«Μια φορά κι έναν καιρό…» αποφάσισα ένα παραμύθι να σας πω. Μιλά για τη μέρα που την Αθήνα κάτι ΛΟΑΤΚΙ+ πλάσματα κατακλύζουν και τον ύπνο των δικαίων ταλανίζουν. Έχει μάγισσες και δράκους, βουλευτάδες και δημάρχους, περίπτερα λευκά στην πλατεία την Κοτζιά και χιλιάδες πολύχρωμες ποικίλες γάτες.
Όπως όλοι έχουμε μάθει από τα σχολικά μας χρόνια στο μάθημα ιστορίας το Φεστιβάλ Υπερηφάνειας ξεκίνησε με μια μεγάλη πορεία τον Ιούλιο του 1969 μετά από την καταπίεση ετών και τα γεγονότα που συνέβησαν στο Stonewall Inn ένα κλάμπ της Νέας Υόρκης, αλλά δεν θα ‘θελα να σας ζαλίζω τώρα με πράγματα που ήδη έχουμε διδαχθεί. Ευτυχώς ανήκουμε σε κράτος κοινωνικά αφυπνισμένο με γρήγορα αντανακλαστικά που ακόμα και στο μάθημα βιολογίας μας εξηγούν πώς λειτουργούν οι ορμόνες στον άνθρωπο και έτσι δεν κοροϊδεύουμε τους συμμαθητές μας επειδή έχουν πετάξει στήθος ή τις συμμαθήτριες μας που έχουν έντονη τριχοφυΐα. Και ευτυχώς από το γυμνάσιο μαθαίνουμε ότι κυκλοφορούν ανάμεσά μας και άτομα που δεν πρέπει να τα λέμε ερμαφρόδιτα αλλά intersex και που δεν χρειάζεται κανείς να διαλέξει γι’ αυτούς τι φύλο θα είναι ίσαμε οι ίδιοι να το αποφασίσουν. Είμαστε ωραίοι στην Ελλάδα είμαστε έξυπνα «γατάκια» που λατρεύουμε και προστατεύουμε τις πολύχρωμες γάτες μας.
Δεν μας ενδιαφέρει αν είναι γάτες του δρόμου, γάτες της ντουλάπας, γάτες που είναι γάτοι που τους αρέσουν οι γάτες που πάνε με γάτους που είναι όμως γάτες, γιατί όλοι πάντα πρέπει να ‘ναι με κάποιον που αγαπούν. Μάθαμε στο μάθημα ψυχολογίας πως ένα άτομο μπορεί να είναι ό,τι φύλο επιλέξει ακόμα και άφυλο, όπως και στο μάθημα πολιτικής οικονομίας ότι τα ΛΟΑΤΚΙ+ άτομα δεν είναι μια κοινότητα, μια μειονότητα, μια διαφορετικότητα αλλά πολίτες Έλληνες με τα ίδια δικαιώματα. Είναι απ’ τις στιγμές που νιώθω πραγματικά περήφανος ως Έλλην για τη βαριά βιομηχανία της πατρίδας μου την Παιδεία και Εκπαίδευση του λαού. Εξού φυσικά και είμαστε στις κορυφαίες λίστες κρατών με εκπαιδευτικό σύστημα που κάνει την Ακαδημία του Πλάτωνα και τους κήπους του Κέιμπριτζ να φαντάζουν ένας κήπος ζαρζαβατικών.
