Έχω μόλις δει το “Monday” σε ένα θερινό στους Αμπελοκήπους, ενώ η Αθήνα μετράει μια εβδομάδα καύσωνα. Στη μεγάλη οθόνη, που τόσο μας είχε λείψει, o Μίκι (Sebastian Stan) και η Κλόι (Denise Gough) ζουν μια έντονη σχέση που ξεκινά από ένα πάρτι στην Αθήνα, κάνει μια σύντομη αλλά απαραίτητη στάση στην Αντίπαρο, επιστρέφει στην Αθήνα, στεγάζεται σε ένα διαμέρισμα στην Κυψέλη, κυκλοφορεί με βέσπα στο κέντρο της πόλης και σχεδόν εμμονικά ταυτίζεται με μια αιώνια Παρασκευή μέχρι να έρθει η ώρα της Δευτέρας.
Είναι η Δευτέρα μια μέρα απειλητική για τη χαρά των ανθρώπων ή τελικά ο μπαμπούλας είναι στο μυαλό μας; Να κάτι τέτοια σκέφτομαι μόλις έχω δει την ταινία, η ώρα έχει πάει 02:30 μετά τα μεσάνυχτα, στέλνω μήνυμα στον Αργύρη Παπαδημητρόπουλο ότι είδα το “Monday” και να κανονίσουμε αύριο την ώρα για τη συνέντευξη. Η απάντηση ήταν «Δεν θες να μιλήσουμε τώρα στο τηλέφωνο που την έχεις φρέσκια;». Κι έτσι κάνω την πρώτη μου μεταμεσονύχτια συνέντευξη, ένα μίνι-πάρτι ερωτήσεων και απαντήσεων για τις ανθρώπινες σχέσεις που ποτέ δεν θα σταματήσουν να μας εκπλήσσουν με τη μοναδικότητά τους.
Πώς και πήρες την απόφαση να κάνεις την πρώτη αγγλόφωνη ταινία σου;
Δεν είναι αγγλόφωνη, είναι ταινία κι αυτό σημαίνει ότι είναι μια ταινία που μιλάει σε όλο τον κόσμο και θα μπορούσε να συμβαίνει παντού αλλά προτίμησα να βάλω δύο Αμερικανούς ηθοποιούς σε ένα μέρος που γι’ αυτούς είναι το «πουθενά» και για μένα μπορεί να είναι «τα πάντα».
Αυτό το μέρος είναι κυρίως το κέντρο της Αθήνας και πιο συγκεκριμένα η Κυψέλη. Γιατί;
Γεννήθηκα και μεγάλωσα στο κέντρο της Αθήνας. Ήμουν στην Κυψέλη από τα 6 μου μέχρι τα 19 μου. Οπότε καταλαβαίνεις πως οτιδήποτε κι αν σημαίνει η Κυψέλη αυτό είναι που εμένα με έχει διαμορφώσει. Μπορεί για κάποιον άλλον να είναι ένα μέρος που πήγε κάποτε για έναν καφέ, για κάποιον άλλον να είναι το νέο του “hot” στέκι δηλαδή μια παροδική μόδα αλλά για μένα είναι η γειτονιά που διαμορφώθηκα άρα για μένα θα είναι για πάντα το κέντρο του κόσμου. Πέρα από αυτό, η Κυψέλη είναι μια πολύ ειδική γειτονιά, ένα μοναδικό μέρος με κατοίκους που τη λατρεύουν, κάποιοι είναι κοσμικοί εδώ και πολλές γενιές κάποιοι άλλοι κάτοικοι ήρθαν τα τελευταία 20 χρόνια δίνοντας μια νέα πνοή στην πόλη.
Πάντως εξυπηρετεί και τη συνθήκη της ιστορίας ότι πρόκειται για δύο ανθρώπους που δρουν εκτός έδρας.
Ακριβώς. Είναι εγκλωβισμένοι σε ένα μέρος που δεν είναι το σπίτι τους, για παράδειγμα δεν έχουν την ασφάλεια πως ό,τι και να γίνει μπορούν αύριο να πάνε να κοιμηθούν στον κολλητό τους. Αυτός είναι ένας λόγος παραπάνω ώστε να προσπαθήσουν παραπάνω γι’ αυτή τη σχέση, αφού έχουν μείνει οι δυο τους.
