχος της καθημερινότητας και του να προλάβουν να τα βγάλουν πέρα; Μπορεί.
Μπορεί όμως μαζί με όλα τα άλλα και κάτι πιο υπόγειο, κάτι μη συνειδητό, ίσως η πορεία μου στο δρόμο είναι ένα ακόμη αναφαίρετο ιδιωτικό δικαίωμά μου, ίσως αν είναι να στρίψω θα στρίψω γιατί είναι δικαίωμά μου, αν είναι να πάω ευθεία θα πάω ευθεία γιατί είναι δικαίωμά μου, ίσως έχω τόσο πολύ δικαίωμα να πάω εκεί που πηγαίνω, που μόνο όταν είναι πια πολύ αργά συνειδητοποιώ ότι το δικαίωμά μου συγκρούεται με το δικαίωμα του άλλου, μόνο όταν είναι πια πολύ αργά συνειδητοποιούμε και οι δύο ότι, παρότι βλέπαμε ο ένας τον άλλο να έρχεται, δεν τον βλέπαμε στα αλήθεια ποτέ.