Τι έγινε; Μήπως τσιμπήσατε; Δεν σας αρέσει το παραμύθι μου ή δεν μας αρέσουνε τα παραμύθια γενικά; Το νου σας γιατί κάθε πράξη μας κάθε επιλογή μας είναι πολιτική θέση, γιατί είμαστε πολίτες και υπεύθυνοι μάλιστα. Ο πολίτης με τον πολιτικό είναι άλλου είδους γάτες φυσικά. Τώρα άκου να σου πω για τη φορά και τον καιρό που γίνηκε το Athens Pride 2023 μέσα απ’ τα δικά μου γατίσια μάτια. Το κομματικό περίπτερο στην πλατεία Συντάγματος στάθηκε εμπόδιο να διεξαχθεί το φεστιβάλ εκεί μολονότι θα μπορούσε να ξεμονταριστεί σε μια νύχτα και να επανατοποθετηθεί την επόμενη. Και θύμωσαν αρκετές γάτες με τις γάτες της επιτροπής του Athens Pride που έβγαλε μια ανακοίνωση μεταφοράς του χώρου αμαχητί ενώ κάποια «γατάκια» ενδεχομένως να τρίβανε ευτυχισμένα τις πατούσες τους που επιτέλους δεν θα μαζευτούν όλες αυτές οι «ανωμαλιάρες» γάτες που τρίβονται πάνω στους ευζώνους μας που τιμάνε τη γλυκιά πατρίδα και μας ρεζιλεύουνε διεθνώς. «Γατάκια» τέτοια είδα κάτω απ’ τους λογαριασμούς εταιριών και φορέων που στήριξαν τη φετινή διοργάνωση. Σχόλια άσχημα κακόψυχα που σε κάνουν να εύχεσαι μερικά απ’ αυτά να μην είναι εφτάψυχα, γιατί τόσο μίσος δεν είναι για να το κοινωνείς. Απ’ την άλλη είμαστε γάτες που έχουμε μάθει να πληγωνόμαστε να πέφτουμε να ξανασηκωνόμαστε να γλείφουμε τις πληγές μας και να τις γιατρεύουμε.
Ως περίεργος γάτος λοιπόν ξύπνησα το Σάββατο νωρίς να πάω στην πλατεία Κοτζιά να μυρίσω τις γωνίες να νιώσω τη χωροταξία αυτού του νέου χώρου. Τα λευκά περίπτερα γύρω γύρω είχανε στηθεί και κει γύρω στις 12:00 οι γάτες άρχισαν να έρχονται, άλλες περαστικές με σακούλες ψώνια απ’ την Αθηνάς κι άλλες συνειδητά όπως εγώ. Είχε όμως ήλιο πολύ ακόμα και αναζητούσαμε δροσιά. Έβλεπα περίπτερα εταιριών που είτε συμφωνώ ή διαφωνώ μ’ αυτά, κατανοώ πως χρειάζεται την εξωστρέφεια, χρειάζεται τη βοήθεια εταιριών η γάτα αλλιώς θα ήτανε σαν συνέδριο εκφυλισμένων γατιών που κάθε χρόνο μαζεύονται μόνοι τους και σκανδαλίζουνε τις γειτονιές.
Έλεγα από μέσα μου δεν μ’ αρέσει που παραδώσαμε το Σύνταγμα αλλά αυτή η πλατεία σαν κάπως καλύτερη να ‘ναι. Η σκηνή σαν να είναι προσιτή οπτικά για όλες τις γάτες. Το συντριβάνι στη μέση αχρείαστο ήταν, γιατί ως γνωστόν οι γάτες δεν γουστάρουν το νερό αλλά αισθητικά προσέφερε μιαν αστική χλιδή. Επέστρεψα λοιπόν σπίτι μου, αφού ψώνισα στη λαϊκή της Καλλιδρομίου πατάτες και αυγά -το καρπούζι το φοβήθηκα ακόμη- κι εκεί ανάμεσα στον κόσμο έβλεπα γάτες να ξεπροβάλλουν και να ψωνίζουν κι αυτές. Σαν αυτό να σηματοδοτούσε την έναρξη της μόνης μέρας που οι γάτες νιώθουν ασφάλεια να βγουν όξω να φιληθούν δίχως φόβο, να πιαστούν αγκαλιά να εκφραστούν ελεύθερα.