Στην ιστορία του Monday είναι η Κλόι που αναλαμβάνει να είναι πιο σοβαρή μέσα στη σχέση. Είναι κάτι που έχει φορτωθεί γενικά στις γυναίκες πίσω από το πρόσχημα «οι άντρες μένουν πάντα παιδιά» με αποτέλεσμα να πέφτει σε αυτές το βάρος του υπεύθυνου ενήλικα;
Είναι βέβαιο ότι είναι ένας κόσμος πιο δύσκολος για τις γυναίκες. Οποιοσδήποτε προσπαθεί να το αρνηθεί αυτό λέει ψέματα. Ποτέ η κοινωνία δεν θα μου πει, με τον τρόπο που θα το πει σε μια γυναίκα, να σοβαρευτώ, ποτέ δεν θα απαιτήσει πιεστικά να κάνω ένα παιδί γιατί μεγάλωσα ή ότι πρέπει να νοικοκυρευτώ. Όλα αυτά πέφτουν πάνω στις γυναίκες με μεγαλύτερη πίεση κι αυτό είναι άδικο γιατί ζούμε σε μια κοινωνία που, θεωρητικά, θα έπρεπε να κάνουμε όλοι τα ίδια πράγματα αλλά τελικά οι γυναίκες ζουν με έξτρα βάρος στις πλάτες τους. Συν όλα τ’ άλλα, δηλαδή ότι δεν έχουν την ίδια πρόσβαση στις δουλειές, στις απολαβές, τις ευκαιρίες. Ακόμη και η ηδονή των γυναικών αντιμετωπίζεται αλλιώς. Αν ένας άντρας απολαμβάνει την ερωτική του ζωή και έχει δεκάδες συντρόφους χαρακτηρίζεται με έναν τρόπο, αν μια γυναίκα κάνει απλώς το ίδιο τότε χαρακτηρίζεται τελείως αλλιώς.
Γιατί το ερωτικό παρελθόν ενός/μίας συντρόφου μπορεί να προκαλεί ανασφάλεια;
Νομίζω πως όταν αρχίζεις να νιώθεις ότι χάνεις το παιχνίδι, ρίχνεις το φταίξιμο στο παρελθόν.
Ο Μίκι και η Κλόι ερωτεύονται κεραυνοβόλα. Μόνο έτσι ερωτεύονται οι άνθρωποι;
Όχι, αλλά αν συμβεί είναι πολύ ωραίο.
Είναι ωραίο αλλά είναι κι ένα βάρος γιατί ξαφνικά όλα πρέπει να γίνουν πολύ γρήγορα. Δεν μπορούν να γίνουν ασφυκτικοί από άποψη χρόνου οι κεραυνοβόλοι έρωτες;
Όλα τα ωραία μπορούν να γίνουν και ασφυκτικά. Όμως, τα πράγματα που σε καλούν να πάρεις αποφάσεις σε δευτερόλεπτα μάλλον είναι τόσο ωραία που σε κινητοποιούν να κάνεις κάτι που συνήθως δεν θα το έκανες.
Είναι όμως και θέμα timing. Η ταινία ξεκινάει με την Κλόι να διαολοστέλνει τον μέχρι τότε γκόμενό της και να πέφτει στην αγκαλιά του Μίκι.
Είναι απλώς η στιγμή της απόφασης ενός ανθρώπου να αφήσει πίσω κάποιον και να προχωρήσει παρακάτω.
Στον ενήλικο κόσμο το «να περνάς καλά» σημαίνει να κάνεις πράγματα που δεν κάνουν οι ενήλικες;
Στον ενήλικο κόσμο το «να περνάς καλά» ακούγεται ανώριμο, κάτι που εγώ το βρίσκω ανόητο. Το «να περνάς καλά» είναι αναφαίρετο δικαίωμα από την ώρα που γεννιέσαι μέχρι την ώρα που θα πεθάνεις. Για κάποιους ένας χαρούμενος άνθρωπος είναι ένας περίεργος άνθρωπος.
Η Βουγιουκλάκη τραγουδούσε «Κυριακή, γιορτή και σχόλη να ‘ταν η ζωή μου όλη» ενώ οι δικοί σου πρωταγωνιστές ζουν ξανά και ξανά τις Παρασκευές δηλαδή την αφετηρία της παιδικής χαράς που φέρνει το Σαββατοκύριακο αλλά τελικά δεν αποφεύγουν τη Δευτέρα. Τελικά ζούμε κυρίως με χαρά ή με υποχρεώσεις;
Όλα τα ζούμε. Δεν καταλαβαίνω γιατί όλες οι μέρες θα έπρεπε να είναι Παρασκευή ή Σάββατο ή Δευτέρα. Δεν θα είχε πλάκα αν ήταν κάθε μέρα Σάββατο. Είναι ωραίο να παίρνεις την ευθύνη των αποφάσεων για τον εαυτό σου κι ας πούμε ότι αυτό είναι η Δευτέρα, είναι ωραίο να παραμένεις και παιδί, κι ας πούμε ότι αυτό είναι το Σάββατο.
