-147283.jpg)
Σε μια πόλη που «δοκιμάζεται» πολιτιστικά και σε μια συγκυρία όπου οι συμβολισμοί ευδοκιμούν, η επαναλειτουργία του ιστορικού θεάτρου «Αυλαία» φέρνει ξανά στο προσκήνιο το στοίχημα της δυναμικής του πολιτισμού των συνεργιών σε ζοφερούς καιρούς, αλλά και την πόλη αντιμέτωπη με τις ιστορικοπολιτιστικές της ευθύνες.
Για τη Θεσσαλονίκη, το 2012 είναι μια σημαντική χρονιά. Γιορτάζοντας τα 100 χρόνια από την απελευθέρωσή της, η πόλη επαναπροσεγγίζει το πολυπολιτισμικό και πολυ-πολιτιστικό παρελθόν της⋅ ψηλαφεί τις μνήμες, γελάει τις χαρές, δακρύζει τις απώλειες μέσω, συχνά, αδολεσχών εκδηλώσεων, διοργανώσεων, χοροεσπερίδων και συνεστιάσεων.
Φευ! Η ιστορικοπολιτιστική μνήμη της πόλης βρίσκεται εγγεγραμμένη, με τον πλέον εύγλωττο τρόπο, στα κτήριά της, τα εν πολλοίς παραμελημένα, προχείρως συντηρημένα, ακαλαίσθητα ανακαινισμένα, αγνοημένα και αποκομμένα από τον επιούσιο αστικο-κοινωνικό ιστό. Κι η πολιτιστική της κουλτούρα αντανακλάται στον τρόπο που διαχειρίζεται το παρελθόν της και συνδιαλέγεται με αυτό, συχνά ευθέως ανάλογα ανεπαρκής.
Ένας τέτοιος χώρος, έμφορτος ιστορικοπολιτισμικού υλικού, αλλά και πολύπαθος, στις παρυφές της Τσιμισκή, ευτύχησε να δει καλύτερες μέρες. Το θέατρο «Αυλαία», τμήμα του κτηρίου της ΧΑΝΘ, συνεισέφερε στον πολιτισμό της πόλης, σχεδόν αδιάλειπτα τα τελευταία περίπου 80 χρόνια, με την κλειστή θεατρική σκηνή, και κατά περιόδους με θερινή σκηνή, αλλά και κινηματογραφικές προβολές (ο Αίαντας της δεκαετίας του ’80 για τους παλαιότερους), φιλοξένησε πλήθος παραστάσεων και καλλιτεχνών.
Η δεύτερη –βραχύβια- φάση λειτουργίας της «Αυλαίας» ξεκίνησε το 1995, οπότε και το θέατρο ατύχησε, πέφτοντας, για λόγους ανακατασκευής, στα χέρια του «Οργανισμού Πολιτιστικής Πρωτεύουσας της Ευρώπης- Θεσσαλονίκη 1997» ως το 2005, οπότε και καταστράφηκε λόγω πυρκαγιάς.
Μετά από μια μακρά και χρονοβόρα γραφειοκρατική διαδικασία και με έναν υψηλότατο προϋπολογισμό τροφοδοτούμενο από την ασφαλιστική αποζημίωση, από πόρους του Υπουργείου Πολιτισμού, από το Ευρωπαϊκό Ταμείο Στήριξης, από χορηγίες και από τη συνεισφορά φορέων της πόλης, η διαχείριση της τρίτης εποχής της «Αυλαίας δόθηκε, μετά από πλειοδοτικό διαγωνισμό στους Δημήτρη Μητσόπουλο, πρόεδρο του Ωδείου Βορείου Ελλάδος και της Ανωτέρας Δραματικής Σχολής «Ανδρέας Βουτσινάς» και Θωμά Χαρέλα, καλλιτεχνικό διευθυντή του θεάτρου Σοφούλη και θεατρικό παραγωγό.
