Κείμενο: Μύριαμ Παρασκευοπούλου
Μερικά χρόνια πριν, οι Κυριακές μου ξεκινούσαν εμμονικά με το κομμάτι “Easy”(Like Sunday Morning), τη φοβερή διασκευή/ αναγέννηση του Cayetano στο Easy του Lionel Richie. Έφτιαχνα καφέ, έμπαινα στο YouTube πληκτρολογούσα “easy like sunday morning” και η χαρακτηριστική ασπρόμαυρη φωτογραφία του τύπου με την τραγιάσκα εμφανιζόταν στην οθόνη. Τότε που το Spotify το πιθανότερο δεν υπήρχε ούτε ως σπόρος ιδέας και στο YouTube απολάμβανες τη μουσική χωρίς να νιώθεις ότι παρακολουθείς το prime time κάποιου μεγάλου καναλιού, ο λίγο πιο συναισθηματικός αλγόριθμος της εποχής, με πήγε στο “Fairy Τales” από το LP του Back Home (2010) και από εκεί νομίζω πως άρχισα δειλά-δειλά να εξερευνώ τη μουσική του. Ξεχώρισα τα άλμπουμ “Big Fall” (2009), “The Right Time”(2015) με το ομώνυμο κομμάτι να είναι το πιο αγαπημένο μου κομμάτι τής ως τώρα δισκογραφίας του. Και φυσικά το σχεδόν αυτόνομο και μεγάλο ταξίδι της “Μelanie” (2018), από τη μακρά αναζήτηση για την αληθινή αγάπη στον αγώνα για την κατάκτησή της και από εκεί στην τελική συνειδητή κατάδυση μέσα σε μια απέραντη αγκαλιά συναισθημάτων.
Ωστόσο διαμάντια μπορείτε να βρείτε σε όλες τις δουλειές του όπως τα κομμάτια “Las Sirenas”, “The K Blues”, “Babylon on Fire” αλλά και τα πιο πρόσφατα singles του “Strange Me”, “Flashback”, “Get Back”, “Bali”. Και φυσικά δεν μπορώ να μην αναφέρω το εξαιρετικό EP “Music For Performing Arts” με τις συνθέσεις του για θεατρικά έργα. Ερχόμενοι στο σήμερα, το ένατο ολοκληρωμένο άλμπουμ του με τίτλο “A Million Faces” έχει ξεκινήσει το δικό του ταξίδι. Αυθεντικά καλλιτεχνικό, αυθεντικά βαθύ, αυθεντικά ανθρώπινο.
Σκέφτομαι πως κάπου εδώ πρέπει να μιλήσω για είδη, ταμπέλες και ήχους. Είναι από τις ελάχιστες φορές που δεν με ενδιαφέρει. Και δεν με ενδιαφέρει γιατί ο Cayetano έχει ένα βαθιά ασαφές μουσικό πλαίσιο, το οποίο γίνεται άμεσα σαφές αν αντιληφθείς τη φιλοσοφία της συμπερίληψης που το διέπει, φιλτραρισμένο μέσα από ένα κινηματογραφικό πρίσμα. Το “A Million Faces” χαρακτηρίζεται από downtempo, jazz, nu jazz, electronic παραγωγές, οι οποίες διανθίζονται με κλασικές κιθάρες, πιάνα, τύμπανα, κλαρινέτα και πολλά ορχηστρικά όργανα, τα οποία μπλέκονται με γεννήτριες και ηλεκτρονικά beat.
O ήχος του άλλοτε ξεκουράζει το μυαλό σου, δημιουργώντας εικόνες φυγής και άλλοτε σε προτρέπει για τις πιο συνειδητά συναισθηματικές επιλογές, εκείνες που παίρνεις μόνος σου στο σκοτάδι αγκαλιάζοντας το μαξιλάρι. Δεν ξέρω αν ευθύνεται το γεγονός ότι έχει κάνει πολλά ταξίδια ζώντας και δουλεύοντας στο εξωτερικό συνδιαλεγόμενος με άλλες αισθητικές, ενδεχομένως ακόμη και με μια διαφορετική αίσθηση του χιούμορ. Ή αν όντως υπάρχει κάτι μέσα του που με έναν μοναδικά ισορροπημένο τρόπο κάνει τον ήχο του συμπεριληπτικό. Ο Cayetano συμπεριλαμβάνει κουλτούρες, ανθρώπους, ιστορίες, μύθους, αρώματα εποχών, συναισθήματα. Και αν αυτό ήταν ήδη εμφανές τα προηγούμενα χρόνια, στο “A Million Faces” επισφραγίζεται. Προσπάθησα -ίσως και με λίγο «δόλιο» τρόπο- να εκμαιεύσω τις σκέψεις του για την αγάπη, τη μουσική και το σύγχρονο αστικό “modus vivendi”.