Η ενήλικη ζωή έρχεται πάντα αναπόφευκτα όταν έρχονται τα παιδιά να προστεθούν σε ένα ζευγάρι;
Όχι.
Μα η προοπτική γονεϊκότητας που υπάρχει στην ταινία δίνει μια άλλη διάσταση στον Μίκι και στην Κλόι.
Ναι αλλά αυτό αφορά την ταινία. Δεν μπορεί αυτό που ισχύει για αυτούς τους δύο, ισχύει για κάθε ζευγάρι στον πλανήτη. Με τον ίδιο τρόπο δεν μπορείς απόλυτα να πεις ότι «α, αν κάνεις παιδί θα συμβεί αυτό» ή «αν κάνεις σεξ από την πρώτη ημέρα θα γίνει αυτό». Κάθε ζευγάρι είναι μοναδικό, κάθε σχέση είναι μοναδική διαφορετικά θα κάναμε μια σχέση μόνο στη ζωή μας και θα τα είχαμε μάθει όλοι όλα. Η ζωή των ανθρώπων αλλάζει με τον ερχομό του παιδιού αλλά το θέμα είναι πόσο, όντας πατέρας ή μάνα, θα αφήσεις χώρο και για τον εαυτό σου. Υπάρχουν άνθρωποι που ξεχνούν ότι είναι ο Κώστας και η Μαρία και είναι πια μόνο ο μπαμπάς και η μαμά, υπάρχουν άλλοι άνθρωποι που μεγαλώνουν ένα παιδί χωρίς να χάσουν τις προσωπικότητές τους. Όμως υπάρχουν πολλοί παράγοντες. Κάποιοι άνθρωποι έχουν βοήθεια, άλλοι δεν έχουν, κάποιοι χάνονται από τους φίλους τους και τους είναι εύκολο και σε άλλους το ίδιο είναι πολύ δύσκολο. Δεν σημαίνει ότι αν αφήσεις την κοινωνική σου ζωή πίσω τα έχεις κάνει όλο λάθος και ότι φταις εσύ. Υπάρχουν πολλές διαφορετικές ζωές και συνθήκες, πολλά διαφορετικά ζευγάρια. Γι’ αυτό λοιπόν υπάρχουν πολλές διαφορετικές ταινίες, πολλά διαφορετικά τραγούδια. Αυτό είναι το ενδιαφέρον. Αλλιώς θα υπήρχε μόνο μια ταινία που θα παρουσίαζε μια ερωτική ιστορία και θα είχε όλες τις λύσεις. Εγώ νιώθω ότι το “Monday” είναι μια ιστορία διαφορετική από άλλες ταινίες που έχω δει, κι αυτό με κάνει χαρούμενο. Από εκεί και πέρα αυτή η ιστορία μπορεί κάποιους να τους αφορά και κάποιους όχι.
Η Κλόι και ο Μίκι είναι ένα ζευγάρι που χαίρεται πολύ το σεξ και αποτελεί σημαντικό κομμάτι της σχέσης τους. Είναι η καύλα που δεν μπορεί να τιθασευτεί και τελικά θα εισχωρήσει ακόμη και στις δύσκολες στιγμές τους ή είναι το σεξ ένας τρόπος να προσπεράσουμε, έστω και πρόσκαιρα, ένα σκόπελο;
Το σεξ είναι ταυτόχρονα και playground και battleground. Η σπουδαία φωτογράφος Nan Goldin, που έχει ασχοληθεί όσο κανείς άλλος φωτογράφος με τις ανθρώπινες σχέσεις, έχει πει «το σεξ είναι το πεδίο μάχης της σχέσης». Πολλές φορές το σεξ είναι εκεί που ο κόσμος θα αποφασίσει να λύσει τις διαφορές του. Προσωπικά πιστεύω ότι το σεξ είναι ό,τι πιο μαγικό υπάρχει στον κόσμο αλλά οι διαφορές λύνονται με κουβέντα και η κουβέντα κάνει το σεξ καλύτερο. Η αρχική σκηνή όπου το ζευγάρι ξυπνάει στην παραλία γυμνό μετά από σεξ και καταλήγει στο κρατητήριο έχει συμβεί στην πραγματικότητα σε δύο φίλους μου, μετά από ένα πάρτι που είχα κάνει στο σπίτι μου στο Μάτι.
Θα ξανακάνεις πάρτι στο Μάτι;
Στο Μάτι όχι. Αλλά θα βρω να κάνω ξανά πάρτι κάπου αλλού.