Στις 17:00 μέσα στο τρένο οι γάτες ήτανε ακόμα περισσότερες, στην Ομόνοια πάνω: γάτες, γάτοι, γατόνια βαμμένα έντονα γλείφανε προκλητικά τη γούνα τους ίσαμε την πλατεία Κοτζιά. Στο Pride γενικά χρόνια τώρα έρχονται γάτες όλων των ειδών. Ευθείες γάτες, χαμογελαστές γάτες, γάτες απο τη Λέσβο, γάτες που ακούνε τρανς, γατούλες με προκλητικά ρούχα «που τα ‘θελαν και τα έπαθαν», γατόνια, γάτοι που γεννήθηκαν γάτες που με κόπο και πόνο άλλαξαν γούνα, γάταροι, γάτες που ζουν ως γάτοι. Ξέρετε εσείς… «γατάκια» που κρίνετε και κουνάτε το κεφάλι λέγοντας κάθε γάτος τον χαβά του, εδώ έχουμε σημαντικότερα προβλήματα.
Με το που αρχίζουν οι ομιλίες και οι χαιρετισμοί πάνω που μιλούσαν οι Οικογένειες Ουράνιο Τόξο κάτω από τη σκηνή κάνει την εμφάνισή της μια γάτα της Ορθοδοξίας ξέρετε από δαύτες που βαστάνε μια εικόνα της Παναγίας η δικιά μας κράδαινε ένα μεγάλο ξύλινο σταυρό και φώναζε «δαίμονες», «ομοφυλόφιλοι», «ανώμαλοι». Ευτυχώς εμφανίστηκε μια λευκή γάτα της Ηρακλειάς που την απομάκρυνε με ευγενικό τρόπο αντάξιο του δικού της. Είπαμε έχουμε δικαίωμα να εκφραζόμαστε όλοι και καμία φωνή δεν θα καλύψει κανενός τη φωνή, απλά επειδή έχει μάθει να νιαουρίζει πιο δυνατά.
Το Πολύχρωμο Σχολείο ζήτησε από το υπουργείο παιδείας να εκδόσει μια εγκύκλειο, στην οποία να ξεκαθαρίζει το δικαιωματικό πλαίσιο σχετικά με τα ΛΟΑΤΚΙ+ ζητήματα στην εκπαίδευση. Ζητούν ένα σχολείο χωρίς αποκλεισμούς και διακρίσεις, ένα σχολείο αγκαλιά για όλα τα παιδιά, έτσι ώστε να πάψουν τα καθημερινά περιστατικά παραβίασης των δικαιωμάτων των ΛΟΑΤΚΙ+ παιδιών, γονιών και εκπαιδευτικών.
Οι Υπερήφανοι Γονείς μας αγαπάνε και είναι εδώ για μας, για να αλλάξουμε αυτό το παραμύθι, για να μπορούμε να κυκλοφορούμε ελεύθερα. Γιατί όλος ο κόσμος είναι δικός μας. Στεκόντουσαν στη σκηνή υπερήφανα για τη γενναιότητά μας, για τα παιδιά τους και είναι δίπλα μας για την αλήθεια μας. Οι Colour Youth – LGBTQ Κοινότητα Νέων Αθήνας, διεκδικούν την ορατότητα που τους αναλογεί και τον χώρο που η κοινωνία τους οφείλει. Νέοι που βιώνουν στα σώματά τους και στις επιλογές τους εκφοβισμό. Οι γάτες δεν νιαουρίζουν ανέμελα πια η νέα γενιά, ευτυχώς, διεκδικεί και κάποια στιγμή θα το καταφέρει.
Ανέβηκε στη σκηνή και ο εκπρόσωπος του Thessaloniki Pride που μας είπε πως μια φορά και ένα καιρό το μακρινό 2012 in the land of μπουγάτσα and φραπέ γεννήθηκε το Thessaloniki Pride και ότι το 2024 θα φιλοξενήσει το Euro Pride με σύνθημα «Επιμονή, Πρόοδος, Ευημερία».