Στο προηγούμενο LP, το “Melanie” μιλάς για την αληθινή αγάπη, η οποία μπορεί να μας ωθήσει να φτάσουμε στην άκρη του κόσμου. Το “A Million Faces” μας εισαγάγει στον κόσμο σου με ένα κομμάτι που έχεις γράψει για τον γιο σου και νιώθω σα να έφτασες στην άκρη του κόσμου…
Νομίζω πως επιτέλους έφτασα. Κάθισα σε έναν ψηλό απόκρημνο βράχο με τον γιο μου αγκαλιά, ντυμένοι ζεστά και ακίνητοι, να ατενίζουμε έναν άγριο ωκεανό. Και ανακάλυψα τι ήταν αυτό που η “Melanie” έψαχνε. Ποια αλήθεια και ποια αγάπη θα μπορούσε να την ηρεμήσει. Εκεί, με τον γιο μου αγκαλιά, ένιωσα για πρώτη φορά την ασημαντότητα μου μπροστά στο «νέο». Κοιτώντας το αύριο να λαμπυρίζει μέσα στα μάτια του, κατανόησα τη ματαιότητα που κρύβει κάθε μας κίνηση που δεν περιβάλλεται από αγάπη. Και ήταν εκείνη η στιγμή που επιτέλους λυτρώθηκα από τη “Melanie”. Ναι, έφτασα στην άκρη του κόσμου.
Τι συμβαίνει όταν «ότι γνωρίζαμε, απόψε καταρρέει»; Έχεις βρεθεί σε αυτή τη συνθήκη; Ή έχεις βάλει ποτέ τον εαυτό σου υποθετικά μέσα σε αυτό;
Δεν υπάρχει άνθρωπος που δεν ένιωσε τον πανικό μιας κατάρρευσης, εσωτερικής ή μη. Το βίωσε σχεδόν όλη η ανθρωπότητα ταυτόχρονα, πρόσφατα, με τη βίαια διακοπή της καθημερινότητας. Το βίωσαν καλοί μου φίλοι στην Ουκρανία, που από τη μία στιγμή στην άλλη, ό,τι θεωρούσαν δεδομένο χάθηκε. Το βίωσαν πιστοί όταν συνειδητοποίησαν πως ο ιερέας ήταν ένας κοινός απατεώνας. Και θα μπορούσαμε να συνεχίσουμε να μιλάμε γι’ αυτό για πάντα. Η αλήθεια είναι όμως ότι κάθε κατάρρευση είναι και μια ευκαιρία να ξαναχτίσουμε τη ζωή μας με λίγο καλύτερα υλικά και με περισσότερη σοφία.
Βάλαμε κάποιους ηθικούς κανόνες στο ένστικτο της αυτοσυντήρησης για να μπορέσουμε να επιβιώσουμε σαν ένα νέο αστικό είδος. Τα καταφέρνουμε;
Είναι σαν να με προσκαλείς -και να με προκαλείς ταυτόχρονα- σε μια «απαγορευμένη» συζήτηση. Νιώθω άβολα με όλα αυτά τα «πολιτικά ορθά» πράγματα. Νιώθω ότι περάσαμε το σημείο της ισορροπίας χωρίς να το καταλάβουμε και φτάσαμε σε ένα είδος «ταλιμπανισμού». Όλοι αυτοί οι «κανόνες» που επιβάλλει μια μάζα που αρκείται στην ανάγνωση τίτλων και στις πρόχειρες ερμηνείες, που ποτέ δεν ενδιαφέρθηκε πραγματικά για τις αιτίες παρά μόνο στο να κερδίσει συμπάθεια στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, υπάρχουν στιγμές που με εξοργίζουν. Δυστυχώς, αυτό το νέο αστικό είδος δείχνει να αρέσκεται να ζει σε μία δυστοπία. Ας μην επεκταθούμε άλλο…
Τα μυρμήγκια είναι έντομα που ζουν σε φωλιές-κοινωνίες. Εργατικά, φροντίζουν για το κοινό καλό του συνόλου. Λες όταν κουράζονται πολύ να φαντάζονται τη ζωή τους ως τζίτζικες;
Πολύ πιθανό και θα ήταν κάτι απόλυτα υγιές. Δυστυχώς ούτε τα μυρμήγκια, ούτε οι τζίτζικες έχουν επιλογή όμως και ας φαντάζονται ό,τι θέλουν. Να μη γίνουμε σαν τα μυρμήγκια, θα ήταν τρομακτικό. Να μη γίνουμε σαν τους τζίτζικες, θα ήταν αφόρητα βαρετό. Ευτυχώς εμείς έχουμε επιλογές.