Στόχο του φιλόδοξου εγχειρήματος των νέων υπευθύνων αποτελεί η δημιουργία ενός πολυδύναμου χώρου τέχνης και πολιτισμού που θα στεγάσει όλες τις δημιουργικές δυνάμεις της πόλης, σε επίπεδο εσωτερικής παραγωγής αλλά και φιλοξενίας, δίνοντας ιδιαίτερη έμφαση στη συνεργία και την πολυμετοχικότητα, «σε μια εποχή που έχουμε ανάγκη όλοι, όλους», αλλά και στη δυναμική του πολιτισμού σε ένα πλαίσιο αλλαγών, ανατροπών και κρίσεων, όπως επισημαίνουν οι ιθύνοντες της «Αυλαίας» της Γ΄.
Για τη μικρή, αλλά λειτουργική ανακατασκευασμένη θεατρική αίθουσα, χωρητικότητας περίπου 200 ατόμων, έχει ήδη ανακοινωθεί ένα πολυσυλλεκτικό πρόγραμμα ίδιων και φιλοξενούμενων παραγωγών, με ευρύ ορίζοντα απεύθυνσης προς καλλιτέχνες και κοινό, ενώ υπάρχει η πρόβλεψη για φιλοξενία παραστάσεων χορού, μουσικής, θεματικών κινηματογραφικών προβολών, εργαστηρίων, σεμιναρίων, εκπαιδευτικών προγραμμάτων, καθώς και σκέψεις για διεθνές άνοιγμα και συνεργασία με διεθνείς φορείς προσεχώς. Έξω από την αίθουσα, και ανεξάρτητα από το πρόγραμμα παραστάσεων, το φουαγιέ του θεάτρου “Café Rideaux» θα προσφέρεται για τη φιλοξενία θεματικών βραδιών, εικαστικών εκθέσεων, φιλανθρωπικών εκδηλώσεων, κ.α.
Φιλοδοξώντας να καταστήσουν το χώρο φυτώριο νέων καλλιτεχνών, οι υπεύθυνοι της «Αυλαίας» συνομιλούν με τις νέες καλλιτεχνικές φωνές δίνοντάς τους βήμα έκφρασης, σε επίπεδο παραγωγής ή φιλοξενίας, αλλά και σχεδιάζοντας μια ετήσια διοργάνωση Εβδομάδας Νέων καλλιτεχνών.
Γίνεται πράγματι μια ενδιαφέρουσα προσπάθεια στην «Αυλαία», και σωστά οι ιθύνοντες επισημαίνουν ότι το «να ανοίγει ένας χώρος πολιτισμού σε πείσμα των καιρών είναι είδηση καλή». Και, αν και για την ώρα η φιλόδοξη πολυστοχοθεσία βρίσκεται, εν πολλοίς, πλην του θεατρικού προγραμματισμού, στο προσεχώς της προγραμματικής εξαγγελίας, δεν παύει να αποτελεί μια πολιτιστική ανάσα, και η πόλη, που βλέπει τις θεατρικές της ομάδες να κλείνουν η μία μετά την άλλη και το πολιτιστικό της δυναμικό σε συνεχή τεστ αντοχής, χρειάζεται και τον παραμικρό σπινθήρα δράσης και δημιουργικότητας.
Όμως οι καιροί, εκτός από ζοφεροί, είναι και ιδιότροπα απαιτητικοί. Το πραγματικό στοίχημα τίθεται πέρα από το καλλιτεχνικό φορτίο της όποιας προσφερόμενης ατζέντας δράσεων, ακριβώς στο να καταφέρει η συγκεκριμένη – όπως και κάθε πολιτισμική δράση που σέβεται τον εαυτό της – να γίνει τελεστής πολιτιστικής πολιτικής με τρόπο που να υπερβαίνει ένα άρτια οργανωμένο προγραμματισμό, πιο ουσιαστικά, ενσωματώνοντας, διεγείροντας και κινητοποιώντας, με δημιουργικό και δυναμικό τρόπο, το θεμελιακό συστατικό του ιστορικοπολιτιστικού γενετικού κώδικα της πόλης, τους ανθρώπους της, καλλιτέχνες και, κυρίως, μη.
Δίνοντας παράλληλα ένα καλό μάθημα πάνω στο ότι πολιτισμός δεν είναι μόνο η τέχνη, αλλά, μάλλον, το εν γένει γενεσιουργό ομού, η γνώση και ο σεβασμός της ιστορίας μας.