Οι Rainbow Seniors απαντήσανε στο καίριο ερώτημα, γιατί τόσες γάτες βγαίνουν στους δρόμους και τι στο διάολο ζητάνε, λέγοντας: έχουμε να ζητήσουμε πίσω τις ζωές μας που δεν ζήσαμε, έχουμε να δώσουμε πίσω τις ζωές στις νέες γενιές που τις χρωστάμε. Για να μπορούμε να πούμε κάποτε μια φορά κι έναν καιρό αποφάσισα ότι δεν μου ταιριάζει η μοναξιά, ούτε το σκοτάδι, ούτε η ντροπή. Μια φορά αποκαλύφθηκα φώναξα διεκδίκησα και πέτυχα.
Μίλησε και η Θετική Φωνή υπενθυμίζοντάς μας ότι ο HIV δεν είναι μήτε ο καρκίνος των γκέι μήτε η τιμωρία του Θεού προς τους ομοφυλόφιλους και ότι όλες οι γάτες ακόμα και τα «γατάκια» πρέπει να προσέχουν. Βγήκε και στη σκηνή η πιο αόρατη κοινότητα μέχρι χθες του 2-4 %, η Ελληνική Κοινότητα των Ίντερσεξ ανθρώπων, η Intersex Greece και μας μάθανε ότι ίντερσεξ είναι οι άνθρωποι, οι οποίοι γεννιούνται με χαρακτηριστικά φύλου που η ιατρική κοινότητα δεν μπορεί να ταξινομήσει ως απόλυτα θηλυκά ή απόλυτα αρσενικά και γι’ αυτό τα ταξινομεί ως διαταραχές της ανάπτυξης φύλου.
Τα περίπτερα ήταν γεμάτα κόσμο, ειδικά το επίσημο πωλητήριο του Athens Pride με ουρά μεγάλη, όπως και εκείνο του Δήμου Αθηναίων που σε βάζανε να βγάλεις και μια φωτογραφία. Το βραβείο περιπτέρου υπερπαραγωγής ήταν του Onassis Stegi από πάνω ως κάτω όλο led που φάνηκε μεν η αρχοντιά του, το βράδυ που έλαμπε και συγκέντρωνε πολλές γάτες που αράζανε και βγάνανε φωτογραφίες και στόρια για το ίνσταγκραμ, πάνω, κάτω, πλάι απ’ το ουράνιο τόξο. Ήτανε και το περίπτερο του Φεστιβάλ Αθηνών και Επιδαύρου, πλάι στο περίπτερο του Bearly Athens που το κοινό τους στοιχείο είναι ότι στηρίζουν και τους drag καλλιτέχνες, αλλά αυτά τα περί drag και Bearly Athens θα τα πούμε σε άλλο παραμύθι.
Τέλος ένα περίπτερο με εξέπληξε ευχάριστα αυτό της Ένωσης Αθέων κι ένα άλλο που κάπως με προβλημάτισε, γιατί είχε από πίσω ένα πανό που έγραφε Εθνική Στρατηγική για την Ισότητα των ΛΟΑΤΚΙ+ Δύο Χρόνια Μετά. Η λέξη στρατηγική ηχεί στ’ αυτιά μου σαν να καταστρώνεις στρατηγικές λες και είμαστε σε ναπολεόντειους πολέμους.