Παρίσι, Χονγκ Κονγκ, Λονδίνο, Βαρκελώνη. Δούλεψες κι έχεις συνυπάρξει με άλλους λαούς και κουλτούρες. Ξέρουμε όλοι πολύ καλά το τι μπορεί να μας χωρίσει από τον συνάνθρωπο… Τι μας ενώνει όμως;
Η Τέχνη. Μόνο αυτή επιζητά τη διαφορετικότητα όχι για να την κρεμάσει σε μανταλάκια αλλά για να μπορεί η ίδια να ανατροφοδοτείται.
Πες μου δυο λόγια για την πολυετή συνεργασία σου με τον Georges Perin. Στο μυαλό μου είστε αχώριστοι!
Με τον Γιώργο γνωριζόμαστε από τα μέσα του ’90, τα λέγαμε στην πλατεία Ναυαρίνου, και στα διάφορα μέρη που έπαιζε με την -τότε- μπάντα του “Kashmir”. Σπουδαία φωνή, τρομερός τύπος και οι “Nasa Funk”, η μπάντα του δηλαδή, είναι μία από τις καλύτερες funk μπάντες στην Ευρώπη. Παρότι γνωριζόμαστε τόσα χρόνια όμως, ήταν το 2012 όταν αποφασίσαμε να συνεργαστούμε για πρώτη φορά στο άλμπουμ “Once Sometime” και η συνέχεια είναι γνωστή.
Οι μουσικοί που δεν έχετε ακολουθήσει τον λαϊκό, pop ακόμα και έντεχνο δρόμο ακούτε συχνά τη φράση «Για Έλληνας, καλός είναι». Πώς σας ακούγεται;
Καλλιτεχνικά μιλώντας, είναι σίγουρα μία αστεία άποψη άσχετα αν παλιότερα αποτελούσε «παράσημο». Εμπορικά, ο Έλληνας του ξενόγλωσσου πάντα δεχόταν μία αρκετά μεγάλη δόση «σνομπισμού». Ακόμη και τώρα πρέπει συνεχώς να δίνει τον καλύτερο του εαυτό για να πείθει ακόμη και τους λεγόμενους «εναλλακτικούς» μουσικόφιλους, σε κάθε του βήμα. Πάντα έλεγα χαριτολογώντας πως «όσο περισσότεροι Έλληνες μαθαίνουν ότι είμαι Έλληνας, τόσο χειρότερα πάνε οι πωλήσεις μου». Και νομίζω ισχύει για τους περισσότερους.
Η μουσική σου φιλτράρεται πάντα μέσα από ένα κινηματογραφικό πρίσμα, ενώ έχεις συνθέσει μουσική για θεατρικές παραστάσεις. Σε γοητεύει η διαδικασία της σύνθεσης θεατρικής μουσικής; Καλύπτει μια διαφορετική ανάγκη;
Με γοητεύει η πλαισίωση μιας ιστορίας με μουσική. Αν αυτή η ιστορία μου δίνει εικόνες πιο συγκεκριμένες, όπως συμβαίνει με μία ταινία ή θεατρική παράσταση, ακόμη καλύτερα. Θα μπορούσα να πω ότι καλύπτει μια ανάγκη μου να ξεφεύγω από την απομόνωση καθώς, στο στούντιο περνάω εξαιρετικά μεγάλα διαστήματα μόνος. Η μουσική για θέατρο ειδικά είναι μια ξεχωριστή, πάντα διασκεδαστική εμπειρία, παρά τη δυσανάλογα ασφυκτική πίεση που δέχεσαι ως δημιουργός σε σχέση με τα δικά σου έργα.
