Επιμέλεια: Πέπη Νικολοπούλου
Περνώντας τον καιρό της καραντίνας: Το ελculture ζητάει σε πρόσωπα απ’ τον κόσμο των τεχνών να μας στείλουν τη δική τους ανταπόκριση για τις μέρες της καραντίνας μοιράζοντας ελεύθερα μαζί μας τις σκέψεις τους.
H αγαπημένη συγγραφέας παιδικών βιβλίων, Αργυρώ Πιπίνη μάς στέλνει τη δική της ανταπόκριση:
Μία καλή, μία ανάποδη. Δύο καλές μέρες, μία ανάποδη. Όπως στο πλεκτό. Τα πρωινά είναι καλύτερα, γεμάτα υποσχέσεις, είτε έχει ήλιο είτε βρέχει. Αλλά από τις πέντε και μετά ο χρόνος τρέχει ― δεν είσαι πια τόσο παραγωγικός, είσαι πάντα λυπημένος μετά το καθημερινό ραντεβού των έξι με την ενημέρωση, ή μετά από μια βόλτα στο fb των θυμωμένων, των συνωμοσιολόγων, των τιμητών. Και μετά αρχίζουν τα τηλέφωνα, τα μηνύματα, το skype, το messenger. Με Παπάγου, με Αγγλία, με Γλυφάδα, με Βριλήσσια, με Βερολίνο, με Παγκράτι, με Ακρόπολη. Δεν έχω νιώσει τόσο βαρύ τον εγκλεισμό, γιατί δουλεύω από το σπίτι γράφοντας και μεταφράζοντας, κι έτσι η καθημερινότητά μου δεν έχει διαταραχθεί όπως πολλών άλλων. Περνάνε μέρες που δεν βγαίνω καν από το σπίτι. Εγώ μένω σπίτι, έτσι κι αλλιώς. Το σπίτι είναι η ασφαλής περιοχή μου. Τώρα πια όμως μπορεί να κάθομαι στο γραφείο μου και να κοιτάζω ένα κείμενο ώρες ολόκληρες, και σελίδες που θα ολοκλήρωνα σε τρεις ώρες να μην καταφέρνω να τις τελειώσω ούτε σε έξι. Ανησυχώ και φοβάμαι. Και μετά δεν φοβάμαι. Σκέφτομαι το καινούριο μου βιβλίο που περίμενα να βγει τον μήνα Μάρτη από τον Μάρτη, τις εκδόσεις Μάρτης, και δεν έβλεπα την ώρα, και τη μεγάλη εκδήλωση που ετοιμάζαμε με την Ίριδα, σκέφτομαι τα ταξίδια που περίμενα, το Βερολίνο, το Λονδίνο, και ονειρεύομαι πως δεν θ’ αργήσει εκείνη η μέρα.
Μεταφράζω όπως έκανα κάθε μέρα. Γράφω όπως έκανα κάθε μέρα. Μαγειρεύω όπως κάθε μέρα. Βλέπω σειρές και ταινίες όπως κάθε μέρα. Δεν διαβάζω πολύ. Αλλά έβγαλα από τη βιβλιοθήκη τα βιβλία με τα ποιήματα. Και ξαναδιαβάζω ποίηση. Μερικές μέρες είναι σκοτεινές. Όταν αποχαιρετάμε ανθρώπους που δεν γνωρίζαμε και δεν θα συναντήσουμε ποτέ. Ο τρόπος που μοίραζα τη μέρα μου έχει αλλάξει τελείως και πράγματα που έκανα δεν πρόκειται να ξαναγίνουν με τον ίδιο τρόπο. Το τρέξιμο, η διάσπαση, τα επουσιώδη που θεωρούσα επείγοντα και ουσιώδη μου φαίνονται μακρινά. Σκέφτομαι όσους δεν μένουν σπίτι, όσους κοιμούνται στον δρόμο, όσους ζουν σε καταυλισμούς και δομές. Αναρωτιέμαι τι έχει πραγματικά αξία στη ζωή. Νιώθω σαν να έχω ξανακερδίσει τον χρόνο μου. Κι έχω αποφασίσει να μην αφήσω ‘αφρόντιστο το χωράφι της ζωής’.
Λίγο πριν πέσει το σκοτάδι, φοράω ένα χοντρό πουλόβερ και βγαίνω στο μπαλκόνι, με τις γάτες να με ακολουθούν. Ακουμπάω στα κάγκελα, κοιτάζω τον ουρανό, κοιτάζω τον δρόμο, βλέπω τα αδέσποτα, γάτες και σκυλιά, να τριγυρίζουν στην πλατεία. Και λέω πως όταν τελειώσουν όλα αυτά, θα βγούμε απ’ τα σπίτια μας, θα κοιταχτούμε σαν να είμαστε καινούργιοι άνθρωποι και θα αγκαλιαστούμε.