Η ώρα είχε πάει 19:00 και η παρέλαση δεν ξεκίναγε ακόμα. Μα παρέλασαν αρκετοί πολιτικοί. Ο δήμαρχος επίσης ήρθε στην πλατεία με έναν νυχτερινό μαύρο γάτο σαν γάτος της νύχτας πλάι του και γενικά τα νιαουρίσματα ήτανε ελάχιστα σε σχέση με τα νιαουρίσματα που δέχτηκε ο γάτος Τσε Τσίπρας μα τα πιο πολλά νιαουρίσματα μακράν δέχτηκε η γατούλα θα πλεύσω ελεύθερη Ζωή. Τα πράσινα γατιά είχανε το πολιτικό τους περίπτερο σε άλλη πλατεία και πάλι φέτος έχασα την ευκαιρία να αποκτήσω τη συλλεκτική σημαία του ουράνιου τόξου με τον ήλιο του ΠΑΣΟΚ. Τα άρματα είχανε πάρει τη θέση τους στην οδό Αθηνάς κόσμος πολύς, πάρα πολύς είχε γεμίσει πλατεία, δρόμους, παράδρομους και εμφανίστηκαν πάνω στη σκηνή μέλη της οργανωτικής επιτροπής που θέλαν ν’ αποσαφηνίσουν τους λόγους ασφαλείας και χωροταξίας που οδήγησαν στη μεταφορά της διοργάνωσης από την πλατεία Συντάγματος στην πλατεία Κοτζιά: Με δεδομένη την παρουσία προεκλογικού περιπτέρου εκλογικού κόμματος που δεν μετακινήθηκε παρά το αίτημά μας. Το Pride είναι κομματικά ουδέτερο όχι πολιτικά ουδέτερο και εδώ ήταν η λάθος διατύπωση από την πλευρά μας και απολογούμαστε για την αναστάτωση που προκάλεσε αυτή καθώς και ότι μεταφέραμε το λάθος μήνυμα. Το Pride ήταν, είναι και θα είναι πολιτικό. Οι διεκδικήσεις μας, τα σώματά μας, οι ταυτότητές μας, οι ζωές μας, τα άτομα που αγαπάμε είναι πολιτικές πράξεις.
Η πορεία μ’ εκείνα και με τ’ άλλα άρχισε να τσουλάει με ρυθμό γύρω στις 19:30. Πιστεύω είχανε μαζευτεί περισσότερες γάτες από ποτές πρέπει να ξεπέρασαν και τη μεγάλη συμμετοχή του 2008. Χορός, μουσική, άρματα με μπροστάρη στην παρέλαση μια μεγάλη πολύχρωμη σημαία. Γύρω στις 20:30 ήμουν δεν ήμουν κοντά στην πλατεία Συντάγματος και λίγο αργότερα είδα μια ομάδα ΜΑΤ να τρέχει ανάμεσά μας. Πολύ πιο μπροστά στη στάση Μετρό Πανεπιστήμιο μια ομάδα 40 αναρχικών λένε κάποιοι, φασιστών λένε κάποιοι άλλοι, εγώ θα τις πω γάτες των λάθος Εξαρχείων, διέκοψαν την πορεία και προσπάθησαν να την διαλύσουν. Και τις αποκαλώ λάθος γάτες των Εξαρχείων, γιατί στα πρώτα Pride της Αθήνας που ο κίνδυνος για πέσιμο από γατάκια σβάστιγκας ήτανε μεγάλος οι σωστές γάτες των Εξαρχείων περιφρουρούσαν την παρέλαση. Αυτό προκάλεσε μια αναταραχή και συλλήψεις και την πορεία να αλλάζει πορεία και να μην συνεχίζει κάτω στην οδό Πανεπιστημίου.
Κι ήτανε όλα σκοτεινά γιατί κατανοώ ο Δήμος ανάβει τα φώτα όταν πέσει ο ήλιος γύρω στις 21:00 αλλά όταν ξέρεις ότι θα γίνει παρέλαση με ανθρώπους να περπατούν στους δρόμους, άναψέ τα λίγο νωρίτερα ντε. Πάντως στις 21:10 που φωτίστηκε η Αθήνα όλες οι γάτες στην παρέλαση νιαουρίσαμε δυνατά. Γω την παράκαμψη της πορείας δεν την ακολούθησα μέσα στα κάθετα στενά συνέχισα να περπατώ προς την πλατεία Κοτζιά από τη Σταδίου.
Φτάνοντας αντίκρυσα κόσμο πολύ κι ένα δημαρχείο φωτισμένο με τα χρώματα της πολύχρωμης σημαίας. Γύρισα το βλέμμα μου στη σκηνή και στους φίλους, γνωστούς και αγνώστους γύρω μου. Ο Ακύλας Μυτιληναίος μας τραγούδησε το φθηνόκρασο του, o Γραμμένος έγραψε τα δικά του, η mi55t μας ενημέρωσε ριμάροντας ότι οι ράπερς δεν είναι καλά δεν δεν είναι καλά. Οι Κούκλες με τα drag performance τους μας έφεραν στην πίστα τραγουδίστρες που δεν κατάφεραν να παρευρεθούν λόγω υποχρεώσεων. Η Τσαλιγοπούλου μας μέλωσε και μας έδωσε μια νότα φολκ γλεντιού που πιστεύω πια ανοίγει και την πόρτα στη Γωγώ Τσαμπά να μας τραγουδήσει σε κάποιο μελλοντικό Athens Pride. Όσο τραγουδούσε η Τσαλιγοπούλου αρχίνησε να ρίχνει χοντρές σταγόνες βροχής και καμία γάτα δεν το κούναγε ρούπι. Γω τις έβλεπα κι όπως πέφτανε πάνω τους τα φώτα της σκηνής φάνταζαν σαν να μας ρίχνουν ασημένια στρας. Η ώρα πήγαινε δώδεκα σιγά σιγά και κανενός το κρυστάλλινο γοβάκι δεν είχε σπάσει ούτε η άμαξα του είχε γίνει κολοκύθα, το παραμύθι συνεχιζόταν και έκλεισε με τον καλύτερο δυνατό τρόπο.
Όταν ανέβηκε η γατομάνα Μπέσσυ Αργυράκη πάνω στη σκηνή αργά γιατί μας τηνε φυλάγανε για το τέλος, γίνηκε ο χαμός. Καποιοι είχανε φύγει για τα άλλα πάρτυ που γίνονταν στην Αθήνα μα όλοι εμείς που παραμείναμε απολαύσαμε την Μπέσσυ που μας έκανε μάθημα σολφέζ, μας έβαλε να τραγουδήσουμε για το κορμί κι αλάτι, μας είπε και Toshihiko και δεν έφυγε από τη σκηνή μήτε άφηνε τον Καπουτζίδη που μας παρουσίασε τη βραδιά να κάμει την αποφώνηση να πάμε σπίτια μας ή όπου αλλού (πονηρό κλείσιμο ματιού). Γω πια είχα αποκάμει, δεν είχα καν μπαταρία στο κινητό κι αφού χόρεψα κίνησα για το σπίτι μου να φορτιστώ συναισθηματικά και να δω πως θα συνεχίσω. Στην επιστροφή στα Εξάρχεια βρώμαγαν δακρυγονίλα και καμμένο. Βλέπεις κάποια ματόγατα είναι περίεργη ράτσα και πολλές φορές επικίνδυνη μιας και κάποιες φορές παρενοχλούν λεκτικά περαστικές γάτες. Λησμονούν πως και αυτές οι γάτες είναι πολίτες που τους πληρώνουν τον μισθό κι έχουν ορκιστεί να προστατεύουν.
Γω μια φορά και έναν καιρό γύρισα σπίτι φόρτισα το κινητό ξεκούρασα τα πόδια μου και βγήκα να ξανανιαουρίσω υποθέτω λόγω οίστρου. Στην Αθήνα κείνη τη βραδιά χορέψανε, γλεντίσανε, τραγουδήσανε, εκφραστήκανε όλα τα γατιά και κοιμηθήκαν κάποια «γατάκια» καλά και κάποιες γάτες καλύτερα. Καλή βδομάδα να ‘χουμε ρε γάτες. Να θυμάστε όλες οι γάτες είμαστε όμορφες.
HIDDEN TRACK
Και σας «γατάκια» σας αγαπάμε και ξέρουμε καλά τι σημαίνει να φοβάσαι το διαφορετικό και είμαστε όλοι διατεθειμένοι να σας εξηγήσουμε να σας αποδεχτούμε και μεις με την ποικιλότητα των απόψεων που φέρετε, αρκεί όλες οι διαδικασίες να γίνονται δημοκρατικά. Δεν είμαστε γάτες του Αμαζονίου δα μήτε της άγριας δύσης. Είμαστε γάτες που κοιτούν προς το μέλλον, όπου σημασία θα έχει για όλους μας ο σεβασμός, η προστασία και η αγάπη προς το άτομο, τον άνθρωπο, τον πολίτη. Όπου διαφορές σε χρώματα, επιλογές ζωής, σωματότυπους, φύλα δεν θα μας ενοχλούν, γιατί θα έχουμε δει τη μεγάλη εικόνα του παραμυθιού. Για να επιβιώσουμε πρέπει να ενωθούμε μπροστά στις δυσκολίες του μέλλοντος μιας και τα ίδια καθημερινά προβλήματα καλούμαστε να αντιμετωπίσουμε μαζί, αφού όλοι είμαστε πολίτες της Ελλάδας.
Γενικά η διοργάνωση του φετινού Αthens Pride έκανε ό,τι καλύτερο μπορούσε πιστεύω, αλλά τελικά το αρκετό δεν είναι πάντα αρκετό, οφείλουμε να ‘μαστε προετοιμασμένοι για όλα. Ήταν ένας καταπληκτικός μήνας πριν την παρέλαση με δράσεις, παραστάσεις, συζητήσεις, εκθέσεις, πάρτυ σ’ όλη την πόλη, ακόμη και στη σκηνή, καθ’ όλη τη διάρκεια ήτανε μεταφραστές νοηματικής για τη συμπερίληψη. Αλλά δω δυστυχώς έχω να μοιραστώ μαζί σας μια ακόμα μικρή ιστορία:
Στο τέλος της παρέλασης η γάτα της Ηρακλειάς θέλησε να ρωτήσει που έχει προβλέψει η διοργάνωση για χώρο θέασης ατόμων με αμαξίδιο. Προσέγγισε μέλος της διοργάνωσης που ήταν στα παρασκήνια πίσω απ’ την κεντρική σκηνή. Της είπαν ότι θα έπρεπε να ενημερώσει νωρίτερα κι ότι δεν είχαν προβλέψει κάποιον χώρο. Κι αντί να της πουν αλλά μπορείτε να περάσετε στα μπακστέητζ μολονότι δεν έχει καλή οπτική έπρεπε η γάτα της Ηρακλειάς να επιμείνει -και δεν τις ξέρετε τι καταφερτζούδες είναι αυτές – και έβαλε τον γάτο με το αμαξίδιο πίσω. Η Μπέσσυ με το που τον είδε πήγε και του μίλησε τον χαιρέτησε μοιράστηκε μαζί του το άγχος της ότι θα βγει αργά και από μόνη της του είπε: γιατί κάθεσαι εδώ δεν βλέπεις καλά κάτσε να δω μήπως μπορώ να σε πάω πιο μπροστά. Μολονότι δεν τα κατάφερε η Μπέσσυ η αυθόρμητη πράξη της μετράει. Να ζήσουνε οι γάτες της Ηρακλειάς και η Μπέσσυ μας.
Το Toshihiko είναι ένα σινγκ της Μπέσσυ Αργυράκη του 1981 από την POLYDOR JAPAN και έλαβε το δεύτερο βραβείο του Tokyo Music Festival 1981 και έμεινε στα γιαπωνέζικα τσαρτς για 9 εβδομάδες.
